Þjóðviljinn - 09.08.1945, Blaðsíða 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Fimmtudagur 9. ágúst 1945
Storkurinn
„Svo fljótt!“ sagði storkurinn undrandi.
„Ójá,“ sagði fíkjutréð. „Þegar rigningin er kom-
in á annað borð, erum við ekki lengi að, hressast.“
„Ætti ég ekki að flytja mig til mísmosunnar
þarna?,“ spurði storkurinn.
„Ekki ræð ég þér til þess,“ sagði fíkjutréð.
„Mimo-san hefur þann sið, að loka blöðunum á nótt-
unni, þegar hún sefur og það gerir hún líka, ef hún
kemst í geðshræringu. Þar er líka apahyski.“
„Það er hryllilegt,“ sagði storkurinn. „Eg verð
þá líklega að leita til balsamtrésins, þó að skrjáfi
ónotalega í berkinum á því“.
„En ég vil helzt ekki, að þú farir,“ sagði fíkju-
tréð. „Það væri mér sönn ánægja, ef þú gætir gert
þér að góðu, að skýla þér í holu í stofninum mín-
um, þegar rigningin kemur. — En flýttu þér nú
hún er að koma.“
Rigningin skall á með því feikna afli, að stork-
urinn valt niður úr trénu, eins og hann hefði orðið
fyrir höggi. Hann skreið rennvotur inn í holuna.“
„Nú er mér nóg boðið,“ sagði hann.
„Þú átt eftir að sjá það svartara,“ sagði fíkju-
tréð. „En eftir á verður allt svo guðdómlegt, að þú
getur ekki gert þér neina hugmynd um það.“
Það rigndi dag og nótt — nótt og dag.
Lækir og skorningar í fjallahlíðunum fylltust
vatni, sem fossaði í stríðum straumum út í Níl. Og
Nil óx og óx og flæddi langar leiðir út yfir bakkana.
Dalurinn lá undir vatni, eins langt og augað eygði.
Dýrin hlupu sem skjótast úr fylgsnum sínum og
flýðu upp á hálendið. Aparnir sátu í trjánum og
skræktu ámátlega.
WtOð ÞETTA
H -að <*r bað. sem ekki hefir

t, ■■■' . . PEARL S. BUCK: *
ÆTTJARÐAR\ k. . . ^INUR j
verið „reiknað út“ og samdar
um skýr hur? Fyrir nokkurum
áratugum rannsakaði sálfræð-
ingur, hve mörg „prósent“
manna og kvenna teldu sig
hamingjusöm og hvorir væru
lánsaniari karlmenn eða kon-
ur.
Niðurstaðan varð þannig:
Af 109 konum voru:
20 fullkomlega hamingju-
samar, 61 í meðallagi ánægð-
ar, 16 afar ólánssamar.
Af 100 karlmönnum voru:
16 fullkomlega hamingju-
sam:r, 75 í meðallagi ánægðir,
9 afar ólánssamir.
Niðurdaðan er því sú, að
karimenn séu gæddir „hinu
gulna rneðalhófi“ tilfinning-
anha, en konum sé áíður mark
aður bás.
' ' 'k
„Að leggja sólina að veði“
er orðatiltæki á Spáni, og er
það sagt þannig til komið:
Þegar Spánverjar fóru ráns
hendi um Peru, fundu þeir
í Indíánamunstri fagra gull-
kringlu með álmum eða „geisl
um“ í allar áttir og átti hún að
tákna sólina. Hermaður nokk-
ur, nafngreindur, fékk dýr-
grip þennan í sinn hlut af
ránsfengnum. En um nóttina
spiluðu hermennirnir, og sá,
er „sólina“ átti, lagði hana að
veði og tapaði. Braut hann
þá af hgnni hvern geislann af
öðrum og skipti henni allri
milli þeirra, sem unnu. En
mun hafa séð eftir þessu og
talið ills vita.
Síðan er orðatiltækið notað,
þegar mikið þykir lagt í
hættu.
ic
Varðlið bankanna í New
York er um 5000 manns. Er
það æft í skotfimi og vopna-
burði í til þess gerðum jarð-
hveldingum, sem eru undir
mörgum bönkum í borginni.
líta eftir flugvélinni. Það er
skárra, að hún verði 1 lagi, ef
við liggjum af stað í fyrramál-
ið.“ 1
„Peony!“ endurtók I-wan.
