Þjóðviljinn - 10.12.1948, Blaðsíða 8

B
I> J ÓÐVT5 JI N N .. ' Fostudagur 10 descmber 1948
87.
íwordan Schaffer:
r AUSTUR-
f 'ÞYZKALA
wmnmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm^mmmmmmmmm ....... i ....■i»iiw»ni . njB.yjp;y
C
216. Ð'AGkJIi.
Louis Bromiield
STVXDIR
Sósíaldemókratar í Berlín lögðust gegn tillögunni og
eirm flokkurinn í andfasistisku blökkinni klauf sig í fyrsta
skipti út úr, þegar C. D. U., en kvennadeild hans hafði
nnnið kappsamlega að undirbúningnum, skoraði á meðlimi
sína að taka ekki þátt í ráðstefnunni. Hún var þó engu
að síður haldin og í trúnaðarstöður kaus hún konur, sem
eru virtar um allt Þýzkaland. I stjórninni eru konur úr
ölium þjóðfélagsstéttum, þar eiga. sæti húsmæður, ungar
stúlkur, verkamannakonur og bændakonur. 1400 fulltrúar
250.000 kvenna sátu ráðstefnuna en hcillaóskir bárust frá
Jiernámstjórnum Bandaríkjanna og Rússa og frá Alþjóða-
eambandi lýðræðíssinnaðra kvenna.
Mál kvenna eru eitt mikilv&gasta vandamál
f’ýskalands nú sem stcndur. Manntjónið hefur verið svo
gifurlegt, að það verður æ augljósara með hverjum degi i
fcem líður, að því aðeins er von um að endurreisn Þýzka-
lands hcppnist, að konurnar laki fullan þátt í starfinu.
Mnrvntalið á sovéthernámssvæðinu í desember 1945 leiddi
i Ijós, að á aklrinum tuttugu til tuttugu og fimm ára eru
eðeins tveir menn á móti hverjum sjö konum, og að hlut-
fai'io var r.-'m’egá einn á móii tveimur í aldursflokknum
þrjátíu ára til fertugs- Ástandi-5 hefur enn versnað við
þao, að í hópi flóttafólksins, sem streymir að, er mjög
fátt ungra manna. Þessar tölur þýða það, ao milljónir
kv enna verða að taka að sér störf í iðnaðinum eða við
ör.nur framleiðslustörf. Fvrsta ráðstöfunin, sem gerð var
á hernámssvæðinu var lögfesting reglunnar um sömu
laun fyrir sömu vinnu, cn að andfasistisku kvennafundun-
um undanskildum hefur ekki tekizt að fá nema lítinn hluta
kv ennanna til þátttöku i stjórnmálalegum og félagsleg-
um samtökum. Kinder und Kiiche-hefðin er enn mjög rík
mcðal þýzkra kvenna, og mikill hluti karimanna, jafnvel
þeirra, sem vinstrisinnaðir eru, líta enn hugmyndina um
jafnrétti kvenna illu auga. Við kosningarnar til lands-
þinganna, bæja- og sveitastjórnanna, í verkalýðsfélögun-
tnn og stjómmálasamtökum eru mjög fáar konur hafðar
S framboði.
Og samt geta milljónir þýzltra kvenna aldrei gert sér
Vcn um að lifa eðlilegu fjölskýidulífi, þá staðreynd þýðir
ekki að reyna að fela fyrir sér. Ástandið kemur nú þegar
fram í hraðri fjölgun hjónaskilnaða. Ráðherra í einni hér-
eðsstjórninni sagði líka við mig: „Þetta er kannske ekki
mjög heppileg lausn, cn hjónaskilnaðirnir gera það að
verkum, að fleiri konur fá tækifæri til að eignast börn, því
þeir þýða í rauninni það, að karlmaðurinn stofnar fleiri
en eina fjölskyldu. Barnaeignum utan hjónabands fjölgar
líka stöðugt, og nokkrar héraðastjórnirnar hafa, gegn
mótspyrnu C. D. U., sett lög, sem gera börn fædd innan
jDg utan hjónabands nákvæmlega jafn rétthá.“
' *
}
I
Samtök fcrnarlamba nazismans spruttu upp eins og
lSnnur samtök á hernámssvæðinu, mjög fljótlega eftir
hrunið. Nefndir voru rettar á síofn á einstökum stöð-
um til þess að sjá þeim hópum virkra andstæðinga nazism-
ans, sem komu úr fangelsum og fangabúðum, fyrir mat-
yælurn, fatnaði og húsaskjóli. Þessar nefndir fengu mjög
Hún sagði snöggt: ,,En þeir vita nafn þitt. Þeir
finna þig strax.“
„Nei, þeir vita ekki í'étt nafn. Eg held að Rósa
hafi ekki vitað það. Eg lét kalla mig Wilson. Eg
heyrði um annan náunga sem hafði þessa aðferð “
Það fannst Fanneyju strax betra. Það gaf þeim
,tíma, svolítinn tíma, áður en lögreglan kæmist að
því hver Wilson væri. Og óttinn við blöðin altók
hana. Hún sá fyrirsagnirnar: Frægur klúbbmaður
og pólóspilari. En svo tók hún eftir að hann horfði
á hana úrræðalaus og aumkvunarverður, og þó und-
arlegt megi virðast fannst henni hann aðlaðandi með
hárið og skyrtuna flakandi er beraði vöðvasterkan
hálsinn. Hann var fallegri en Melbourn. Hana lang-
aði til að gráta tryllingslega og vissi samstundis'að
hún mátti það ekki því annað livort þeirra yrði að
halda fullum sönsum, og Jim var of illa farirui til að
geta það.
