Þjóðviljinn - 02.11.1945, Blaðsíða 6

í; Ullabella
En enginn heyrði. Hávaðinn var svo mikill
inni. Hún gat ekki opnað hurðina.
Seinast var hurðin opnuð að innan. Pabbi
hennar kom út, glaðlegur á svipinn, en var að
iflýta sér, eins og hann var vanur.
„Ert þú þarna elskan?“ sagði hann bara og
hraðaði sér framhjá henni niður dyraþrepin.
Ullabella stóð kyrr. Hún fór ekki að gráta.
Málin sagði, að það væri ljótt að skæla.
Hún jafnaði sig og afréð að fara inn í barnaher-
bergið.
„Jæja, ertu þá komin?“ sagði Malin. En hún
varð ekkert vond.
Malin sá það út um gluggann, þegar húsbónd-
inn kom aftur upp trjágöngin heim að húsinu. Þá
fór Malin fram og beið hans í forstofunni.
Húsbóndinn varð alvarlegur, þegar hann sá
hana, og spurði strax:
„Hvað er nú að, Malin mín?“
„Nú, það er auðvitað leiðið frúarinnar sálugu.
Það eru ósköp að sjá, hvað það er illa hirt. Og
ekki er kominn legsteinn á það enn“.
Já, já, það er gott, að þú minntir mig á þetta.
Steínninn skal koma í sumar. Eg læt setja hann
niður á afmælinu hennar Ullabellu. Er það ekki
í júlí?“
„Ertu nú búinn að gleyma afmælinu barnsins?“
,r,'Nei, *nei, neþ góða Malin. Eg á bara svo óskap-
lega annríkt. En steinninn skal koma“
Malin treysti þessu þó ekki alveg.
„Var það eitthvað fleira?“ spurði húsbóndinn
og sýndi á sér fararsnið.
„Já, það er ýmislegt fleira. Þú hefur, vænti ég,
ékki munað eftir að kaupa kápu og húfu handa
WvIIA
Efnaður maður í Flórenz,
Jíernaáetto Salatani, hélt
iye'zlu árið 1476, sem er lýst
þannig:
„Máltíðin hófst með því, að
hver maður fékk gylltar kök-
úr á fati og - mjólkurrétt í
skál. Næsti réttur var hana-
brjóst, prýtt skjaldarmerkj-
um. Tignasti gesturinn fékk,
einnig gosbrunn á fati, og
gaus hann appelsínusafa. Þar
næst voru inn bornir alls
konar kjötréttir; kálfa-
bænsna- svína- fasana og
villíhænsnakjöt. Ásamt þessu
var fmm borið stórt, lokað
silfurk?”, en upp úr því
flaug lfandi smáfuglahóp-
úr, þegar lokið var tekið af.
Xerið var auk þess skreytt
gervináfuglum, með þöndum
vængjum og stéli, og héldu
þeir á ilrpandi reykelsi í nef-
inu.
Eftirréttirnir voru sætindi
allskonar, tertur, möndlur
og skrautlegar kökur. Með
þessu var drukkið vín frá
Ítalíu og Sikileý, fimmtán
tegund.r.
Þegar máltíðinni var lokið,
fékk hver gestur ilmvatn til
handþvotta. Að síðustu voru
bornar inn trjágreinar, vætt-
ar í dýru ilmvatni og barst
anean þe rra um allan sal-
inn“.
Annar höfðingi, Ágústíno
Chige, hélt einu sinni vinum
sínum tilkomum'kta veizlu í
Róm. Hann lét fleygja borð-
búnaðinum, sem var úr gulli
og silfri, í fljótið Tiber, þeg-
ar staðið var upp frá borð-
um. En þó var haldið, að
hann hefði lagt net í fljótið
áður, ög dregið ílátin upp
seinna.
