Þjóðviljinn - 07.12.1947, Blaðsíða 6

6
ÞJÓÐVILJINN
-S.umindagur 6. desember'1947.
78.
Samsærið mikla
eftir
MICHAEL SAYERS oa ALBERT E. KAHN
10. dagur.
PIIR SYLVESTRE BONNARDS
hefur skipað nefnd, undir forustu Joinville ofursta, til að
skipuleggja árásina á Sovétríkin.“l)
Allt komst í uppnám. Hver talaði í kapp við annan.
Það liðu nokkrar mínútur þar til Denisoff gat haldið á-
fram skýrslunni um starfsemi Torgprom.
2. Árásaráíetliuiin
Hernaðarárás á Sovétríkin átti að hefjast síðsumars
1929 eða síðasta lagi á sumri 1930.
Meginherinn áttu Pólland, Rúmenía og Finnland að
leggja til. Franska herforingjáráðið ætlaði að leggja til
herfræðinga og ef til vill franska flugmenn. Þýzkaland
tæknifræðinga og sjálfboðasveitir. Bretar ætluðu að lána
flotann. Hernaðará.ætlunin var Hoffmanns-áætlunin nokk-
uð breytt.
Fyrsta skrefið áttu Rúmenar að taka, eftir að skapað
hafði verið tilefni með landamæraárekstri í Bessarabíu
Næst átti Pólland að taka til ásamt Evstrasaltsríkjun-
um. Hvítliðarher Wrangels, sem sagt var að teldi 100
þúsund manns, átti að streyma yfir Rúmeníu til liðs við
innrásarherinn á suðurvígstöðvunum. Brezki flotinn ætl-
aði að styðja hernaðaraðgerðirnar við Svartahaf og
Kyrjálabotn.
Liðssveit af Kósökkum Krassnofs, er dvalizt hafði á
Balkan síðan 1921 átti að ganga á land á Svai*tahafs-
strönd á Novorossísksvæðinu í áttina til Don, kveikja i
uppreisnarbál meðal Donkósakka og brjótast inn í Úkra-
ínu. Tilgangur þeiiTar sóknar var sá að rjúfa sambands-
leiðir Donetskolanámanna og Moskvu, og valda þannig
vandræðum í málmvinnslu og eldsneytisöflun- Sovétríkj-
anna. Ráðast átti samtímis gegn Moskvu og Leningrad, en
suðurherinn sækja um vesturhéruð Úkraínu, upp með
Dnéprfjóti.
Allar þessar árásir skyldu gerðar án stríðsyfirlýsingar,
leiftursnöggt og óvænt. Gert var ráð fyrir að rauði her-
inn þyldi ekki slíkt högg og myndi sundrast, en fall sovét-
stjórnarinnar yrði þá óumflýjanlegt.
«
Á fundi er Torgprom-foringjarnir boðuðu til, spurði
Joinville ofursti prófessor Ramsin, fyrir hönd herfor-
ingjaráðsins franska, hverjir möguleikar væru á þvi að
fá hernaðaraðstoð frá andstöðuhreyfingunni innan Sov-
étríkjanna samtímis því að innrásin væri gerð. Ramsín
svaraði, að andstöðuöflin væru enn nógu sterk til virkrar
þátttöku, enda þótt þau væru tvístruð og leynileg frá þvi
að Leon Trotskí fór í útlegð.
Joinville ofursti taldi heppilegast að Iðnaðarflokkurinn
kæmi sér upp hemaðarsamtökum. Hann fékk Ramsín
nöfn nokkurra franskra njósnara í Moskvu sem gætu
orðið hjálplegir við myndun slíkra samtaka.
Frá Paris fór prófessor Ramsín til Moskvu, enn undir
yfirskini opinberra erinda, til að hitta fulltrúa Sir Henris
eítir Anatoie Framee
Hóraz hefur tæplega aflað sér jafn fagurra eftir-
mæla, oghér hef ég fyrir augum einn af afkomendum
hans, þenna vínsala og skáld, sem er að hella í glös-
in, í samræmi við það sem er letrað yfir dyrum hans.