„Kom hún?“
„Já, hún er hérna,“ sagði
En-lan. „Fáðu þér sæti.
Hvernig eigum við að segja
hvor öðrum allt, sém hefur
drifið á dagana síðán.“
En-lan klappaði saman lóf-
unum og í sama bili kom ung-
iingur í Khaki-einkennisbún-
ingu í dyrnar.
„Biddu konuna mína að
Koma,“ sagði hann.
„Er Peony — ert þú—?“
stamaði I-wan.
„Já, við erum hjón. Við höf-
um verið það í tíu ár.“
„í tíu ár! Hvers vegna hafið
þið aldrei skrifað mér?“
„Við gerðum það. Við skrif-
uðum þér undir fölskum nöfn-
um og héldum, að þú mundir
skilja það.“ •
„En ég hef aldrei fengíð
neitt bréf,“ sagði I-wan undr-
andi.
„Við sendum það heim til
þín.“
„Faðir minn hefur ekki
þorað, að senda mér það,“
sagði I-wan hugsandi. Auðvit-
að hafði faðir hans verið svo
hygginn, að sjá, að þetta var
grunsamlegt bréf.
„En þú — hvers vegna skrif
aðir þú ekki?“ spurði En-lan.
„Eg hélt •—■ að þú værir dá-
inn. Og vissi ekki, hvað varð
af Peony.“
Þeir horfðu enn hvor á ann
an, rannsakandi, eins og þeir
væru, hvor um sig, að leita að
dráttum fulorðins manns. Og
unrfingsandiitinu í svip og
1-wan hugsaði með sér. „Á ég
að segja þér hver Tama er?“
„Og þú! Hvað hefur drifið á
daga þína?“ spurði En-lan.
„Ertu kvæntur! Átu börn.“
„Já,“ svaraði I-wan. Hann
langaði til að segia En-lan,!
hvað Jiro og 'Gangjiro væru
efnilegir — en bezt var, að
Tama bærist ekki í tal.
En var þetta Peony,? þessi
grannvaxna kona í einkennis-
búningi eins og karlmaður, I
með stuttklippt hár? Hún
angaði ekki af ilmvatni, eng-
in merki andlitslitar sáust á
henni — og höndin, sem hún
rétti honum, var hörð og tók
fast. Þessi hönd skalf ekki,
eins og hræddur fugl.
„I-wan — I-wan —“ kallaði
hún. Hún reif af sér húfuna
og lét hana detta á gólfið. Nú
sá hann, að þetta var Peony.
Hún var að vísu ekki sama
fallega, þunglynda, viðkvæma
stúlkubarnið, sem hann hafði
þekkt. Þetta var kona En-
lans.
I-wan settist. „Eg get varla
staðið á fótunum,“ sagði hann:
„Eg skelf af undrun. Hvernig
á ég a§ átta mig á þessu?“
Nú fannst honum hann
hafa legið í dvala öll þessi ár.
En á meðan hélt lífið áfram
— þetta líf, sem hann hafði
haldið, að væri liðið undir lok.
Og á þennan hátt.
„Hvernig gerðist þetta allt?,“
spurði hann.“ „Hvers vegna
léztu mig alltaf halda, Peony,
að þú vantreystir bylting-
unni?“
„Eg vantreysti lionum
aldrfei, “ svaraði hún glaðlega
og benti á En-lan. Stóru aug-
un hennar ljómuðu, þegar
hún leit á hann. Þessi augu
höfðu ekki breytzt.
„En þú þekktir hann ekki,“
sagði I-wan. „Þú hafði aðeins
einu sinni séð hann.“
En-lan fór að skellihlæja
og Peony roðnaði.
„Eg þekkti hann dálítið —
áður en ég sá hann,“ sagði hún
hikandi.
„Haltu áfram,“ sagði En-
lan. „Þér er bezt að játa alla
lævísi þína.“
„Eg var einu sinni að raða
í skúffunurh þínum —“ sagði
Peony. Hún talaði hægt og
gætilega.
