Þjóðviljinn - 26.03.1946, Síða 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Þriðjudagur 26. marz 19-16-
ÞJÓÐVILJINN
fæst á eftirtöldum stöðum:
Vesturbær:
Vesturgata 16
Fjóla, Vesturgötu 29
West End, Vesturgötu 45
Miðbær:
Filippus í Kolasundi
Austurbær:
Leifscafé, Skólavörðustíg 3
Flöskubúðin, Bergstaðastræti 10
Laugavegi 45, verzlunin
Florida, Hverfisgötu 69
Tóbak og Sælgæti, Laugavegi 72
Þorsteinsbúð, Ilringbraut 61
Holt, Laugavegi 126
Ásbyrgi, Laugavegi 135
Ás, Laugavegi 160
Uthverfin:
KRON, Skerjafirði
KRON, Seltjarnarnesi
KRON, Hrísateig, Laugarneshverfi
KRON, Langholtsvegi
Oskar Braaten:
GRÍMUMAÐUR
Auglýsið í Þjóðviljanum
1 B
Fiðurhreinsun
Aðalstræti 9B .Sími 4520.
Sækjum
og
Sendum
Sam-
dægurs.
Málverkasýning
Finns Jónssonar í Listamannaskálanum.
Sýningin opin daglega, frá kl. 10—22 e. h.
Framlialdsaðalfundur
Vörubílstjórafélagið Þróttur heldur fram
haldsaðalfund á stöðinni miðvikud. 27.
marz kl. 8.30 eftir hád.
STJÓRNIN.
liggur leiðin
STOFUSKAPAR
Klæðaskápar kr. 750,00
Bófkaihillur
Kommóður
Borð, fcvöföld plata,
og fleira.,
■ Verzl.
G. SIGURÐSSON & CO.
Grettisg. 54.
„Skjal!“ sagði Þorstefnn.
„Eitthvað, sem þú vilt, að ég
útskýri fyrir þér? Það er ann-
að mál.“ Og nú gekk Þor-
steinn á undan honum heim að
húsinu.
Vilhjálmur fylgdi honum eft
ir, harla feginn en dálítið ó-
rólegur. Hann þreifaði á vasa
sínum. Jú, þar var skjaliö. Nú
reið bara á að gæta tungu
sinnar og móðga kennarann
ekki enn einu sinni.
Þóra heilsaði þeim báðum
brosandi, þegar þeir komu
inn. Hún hafði aldrei veri.j
svona föl, en hún var hres:
og kút. Var Vilhjálmur ekki
með réttu ráði að véla ckunn-
uga merin inn í þessa k, t:u?
sagði hún.
Þorsteinn horfði á hana, þar
sem hún gekk til og frá um her
bergið og rýmdi til, s/o að
þeir gætu sezt. Hún var hold-
grönn og beinasmá en fkxf-
lega aðiaðandi. Hálsinn var
hvítur og ennið bjart og sak-
leysislegt.
Bjart og sakleysislegt! Hafði
ekki maðurinn henrar sagt, að
hún væri enn „á leiðinni" og
„kynni sínar listir?“
Þóra ledt hrosandi á Þor-
stein eins og hún vissi um
hvað hann var að hugsa.
„Hér verður alltaf þrengra
og þrengra. Okkur fjölgar
stöðugt og krakkarnir vaxa og
vaxa. Guð einn veit, ..hvemig
þessu lýkur, Vilhjá!mur seglr,
að við verðum bráðum að rífa
einn vegginn. Húsið er það
eina, sem ekki vex! “
Hún leit á Vilhjáim en hann
tók nærri sér að mega ekki
segja það, sem bonum datt i
hug:
„Hamraðu járnið á meðan
það er heitt.“
En hann þorði ekki að segja
það, kennai’inn hefði verið vís
að rjúka á dyr!
Þess vegna sagoi hann ekki
annað en þetta: „Hvað ertu
að tala um böm, kona? Eg sé
engin böm. Þú hlýtur að hafá
þau í hinum stofurium.”
„Eg héf þau úti í skógi",
sagði Þóra. „Og þú sérð þó
litla bamið þáma í rúminu, ef-
þú ert ekki bljndur.“
„Já, hann sefur víst“, sagði
Vilhjálmur.
„Já, hann sefur“ sagði Þóra,
„Það var það versta. Og ég
sem var. að raupa ai hvað hann
hefði falleg auju. — En
heyrðu, kona góð, nú: ættir þú
að fara út í.skóg_og líta eftir
bömunum þínum. Eg þarf að
tala við kennarann. um áríð-
andi málefni."
