Þjóðviljinn - 09.01.1946, Blaðsíða 6

6
polka, eins og gert er við hátíðleg tækifæri. Þetta
lízt öllum vel á.
Fyrst koma gömlu mennirnir inn í herbergið og
leiða gömlu konurnar í dansinn. Það eru frú
Maule, frú Hallstedt, frú Petterson, frú Wallroth
og frú Lagerlöf.
Síðan koma ungu mennirnir og leiða stúlkurn-
ar í dansinn. Seinast eru allar farnar, nema ég
og fröken Eriksson gamla á Skeggjabergi. Hún er
að minnsta kosti fimmtug, með ljósgult, þunnt
hár, sett upp við eyrun, og stórar, mórauðar tenn-
ur.
Þarna er ókunnur maður, sem við höfum aldrei
séð. Hann er í einkennisbúningi, svo að auðséð er,
að hann er umsjónarmaður á stöðinni Kil. Hann
þekkir enga hér og þegar hann kemur inn í stof-
uha, hefur öllum verið boðið í dansinn, nema mér
og fröken Eriksson á Skeggjabergi. Nú verður
gaman að vita, hvora okkar hann velur.
En maðurinn snýr sér snöggt við og vill hvor-
uga okkar. Og þarna sitjum við, fröken Eriksson
og ég, án þess að yrða hvor á aðra. Mér þykir þó
Æskulýðsfundirnir
Frh. af 3. síðu.
lega og rökfasta málfærsla
þeirra ágætlega fyrir.
Hafnarf iarðar-
fundurinn
Hafnarfjarðarfundurinn var
fjölsóttur og fór mjög sæmi-
lega fram. Þarna voru mætt-
ir tveir Framsóknarmenn frá
Reykjavík. Þeir fræddu
menn um það að ekkert hús-
næðisleysi hefði verið til á
íslandi fyrir stríð, og því á-
stæðulaust að liggja Fram-
sóknarmönnum á hálsi fyrir
það, að takmarka innflutn-
ing á byggingarefni fyrir
stríð. Og svo minntu þeir á
það, hvað Framsöknarflokk-
urinn hefði mikla ást á sjáv-
arútveginum. Þeir fundu
einhverja ástæðu til þess, rétt.
e'ns og þeir gerðu ráð fyrir
að menn yrðu þessarar ástar
ekki varir, nema á hana væri
rninot. Þama voru líka mætt-
ir tveir ungir jafnaðarmenn,
s'em mikið töluðu um áhuga-
mál æskunnar í Hafnarfirði,
en minna um það, hvað jafn-
aðarmannameirihlutinn í
Hafnarfirði hefði framkvæmt
af þessum áhugamálum
æskalýðsins, nema hvað ver-
ið væri að mæla út fyrir
hinu og þessu hér og þar.
Lengra var þeim fram-
kvæmdum ekki komið eftir
tuttugu ára stjórn jafnaðar-
manna.
• Ung'r sjáíiytæðismenh
höfðu það helzt til málanna
að leggja, að austur í Rúss-
landi væri hálfbölvað skipu-
lag. Sögðust hinsvegar ekkert
hafa við stjórnarandstöðuna
(Framsóknarmenn) að tala.
Og svo fóru þeir náttúrlega
ekki svo um garð, að þeir
minntust ekki svolítið á bæj-
armálin- En það sem þeir
höfðu helzt um þau mál að
segja var það, að þó kratar
hefðu byggt þar ráðhús,
hefði þeim láðst að byggja
þar náðhús. Þá er ekki rétt
að gleyma því, að þeir
fræddu menn um það, að
1930 hefði verið stofnaður
Kommúnistaflokkur íslands
með það fyrir augum að gera
heimsbyltingu.
Einnig töluðu þarna þrír
ungir sósíalistar. Fulltrúi
ungra sósíalista, Kristján
Andrésson, efsti maður á
lista sósíalista 1 Hafnarfirði,
rakti sögu nokkurra þeirra
mála, sem hafnfirzkir kratar
hafa verið að glíma við á
tuttugu ára stjórnarferli sín-
um. Heldur virtist niðurstað-
an léleg fyrir kratana. Þar
var t. d. íþróttavöllurinn. í
tíð íhaldsins, fyrir tuttugu
árum, var sæmilegur íþrótta-
völlur í Hafnarfúði. Ennþá
búa Hafnfirðingar við þenn-
an sama íþróttavöll, sem er
nú orðin algerlega ófuflnægj-
andi. Og þannig taldi hann
upp röð ýmissa menningar-
mála, sem svipað var ástatt
um.
