Dagur - 27.06.1992, Page 18

18 - DAGUR - Laugardagur 27. júní 1992
Jóhann órelíuz
Gistiheimilið Engimýri
Heimafólk -
Ferðamenn
Hvernig væri að fara í öðruvísi sunnudags-
kaffi og ef til vill á hestbak eða upp að Hrauns-
vatni með silungastöngina í leiðinni?
Góðar viðtökur, fagurt umhverfi.
Gistiheimilið Engimýri í Öxnadal
Sæfari
Sumaráætlun
Gildir frá 1. júní til 31. ágúst.
Mánudagar:
Frá Akureyri kl. 09.00 til Hríseyjar (10.50)
Frá Hrísey kl. 11.30 til Dalvíkur (12.00)
Frá Dalvík kl. 12.30 til Grímseyjar (16.00)
FráGrímsey kl. 19.00 til Dalvíkur (22.30)
Frá Dalvík til Hríseyjar
Þriðjudagar:
Frá Hrísey kl. 08.30 til Dalvíkur (09.00)
Frá Dalvík kl. 10.00 til Hríseyjar (10.30)
Frá Hrísey kl. 14.00 til Dalvíkur (14.30)
Frá Dalvík kl. 15.00 til Hríseyjar (15.30)
Fimmtudagar:
Frá Akureyri kl. 09.00 til Hríseyjar (10.50)
Frá Hrísey kl. 11.30 til Dalvíkur (12.00)
Frá Dalvík kl. 12.30 til Grímseyjar (16.00)
Frá Grímsey kl. 19.00 til Dalvíkur (22.30)
Frá Dalvík til Hríseyjar
Föstudagar:
Frá Hrísey kl. 08.30 til Dalvíkur (09.00)
Frá Dalvík kl. 10.00 til Hríseyjar (10.30)
Frá Hrísey kl. 14.00 til Dalvíkur (14.30)
Frá Dalvík kl. 15.00 til Hríseyjar (15.30)
* Miðnætursólarsigling:
Frá Akureyri kl. 19.00 til Hríseyjar (21.00)
Frá Hrísey kl. 23.00 siglt út fyrir Hrísey
og til Akureyrar (02.00)
Laugardagar:
Frá Akureyri kl. 09.00 til Hríseyjar (10.50)
Frá Hrísey kl. 11.30 til Dalvíkur (12.00)
Frá Dalvík kl. 12.30 til Grímseyjar (16.00)
FráGrímsey kl. 19.00 til Dalvíkur (22.30)
Frá Dalvík til Hríseyjar
★ Sunnudagar:
Frá Akureyri kl. 13.00 siglt út fyrirHrísey
til Hríseyjar (16.00)
Frá Hrísey kl. 18.00 til Akureyrar (20.00)
★ Gildir frá 15. júní til 30. júlí.
Áætlaðir komutímar eru í svigum.
Sævar
Sumaráætlun
Gildir frá 1. maí til 31. ágúst.
Frá Hrísey Frá Árskógssandi
Kl. 09.00 Kl. 09.30
Kl. 11.00 Kl. 11.30
Kl. 13.00 Kl. 13.30
Kl. 15.00 Kl. 15.30
Kl. 17.00 Kl. 17.30
Kl. 19.00 Kl. 19.30
Kl.21.00 Kl.21.30
Kl. 23.00 Kl. 23.30
Nánari upplýsingar veitir
Ferðaskrifstofan Nonni
Geymið auglýsinguna.
SVÍÞJÓÐARPISTILL
Með tuðruna á tániun 3
Ungur ég var og lék mér í fót-
bolta öllum stundum. Á Eyrinni
vitaskuld, en einnig hér og þar og
alls staðar. Maður gerði strand-
högg á Syðri- og Nyrðri-Brekku
og sýndi skrifstofublókunum þar
í tvo heimana, svona ca. hvernig
handfjatla bæri knöttinn með fót-
unum leikandi létt. Af ákveðni,
fylgni og keppnishörku, en prúð-
mannlega þó og yfirlætislaust.