Og þó staðfestir lífið kenningu Flaceusar og;
heimspeki hans er hín eina sem samræmist fyíli-
lega-rás atburðanna. Lítið á þennan náunga þarna,
sem liallar sér upp að girðingu,' sem vaxin er Vin'-
viðarteinungum og étur ísköku ög horfir upp til
stjarnanna. Sá mundi ekki vera að hafa fyrfr því,
að beygja sig til að taka upp handrit það sem ég
hef haft öll þessi kynstur fyrir að finna. Því verð-
ur ekki neitað að manneskjunni er miklu eigin-
legra að éta ísköku en rýna í gamalt bókfell.
Eg hélt áfram að reika milli manna sem voru
að syngja og drekka. Þarna voru líka elskendur,
sem voru að bíta í hina fögru ávexti, og sátu sam-
an í faðmlögum. Vafalaust er manneskjan ill í
sjálfu sér, því að þessi fagra sjón fyllti mig djúpri
hryggð. Öll þessi mannmergð virtist njóta lífsins
á svo barnalegan hátt, að mér, hinum roskna rit-
höfundi, blöskraði. Auk þess gramdist mér að skilja
ekki málið, ég sem helzt hafði talið mér tihgildis
málfræðikunnáttu mína. Mér hnykkti við, er ég
heyrði sögð fyrir aftan mig orð, sem ég skildi og
ég lagði eyrun við:
— Þessi maður er vissulega franskur. Dimitri!
mér leiðist að sjá hvað hann er áhyggjufullur.
Hann er svo góðlegur á baksvipinn, Finnst yður það
ekki Dimitri?
Orð þessi voru sögð á frönsku og það var kvenn-
maður sem mælti þau. Eg kunni ekki við það í
fyrstu að vera kallaður gamall maður. Er sá mað-
ur gamall sem er sextíu og tyeggja ára?
Um daginn skeði það i París á einni brúnni, að
Kollega minn Perrot d’ Avignac, hrósaði mér fyrir
það hve unglegur ég væri, og það er auðséð að hann
kann betur að dæma um útlit manna eftir aldri
en þessi sólskríkja sem er að skríkja þarna fyrir
aftan mig, þó að þessir fuglar skríki reyndar aldrei
á næturnar. Hún segir að ég hafi bogið bak. Það
getur verið að það votti fyrir því, en ég trúi því
ekki betur, þó að þessi kvenfugl hafi sagt það.
Ekki skal mér verða það á að líta við, en þó er
ég viss um að sá sem talað hefir er einhver fríð-
leikskonan. Hví þá það?
Vegna þess að raddir þeirra kvenna, sem annað-
hvort eru fagrar eða gera sig það, sem eru yndis-
legar eða tekst að verða það, og engar raddir aðrar
hafa þessa munaðsælu spenningu, þenna silfur-
hljóm, sem líkist hlátri. Frá vörum ljótrar konu
kunna að koma sætari orð eða hljómfegurri, en
þessi feginleikúr raddarinnar, þessi unaðslégi klið-
ur, er einkaeign fagurra kyenna.
Þessi hugsun bárst um meðvitund mína á
skemmri tíma en sekúndu, og samtímis bceýtti ég.
stefnumii til þess að losna við þessi hjú, sem voru
að tala um mig, og ég skauzt inn í þröngina þar
sem hún var þéttust. Manninn, sem hún ávarpar,
kallar hún Dimitri. Hann er vafalaust rússneskur.
Þetta eru rík hjón og þau eru að flýja leiðindin,
land úr landi. Illt eiga hinir ríku, því að auðæfin
hlaðast utan um þá eins og veggur á alla vegu,
svo að þeir lokast inni og verða allra manna aum-
astir. Hörmuleg er örbirgð hinna ríku.
