Þjóðviljinn - 01.02.1944, Síða 7

Þriðjudagur 1. febrúar 1944.
ÞJÓÐVIL.JINN
7
NÍZKA KONAN.
(Lauslega þýtt).
meiri gleði, ef það safnaði peningum og geymdi þá vel“,
sagði hún við sjálfa sig og gekk að vefstólnum.
Elísabet var alltaf að vefa. Hún lét aldrei þráðarenda
fara til ónýtis. Hún hnýtti 'þá alla saman og hafði þá
fyrir ívaf-
Hún var að vefa ákaflega dýran og fallegan vef og
hann var orðinn hundrað álna langur. Elísabet ætl-
aði að eiga hann alla sína ævi.
Þegar hún hafði loksins lokið við hann, sendi hún
eftir grannkonum sínum til að sýna þeim hann. Þeim
þótti hann fallegur, eins og hann líka var og svo hjálp-
uðu þær kerlingunni til að bera hann út og viðra hann
í sólskininu.
Elísabet gaf konunum ekki kaffi. Þær voru að tala
um það á heimleiðinni, að stór könguló hefði skriðið
eftir vefnum eins og hún væri að mæla hann og það
væri alltaf ills viti, þegar könguló mældi vef.
Elísabet hafði aldrei á ævi sinni gleymt neinu, fyrr
en þetta kvöld.
Hún læsti bæjardyrunum með sjö lásum eins og hún
var vön, því hún var svo hrædd við þjófa. En hún
gleymdi vefnum úti.
Um nóttina komu tveir þjófar og ætluðu inn í bæ-
inn. En hann var læstur með sjö lásum.
Þá tóku þeir vefinn, sem hékk úti, og fóru burt með
hann, frekar en ekkert. Elísabet svaf fast. Það var alltaf
svo hljótt og kyrt kringum bæinn. Þangað komu ekki
einu sinni smáfuglar.
Þjófarnir héldu áfram með vefinn. En hann var svo
þungur — svo þungur. Seinast gafst annar upp og fór
sína leið. En hinn hélt áfram með vefinn-
Lifandi ósköp var aumingja þjófurinn þreyttur.
„Oft hef ég haft vonda samvizku en aldrei hefur
hún verið eins þung og þessi vefur kerlingarinnar“, sagði
hann við sjálfan sig og braust áfram löðursveittur.
Seinast var hann orðinn svo reiður að hann fleygði
vefnum og sagði öskuvondur: „ Þetta ætlar að drepa
mig. Ég skal, að mér heilum og lifandi, hætta að stela
og fara beint heim“.
ÞETTA
A: Verkstjórinn er búinn að
reka mig.
B: Hvernig stóð á því?
A: Það var bara öfund. Ó-
kunnugir héldu, að ég væri verk
stjórinn.
B: Hvernig stóð á því?
A: Eg sat svo oft auðum hönd-
um.
★
Rukkarinn: Enn er ég kominn
með reikninginn.
Vinnukonan: Frúin fór- út og
gleymdi að skilja eftir peninga.
Rukkarinn: Hún er víst nokk-
uð gleymin. Eg sé að hún hefur
gleymt andlitinu í stofuglugg-
anum.
★
Strákur: Láttu klippa af eyr-
unum á þér. Þau eru of löng
sem mannseyru.
Annar strákur: Láttu teygja
úr eyrunum á þér. Þau eru of
stutt sem asnaeyru.
★
Gesturinn: Má ég tala við
borgarst j ór ann ?
Skrifstofumaðurinn: Borgar-
stjórinn vill ekki láta ónáða sig.
Gesturinn: Segið þér, að vinur
hans vilji tala við hann.
Skrifstofumaðurinn: Eruð þér
utanborgarmaður?
Gesturinn: Nei.
Skrifstofumaðurinn: Borgar-
stjórinn á enga vini hér i borg-
inni.
★
Frú X: Hvar get ég fengið
mér dýran leslampa?
Frú Y: Hversvegna kaupirðu
ekki eitthvað annað?
Frú X: Maðurinn minn gaf
mér einhverja bók í jólagjöf.