Ég neita því ef til vill ekki
alfarið í ljósi staðreynda að þeir
áttu kannski einn eða tvo sem
eitthvað gátu Brekkusniglarnir
(og væri raunalegt að fara að
telja þá fram hér sérstaklega og
ýfa þannig sár allra hinna þetta
mörgum árum síðar, geymd en
ekki gleymd) en yfirlag voru þeir
ósköp linir greyin og átakalitlir.
Fóru enda margir beint í golfið
bara.
Öðru máli gegndi um Innbæ-
inga og Þorpara: Þeir voru and-
skotanum harðari í horn að taka í
ranghverfunum. Maður oftar en
ekki blár allur og marinn eftir
vinaheimsóknir í þá bæjarhluta;
kálfarnir í sænsku fánalitunum
dögum og vikum saman. En þá
vantaði leiknina og yfirsýnina;
við vorum flestir og langbestir á
Eyrinni! Þar voru vellirnir og við-
leitnin, ástríðan og ástundunin.
Og margar mínar ylhýrustu
minningar frá uppvaxtarárum
bundnar boltanum. Maður var
alltaf að á einhverjum þeirra
ágætu valla sem prýddu Éyrina
norðanverða.
Ég lygni aptur augum og virði
fyrir mér ótal skika ágæta og
fágætlega græna (þó sú hafi svo
sannarlega ekki verið raunin á
þá): Túnið ekki slorlegt til þess-
arar iðju áður en Hjalteyrargatan
kom... Og varð ekkert alvont á
eftir heldur. Allir sannir Eyrar-
púkar muna eftir þúfótta litla
vellinum sem vinstra hornið vant-
aði á (hornið sem sneri að
hjöllunum og fiskverkunarhúsi
Leós, og vantaði kannski svosum
ekki neitt, það var bara um það
bil þrjátíu sentimetrum lægra en
afgangurinn af vellinum). Að
komast heill á húfi upp úr því
niðursokkna horni með tuðruna
á tánum en þrjá Þórsara á bakinu
var ekki heigium hent og mikill
lærdómur í þvælingi, útsjónar-
semi, úthaldi og seiglu. Þetta var
eftirlætisvöllurinn minn og stóð
þar sem tollvörugeymslan er
núna.
Svo var stórgrýttur völlur og
nokkuð stór fyrir ofan þennan
Andlitslyfting?
litla völl (og reyndar ofan við
Hjalteyrargötuna eftir að hún
kom til sögunnar) en strax neðan
við húsin þeirra Freyju og
Jóhanns, Alla og Hansínu og
Ottós í Ægisgötunni. Og prýði-
legur völlur (en mjög misjafn eft-
ir því hvernig viðraði, hreint
afleitur í miklum rigningum, en
bestur í meðalveðri einhvurskon-
ar, og gat þá verið allt að því
flauelsmjúkur) sunnan við Fisk-
húsin, þ.e.a.s. svolítið fyrir ofan
Frystihúsið eins og það var í þá
tíð. Og eru þetta aðeins örfáir
vellir nefndir af meðvituðu
handahófi. Þarna undi maður sér
lon og don.
Og svo var æft stíft á moldar-
vellinum sem er allur að gróa upp
núna. Það var ágætis völlur og
síbreytilegur, en oft á tíðum erf-
itt að hemja knöttinn þar, mikill
vindarass meðal annars, en harð-
ur og góður skóli upprennandi
knattspyrnugörpum. Énda fóru
þeir allir á námskeið þar snilling-
arnir sem síðan gerðu garðinn
frægan með íþróttabandalagi
Akureyrar á árunum milli sextíu
og sjötíu þegar ÍBA var um
nokkurra ára skeið eitt albesta og
skemmtilegasta liðið á íslandi
þótt því tækist aldrei að komast
upp fyrir þriðja sætið þegar
reikningarnir voru gerðir upp að
hausti.
