Þjóðviljinn - 18.10.1945, Blaðsíða 6

2
ÞJOÐVILJINN
Fimintudagur 18. okt. 1945.
Saga um dreng
(Lauslega þýtt).
en fótatak tuttugu gesta, þó að þeir væru ekki
stórir.
Þeir komu miklu fyrr en þeir höfðu ætlað sér.
Þeim var ómögulegt að bíða lengur.
Mamma Péturs opnaði dyrnar og gestirnir
komu inn.
Þeir voru allir berhöfðaðir og snöggklæddir.
Það var svo hlýtt úti. Sumir voru í rifnum buxum.
Sumir voru berfættir í skónum og með marbletti
á hnjánum. Þeir höfðu hendurnar í vösunum og
voru glettnir og hróðugir á svipinn en reyndu að
vera alvarlegir og þungbúnir, eins og fullorðnir
menn.
Það tókst ekki. Þegar þeir sáu útvarpstækið
brostu þeir allir út að eyrum, og þeir litlu ýttu
þeim stóru frá sér til að sjá betur.
„Hvað segirðu nú, Pétur?“ spurði læknirinn.
Pétur þagði.
En hann var ekki að hugsa um, hvað hann
ætti bágt. Hvernig gat nokkur maður átt bágt, sem
átti svona marga og góða vini?
Hann heilsaði gestunum glaður í bragði.
ENDIR.
Rósalind kóngsdóttir
(Lauslega þytt).
Einu sinni var kóngsdóttir, sem hét Rósalind.
Hún var bláeyg og bjarthærð og fallegasta kóngs-
dóttirin, sem sögur fóru af um mörg lönd.
Konungsríkið hét Ljómaland. Kóngurinn, fað-
ir Rósalindar, sat í hásæti sínu, klæddur
purpurarauðri skykkju, með kórónu á höfði og
með gildan veldissprota úr silfri. Höllin var úr
gulli og fílabeini. Kóngur hafði sjö ráðgjafa. Þeir
voru gamlir, síðskeggjaðir, frekar geðleiðir og
voru vanir að koma saman á fimmtudögum til
að ræða um landsins gagn og nauðsynjar.
!
Eky uppnæmur:
Þegar enska skipið „Fala-
bas“ var skotið í kaf í fyrri
heimsstyrjöldinni, urðu
hokkrir farþegar eftir á skip-
inu, þegar allir björgunarbát-
ar voru farnir frá því, sökk-
hlaðn'r af fólki. Einn þessara
manna lét sem ekkert hefði
í skor'zt, tók myndavél sína,
gékk rólegur um þilfarið og
miyndaði fólkið sem velktist
í ’ sjónúm í kringum skipið
og troðfulla björgunarbátana.
Sjálfur var hann og þeir,
sem eftir voru á srkipinu,
r.æsta vonlitlir um að kom-
flst af. Hann gekk þó vand-
I’ETTA
lega frá myndavélinni í
skinnpoka og batt á bak sér,
eftir að hann hafði tekið
myndir á aliar „filmur“ sín-
ar. Að því búnu steypti hann
sér í sjóinn.
Maðurinn bjargaðist af
flaki eftir að hann hafði hrak
izt í klukkutíma í sjónum.
Myndir hans vorú óskemmd-
ar og þóttu merkilegar. Þær
gáfu glögga 'hugmynd um,
hvernig sjávarháski lítúr út
í augum myndarvélarinnar,
sem horfir á „köld og róleg“,
og ekki er hægt að véfehgja.
Annars er sjaldgæft, að mynd
ir náist af slíkum atburðum.
fr's- ' ' .;-=- '■ ■ - -----------------------!-j
John Galsworthy:
Bræðralag
i
V. _________________________—----J
Thyme hætti að skrifa.
