Þjóðviljinn - 12.07.1949, Blaðsíða 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Þriðjudagur 12. júlí 1949.
SjómannaverkfalliS
i Kanada
W^ERKFALL 'íarmannasam-
bandsins í Kanada hefur
nú staðið í meir en þrjá mán-
uði. Það er orðið sögulegt verk-
fall, m. a. vegna þeirra viðtæku
samúðarverkfalla, er hafnar-
verkamenn víðsvegar um heim
hafa gert kanadisku farmönn-
unum til stuðnings
Verkfallið nær til 7000 kana-
diskra farmanna. Það er háð til
þess að knýja fram kauphækk-
un og kjarabætur farmönnum
til handa.
Farmannasamband Kanada
var stofnað 1936, fram að þeim
tíma bjuggu kanadiskir far-
menn við óhæfilega lágt kaup
og lélegustu vinnuskilyrði.
Síðan 1936 hefur kanadiska
farmannasambantlinu tekizt
með öflugri baráttu að hækka
(mánaðarlaun óbreyttra far-
manna úr 9; pundum í 34, fá
fæðið verulega bætt svo og
vistarverur og önnur vinnuskil-
yrði.
N þessi barátta farmann-
anna fyrir bættum kjör-
um sínum virðist hafa fært
taugakerfi eigenda flutninga-
'skipanna alveg úr lagi, enda
hafa þeir svarað kaup- og kjara
kröfum farmanna nú með fá-
dæma helft og ofbeldisaðgerð-
um, sem hafa það eitt að mark-
miði að bi'jóta farmannasam-
bandið algerlega á bak aftur,
eyðileggja það til þess síðan að
þrýsta Icaupi farmannanna nið-
ur.
, 1 þcssari þokkalegu iðju sinni
njóta þeir fyllsta stuðnings
kanadisku rikisstjórnarinnar.
En auk þess hafa fiutninga-
skipaeigendur fengið til liðs við
sig svolcallað „Alþjóðsamband
farmanna", sem er bandarískt
gerfisamband og tilheyrir hinu
iliræmda ALF í Bandarikjun-
um, en það er afturhaldssam-
asta verkalýðssamband á hnett-
inum.
Þetta „Alþjóðasamband far-
manna" a enga deild í Kanada,
en hefur boðið skipaeigendum
að manna skip þeirra verkfalls
brjótum og koma á fót eigin
farmannasamtökum í Kanada,
ef hægt væri að^slá niður verk-
fallið og núverandi samband
farmanna þar.
Þessar tiltektir hafa vakið al-
menna reiði alls verlcalýðs
Kanada og víðsvegar um heim
hafa verkamenn neitað með
öllu að ferma eða afferma þau
kanadisk skip, sem mönnuð eru
verkfallsbrjótum.
ÍKISSTJÓRNIN i Kanada
hefur í einu og öllu dreg-
ið taum slcipaeigenda og beitir
kanadisku farmennina grimmi-
legri kúgun. A. m .lc. sjö með-
limir kanadiska fai-mannasam-
bandsins hafa iátið lifið og
mörgum verið misþyrmt, Hundr
uðum þeirra hefur verið varpað
í fangelsi bæði i Kanada og í
erlendum höfnum, að beiðni
kanadisku ríkisstjórnarinnar.
En hingað til hefur engan bil-
bug verið að finna á vei’kfalls
mönnum, enda njóta þeir sam-
úðar og fjárhagslegs stuðnings
verkalýðsstéttarinnar í landi
sinu.
Samúðarverkföll hafnax’verka
manna í hverju því landi, þar
sem ' kanadisk verkfallsbrjóta-
skip hafa kqmið, sýna og sanna,
hvaða augum hinn alþjóðlegi
verkalýður lítur á hetjulega
baráttu kanadisku farmann-
anna.
gJVERNIG svo sem þ.essi
deila fer, hvort sem far-
monnirnir sigra eða véi'ða sigr-
aðir með fasistisku ofbeldi, hef-
ur það þegar sannazt, að hin al
þjóðlegu bræðxabönd verkalýðs-
ins eru sterkari en nokkru
sinni fyrr og að hinn vinnandi
lýður lætur kommúnistakjaft-
æði auðmannanna og leiguþýja
þeirra sem vind um eyru þjóta.
— Fraaskoz íshmhu
ksnnari
Framhald af 8. síðu.