9L>tt
SKALDSAGA eftir
JOHAN FALKBERGET
„Það er vonandi“svai-aði
hún. Hann horfði á hana
svarteygður og svipdimmur.
En hún sneri sér þannig
að hún gat séö innum glugga
eldaskálans. Þar hafði hún
séð ljóshærðu höfði bregða
fyrir og hana langaöi til aö
sjá þaö aftur.
„Þetta verður erfitt fyrir
Élínu“, sagði Pétur. Og svo
bætti hann viö: „Þaö var gott
að eiga úrakaup við Kalla“.
Pétur var klökkur. Hann
tók úr upp úr vasa sínum
og sýndi Dagbjörtu.
Eftirlitsmaðurinn gekk
framhjá þeim með vatnsfötu
í hendi. Hann glotti.
„Þetta úr átti Kalli. Eg
skipti við hann“, sagöi Pétur
fljótmæltur og var nú drjúg-
ur í máli en hvergi klökkur.
Dagbjört kastaöi kveöju á
Pétur og gekk hægt leiöar
sinnar.
Marteinn kom óvenju létt-
ur í spori út úr búðinni frá
Hansi gamla. Hann hafði nýj-
ar buxur á handleggnum.
„Eg óska til hamingju, Mar-
teinn“, kailaöi Dagbjört og
benti á buxurnar.
„Takk, sömuleTðis“, svaraöi
Marteinn og reif af sér skinn-
húfuna. Alltaf var hún svo
vingjarnleg, stúlkan á skri'f-
stofunni.
Marteinn hélt áfram ferö
sinni. Pétur TfítlaÖi inn 1
eldaskálann. En Dagbjört
gekk inn til Elínar. Hún fann
til meö Elínu. Hún þurfti að
annast tvö lítil börn í óholl-
um húsakynnum viö rnikla
fátækt. Og nú var Elín döpur
í bragöi.
Dagbjört kom þaöan aftur
eftir litla stund. Hún stefndi
til fjalls. Hún var eiröarlaus,
og nú voru fjöllin oröin henni
kær. Þangað haföi hún geng-
iö hvert kvöld allt sumariö i
von um aö mæta honum, þó
ekki væri nema einu sinni.
Og hún vissi að hann fór líka
oft einförum um fjöllin.
En hann vildi ekki sjá hana
framar. Sjálfur var hann að
fara í hundana. Og það tók
hana sárast.
Hún gekk suöur yfir Rauö-
hamarsfjall. Hlíðarnar voru
vaxnar þéttum birkiskógi. Lít-
ill lækur kóm hoppandi út úr
djúprí klettaskoru og rann í
tjörn niðri í dalnum. Hún var
köliuð Brúðartjöm.
Þangaö var Dagbjört vön
aö ganga, þar haföi hún set-
iö kvöld eftir kvöld, staraö i
leiðslu á sólsetrið og — biöið.
En hún beið alltaf til einskis.
Enn lagöi hún leiö sína inn
að Brúöartjörn. Þar var kyrrð.
Og hún þráöi hvíld. Hugur
hennar haföi veriö í uppnámi
af ótta og kvíða þessa síöustu
daga.
. Fjöllin glóöu í síöustu geisl-
um kvöldsólarinnar. Litbrigö-
in upp í hamrabeltunum voru
furöuleg og heiilandi fögur.
Þannig voru mörg kvöld hér
inni 1 óbyggöinni.
Hún tíndi blóm og batt þau
í sveig. Og þegar sólin hvarf
aö fjallabaki sat hún meö
blómsveiginn í fanginu og
horfði út á Brúðartjörn.
— — — Dagbjört gekk
heimleiöis seint um kvöldiö,
grýttan stíg niöur meö Brúö-
artjörn. Loftiö var þrungiö
skógarilmi og náttfall á birki-
laufinu.
-----— Daginn eftir kom
Jón inn í hesthúsherbergiö,
þar sem Elín bjó, og settist á
rúmstokkinn.
Hann haföi farið meö Kalla
til læknisins og haföi góðar
fréttir aö færa. Læknirinn
hafði sagt, aö Kalli yrði jafn
góöur aftur.
Og enginn efaöist um þaö,
sem læknirinn sagöi.