Þegar þessum hugleiðingum var að verða lokið
var ég kominn að þröngri götu — sotto-portico, yfir
byggðri svo mörgum veggbogum og svo breiðum
svölum að hún var sólarlaus. Eg var orðinn villtur,
og sá fram á að ég mundi ekki átta mig fyrr en
í fyrsta lagi undir morgun. Eg hlaut að spyrja til
vegar, en þarna var engin lifandi sál, og ekki virt-
ust líkur til að nein mundi birtast. í öngum mínum
fór ég inní einhverja götu, og sú var, vægast sagt
ekki af skárra tagi. Þetta virtist vera bófabæli, og
það sannaðist fljótlega að svo var, því ekki leið á
löngu áður en ég sá tvo menn sem voru að berj-
ast með hnífum, Þeir heituðust þó öllu meira en
þeir börðust, og mér skildist á tali þeiira að þeir
væru sambiðlar. Eg skauzt inn í aðra götu til þess
að komast hjá því að verða á vegi þeirra, en þeir
voru reyndar svo önnum kafnir og áhugasamir um
sín vandamál, að ólíklegt virtist að þeir hefðu viljað
sinna mínum. Eg reikaði stundarkorn í óvissu, og
settist síðan ráðþrota á steinbekk, og fór að harrna
það, að hin bjarta rödd konunnar, sem var í för
með Dimitri þessum, skyldi hafa hrakið mig út í
þessar ógöngur.
— Góðan daginn, herra. Komið þér frá San-Carlo ?
Hafið þér hlustað á liina frægu söngkonu? Enginn
syngur eins vel og hún hér í Neapel.
Eg leit upp og þekkti gestgjafa minn. Eg hafði
setzt andspænis hótelinu sem ég bjó í, og beint
fyrir framan mig blasti við glugginn á herberginu
mínu.
Deterings og Metro-Vickers, hins risavaxna brezka vopna-
hrings, er stjómað var af Sir Basil Zaharoff, er áður hafði
átt mikil ítök í rússneskum fyrirtækjum. Þar var próf-
essornum sagt, að enda þótt Frakkland hefði aðalhlut-
verkið í árásinni á Sovétríkin, væri Bretland reiðubúið
að leggja sinn skerf fram. Bretar veittu f járhagsstuðning,
héldu áfram viðleitni sinni til að einangra Sovétríkin í
alþjóðamálum og lána brezka flotann þegar árásarstund-
in kæmi.
Heim kominn til Moskvu skýrði prófessor Ramsín sam-
særismönnum sínum frá árangri utanfarar sinnar. Sam-
þykkt var að Iðnaðarflokkurinn skyldi beita sér að tvenn-
um verkefnum: Gera eins mikla bölvun og hægt var í

1
* Sá sami Joinville ofursti stjórnaði íranska íhlutunarhern-
um í Síbiríu 1918. Um það ieyti sem þessi Torgpromfundur var
haldinn í París voru þessir menn í herforingjaráðinu franslta:
Foch marskáikur, er róið hafði að hernaðarinnrás i Sovétríkin
allt frá 1919; Pétain marskálkur, sem óttaðist ekki siður Sovét-
ríkin OjC hann óttaðist og fyrirleit lýðræðið; Weygand hers-
höfðingi, er stjórnað hafði pólska hernum gegn Sovétrikjunum!
1920 og hafði síðan verið óþreytandi þátttakandi í samsœrum
gegn Sovétríkjunum og lýðræðinu. Foch lézt 1929, einkafulltrúi
hans, René l’Hopital, varð síðar formaður hinnar illræmdu
Comité Franco-Aliemand, er stofnuð var i árslok 1935 af n;ur-
istaérindrekanum Otto;Abetz, til að breiða út nazistaároður og
sovétníð i Frakklandi.
. %
Æk

TAVELTU
halda Skátafélögin í Eeykjavík í dag, 7. desem-
ber. Hefst hún kl. 2 e. h.
Margir géðir drættir
Þar á meðal flugfar til Kaupmannahafnar meó
glæsilegustu flugvél íslands, ,,Heklu“ frá Loftleiðum
í sambandi við Mutaveltuna verður spákouan frú
Dáfríður Dulheims á staónum og mun hún spá um
framtíðina fyrir þá, er þess óska.
Styrkið gott málefni! — Freistið gæfunnar!
Grípið gæslna meðau hún gefst.
Nefudín,
Þe-00C<*í><í»00‘t>0'*>