Þjóðviljinn - 31.03.1946, Blaðsíða 6

6
ÞJ ÓÐVILJINN
Sunnudagur 31. marz 1946.
——----------------------------—
ÞJÓÐVILJINN
fæst á eftirtöldum stöðum:
Vesturbær:
Fjóla, Vesturgötu 29
Vesturgata 16
West End, Vesturgötu 45
KRON, Seltjarnarnesi
KRON, Skerjafirði
Miðbær:
Filippus í Kolasundi
Austurbær:
Leifscafé, Skólavörðustíg 3
Flöskubúðin, Bergstaðastræti 10
Laugavegi 45, verzlunin
Florida, Hverfisgötu 69
Tóbak og Sælgæti, Laugavegi 72
Þorsteinsbúð, Hringbraut 61
Holt, Laugavegi 126
Ásbyrgi, Laugavegi 135
Ás, Laugavegi 160
Úthverf in:
KRON, Hrísateig, Laugarneshverfi
KRON, Langholtsvegi
Búðinni, Fossvogi
Kópavogsbúðinni, Kópavogi
-------—--------------------------
Málverkasýning
Finns Jónssonar í Listamannaskálanum.
Sýningin opin daglega, frá kl. 10—22 e. h.
___________________________________
Auglýsið í Þjóðviljanum
Landsþing
Slysavarnafélags íslands
Landsþingið verður sett miðvikudag-
inn 3. apríl n. k. í samkomusal í húsi vél-
smiðjunnar Héðni. Kl. 14.00.
Þingfulltrúarnir eru beðnir að mæta á
skrifstofu félagsins kl- 13.30. — Kjörbréf
óskast afhent á skrifstofunni daginn áður.
Slysavarnafélag íslands.
Oskar Braaten:
GRIMUMAÐUR
V.______________________________
Dg þau voru bæði kornung
hjónin, það var svo sem ekki
öll nótt úti enn. Ekki svo að
skilja, að hann hefði sagt
margt — annað hvort var að
hann hefði vit á að þegja! En
það leyndi sér ekki á snjáldr-
inu á honum, að hann var m&3
ólund. Aumingja unga konan
hafði mænt á hann stórum
augum og langað til að heyra
einhver huggunarorð. Hún
lyftri hvítri hendinni upp af
sænginni og ætlaði að grípa
um hönd hans. En hann sá
það ekki. Hann bara klappaoi
henni snöggvast á kinnina.
talaði eitthvað i þá átt, að
henni væri bezt að reyna að
sofna — og fór sína leið. Var
það undarlegt, að hún fór að
gráta, þegar hann var kominn
út úr dyrunum og óskaði þess
að liún hefði dáið líka?
Þarna gekk hann við hlið
lrennar með átakanlegum sorg
arsvip, eins og honum væri
mest vorkunn! Þama voru
karlmennirnir lifar.di komnir!
Hefði hún ekki átt þeirn at-
vinnu sína að þakka, mundi
hún hafa óskað þeim öllum
norður og niður!
Klukkan var að verða átta
og margir á ferð um veginn.
Það var von á lestinni eftir
litla stund og börnin voru að
fara í skólann. Allir veittu
þeim eftirtekt, ungir og gaml-
ir. Það þurfti ekki að spyrja,
hvað væri á seiði, þegar ein-
hver heimilisfaðir sást í fyigd
með ljósmóðurinni.
Þau skildu skammt frá skól
anum. Ljósmóðirin fór sína
leið en Þorsteinn hélt áfram
heim að skólahúsinu. Þegar
hann kom að dyrunum mætti
hann stúlku, sem kastaði á
hann kveðju og roðnaði við.
„Góðan daginn! Eg óska
til hamingju. Var það sonur
eða dóttir?“, spurði fröken Bö
og brosti.
Þorsteinn tautaði eitthvað
óskiljanlegt og gckk fram hjá
henni.
„Nei, mér hefur bara verið
lögð á herðar ný smán,“ íiugs-
aði hann.
-----Lydia sá um heimilið
á meðan Magða lá. Hann var
ekki ánægður með- það, en
sætti sig við það þegjandi.
Það gat ekki dregist lengi, að
Magða kæmist á fætur.
„Ertu nú ekki að hressast:“
spurði hann á hverjum degi,
þegar hann kom heim úr skól-
anum.