„Eg átti líka dálítið í skúff-
unni, sem ég saknaði um dag-
:.nn,“ sagði I-wan og fór líka
að hlæja.
„Hún fann bréfið, sem ég
skrifaði þér einu sinni — þú
manst eftir því bréfi, I-wan,“
sagði En-lan. „Hún stalst til
að lesa það og — það sann-
færði hana strax.“
Peony t.yllti sér á stól. Hún
oeit á vörina.
„Það var mitt verk að raða
í skúffunum þínum, I-wan,“
ragði hún og horfði á hann.
Yugu hennar tindruðti af
galsa.
„Já, satt er bað,“ sagði I-
wan.
Þau hlógu öll. I-wan hafði
aldrei á ævi sinni- hlegið
svona hjartanlega. En allt í
einu minnist hann þess, hvers
vegna þau voru öll hér. Hann
sneri sér að En-lan. „Það var
Chiang, sém sundraoi okkur.
Nú hefur hann stefnt okkur
saman aftur. Eg er með bréf
til þín. Þú átt að sjá um, að
það komist líka í hendur
hinna, sem eigá að sjá það.“
Hann tók innsiglaða bréfið
úr brjóstvasa sínum og fékk
En-lan það.
„Eg bjóst við því,“ sagði En-
lan. En ekki datt mér í hug, að
þú kæmir með það. Eg má
ekki tefja lengur. Hinir bíða
eftir því. Verið þið sæl á með-
Hann tók bréfið og fór leið-
ar sinnar.
Þegar I-wan var orðinn
einn eftir hjá Peony, litu þau
hvort á annað og hún fór óðar
að spyrja hann eftir foreldr-
um hans og ömmuforeldrum.
Hann sagði henríi allt, eins og
var og bætti því við athuga-
semdalaust, að I-ko væri
kvæntur. Hánn orðaði það
ekki, að hann ætti hvíta konu.
Hvað kom það málinu við? —
Tama kom heldur ekki mál-
inu við. Hann fann það.
Hún hlustaði með athygli á
allt, sem hann sagði og nú var
hún líkari því, sem hún var
áður, þó að þessi tíu ár hefðu
breytt henni meira en En-lan.
Skömmu seinna kom En-lan
aftur. Svipur hans var alvar-
legur. Hann leit á Peöny og
sagði hátíðlega:
„Nú er það komið fram, sem
ég bjóst við. Chiang býður
bandalag.“
Hún rak upp gleðióp. Og I-
wan sá, að það var ekki ástin
ein, sem tengdi þau saman.
„Eg sagði þér það, Peony, að
hann væri mikill maður,“
sagði En-lan. „Nú verð ég,
með einhverju móti, að koma
mönnum mínum í skilning
um þetta — þeir taka því ekki
vel, ég veit það. Það verður
hver að tala við sína deild.
Nú verður að kalla saman
fund.“
Hann horfði á Peony, ‘e:ns
og hann yrði að vita álit henn-
ar. Hún hneigði höfuðið til
samþykkis. „Á ég að fara út
og biðja bá að hringja til fund
ar,?“ spurði hún.
,,.Tá, gerðu það — nei, bíddu
við, ekki fyrr en eftir hálf-
tíma. I-wan verður að hvíla
sig. Og ég verð að vinna dá-
litla stund.“
„Harm skrifar alltaf það,
sem hann. ætlar að segja,“
sagði Peony við I-wan.
I-vran sat á jörðinni á ber-
svæðinu. Peony sat við hlið
hans. Og i kring um þau sátu
menn og konur, hvað innan
um annað. Þetta var allt ungt
fólk. Skært og brennheitt sól-
skm Norðiw-Kína féll á veð-
urteknu andlitin. Það var ekki
auövelt að sjá mun á mönn-
um og konum í þessum hópi,
en öll andlit sneru í áttina til
En-lans. Hann var að tala pg
stóð fast hjá I-wan.
I-wan fannst hann vera horf
inn afur til æskuá-ra sinna,
þegar hann heyrði En-lan
tala. Þá . hafði hann haft
tuttugu áheyrendur. Nú
skiptu þeír hundruðum. —
Hvernig hafði þetta gerzt?
Hann hafði álitið En-lan dauð
an, en hann hafði lifað, barizt
og sigrað — þetta land. Þrátt