ÞJOÐVILJINN
Föstudagur 2. nóv. 1945
reitt við okkur.“ Hún leit á
Hilary. „Ég varð svo hrædd,
mr. Dallison. Er hann ekki —
bjánalegur?“
„Allar hetjur eru bjánaleg-
ar,“ tautaði Hilary.
„Hann ætlaði að lialda á-
fram að berja mennina, þó að
stafurinn brotnaði. En þá
kom lögreglumaður og allir
hlupu burt.“
„Nú það var-þá alveg eins
og það átti að vera. En hvað
gerðuð þér?“
Eyrirmyndin leit niður á
tærnar á sér og vissi ekkivjivað
hún átti að segja, því að'liún
hafði ekki gert neitt.
„Ég liefði ekki orðið svona
hrædd, ef pér hefðuð vérið
með.“
„Drottinn minn!“ sagði Hil-
ary. „Mr. Stone er miklli
hraustari en ég.“
„Ekki trúi ég því,“ sagði
liún og leit á liann.
„jæja, góða nótt,“ sagði
hann snöggt. Nú er bezt fyrir
yður að fara heim.“
—o—
Seinna um kvöldið komu
þau Hilary og kona hans ak-
andi heim frá löngum og leið-
inlegum kvöldverði. Þá tók
Hilary til máls:
„Ég þarf að segja þér'dá-
lítið.“
„Jæja,“ var svarað í hæðnis-
rómi úr hinu horni bílsins.
„Það er eitthvert þras út af
Fyrirmyndinni.“
„Einmitt það.“
„Þessi Hughs er vitlaus í
henni. Hann kvað liafa í hót-
unum um að tala við þig.“
„Um hvað?“ spurði hún.
„M.ig.“
„Og hvað ætlar hann að
segja um þig?“
„Ég veit það ekki. Það er
eitthvert þvaður.“
1 j . t-rt v. »
Nú varð þögn. Hilary vætti
þurrar varirnar í myrkrinu.
„Má ég spyrja, hvaðan þú
færð þessar ,-fregnir?“ sptirði
Bianca.
„Cecilia; sagði mér þetta."
Hilary heyrði eitthvað, sem
líktist hlátri í myrkrinu.
„Mér þykir þetta leiðin-
legt,“ sagði hann. Þá sagði
Bianca:
„Það er injög vel gert af þér
að segja mér þetta, þegar þess
er gætt, að við eigum ekkert
saman að sælda. Hvers vegna
ertu að segja mér þetta?“
„Mér fannst það réttast.“
„Já, það var vissara. Maður-
inn gat auðvitað gert alvöru
úr hótun sinni og talað við
mig.“
„Þetta voru óþörf orð,“
sagði Kilary.
„Menn segja ekki alltaf það,
sem þarfast er.“
„Ég gaf stúlkunni föt. Mér
virtist hún ekki geta verið
svona illa til fara. Annað hef
ég ekki gert, svo ég viti.“
„Auðvitað ekki.“
Þetta „auðvitað ekki“ kom
Hilary í jafnvægi. Hann
spurði blátt áfram:
„Hvað viltu, að ég gerl?“
,Eg!“
Þetta eina orð var eins og
norðaustannæðingur, sem
nístir í hel ungan gróður. Það
kældi á augabragði þann vin-
áttuvott, sem hafði verið í
spurningunni. Hilary minnt-
ist þess, sem Stefán hafði
sagt: „Væri ég í þínum spor-
um mundi ég ekki tala við
Biöncu. Kvenfólk er svo
kjánalegt“.
Hann leit á hana. Hún
hafði bláa netslæðu fyrir and
litinu. Þarna sat hún úti í
horni, e;ns langt frá honum
og hún komst — og brosti.
Hilary fannst hann vera
sjálfur að kafna 1 þessari
slæðu og mundi sitja hér og
aka til eilífðar við hl ð þess-
arar brosandi konu sem hafði
kæft ást hans.
„Þú gerir auðvitað það sem
bú v:lt sjálfur“, sagði hún
allt í einu.
Hilary langaði til að hlæja.