Magða svaraði cms glaðlega
og henni var unnt, að hún
yrði styrkari með hverjum
deginum. „En hvernig líður
þér?“ spurði hún. „Gáðu nú
að því, að þú fáir mat, sem þú
þolir að borða. Hvernig fellur
þér við Lydiu? Er ekki a’lt
eins og vant er á heimilinu?“
,,Eg finn ekki að neinu,“
svaraði Þorsteinn. „Hún gerir
víst eins vel og hún getur.”
,,Þú getur bara fundið að
við hana og sagt henni til
syndanna. Hún er svo ung,"
sagði Magða.
„Ung! Hún er ekki nema
tveimur árum yngri en þu.“
,,Já, það er satt. Mig minnir
bara alltaf að Lydia sé barn,
af því að ég varð að vera
mamma hennar," sagði Magða.
Henni datt víst eitthvað
annað í hug, því að tárin
komu fram í augu hennar og
hún leit undan.
Finna að við hana! Að
hverju hefði hann svo sem
átt að finna? Hann varð að
viðurkenna að Lydia gekk vel
um. Húsið var hreint og fág-
að. Og ekki þurfti hann að
setja út á matinn, sem hún
bjó til. Sjálf var hún hrein-
lega klædd, greidd og þvegin.
Hún heilsaði honum brosandi,
þegar hann kom heim, var allt
] af í góðu skapi og söng á meó
an hún bar á borð.
„Er ekki verra að þú syng-
ir svona hátt?“ sagði hann
einu sinni. „Það er ekki víst
að konan mín þoli hávaða. Þú
veizt, að hún er svo viðkvæm
fyrir öllu núna.“
,„Magða hefur einatt gaman
______________________________Þ
af að heyra sungið," sagði
Lydia. „Hún segist kunna svo
vel við, að fólk sé glatt og í
góðu skapi.“
„Jæja, jæja, auðvitað ferðu
eftir því sem hún segir, sagði
Þorsteinn.
Ónei, hann gat ekkert fund-
ið að verkunum hennar Lydiu.
Hitt var annað, að hún gerði
sig óþarflega heimakomna.
Það var engu líkara en ný
húsfreyja væri komin og ætl-
aði að hreiðra um sig á heim-
ilinu fyrir fullt og allt — og
væri í sjöunda lúmni. ,,Mitt“
og „Okkar," sagði hún um
hvern lilut á heimilinu. „Gáðu
nú að því, að brjóta ekki fyr-
ir mér,“ sagði hún við Sigriði
litlu.
En mikil ósköp! Hún sagði
þetta auðvitað ekki í slæmum
tilgangi. Henni þótti bara
svo gaman að mega ráða öllu
á svona snyrtilegu heimili og
láta sem hún ætti sjálf svona
laglega búslóð.
Verra var sumt annað, trl
dæmis það, þegar hún var
stundum ekki nema hálf-
klædd, þegar hann kom niður
í eldhúsið á morgnana — að
minnsta kosti ekki alklædd,
MARRY MACFIE:
Gull Indiánanna
(Sönn saga).
ur. En okkur leið þó ágætlega í hlýjunni inni í
litla bjálkakofanum okkar, sem var nærri því
kominn í kaf.
Eldstóin okkar var viðarfrek, en við höfðum af
nógu að taka — öllum skóginum! Og við áttum
stóran hlaða af höggnum eldiviði undir kofaveggn-
um. Við áttum líka nóg af frosnu kjöti, öðru nesti
og tóbaki, svo að við þurftum ekki að kvíða neyð.
Hundana skorti heldur ekki mat. Þeir lágu djúpt
í snjó, hringuðu sig saman og vissu ekki af storm-
inum. Þeim leið vel.
Óveðrið hafði staðið á annan sólarhring. íshafs-
stormurinn kom æðandi yfir freðmýrarnar og
Winnipegvatnið og hélt áfram inn yfir eyðiskóg-
ana, sem lágu fyrir sunnan okkur. Það var kom-
inn hár skafl við kofagaflinn okkar og stundum
sló hríðargusu niður um reykháfinn svo að snark-
aði í eldinum.
Samúel hafði lokið við árarnar. Hann var að
nudda þær með fínum sandi. Það var ótrúlegt, að
við þyrftum á þeim að halda fyrst um sinn. Mér
fannst það eiga betur við, sem ég hafði fyrir stafni:
Eg var að flétta reimar í snjóskóna okkar, sem
voru orðnir heldur af sér gengnir. Það var hætt