Glæsilegri fulltrúa getur
æskulýður Hafnarfjarðar
ekki eignast en Kristján
Andrésson, þess vegna sendir
hann Kristján inn í bæjar-
stjórn 27. janúar 1946.
ÞJÓÐVILJINN Miðvikudagur 9. jan. 1946.
John Galsworthys
Bræðralag
\
svipinn og græðgina í augna-
ráðinu- Hún klappaði stúlk-
unni á herðamar.
„Svona, svona, góðaý
sagði hún. „Þér megið ekki
láta l'ggja svona illa á yð-
ur. Hvað er það, væna mín?“
Fyrirmyindin hristi hiönd
hennar af sér eins og ó-
þægur krakki, sem vill ekki
láta hugga sig.
„Látið þér mig vera,“ sagði
hún lágt.
Húsmóðirin færði sig frá
henni. „Hefur einhver gert
yður mein?“ spurði hún.
Fyrirmyndin hristi höfuð-
ið.
Konan horfði ráðalaus . á
sorg hennar. Svo tautaði hún
í ákveðnum tón, eiins og
þeim er lagið, sem eiga alla
ævi í stöðug-ri baráttu við ó-
gæfu sína:
vEg get ekki horft á neinn
gráta svona“.
En þegai’ hún sá, að stúlk-
an vildi ekki láta sýna sér
meðaumkun, fór hún.
jýæja," sagði hún ofurlít-
ið háðslega. ,,Ef þér viljið
tala við mig, þá er ég í eld-
húsinu.“
Stúlkan lá kyrr í rúminu.
Hún fékk ekka öðru hvoru
og var líkust barni, sem
hefur hlaupið frá leiksyst-
kinum sínum og fleygt sér
á jörðina, eins og það ætlaði
henni að svelgja sorg sína og
reiði.
Að síðustu hætti hún að
snökta, settist upp og sóp-
aði seðlunum, sem hún hafði
legið á, niður á gólfið.
En þegar hún leit á pen-
ingana, brauzt gráturinn út
á ný. Hún fleygði sér á'hlið-
ina, með vangann að tárvot-
um koddalnum. Þiannig lá
hún þa-r til gráturinn stillt-
ist.
Löngu síðar reis hún á fæt
ur og reikaði að speglinum.
Andlitið var rautt og þrútið
og augun grátbólgin.
Hún fór að snyrta sig,
hugsunarlaust og áhugalaust.
Svo settist hún á ferðakist-
una og tíndi seðlana upp af
gólfinu. Það skrjáfaði í þeim.
Fimmtíu tíupundaseðliar!
Allir ferðapeningar Hilarys.
Augu hennar urðu st.ór og
undrandi á meðan hún taidi
þá. En allt í einu fóru tárin
að streyma á ný — niður á
þessi þunnu, skrjáfandi papp
írsblöð.
Hún hneppti kjólinn hægt
frá brjóstinu og stakk seðl-
unum í barm sér. Þá var aö-
e'ns skyrtan á milli þeirra
og brjóstsins. Þar sem
hjarta hennar sló.
FERTUGASTI OG FYRSTI
KAFLI
Heimili kœrleikans.
Stefan kom gangandi upp
steinlagðan stiginn heim að
húsinu.
,5Er Hilary heima? ‘
„Húsbónd'inn fór til út-
landa í morgun, og fi’úin er
ekki heima.“
„Viljið þér fá henni þetta
bréf. Nei, annars — það er
bezt að ég bíði eftir henn'-
Má ég ekki sitja hérna í
garðinum?“
„Jú, gerið þér svo ýel.“
,,Þakka yður fyrir “
,Eg skil dyrnar eftir opn-
ar, ef þér viljið fara inn
seinna.“
Stefán settist á -bekk í
garðinum. Hann horfði þung
búinn á gljástígvélin sín í
hálfrökkrinu og sló bréfinu
í sífellu við hnéð á sér. Það
var ljós í glugga Stones
gamla og b'rtan féll út í
garðinn, yfir trjálimið, sem
bærðist ekki í kvöldkyrrð-
inni. Mölflugurnar fóru á
kreik og flögruðu í birtunni.