Hún heyrði þröst syngja úti
í garðinum og dilla röddinni
lengi, lengi. Hún hljóp út að
glugganuim. Fuglinn sat í tré,
rétti hálsinn beint upp og lét
í ljós persónuleika sinn í
dillandi tónverki út um gult
nefið. Hann virtist lofsyngja
allt — himinninn, sólina,
trén, döggvott grasið, sjálfan
sig!
„En hvað hann er yndis-
legur“, hugsaði Thyme. Hún
andvarpaði af vellíðan,
fleygði minnisbókinni
niður í skúffu, fór úr nátt-
kjólnum og flýtti sér inn í
baðherbergið til að baða sig.
Um tíuleytið gekk hún
hljóðlega að heiman. Hún
hafði ekkert sérstakt að gera
á laugardögum. Móður henn-
ar þótti vænt um að hafa
hana hjá sér, en hún varð
að neita henni um það og
sömuleiðis föður sínum um
að fara með honum til að
leika „golf“. Stefán var van-
ur að koma heim úr Réttin-
um fyrir klukkan þrjú á
laugardögum. Og fengi hann
konu sína eða dóttur til að
fara með sér á golfleik dá-
litla stund, var hann betur
úndir það búinn að leika
„golf“ á sunnudaginn. En þá
fór hann alltaf klukkan ell-
efu og hélt áfram allan dag-
inn. Ef hvorug þeirra fékkst
til að fara með honum, fór
hann í „klúbbinn“ og las
vikufréttirnar í dagblöðun-
um til þess að geta fylgzt
sómasamlega með hverri
hreyfingu, sem uppi var á
teningunum.
Thyme bar höfuðið hátt og
var þungbrýn, eins og hún
væri niðursokkin í alvarleg-
ar hugsanir. Gæfi einhver
henni hýrt auga, lét hún að
minnsta kosti sem hún tæki
ekki eftir þvi. Þegar hún
átti skammt ófarið þangað
sem Hilary átti heima, sneri
hún inn á Breiðgötu og gekk
hana til enda.
Marteinn frændi hennar
sat á dyrahandriði, rétti frá
sér fæturna og horfði ávþá,
sem framhjá fóru.
„Ennþá of seint“, sagði
hann. ,.Komdu nú“.
„Hvert eigum við að fara
fyrst?“ spurði Thyme.
„Við komumst ekki lengra
en í Notting Hill hverfið í
dag, ef við eigum að koma
til frú Hughs aftur. Eg verð
að vera á spítalanum- seinni
hluta dagsins“.
Thyme hleypti brúnum:
„En hvað ég öfunda þig af
því, að þú skulir vera út af
fyrir þig, Márteinn. Það er
meiri vitleysan að þurfa endi
lega að vera heima hjá sér“.
Marteinn svaraði engu en
fitjaði svolitið upp á nefið.
Þau gengu eftir götu með há-
um húsum til beggja handa
og horfðu í kringum sig.
„Hér búa menn eins og
Purcey“, sagði Marteinn.
Thyme kinkaði kolli. Svo
varð þögn. En það var ekkert
vandræðaleg þögn. Iivorugt
þeirra veitti því eiginlega at-
hygli að þau þögðu. Og augu
þeírra, us»g og athugul,
hvíldu með eftirtekt á því,
sem fyrir þau bar.
„Hér eru landamerkin. Nú
erum við bráðum komin“.
Þau gengu eftir langri,
krókóttri götu. Öll hús voru
lág og hrörleg og báru glögg
merki örbirgðar. Vorvindur-
inn þyrlaði bréfsneplum í
göturæsinu. Það var eins og
köld og bitur barátta væri
háð hér í sólskininu og hlýj-
unni.
„Þegar ég fer um þessar
götur, hef ég það á tilfinn-
ingunni, að ég sé innantóm“,
sagði Thyme.
„Það er hálf míla enn þar
til þetta tekur enda. Lækn-
arnir hafa gefizt upp við and-
ófið hér“.
Þau komu að þvergötu.
„Við skulum fara þessa leið“,
sagði Marteinn. Thyme nam
staðar og gretti sig. Hann
leit á hana.
