Dagur - 17.11.1995, Qupperneq 14

14- DAGUR- Föstudagur 17. nóvember 1995
MINNIN6
Fanney Halldórsdóttir
J Fædd 19. janúar 1973 - Dáin 7. nóvember 1995
Nú haustar að á köldu landi ísa og
sólin nær vart að rísa upp yfir fjalls-
brúnir við Eyjafjörð. Litla stúlkan
sem kom eins og sólargeisli inn í líf
okkar fyrir rúmum tuttugu og
tveimur árum, hefur kvatt okkur fyr-
irvaralaust og stigið til hærri hæða.
Svo leggur þú á höfin blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þínum
og stjarna hver, sem lýsir þt'na leið
er lítill gneisti, er hrökk af/
strengjum mínum.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
um marga gleðistund frá liðnum árum,
og alltaf mun ég fagna og þjást með þér
og þú skalt verða mín - í söng og tárum.
(Davíð Stefánsson)
Fanney Halldórsdóttir, elsta
bamabarn okkar hjóna, átti sér dýra
drauma og bjó yfir öllum þeim
þrótti sem þurfti til þess að láta þá
rætast. En Drottinn gaf og Drottinn
tók, og nú sjáum við hana aldrei
framar, heyrum aldrei framar hlátur-
inn hennar bjarta.
Minningamar lifa þó eftir og af
góðum minningum eigum við nóg
til að lina þrautirnar og styrkja hvert
annað. Við fylgdumst með þessari
lífsglöðu stúlku vaxa úr grasi í
skjóli ástríkra foreldra sinna. Og nú
streyma fram hjartfólgnar minning-
ar um góðar samverustundir fjöl-
skyldunnar þar sem Fanney var iðu-
lega hrókur alls fagnaðar. Hún varð
fljótt sjálfstæð í skoðunum, ljómaði
af hreysti og vildi fara sínar eigin
leiðir-.
Fyrir þremur mánuðum fór hún
til Bandaríkjanna þar sem hún ætl-
aði að skoða svo margt. Það setti
ugg að okkur, afa hennar og ömmu,
en Fanney bað okkur blessuð að
hafa engar áhyggjur af sér. Hún ætl-
aði að koma aftur heim að ári og
halda áfram námi. En enginn veit
sína ævina fyrr en öll er og nú eru
dýrmætar minningar það eina sem
við höldum eftir.
Margt er það, og margt er það,
sem minningarnar vekur,
og þœr eru það eina,
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stefánsson)
Það var gott að hafa hana Fann-
eyju nálægt sér því hún lýsti upp
umhverfi sitt með bjargfastri bjart-
sýni og fölskvalausri gleði. Stórt
skarð er nú komið í hópinn okkar,
skarð sem aldrei verður fyllt. Við
biðjum góðan Guð að styrkja Ólínu
og Halldór, Elfar, Ómar, Torfa Rafn
og Unni í sorg þeirra. Guð geymi
Fanneyju okkar Halldórsdóttur.
Amma og afi í Kambsmýri.
Þegar sorgin knýr dyra finnunt við
glöggt hversu lítils við erum megn-
ug og hversu yfirþyrmandi fánýti
jarðlífsins getur verið. En þá finnum
við einnig hvers virði kærleikurinn
er og hvers virði góðar minningar
eru.
Elskuleg frænka og vinkona,
Fanney Halldórsdóttir, er horfin á
braut svo snögglega að við eigum
erfitt með að trúa því sem hefur
gerst. Ljósið sem tendrað var fyrir
góðum tuttugu árum, slokknaði á
skammri stundu í vályndum veðr-
um.
Slokknaði fagurt iista Ijós.
Snjókólgudaga liríðir harðar
til heljar draga blómann jarðar.
Fyrst deyr í haga rauðust rós.
(J.H.)
Það er bágt að horfast í augu við
það sem orðið er. Hins vegar er ekki
vandasamt að lýsa því sem Fanney
var. Hún var gleðin og hún var
hreystin í öllu sínu veldi. Það geisl-
aði af henni lífsþróttur og kæti.
Aldrei var nein lognmolla í kringum
Fanneyju Halldórsdóttur. Henni var
einkar ljúft að tjá sig og hún var
óhrædd við að segja það sem aðrir
hefðu ef til vill kinokað sér við að
nefna.
