Þjóðviljinn - 03.09.1949, Síða 6

6
ÞJÖÐVILJINN
Laugardagur 3,~ sept. 1949.
■« FRAMHALDSSAGA: ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■£
■
1HÐSSTORMSINS
EFTIR
Mignon G. Eberhart 5
INM
^unnugur maður hefur verið í felum hér eða á
Shaw plantekrunum, þá hlýtur einhver að hafa
séð hann.“
„Geta ekki verið fingraför á hnífnum?“
Wellls majór yppti öxlum. „Það eru ótal hend-
ur búnar að handfjatla hann núna. En það er
staðreynd, að jafnvel þótt þetta hafi verið til-
raun til að vinna ungfrú Hovenden mein, þá
hreinsar það samt ekki Jim Shaw.“
Roy starði á hann og hló kuldalega. „Wells
majór, ég trúi því ekki að tveir morðingjar
gangi lausir hér á eynni. Það brýtur í bága við •
Ö)1 lög og reglur.“
„En það er lagalegur möguleiki fyrir því. En
það kemur ekki málinu við eins og stenduy. Og
okkar á milli sagt, þá liggur við að ég sé yður
sammála. Ungfrú Hovenden, ég ætla að segja
ýður eitt. Þegar maður hefur framið morð, ' þá
er hann óttasleginn. Hann er yfirkominn af
hræðslu. Hann er sífellt að hugsa um hvorií “
hann hafi ekki skilið eftir einhver merki. Hann
spyr sjálfan sig, veltir fyrir sér hvort einhver
hafi tekið eftir þessu eða hinu, eða heyrt hitt
og þetta, hvort nokkrum detti í hug hvor hann
sé morðinginn, hvort nokkur viti eitthvað sem
geti komið upp um hann. Stundum verður hann
svo sannfærður um að einhver viti eitthvað, að
hann héldur að hann verði að fremja annað
morð til að bjarga sér. Vitið þér hver myrti
Hermione Shaw?“
„Nei,“ hrópaði Nonie. „Nei.“
; „Jæja, þá, hugsið yður vandlega um — leitið
íhugskoti yðar og rifjið upp fyrir yður. Vitið
þér nokkuð sem hugsanlegt er að gæti verið
SÖnnunargagn?“
„Nei, nei. Eg veit ekkert." ■ ^
„Skiljið þér, að tilvera yður getur ógnað ein- '
hverjum og —“
Roy sagði: „En Wells majór, setjum svo að
það sé engin ástæða fyrir morðinu á Hermione
eða árásartilrauninni á Nonie. Setjum svo,- að
einhver gangi berserksgang, sé morðsjúkur vit-
firringur.“ :'f” ' ■> •■
„Það er einnig hugsanlegt," viðurkenndi Wélls
majór. Hann reis á fætur, en stóð um stund í
þungum þönkum. „Herra Beadon,“ sagði hann
snögglega. „Hvaða álit hafið þér á Dick Fenby?“
„Dick er ágætur. Heiðarleikinn sjálfur. Hann
hefði ekki getað myrt Hermione. Auk þess var
hann staddur hér í húsinu. Hann hefur f jarveru-
sönnun.“
„Eg á við hæfileika hans sem lögreglustjóra ?
Eg verð að fela honum málið. Getur hann tekið
á sig ábyrgðina?"
„Já, já.“
Wells majór sagði lágt: „Honum virðist hafa
orðið mikið um þetta. Hvemig var þetta í pott-
inn búið?“
„Það er gömul saga. Dick kom hingað eftir
fyrra strið, fór að vinna hjá Hermy, varð ást-
fanginn af henni. Þau lentu auðvitað oft í senn-
um. Ef yður dettur í hug, að hann hafi skotið
hana, þá er það ógerningur, því að hann var
hér —“
„Eg veit það. En annað fólk? Einhver sem
hún hefur lent í heiftugri deilu við?“
Roy yppti öxlum. „Þessu er vandsvarað,
majór. En sannleikurinn er sá, að Hermione
hefði getað vakið morðhugsun hjá hverjum sem
var; en ef svo hefur verið þá vett ég ekki hjá
hverjum eða hvers vegna.“
WELLS majór gekk út að frönsku gluggunum
og horfði út. „Óveðrið er ekkí langt undan. Eg
Spennanði ASTAJISAGA. —
26. DAGUR.
verð að flýta mér að komast aftur til Port Iles.