„Nú skaltu ekki vera hug-
laus“.
„Eg er ekki huglaus, Mar-
teinn. Eg þoli bara ekki þenn
an óþef“.
„Þú verður að venja þig
við hann“.
„Já, — ég veit það. En ég
hef gleymt vasaklútnum
mínum“
Marteinn rétti henni vasa-
klútinn sinn, sem var saman-
brotinn og ósnertur.
„Hérna er minn klútur“.
„Það — það er skömm að
taka hann af þér“. ■
„Gerir ekkert. Komdu-nú“.
Gatan var mjó og þar var
fjöldi kvenfólk, bæði úti o?
inni. Margar höfðu börn á
handleggnum. Sumar voru
að vinna inni í húsunum og
litu öðru hvoru út um
gluggana. Aðrar stóðu á
götu'hornum og töluðu sam-
an í ákafa. En allar stein-
bögnuðu þær. þeear þær
komu auga á Martein og
Thyme.
: Thyme leit • á fvlgdarmann
sinn. Hann hélt áfram þögull
og skreflangur og tók eftir-
öllu. Andlit hans var fölt og
svipurinn blandinn hæðni
eins og vant var.
Thyme kreisti vasaklútinn
í hendinni og reyndi að vera
róleg og æðrulaus eins og
hann, þegar hún virti fyrir
sér konur, sem stóðu fimm
í hóp við næstu húsdyr. Þrjár
sátu og tvær stóðu. Önnur
þeirra sem stóð, var ung
kona, kringluleit og svip-
hrein. Hún var auðsjáánlega
vanfær. Hin var breiðleit,
grá á hörund, svipill með
flókið hár og reykti pípu.
Ein þeirra þriggja, sem sátu,
var ung en hvítgrá í framan,
eins og óhrein rekkjuvoð.
Hún var bláeyg. Önnur var
tötraleg til fara. Fötin voru
í óreiðu og hún var að gefa
barni brjóst. Sú þriðja sat
á efsta þrepinu miðju. Hún
stakk höndunum í síðurnar.
Bæði handleggirnir og and-
litið var rautt og hún bar
glögg merki ofdrykkju. Hún
var að kallast á við konu
í glugga hinum megin við
götuna. Það var í góðu, en
orðbragðið var afleitt.
Thyme réð sér ekki fyrir
reiði. Hvað þetta var and-
styggilegt! Andstyggilegt!
En hún þorði ekki að láta
,á neinu bera, beit á vörina
og siieri andlitinu undan með
viðbjóði ósoilltrar stúlku,
sem sér kynsystur sínar
verða sér til minnkunnar.
Konurnar gíáptu á hana,
og þó að andlitin væru ólík,
báru þau öll vott um fjand-
samlega gagnrýni og for-
vitni. Það var engu líkara
en konunum fyndist þessi ó-
spillta, vel upp alda og fag-
urbúna stúlka með feimnis-
roða í vöngum, verða kyn-
systrum sínum til skammar.
Fyrirlitningin skein út úr
svin þeírra og hreyfingum.
Og auðséð var, að þær álitu
sig og sína lifnaðarhætti
heiðarlega og í samræmi við
veruleikann, en ungu stúlk-
una sem komin var hingað
óboðin, ímynd lasta og óveru
leika.
i.BiÍl ætti að e!ga þessa
brúðu. Hann léti hano hafa
eitthvað að gera —“. Og svo
hlógu þær allar.
Marteinn dró saman var-
irnar. Thyme eldroðnaði.
í hinum enda götunnar
komu þau að búð og hanri
nam staðar. ,.Komdu“ sagði
hann. „Þá færðu að siá, hvar
það kaupir matinn“.
Mórauður hundur, horaður,
stóð í dyrunum, hjá lítilli
ljóshærðri konu með papp-
írsvöndla í há.rinu ofan við
'hátt ennið. Þar var líka lítil
stúlka með útbrot um and-
litið.
Marteinn kinkaði kolli