Hafði liðið þá yfirleitt farið fyr-
ir lítið seinnipart sumarsins eftir
svaka gott nriðbik en lélega byrj-
un og sökudólgurinn oftar en
ekki KR. Eða hver nran ekki eft-
irleikinn frá því 1961 þegar upp-
þot varð að leikslokum? Dómar-
inn dæmdi vafasama vítaspyrnu á
norðanmenn vægast sagt en
sleppti augljósri hendi Ellerts
Schram í teig KR-inga skömmu
áður og fjölmörgum og svívirði-
legum brotum Rauða ljónsins.
Og þurfti lögregluvernd suður á
flugvöll. Hét reyndar Jörundur
og hlaut eðli málsins samkvæmt
viðurnefnið Hundadagakonung-
ur fljótlega í fyrri hálfleik þegar
Ijóst var að hverju stefndi. Þeir
höfðu auðvitað mútað honum
heildsalarnir og stórkaup-
mennirnir í höfuðborginni.
Þá var heitt í kolum í slagviðr-
inu og Reykjavíkurvaldið fór enn
einu sinni með sigur af hólmi.
Óréttvísan! Leikurinn endaði að
vísu 1:1, og dugði stigið KR til
titils en ÍBA einungis til falls.
„Det var dá det“... mígandi rign-
ing þennan hrollkalda haustdag
man ég vel og völlurinn ekki sí-
grænn eins og í sólinni í júlí.
Þegar við vorum að sparka
strákarnir á moldarvellinum leit
nraður grasið oft hýrum augum...
Og ég þvertek ekki fyrir það að
maður hafi lummað sér á það
þegar færi gafst. Snemma beygist
krókurinn! Við vorum ansi natnir
við það Stebbi litli Hreiðars og ég
til að mynda, enda yndislegt að
leika kúnstir sínar á döggvotu
grasinu, því græna flosmjúka
teppi.
Og kannski eru allra skemmti-
legustu minningar mínar senr
áhorfanda frá sokkaband: árun-
um í klöppunum, og KA malaði
alltaf Þór! Ég gleymi því aldrei
þegar Marri Gísla (eða var það
kannski Kokki Grand?) sendi
boltann slyttislega með hælnum
til Palla í Kaffibrennslunni. Sá
ágæti markmaður ætlaði síðan að
sparka boltanum fyrirhafnarlaust
fram á víðan völl en vildi ekki
betur til en svo að hann kiksaði
heldur betur og mátti allt að því
álappalegur horfa á eftir lötrandi
kúlunni yfir marklínuna krítar-
hvítu, og var þá sjálfur þannig í
framan en ég í sjöunda himni í
klöppunum. Fullkomlega!
Þetta var á Norðurlandsmótinu
fimmtíuogsjö, átta eða níu, og
KA vann leikinn 7:3 (algeng úr-
slit í þá daga), og léku í lang-
röndóttu skyrtunum rauðu og
hvítu: Jón Stefáns, Lilli-Kobbi,
Dúddinn (eða var hann í Kefla-
vík?) og Einar Helga meðal ann-
arra, og kannski Gógó (ef hann
var ekki líka að gera garðinn
frægan í Keflavík) en Balli Árna
greinilega nýhættur. Annars hlyti
ég að muna eftir olnbogunum á
honum. Og snaggararnir Bjössi
Ólsen og Gissur brunuðu upp
kantana eins og byssubrandar og
gáfu fyrir en bakkarnir Siguróli
og „Gjólan“ (Siggi Víglunds)
héldu hreinu sín megin.
Fleiri mætti nefna: Miðju-
mennina Lodda (sem var svo
flinkur að skalla), Árna Sigur-
björnsson, sem var jú einstaklega
íþróttalegur maður, allt að því
erlendur stíll yfir honum, hefði
þess vegna getað verið í Real
Madrid. Bar sig vel, ákaflega vel.
Hörkutólið Gunnar, bróður
Hauks og Lilla-Kobba má einnig
nefna, svo og Bubba Hermanns
heitins Stefánssonar, Slána og
jafnvel íbba mág, en þá er ég líka
kominn svolítið út fyrir efnið og
set því punktinn hér.
Greinarhöfundur rifjar upp gamla takta. Myndir: Bjðrn Garðarsson.