Stefan sá, mr. Stone inn
um gluggann. Hann stóð á-
lútur við skrifborð sitt,
hreyfingarlaus, eins og fangi
í einangrunarklefa, sem star-
ir framundan sér, sljór af
einveru.
„Hann er orðinn óskaplega
hrumur,“ hugsaði Stefán.
„Karlhrólð! Hugsjónir hans
ganga af honum dauð-um.
Þær eru ofar mannlegu eðli
— og yerða það alltaf.“ Og
Stefián lamdi bréfinu enn
fastar í hnéð á sér, eins og
hann væri að gefa þessari
niðurstöðu frekari álherzlu.
„En ég get ekki annað en
vorkennt karlfauskmum."
Stefan reis á fætur, t'l
þess að sjá hann betur- Gamli
maðurinn var svo stirður og
sljór að sjá, að hægt var að
ímynda sér, að hann hefði
fvlgt einhverri djúpviturleg-
ustu hugmynd sinni niður í
jörð'na og væri að bíða eftir
að hún kæmi upp aftur. Ste-
fáni féll illa að horfa á
hann. „Það væri hægt að
kveikja í húsinu, án þess að
hann tæki eftir því, hugsaði
hann.“
Allt í einu hreyfði mr.
Stone s'g. Hann andvarpaði
svo hátt, að Stefán heyrði
það út í garðinn. Var það
rétt að horfa svona á gamla
manninn, án þess að hann
vi'ssi? Stefan kunni ekki við
það. Hann fór inn, settist að
í vinnustofu bróður síns og
horfði í kringum sig.
>,Eg sagði Hilary, að hann
mundi brenna sig á þessu,“
hugsaði hann.
Þá heyrði hann, að útidyra
hurðin var opnuð og gekk
niður. Stefán hafði alltaf
haft illan bifur á Biöncu fyr-
ir stærilæti hennar og kald-
hæðni. En þegar hann sá
þjáningarsvipinn á andliti
hennar, varð honum ein-
hvernvegmn ljóst, að henni
rnundi ekki vera sjálfrátt,
hvernig hún var. Honum
varð bilt við þessa uppgötv-
un. Þetta var ekki nógu rök-
rétt.
„Þú ert þreytuleg, Bianca“,
sagði hann- „En mér fannst
réttast, að þú fengir þetta
bréf í kvöld.“
Bianca leit á bréfið. ,.Það
er til þín,“ sagði hún. „M'~
lanear ekki til að lesa það.
— En þakka þér fyrir samt.“
Stefan beit á vörina.
„En ég vil, að þú vitir,
I hviað í. því stendur. Eg má
þó vonandi lesa það fyrir
Þig-“
„Charing Cross Station.
Kæri Stefan!
Eg sagði þér í gær, að ég
ætl-aði að fara einn. Seinna
breytti ég um ákvörðun. Eg
afréð að fara með hana með
mér og fór heim til hennar í
því skyni. En ég hef lifað
of lengi í ímynduðum ’neimi,
til þess að tengjast veruleik-
anum á þennan hátt. Stétt.a-
munurinn hefur bjargað
mér. Hann er máttugri en
sjálf eðlishvötin. Eg fer einn
— og verð einn í ímyndunar-
heimi mínu-m- Eg hef cekið'
fullt tillit til Biöncu, en þar
sem hjónaband okkar er ekki
annað en yfirskyn, hverí ég
ekk'. til þess aftur. -Nú veiztu
heimilisfang mitt, og ég bið
þig að send-a mér skurðgoð
mín. Viltu segja Biöncu efn-
ið úr þessu bréfi?
Þinn e'nl. bróðir,
Hilary.“
Stefán hl-eypti brúnum,
braut bréfið saman og stakk
því í brjóstvasa sinn.
„Hann er bitrari en ég
hélt,“ sagði hann hugsandi.*’
.,En hann gerði þó það eina,
sem _kom t;l mála.“
Bianca studdi olnboganum
á arinhilluna og sneri and-
litinu undan. Hann langaði
til að láta í ljós sarnúð með
bróður sínum.
„Eg varð feginn að frétta
þetta,“ sagði hann. „Þetta
hefð: orðið -dæmalaus ó-
gæfa.“
Bianca hreyfði sig ekki, og
Stefáni varð það smám
saman ljóst. að þetta var
næsta viðkvæmt mál.
,,En auðvitað — —“ tók
hann til máls á ný. „En Bi-