Leikurinn var henni allt og hún
hafði yndi af íþróttum. Fanney æfði
bæði fótbolta og handbolta, og
keppti með báðum Akureyrarliðun-
um, KA og Þór. En hún kunni líka
að slappa af og varði þá gjarnan
Iöngum stundum við að horfa á bíó-
myndir. Það er varla hægt að nefna
þá kvikmynd sem hún hafði ekki
séð og ef um ágæta mynd var að
ræða þá var henni alveg sama þótt
hún sæi hana aftur í góðum félags-
skap.
Síðasta vor lauk Fanney stúd-
entsprófi frá Verkmenntaskóla Ak-
ureyrar en ákvað síðan að taka sér
hlé til að hugsa sinn gang. Hún fór í
vist til Bandaríkjanna 18. ágúst og
hugðist dvelja þar í ár. Dagana áður
var hún á heimili okkar og það
leyndi sér ekki að tilhlökkunin var
mikil að upplifa ný ævintýr vestan
hafs. En því miður hafa örlögin hag-
að því svo að við tökum ekki á móti
henni Fanneyju okkar næsta sumar.
Hún er nú þegar komin heim og far-
in þá leið sem við förum öll fyrr eða
síðar.
Snemma á þessu ári bað hún
okkur hjónin að teikna skopmynd af
sér fyrir útskriftabók Verkmennta-
skólans en við færðumst undan. í
staðinn teiknaði hún mynd af okkur
fyrirhafnarlaust og fórst það einkar
vel úr hendi. A myndinni er að finna
allt það sem henni fannst í fáum
dráttum einkenna okkur hjónin:
Skæri, gítar, veiðistöng og sandalar.
Slíkar skopmyndir hafði hún gert af
mikilli natni fyrir aðra sem útskrif-
uðust með henni og líklega var það
á þessu sviði sem framtíð hennar lá.
Fanney hafði mikinn áhuga á að
hasla sér völl sem auglýsingateikn-
ari og þar hefðu hæfileikar hennar
fengið að njóta sín.
Þessi fallega stúlka var okkur
mikils virði og minning hennar lifir
á meðan við drögum andann. Mikil
er sú sorg sem foreldrar hennar,
systkini, afar og ömmur, og aðrir
aðstandendur mega þola. Við biðj-
um þess af heilum hug að góðar
vættir styrki þau og verði þeim stoð
um ókomna framtíð. Nú grúfir
dimmur vetur yfir hjörtum okkar en
þótt flest geti brugðist þá bregst það
ekki að sumarið kemur aftur með
birtu og yl - það er eins víst og að
Fanney hefði brosað við mér þar
sem ég sit nú og skrifa þessi fánýtu
orð. Við kveðjum elskulega frænku
og vinkonu með sárum trega.
Hœgur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig Ijósið, sofðu rótt.
(J.H.)
Margrét Elfa Jónsdóttir
og Ragnar Hólni.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðita tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Hún Fanney frænka mín er látin.
Þessi lífsglaða stúlka sem átti sér
marga framtíðardruuma, lést á
Borgarspítalanum þann 7. nóvember
síðastliðinn.
Hverjum gat dottið í hug, þegar
hún kvaddi vini og vandamenn í
ágúst og hélt til Bandaríkjanna, að
lífshlaupi hennar væri brátt lokið?
Rétt áður en hún fór, kom hún hress
og kát til mín í Sundlaugina með
Elfar litla bróður sinn, sem henni
þótti svo vænt um. Þar sagði hún
mér frá vinnunni sem hún væri búin
að fá vestan hafs.
Við töluðum um hina fyrirhug-
uðu ferð og tilhlökkunin hjá henni
var mikil. Eg sé hana enn fyrir sjón-
um mér, þar sem hún gekk niður
Þingvallastrætið ásamt bróður sín-
um og kvöldsólin glóði í fallega
síða hárinu hennar. Þetta minninga-
brot um okkar hinsta fund verður
mér ætíð dýrmætt.
Eg kveð Fanneyju frænku mína
hinstu kveðju í fullvissu þess að
opnir armar taki á móti henni og
umvefji hana elsku og birtu í Guðs-
ríki.
Elsku Ólína, Halldór, Ómar, Elf-
ar, Torfi Rafn og Unnur, afar, ömm-
ur, skyldfólk og vinir. Mikill er
missir ykkar.