Ekki er hægt að ná lengra
í nærgætni og hæversku:
Annað snurði: „Hvað viltu að
ég geri?“ H.tt svaraði: „Þú
gerir auðvitað það, sem þú
vilt sjálfur“.
Hann þvingaði sie til að
halda samræðunum áfram.
„Bianca“, sagði hann.„Kon
an er afbrýðisöm. Það vorum
við, sem komum stúlkunni á
heimihð. Það er hlutverk okk
ar að koma henni þaðan aft-
ur“.
Bianca svaraði seinlega:
„Stúlkan hefur verið eign
bín frá bví fvrsta. Þú ræður.
hvað þú gerir við hana. Eg
skal ekki skmta rnér af bví“.
..Eg er ekki vanur að líta á
fólk sem eign m'na“.
„Það þarftu ekk' að fræða
mig um. Eg hef þekkt þig í
tuttugu ár“.
Jafnvel rólyndustu og hæ-
verskustu mönnum getur
hitnað í hamsi.
„Hvað um það! Nú hef ég
sagt þér allt eins og er. Nú
ertu við því búin að tala við
Hughs, þegar hann kemur —
eða komast hjá að tala við
hann, hvort sem bú v'lt held-
ur“.
„Eg er búin að tala við
hann“.
Hilary brosti: „Var það
ákaflega svívirðileg saga sem
hann sagði þér?“
„Hann sagði mér enga
sögu“.
„Hvernig stóð á því?“
B'anca rétti úr sér í sæt-
inu og strauk bláa netið frá
andlitinu, eins og það væri
líka að kæfa hana. Augu
hennar tindruðu og varirnar
skulfu.
„Þú hélzt þá, að ég léti
segja mér óhróðurssögur.
Þakka þér fyrir. Nú höfum
við rætt nóg um þetta fólk“.
Hilary lét höfuðið síga.
Bíllinn fó.r hratt og beygði
inn í nýja götu. Hún var mjó
og troðfull of fólki, mönnum
og konum, sem flykktust í
kringum vagna götusalana.
Loftið var hlað ð hlátra-
sköllum, grófyrðum, olíu-
svælu og fiskþef.
Hver maður og hver kona
minnti Hilary annað hvort á
Hughshjónin eða hjón sem
væru á heimleið í f.riði og ör-
yggi. Og Fyrirmyndina sá
hann í anda í för með þeim
öllum.
Bíllinn brunaði götuna á
enda.
---— Hann vaknaði klukk-
an að ganga tvö um nóttina
og heyrði að útMyrnar voru
opnaðar. Hann fór á fætur og
leit út um gluegann en sá
ekki neitt. Nóttin breiddi
vængi sína yfir garðinn eins
og stór svantur fugl. Ekkert
hljóð heyrðist, nema skrjáf
vindsins í sýrenurunnunum.
Seinast kom hann auga á
einhverja mannveru á dyra-
þrepinu.
„Hver er þar?“ kallaði.
Veran hreyfði sig ekki.
„Hver er þar?“ spurði hann
aftur.
Þá sneri maðurinn andlit-
inu í áttina til hans. Það .yav
gráskeggjað andl't. Þetta var
mr. Stone.
„Er eittbvað að þér?“
sourði Hilary. „Á ég að koma
til bín?“
„Nei“, svaraði mr. Sto.ie.
„Eg er að hlusta á vindinn.
Hann ér hjá okkur öllum í
nótt“,- Grmli- maður'.nn benti
út í myrkrið.
TUTTUGASTI OG FYRSTI
KAFLI
Hvíldardagur.
Heimili Ceciliu var horn-
anna-á milli hjúpað því and-
rúmslofti helgidagsins, sem
einkennir það fólk, sem
hvorki þarfnast trúar né
hvíldar. -Þau hjónin höfðu
ekki farið í kirkju, síðan
Thyme var skírð. Og þau ætl-
uðu ekki að fara þangað aft-