Fenby þarf að finna byssuna, sem hún var skot-
in með, ef þess er nokkur kostur. Til þess þarf
hann að rannsaka hverja einustu byssu sem
hann kemst yfir og bera þær saman við kúluna
sem varð henni að bana. Auk þess verður Riord-
an að ná kúlunni út strax og hann getur. Jenkins
þarf að athuga skjöl hennar; hann var lögfræð-
ingur hennar og hann ætti að ver.r inni í öllum
hennar viðskiptum. „Wells majór virtist taka á-
kvörðun. „Við skulum fara aftur til Middle Road
og ljúka við það sem við getum gert þar.“ Síð-
an sneri hann sér að Nonie. „Eruð þér alveg
viss um, að þessi ótti sem greip yður áðan hafi
ekki stafað af ímyndun yðar?“
Nonie svaraði: „Eg er yiss um að éinhver var
að læðast þarna. Eg varð óttaslegin. En það var
t'sannarlega ekki gerð tilraun til að .vinna mér
j?;mein.“
Hann beið um stund, horfði fast á hana með skær-
um,hvössum augunum. Hann sneri sér að Roy.
„Mig langar ekki til að rasa um ráð fram með
því áð taka Jim Shaw fastan. Það þarf að rann-
’ saka til fullnustu þetta óskemmtilega átvik sem
kom fyrir ungfrú Hovenden. En ég vil ekki að
Shaw gefist færi á að kómast burt af eynni.“
Það bir.ti yfir svip Roys. „Yður er óhætt að
treysta því, majór, Jim Shaw er enginn morð-
ingi, og þér eigið eftir að komast að því að ég
•hef rétt fyrir mér. Jæja, jæjá, ég skal aka ýfðúr -
til Middle Road, ef þér viljið. Nonie, elskan mín
—“ Roy lagði höndina létt og blíðlega á öxl
hennar — „Eg sendi eftir Riordan til að líta á
þig. Láttu hann gefa þér eitthvað róandi. Er-
uð þér tilbúinn, majór?" Hann hallaði aér áfram
og kyssti hana mjúklega á kinnina.
Þreklegi, rauðhærði lögregluþjónninn beið
eftir honum við dymar og þeir fóm saman.
Þeir námu staðar til að tala við Smithson; hún
gat heyrt kliðinn af röddum þeirra. Smithson og
menn hans virtust ekki hafa fundið neitt tor-
tryggilegt. Hún hlustaði á bílinn fara af si.að,
í áttina til Middle Road. Og þar beið Jim.
Hafði lögreglufulltrúinn trúað sögu hennar?
Hún gekk út á svalimar og horfði í áttina
til Middle Road plantekrunnar og gat auðvitað
ekki séð annað en grænar trjákrónumar. Him-
inninn var svo þungbúinn, að henni fannst hún
næstum geta snert hann með fingrunum, og það
var ótrúlega hljótt. Allt virtist bíða eftir yfir-
vofandi óveðri og búast til vamar.
MIKIÐ væri auðvelt fyrir mann að nálgast
húsið, læðast gegnum þétt, stórvaxið banana-
laufið, undir pálmana og glampandi, grænt lauf-
skrúðið.
Hún ætlaði að fara eftir orðum Árelíu og
hvíla sig; hún ætlaði að reyna að sofa.
Þrem klukkutímum seinna, þegar Árelía kom
hljóðlega að dyrunum hjá henni og kallaði nafn
hennar, var hún enn glaðvakandi. Árelía kom
með lækninn með sér og hann gekk rösklega
inn.
„Roy segir að þér hafið orðið fyrir slæmu
áfalli,“ sagði hann. „Hann sagði mér að líta á
yður.“
Riordan læknir var grannvaxinn, unglegur
maður með magurt, útitekið andlit og þreytuleg
augu. Hún sá strax að hann var áhyggjufullur
VV"V\VVK|,
rvWvi