Megi góður Guð styrkja ykkur
og styðja í ykkar miklu sorg. Bless-
uð sé minning frænku minnar,
Fanneyjar Halldórsdóttur.
Far þú ífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér núfylgi,
Itans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Steini, Sella, Arnar Þór
og Asta Eybjörg.
Þegar ég frétti að Fanney vinkona
mín hefði látist þriðjudaginn 7. nóv-
ember velti ég því fyrir mér hver
tilgangurinn með lífinu væri. Hvaða
réttlæti það væri að taka unga og
lífsglaða stúlku í blóma lífsins í
burtu. Það er spurt og spurt en fátt
verður um svör.
Ekki datt mér í hug þegar ég
kvaddi Fanneyju í ágúst síðastliðinn
þegar hún var að fara sem Au-Pair
til New York, að það yrði í síðasta
sinn sem við hittumst. Hún var svo
ánægð en samt svolítið kvíðin því
að fara svona langt í burtu. „Þú
skrifar mér lljótlega," sagði ég. Þá
svaraði Fanney brosandi: „Já, auð-
vitað. Ég þarf að skrifa fleiri tugi
bréfa því ég er búin að lofa svo
mörgum að skrifa þeim. En þú færð
bréf þegar ég hef tíma.“ Við kvödd-
umst og Fanney keyrði í burtu á
bílnum sínum.
Við Fanney kynntumst þegar
hún flulti í sömu blokk og ég þegar
við vorum uin 13 ára gamlar. Alla
tíð síðan hefur vinskapur okkar
haldist. Áhugamálin voru svipuð,
íþróttir og hestar. Um fermingu fór-
um við tvær saman í 3ja daga hesta-
ferð með hestamannafélaginu. Það
var eftirminnileg ferð sem seint
mun gleymast. I íþróttum vorum við
fyrst mótherjar en síðar samherjar
vegna sameiningar íþróttafélaganna
KA og Þórs. Fanney var íþróttakona
af lífi og sál. Hún lagði sig alla fram
og stóð sig yfirleitt með prýði. Við
störfuðum saman í íþróttafélagi
VMA, Æsi, 1992-1994. Þar naut
hún sín vel og kraftar hennar nýttust
vel. Við æfðum saman handbolta
hjá Þór 17-19 ára, í góðum hópi.
Farnar voru margar keppnisferðir,
sem Fanneyju þótti toppurinn á til-
verunni. Allt var skráð niður s.s. úr-
slit leikja og markaskorun og hafði
Fanney þetta allt á hreinu. Vorið
1994 var Fanney kosin íþróttakona
VMA og fannst henni mikið til
þessa koma, en hún átti titilinn svo
sannarlega skilinn.
Á stundu sem þessari hrannast
minningamar upp. Ég niun ætíð
minnast Fanneyjar sem skemmti-
legrar og góðrar vinkonu sem ávallt
var hægt að treysta á. Lífsgleðin var
ætíð í fyrirrúmi.
Elsku Ólína, Dóri, Ómar og Elf-
ar, ég votta ykkur og öðrum ættingj-
um samúð mína. Megi góður Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Soffía Frímannsdóttir.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn og blómgast œvinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Fregnin um andlát Fanneyjar
Halldórsdóttur laust okkur þungu
höggi. Viðbrögðin voru á einn veg.
Hvernig mátti það vera að þessi táp-
mikla og lífsglaða stúlka væri dáin?
Hún sem var ímynd hreysti og
æskufjörs.
Fanney lauk stúdentsprófi frá
Verkmenntaskólanum á Akureyri
síðastliðið vor. Engum, sem voru
við skólann samtíma henni, duldist
að hér var mikil atorkukona á ferð.
Það sýndi sig jafnt í náminu og í
þátttöku hennar í félagsstörfum.
Hún vann mikið og óeigingjamt
starf í þágu félaga sinna. Þar voru
íþróttimar efst á blaði en hún var
um tíma formaður íþróttafélags
skólans: Fanney vann einnig mikið
að Mínervu, bók útskriftamema. Þar
komu listrænir hæfileikar hennar að
góðum notum.
Við sem kynntumst Fanneyju hér
minnumst hennar þó fyrst og fremst
vegna hressilegrar en jafnframt ein-
lægrar framkomu hennar. Það er
sárt að horfa á eftir slíkri hæfileika-
manneskju, en björt minning hennar
lifir. Við kveðjum Fanneyju með
kærri þökk fyrir góða samfylgd.