Naert hefur mikinn liug á ' að
auka 'samvinnu og samband ís-
lands og hinna Norðurland-
anna. Hann gerir ráð fyrir að i
flytja hér útvarpserindi um
þetta efni. Þá hefur hann og j
gert. sér far um að kynna ís-
land cg ísléhzka menningu með
al landa sinna. Árið 1939 kom
út í París- ljócabók: Poémes is-
landais, kvœði eftir Tómas Guð-
mundsson í ih'anskri þýðingu
efíir dr. Naert. Þá hefur-hann
og ];ýtt Hrafnkelssögu og
Hænsa-Þórissögu á frönsku, en
ekki hefur honum enn tekizt- að
fá útgefanda að þeim, og taldi
litlar likur til þess, að það yrði
á næstunni nema einhver stýrk-
ur yrci veittur til þeirra hluta.
I því sambandi gat hann þess,
s,ð nú vieri vcrið að gefa út
r’. ,
öll rit Holbergs a frönsku og
væri útgáfan ríflega styrkt af
Dönum. Þeir eiga sjóði, sem
styrkja þessháttar starfsemi.
Dr. .rr.gði, að við París-
arháskóla væri aðeins einn
kennarastóll í norðurlandamál-
um, en oft væru þar sendikenn-
arar tíma>t og tíma, þó ekki frá
íslandi,.
Dr. Naert er nú að vinna að
því m. a. ásamt fulltrúa við
franska sendiráðið hér að
koma upp ísl. málverkasýningu í
París. Töldu þeir engan vafa á,
að Frakkar mundu sækja þá
sýningu vel. Dr. Naert sagði,
að íslenzk list væri nú mest hjá
málurunum og þarnæst skáld-
unum, Þess má geta, að dr.
Naert sagðist vera að reyna að
fá fran3kt kvikmyndafélag til
þess að taka hér á landi kvik-
myndir t. d. með efni úr ein-
hverri af fornsögunum.
Að lolmm kvaðst dr. Naert
ætla að nota tímann, sem hann
dvelur hér til þess að æfa sig í
að tala íslenzku, en til þess að
geta verið hér, kostnaðar vegna,
er hann að reyna að komast í
kaupavmnu í sveit, en við þau
störf hefur hann verið áður.
Kona hans er hér á ferð með
honum.
EVELYN WAUGH:
70. DAGUR.
KEISARARIKID AZANIA
ASM. JONSSON
þýddi.
þaðan sem Seth ætlaði að horfa á skrúðgönguna.
Þær sáu hóp svartra manna vinna við að full-
gera upphækkunina, skreyta hana marglitum
flöggum, leggja gólfrenninga og koma fyrir
blómum hér og þar. Þær sáu greinilega þar sem
aðalgata borgarinnar skiptist í tvennt, og önnur
álman lá til herskálanna en hin til kristna borg-
arhlutans. Þær sáu turna og krossa kaþólsku,
irtodoksu, armensku, ensku, nestorisku, aðvent-
ísku og mormónsku kirknanna, mínarettur bæna-
húsanna, gyðingamusterið og flatt og hvítt þak
hindúska slöngumusterisins. Ungfrú Tin ljós-
myndaði í allar áttir.
„Eyddu nú ekki öllum filmunum, Sarah —
hver veit nema eitthvað óvænt gerist seinna í
dag“,
Sólin hækkaði á himninum og bárujárnið '
þákinu varð sjóðandi heitt. Vinkonurnar voru
syfjaðar, og tóku ekki eftir því hvað tímanum
leið, þar sem þær lágu á púðunum imdir grænu
sólhlífunum.
Skrúðgangan átti að hefjast klukkan ellefu,
en hún hlýtur að hafa verið orðin meira en
tólf, þegar Mildred etatsráðsfrú hrökk upp með
andfælum í miðri hrotu, og sagði: „Sarah, ég
held að eitthvað sé á seyði þarna“.
Þær hölluðu sér út yfir brjóstvörnina, en fengu
svima af því, því hitinn var orðinn næstum óþol-
andi. Fólkið hrópaði hástöfum, konurnar á sér-
kennilegan, skerandi liátt. Mannfjöldinn virtist
i , ■ • ”
! allur á hreyfingu í áttina til keisaratrósins, sem
var nokkur hundruð metrum neðar í götunni.
„Keisarinn hlýtur að vera að koma.“
Nokkrir lífva.voarhermenn riðu hratt eftir göt-
Linni og neyddu fólkið inn í hliðargöturnar, en
það kom jafnóðum út á götuna aftur, þegar
þeir voru farnir hjá. \
„Sjáðu — þar.in kemur skrúðgangan frá járn-
brautarstöðinni".