— —Þorsteinn var í vondu
skapi, þegar hann kvaddi og
fór eftir litla stund. Hélt þessi
náungi, að' h'árin væri -einfeld-
ingur, éða hvað? Skjaí! háfði
hann sagt, og þess vegna hélt
Þorsteinn, að þetta væri eitt-
hvað, sem hánn ætti að ut-
skýra fyrir honum, kaupsainn
ingur eða leigusamningur. Það
kom fyrir, að frumbýlingarnir
kvöppuðu í honum með slíkt.
En þá kom í ljós að þetta var
víxill. Hann dró 300 króna víx
il upp úr vasa sínum og
spurði, hvort hann vildi ekki
vera svo vænn að skrifa undir
þetta. Þeir kölluðu það víst a-
byrgð, sagði hann. Hann var
ekki vel heima í evona hlutum
og hafði ekki þurft á því að
halda, á meðan hann átti
heima í bænum — ekki elnu
sinni þegar lrann byggði húrið,
því að hann vann mest að því
sjálfur og Þóra á.tti fáeinar
krónur í sparisjóðsbók. Önei,
hann lagði ekki í neina &-
hættu. Hann hafði fasta vinnu
og sknldaði engum neitt.
Bankinn lét bara evona, sagði
pS nafn hans vær: ekki nóg.
Eins og það væri ekki fuhgott
! nafn! En þetta ián varð hann
i að fá, það sá hver maður,
hvernig ástatt var fyrir kon-
unni. Hún bjóst við að leggj-
ast í ágúst. Þau urðu að bæta
við einu herbergi, hann ætlaði
að gera það sjálfur, svo að
það yrði ekki dýrt. Svalirnar
framan við húsið urðu að bíða
betri tíma. — Það var vist
þama sem nafnið átti að
standa —.
Vilhjálmur varð vandræða-
legur, þegar Þorsteinn neitaði
að snerta pennastöngina, sem
hann rétti honum, en annars
hlustaði hann kæruleysislega
á mótbárur Þorsteins. — —
já, já, hann sagðist skilja það
vel, fyrst hann hefði þá reglu
að skrifa ekki á víxla — regla
er regla. „En ég hélt bara að
þér væri sama, af því að þetta
er engin áhætta. Verst vegna
Þóru.“
„Vertu sæll!“ sagði Þor-
steinn.
,Vertu sæll!“ Viihjáimur
var allt í einu orðinn þreytu-
legur.
Þorsteinn mætti Þóru í skóg
inum. Hún var mrð bæði eldri
börnin, átta ára dreng og sex
ára stúlku. Þau höfðu verið*
að tína sprek.
„Á ég ekki dugleg börn?“
spurði hún cg brosti. „Þau
eru að hugsa fyrir vetrinum.
og vita að eldiviður er dýr.
Heilsið þið rnanninum krakk-.
ar mínir. Þetta tr kennarinn,
sem pabbi ykka; sagði að
væri svo góður nágranni. —
Drengurinn heitir Vilhjálmur
eins og pabbi hans, og þessi
blessuð litla stúlka heitir í
höfuðið á mömmu sinni. Heils-
ið þið nú, elskurnar.“
Börnin heilsuðu eins vel og
þau gátu. Þau hneigðu sig, en
gátu ekki heilsað með handa-
bandi, því að þau höfðu fullt
fangið af sprekum.
BLAKLUKKAN
(Láuslega þýtt).
„Það er ekki hægt að gera nein góðverk fram-
ar“, sagði hún- „Hinir álfarnir. eru búnir að gera
þau öli“.
„Það getur ekkiiverið“, sagði álfadrottningin.
;„Eg þekki veika könu í kofa hérna í skóginum.
Farðu til hennar, Bláklukka, eldaðu mat handa
henni og þvoðu gólfið hennar“.
. Bláklukka þorði ekki að neita þessu. Hún hljóp
af.stað:
Hún fann kofannVí skógýnum. Hann stóð á ár-
bakka og þar óx fjöldi blóma. Bláklukka settist
niður, fór að tína blóm og skreyta sig með þeim.
Síðan speglaði hún sig í ánni og varð þá svo hrif-
in ,af sjálfri sér, að hún gleymdi alveg tímanum.
Hún vissi ekki af sér fyrr en dimmt var orðið
og hún sá ekki lengur mynd sína í vatninu. Þá
vissi hún að gamla konan í kofanum mundi vera
sofnuð og þorði ekki inn. Hana langaði heldur
ekki til að þvo gólf.
Bláklukka ásetti sér að fara og finna greiðvik-
inn álf, sem hún þekkti. Hann hét Hjálpfús og
hafði oft hlaupið undir bagga með henni. ■ ;