Hann var alveg niðurbrotinn og hélt áfrarn að
endurtaka í sífellu: „Við verðum að upphugsa eitt-
hvað fljóLti Við, verðum.......“, en fór &llt í einu
að skjálfa og varð náfölur.
Hún hugsaði: „Það ætlar að líða yfir hann,“ og
stökk út úr rúminu, sótti ilmsaltið sitt og héjt því að
vitum hans. Svo fór hún inn í herbergið hans, sótti
viskíflösku og gaf honum vænt staup.
Hann hallaðist upp að rúmgaflinum og andvarp-
aði, hana langaði mest til að styðja hendi á enni
hans og strjúka honum um hárið, en af þeirri löng-
un kviknaði nærri lostafull löngu til að hugga liann
og gæta hans. Hún fann til göfuglyndis síns og sú
reynsla veitti henni einkennilega fullnægju er
snöggvast þurrkaði allt annað út, reiði hennar og
vonbrigði yfir því að missa Melbourn, gremju henn-
ar við Jim, meira að segja skelfingu sem hún fann
til rétt áður. Hún sleppti sér í tilfinningasemi og
þrýsti höfði hans að brjósti sér, strauk höfuð hans
og sagði: „Þetta lagast allt. Við finnum einhver
ráð. Við megum til “ Og svo þýðlega: „Þú máít
Ireysta mér Jim. Það verður í lagi.“ Og hún fór að
gráta vegna gæzku og göfgi sjálfrar sín.
Aldrei áður hafði íiokkur leitað styrks hjá henni,
og henni fannst mikið til um. Hún fann höfuð hans
hvíla við líkama sinn og hún fann að hún elskaði
hann af ástríðuþunga öðru vísi en nokkru sinni
fyrr. Hún fann hve göfug og ágæt hún var, og hugs-
aði: „Eg skal standa við lilið honum gegn öll m
heimi, komi hvað sem vill. Heimurinn skal sjá hvað
kona getur.“ Það var eins og sú fullnægja sem leik-
kona finnur til sem veit að hún leikur óaðfinnan-
lega.
Hún strauk lengi um höfuð honum og talaði við
hann lágri röddu, og tók loks eftir því að tár
streymdu niður vanga hans, svo hana langaði að
gráta líka en vissi að hún mátti það ekki. Hún varð
að halda sönsum og liugsa ráo sín, þau urðu að fá
D A V I Ð
einhvern til hjálpar og hún fór að hugsa uni vini og
kunningja, allt það valdamikla fólk sem hugsazt gat
að leita til; hugsanir hennar beindust alltaf að sama
manni. Einn var sá er gæti hjálpað þeim, ætti allt
það vald er þyrfti- Hún reyndi að hugsa ekki nafnið,
reyndi árangurslaust að láta sér koma einhvern
annan í hug sem betur ætti við að leita til, en hún
fann engan er var jafn valdamikill og jaínframt úr-
ræðagóður. Hann var maður sem hún treysti skil-
yrðislaust. Við tilhugsunina sá hún andlit hans, og
þá vissi hún að hann gat hvað sem hann vildi. Ef
hún gæti beðið hann hjálpar, yrði hann tillitslaus
'því hann hikaði ekki vio að hefja sig yfir siði og
venjur og jafnVel lög. Hann gæti aldrei brotnað nið-
ur og orðið úrræðalaus eins og Jim. Hann gæti
bjargað Jim ef hann kærði sig um. Hún fann að
Melbourn var eini maðuriiin í heimi sem gæti bjarg-
að þeim.
iiiimitmnmmiiiiíimiimuimmmmmimeuHHmtiiiimuf
(í
Ö
Únglingasag'a um Hróa liöít og
félaga hans — eftir
GEOFREY TREASE
Hrói þagnaði sem snöggvast, augu
hans Ijómuðu.
,,Heldur þú, að við komum þessu til
leiðar,“ hvíslaði Marteinn efablandinn.
,,Auðvitað,“ og Dikon þaggaði nið-
ur í-honum. „Við getum allt.“
„Hin starfandi alþýða verður að fylkja
sér saman, það er allt og sumt,“ sagði
Hrói. „Hvað sem öðru líður verðum við
að búa allt undir uppreisn í vetur.“
Drengirnir undruðust hvers vegna
ætti að hefjast handa að vetrarlagi. Út-
laginn hélt áfram að skýra mál sitt:
„Um það leyti eru vegirnir verstir.
Brjh’ víða brotnar, vöðin ófær. Að vetr-
arlagi er höfðingjunum erfiðast að draga
saman lið sitt. Ef mestur hluti þessa
greifadæmis gerir uppreisn, höfum við
jafnað reikningana við yfirdrottnarana
hér áður en vinir þeirra í Jórvíkurhéraði
og annars staðar frá koma þeim til
hjálpar. Um það leyti sem þeir leggja af
stað, munu þeir fá nóg að gera heima
í sínu héraði.“
Hrói hló aftur vonglaður.
„í Mið-Englandi látum við fyrst loga
upp úr, félagar!“ hrópaði hann. „En
brátt mun loginn breiðast út til norð-
urs og suðurs, austurs og vesturs um allt
England. Iiin starfandi alþýða mun rísa
upp, fjc'ldinn eykst, ekksrt vígi fær stað-
izt. Og þegar fáninn er dreginn niður á
síðasta kastalanum, munum vér byggja
upp hið nýja England, England jafnað-
ar og frelsis. Hið fagnandi England að
lokum!“