Elín lét fallast niöur á stól.
„Guði sé lof!“
ÞaÖ var eins og létti af
henni öllum áhyggjum.
Hún fór aö hita kaffi og
Jón fór út til aö kaupa hveiti
brauö hjá Hansi.
Hann mátti ^ ekki forsmá
kaffið. Elín þurrkaöi stólinn
vandlega meö gólfdulu og
bauö honum sæti.
Jón hallaöi sér fram á borö
iö og tók ofan hattinn.
Elín tók litlu stúlkuna sína
og stakk dúsunni 1 tannlaus-
an munninn.
Síöan drakk hún kafíi meö
Jóni og þau fengu sér aftur i
bollana.
Þá kveikti Jón í pípu sinni,
þakkaöi fyrir kaffið, kvaddi
og fór.
Hann ætlaöi heim til
mömmu sinnar.
Jón lagöi leiö sína imi með
Rauöhamarsfjalli og þræddi
gamlan stíg, sem námumenn
höföu fariö í fyrri daga. Hann
gekk hratt. Þaö var "hádegi og
glaöa sólskin. Hvergi heyrðist
hljóö og þaö blakti ekki hár
á höfði. Uppi i hömrunum
glitraði kvarsiö í sólskininu
eins og stjörnur.
í dalverpi var spegilslétt
tjörn og mjúkur rnosi í kring.
Þar uxu hvít blóm.
Jón fór úr treyjunni og bar
hana undir hendinni.
Hann langaöi mest til aö
setjast að heima fyrst um
sinn, fara á veiðar meö pabba
sínum, ráfa um fjöllin méð
byssu og veiöistöng á öxlinni,
kveikja eld og hvila sig. Þá
var hægt aö vera í friði með
hugsanir sínar.
En pabbi gamli vildi sjálf-
sagt engan hafa meö sér.
Hvílíkt sólskin og hiti! Jóni
var heitt á þeim handleggn-
um, sem hann bar treyjuna,
og skipti um.
Hvernig átti hann að
gleyma hörmum sínum i
svartnætti námunnar ? í sól-
skini var það léttara. TTann
hafði lítiö gætt skynseminnar
Tilfiriningarnar höí'öu fariö
meö hann í gönur. Þessu
mátti ekki halda áfram, ef
hann ætlaöi sér aö vera maö-
ur meö mönnum framvegis.
Troöningurinn, sem hann
gekk, hafði ekki verið farinn
svo öldum skipti. Á fyrstu
tímum málmnámsins var
þetta fjölfarinn vegur. Þessi
leiö lá frá námunni til kii'kj-
unnar. Þessa leiö fóru kóngs-
ins menn yfir fjöllin. I hellis-
skútum voru hlóöir, þar sem
áö hafði verið á feröalagi
Jón var alltaf vanur aö fara
þessa leiö heim til sín. Hér
kunni þögnin margar gleymd
ar sögur.
Hann breytti um stefnu og
gekk beint niöur hlíöarnar i
áttina heim. Smáfuglar kvök-
uöu í runnunum og úr fjar-
lægö heyrðist bjölluhljómur.
Ragnhildur sat 1 forsælu á
dyrahellunni meö prjónana
sína. Hún hætti allt í einu að
prjóna og hlustaðl: þaö var
rétt eins og fótatak í fjar-
lægö!
Hún bar hönd fyrir augu.
Þarna kom maður gangandi,
en hún sá ekki hver þaö var.
Þaö var svo bjart.
Nei, var þaö hann? Þaö var
þó gott aö hann kom loksins
heim. Hún hafði ekki séð
hann svo lengi.
Hún studdi hnúunum á
dyrahelluna til áö rísa á fæt-
ur. Svo flýtti hún sér eins og
hún gat á móti honum.
Meöan þau gengu heim að
bænum, sagöi hún, að hún
heföi alltaf verið aö vona aö
hann kæmi. Þaö var oröið svo
einmanalegt. Fáir áttu erindi
á svona afskekktan bæ. Og
fáöir hans var alltaf uppi á
fjöllum. Hann kunni best vlK
sig einn. ÞaÖ voru margir
svona í Ugluvatnsættinni.