Fjölskyldu Fanneyjar og vinum
vottum við okkar innilegustu sam-
úð.
Starfsfólk Verkmennta-
skólans á Akureyri.
Hugleiðing á kveðjustund
Mig setti hljóða þegar mér barst sú
harmafregn að Fanney Halldórsdótt-
ir væri fallin frá, aðeins 22 ára göm-
ul.
Það er á vorin sem lífið kviknar
og hin fegurstu blóm dafna og veita
von um vaxandi þroska, en þá kem-
ur hret og hinir þrúgnandi sprotar
visna og sumir falla. Þannig er það í
þeirri baráttu mannsins sem við
köllum líf.
Undarleg ósköp að deyja,
liafna í holum stokki.
Himinninn fúablá fjöl
meðfáeina kvisti að stjörnum.
Já, þetta líf. Þetta líf, mikið er
það undarlegt. Það fæðist nýr ein-
staklingur í þennan heim. Einstak-
lingur sem á líf eins og rósin sem
tekur þakklát við geislum sólarinnar
þegar hún kemur upp í austri og
verrnir jörðina og þúsundir geisla
klappa henni á kollinn. Þá gægist
rósin upp úr moldinni. Hún horfir til
móts við þessa undursamlegu veröld
og brosir. Hún brosir þar til sólin
hnígur í vestri og dimmir skuggar
næturinnar setjast að. Það er erfitt
að sætta sig við að bros rósarinnar
er horfið, hún hnigin að grundu,
visnar og kemur ei aftur.
En í gegn um sorta og myrkur
grillir í skin morgunsins og geisla
ríkjandi sólar sem segja okkur að
lífið haldi áfram í öllum sínum fjöl-
breytileika þar sern við erum áfram
þátttakendur.
Það er á slíkum stundum sem
maður vill að vináttan verði áþreif-
anleg, að hún skilji eitthvað eftir sig
og veiti okkur öllum styrk í van-
mætti okkar og smæð gagnvart hinu
óumflýjanlega.
Guðdómlegasta
reynsla sem nokkrum
getur hlotnast er
að heyra rödd
vináttunnar þegar
neyðin sverfur að.
(Ch. Schiller)
Og enn um þátt vináttunnar:
Eg þekki gildi
vináttunnar.
Hver vildi lifa
án hennar?
Hún er ágœt
í meðbyr.
Ómetanleg í mótbyr.
Elsku Ólína mín, Halldór, Ómar,
Elvar og aðrir aðstandendur. Ég og
fjölskylda mín vottum ykkur okkar
dýpstu samúð við fráfall þessarar
lífsglöðu, fallegu stúlku sem átti svo
margt eftir í þessu lífi, en þarf nú að
sinna öðru.
Ég þakka hlýjuna og vináttuna
gegnum árin.
Margrét Jóhannsdóttir,
Húnavöllum.
Kveðja frá kennara og
bekkjarfélögum ur Lundarskóla
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvœm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakku.
Guði sé loffyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökkfyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér núfylgi,
hans dýrðarhnoss þú Itljóta skalt.
Grátnir til grafar,
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja ’ (friðarskaut.
Elsku Ólína, Halldór og börn.
Megi Ijós lífsfriðar og kærleika um-
vefja ykkur um ókomna framtíð.
(Hannes Pétursson)
Pétur Pétursson
Fæddur 30. júní 1948 - Dáinn 4. nóvember 1995
Ég svaf hjá vinkonu minni. Morguninn
eftir hringdi mamma og sagði mér að
koma heim strax og koma ein. Þegar ég
kom heim stóð mamma með tárin f aug-
unum og sagði mér að pabbi hefði dáið þá
um morguninn. „Nei,“ sagði ég, „ég trúi
þér ekki.“ Svo hugsa ég; „nú á ég engan
pabba“.
Hann var mér svo mikið, en hann hvarf
á braut og kemur ekki aftur. Þessi yndis-
legi faðir er alveg farinn. Hann sem var
svo stríðinn og kátur og komst upp með
allt. Hann gerði nánast allt fyrir okkur
syslurnar sem vorum augasteinar hans.
Hann hafði svo gaman af því þegar ég fór
með honum á handboltaleiki.
Guð blessi þig pabbi minn.
Þín dóttir Lísa.