Nú varð aftur hávaði og troðningur á göt-
unni, en það var bara lífvarðardeildin, sem reið
. áttina til hallarinnar.
Skömmu síðar sagði ungfrú Tin: „Eg sé ékki
betur, en að þetta geti staðið yfir í allan dag —
við verðum hálfdauðar úr hungri".
■.Já, ég var einmitt að hugsa um það. Eg ætla
niður að leita oklrur að matvælum".
,Nei, það kcmur ekki til mála, Mildred —
það gæti eitthvað voðalegt komið fyrir“.
„Bull! Að minnsta kosti getum við ekki hafzt
við hér upp á þakinu í allan dag, með fjórar
kexkökur í nesti.“
Hún velti steininum frá hleranum og fetaði
sig gætilega niðúr stigann. Svefnherbergishurð-
in stóð opin á gátt, og þegar hún gekk fram hjá,
sá hún, að við gluggana var heill skari af fólki.
Hún fór niður á neðri hæðina, gekk í gegnum
borðsalinn og opnaði dyr í öðrum enda hans, en
af ýmiskonar þef, er þaðan hafði lagt undan-
farið, gat hún sér til að þar einhvers staðar
mundi eldhúsið vera. Þegar hún opnaði búr-
dyrnar, gaus á móti henni heil legíó af
suðandi flugum. Þar stóðu opin föt með allskon-
ar samsulli á, sem ógjörningur var að ákvarða
í.’ánar um. Hún opnaði ósjálfrátt fyrir þefnum.
Þarna voru nokkrar svartar ólífur í leirkrukku
og álnarlangt svart og beinhart brauð. Hún
hrifsaði hvort tveggja,- og klifraði svo móð og
másandi aftur upp stigann.
„Viltu opna á augabragði, Sarah!“ Steininum
var velt ofan af hleranum. „Hvernig gaztu fengið
þig til að loka mig niðri? Hugsaðu þér bara,
ef einhver hefði elt mig í illum tilgangi!“
„Fyrirgefðu, elsku Mildred, en þú varst búin
að vera svo lengi, að ég var orðin hrædd um
þig. Og þú ert búin að missa af miklu, vinkona.
Það hefur ekki verið tíðindalaust þarna niðri.“
„Hvað hefur komið fyrir?“
„Eg veit það ekki almennilega — þú getur
céð það sjálf“.
Fjöldinn niðrí á götunni virtist vera ákaflega
æstur. Menn ruddust og olnboguðu sig áfram
íh sýnilegs tilefnis kringum fleygmyndaðann hóp
lögregluþjóna, iem börðu frá sér með löngum
bambusstöngum. í miðjum lögregluþjónahópnum
var eldri maður, sem auðsjáanlega hafði verið
tekinn fastur.
„Hánn er í prcstsbúningi — er það ekki? Hvað
ætli þessi gamli maður hafi gert af sér?“
„Eflaust eitthvað. Eg hef nú aldrei haft mikla
trú á prestum, eftir kynnin við kapelláninn, sem
við vórum sem hneykslaðastar yfir að hafa náð
í sem prest í Mállausravinasambandinu Hann
talaði svo sem nógu fallega, og svo .... “
„Þarna kemur skrúðgangan!“
Nu hljómaði azaníski þjóðsöngurinn. Lúðra-
sveit keisaralega lífvarðarins kom marsérandi,
og skarkalinn drukknaði í hljómlistinni. Azaní-
arnir elska hljómlist, og gleymdu samstundis að
biskupinn þeirra hafði verið tekinn fastur. Á eft-
ir komu Boaz barón og frú hans, sem höfð.u að
lokum samþykkt að vera heiðursforsetar. Þá
lcomu nokkrar skólastúlkur, fjórnr og fjórar
saman, í flúnkunýjum kjólum. Þær voru nem-
endui; frá Amuath skólánum, en það var stofn-
un, sem drottningin sála&i hafði lcomið á stofn,
og sá um uppeldi á börnum myrtra embættis-
manna ríkisins. Þær báru stóran fána, sem hafðl
kostað þær margra vikna handavinnu í skóían-
um. Á honum stóð stórum útklippum silkistöf-
,ura: „KONUR MORGUNDAGSINS, HEIMTIÐ
TÓMAR VÖGGUR!" Telpurnar gengu liægt og