Þjóðviljinn - 18.12.1949, Blaðsíða 6

14
ÞJÓÐVILJINN
Sunnud&gur 18. des. 1949
Bókaiítaáfan Norðri
Framhald af 16. síðu.
■
Iþetta’ fyrsta bindi af ritsafni
Aldrei gleymist Austurland, skáldkonunnar, sem forlagið
eru Ijóð eftir Austfirðinga, 73 |hyggst nú gefa út, og ritar
að töiu. Hefur Helgi Valtýs-
son safnað og búið til prentun-
ar. Þess er getið í formála, að
hér séu birt aðeins ljóð nokk-
urs hluta austfirzkra hagyrð-
inga og skálda, og aðeins
þeirra sem enn eru á lííi.
Myndir af höfundum eru í
bókinni, en hún er alls 368 bls.
„Tvennir tímar“ eru ævi-
Vilhjálmur Þ. Gíslason formál-
ann en Brynjólfur Sveinsson
menntaskólakennari hefur búið
bókina undir prentun.
Þá hefur forlagið sent frá
sér tvær þýddar skáldsögur:
„Á konungs náð“, eftir Olaf
Gullvag framhald „Jónsvöku
draums“, er út kom í fyrra;
og „Allt heimsins yndi“, eftir
minningar Hólmfríðar Hjalta- Margit Söderholm í Svíþjóð.
son, ekkju Guðmundar Hjalta-( Konráð Vilhjálmsson hefur
sonar, hins þjóðkunna unglinga þýtt báðar sögrnar.
fræðara. Segir Hólmfríður þarj I bókaflokknum „Samvinnu-
frá lífskjörum alþýðu manna íj rit“ hafa komið út tvær bækur:
Skagafirði og víðar á Norður-' Handbók fyrir búðarfólk og
landi, á bernsku og»æskuárum' „Þeir hjálpuðu sér sjálfir“, sem
hennar. j er sjáifævisaga frá Irlandi,
Frú Elinborg Lárusdóttir eftir Patrick Gallagher.
hefur skráð þessar minningar
Hólmfriðar.
Sveitin okkar eru æskuminn
I bókinni Sleðaferð á hjara
veraldar segir Sten Bergman
frá sænskum vísindaleiðangri
ingar höfundarins, Þorbjargar' er lagði leið sina um Japan og
Ámadóttur. Bókinni er skipt í norður til Kamtsjatka, og
28 kafla og fylgir teikning, kynnum sínum af frumstæðum
hverjum. Hún er 235 bls. að þjóðflokkum. '
stærð, prentuð í Prentverki Af unglingabókum skal
Odds Björnssonar á Akureyri. nefna Stúlkurnar á Efri-Ökr
Nokkrar skáldsögur eftir inn um, eftir Maja Jáderin-Hag
lenda höfunda hefur Norðri fors, í þýðingu Sigríðar Ingi
gefið út á þessu ári. Skal þar marsdóttur; Dóttur Iögreglu-
fyrst telja sögurnar: „Tveir. stjórans, eftir Gunnv. Fossum
júnídagar“ eftir Oddnýju Guð- í þýðingu Helga Valtýssonar;
mundsdóttur, en áður hafa, Ástir Beverly Grey og Benna
komið út eftir hana sögurnar og félaga hans, Júdý Bolton
Svo skal böl bæta og Veltiár.! eftir M. Sutton og loks Gagn-
Þessi nýja saga Oddnýjar seg- fræðingar í snmarieyfi, eftir
ir frá auðugri frú í Reykjavík.j Lísa Högelin.
er rifjar upp æviferil sinn, allt; Auk þessa hafa svo tvær
baraabækur komið út hjá for-
laginu á árinu: Stóri Skröggur
og fleiri sögur, ætluð yngri les
endum, og ÓIi segir sjálfur frá
myndasaga fyrir stálpuð börn.
frá því að' hún var að alast
upp í sveitinni sinni, og til þess
er hún varð heildsalafrú í höf
uðborginni. Þá er skáldsagan
Máttur jarðar eftir Jón Björns
son, sem áður kom út á dönsku
og hlaut þá lofsamlega dóma í
dönskum og sænskum blöðum,
en höfundurinn hefur nú endur
sagt hana á íslenzku. Sonur ör-! Framhald af 11. síðu.
æfanna, eftir sama höfund, seg! Viðtal við Halldóru Briem húsa
Melkorka
ir frá fanga er taka átti af lífi
á Þingvöllum, en slapp frá böðl
inum og flýði til fjalla. Þessi
saga er stutt, aðeins 139 bls.
„Og svo giftumst við“ er saga
nýs höfundar, Björn Ól. Páls-
sonar, nútíma skáldsaga, er ger
ist að mestu vestur á fjörðum,
í Reykjavík og í Hafnarfirði.
„Úlfhildur" er ástarsaga eft-1
Hugrúnu, sem Norðri gaf einn-j
ig út á þessu ári, og loks erj
ný útgáfu á sögu Brynjólfs
meistara. Unnur Jónsdóttir
segir frá Alþjóðafélagsskap
háskólakvenna. Myndaopna með
myndum eftir Nínu Tryggva-
dóttur, ásamt stuttu viðtali við
listakonuna. Einnig er í heftinu
þýddar greinar, kvæði og grein
i eftir Jónu V. Jónsdóttur frá
| Svínaskógi í Dalasýslu, er hún
j néfnir Fyrstu jóiatrén.
Melkorka er fyrsta tímarit
íslenzkra kvenna og ættu konur
Sveinssonar biskups, eftir frúí að set3a metnað sinn í að það
Torfhildi Þ. Holm, fyrsta ís-j komist inn
lenzka kvenrithöfundinn. Er landinu.
á hvert heimili á
Haflo krakkari
Notið tækifæri til að vinna ykkur inn peninga.
Seljið jóiablað Þjóðviijans. Komið í afgreiðsl-
una í fyrramálið.
Há sölulaun!
■nniHinHnnniiiwiiBnn FRAMHALDSSAGA: ¥*"
EFTIR
Þíisffum G. lEberhart
HSHHHHHIiSiEBE

44. DAGUR
Margt var það sem gera þurfti. Eric var og agrjr mUnir, seem ekki var not fyrir annars
ekki fær um að standa í stórræðum, og engum staðar í húsinu. Úttröðin ugla starði á Róní af
datt í hug að reiða sig á ráðsmennsku Turos. ejnai hillunni. Þar voru líka þrjár klukkur, sem!
Það var Buff sem tók að sér forystuna. Hann allar stóðu.
ráðgaðist við Blanche og lögregluna. Dómarinn picot gat yið skrifborðið og l4 fram á oin-
hafði ekki átt neina nána ættingja; fjarskyldur bogana Hann haf6i ]ítið sofið um nóttina, að-
frændi hans í San Francisco sendi símskeyti þess eing feng-ð sér b]und & legubekknum, Sem Cat-
efnis, að hann gæti ekki komið og verið við herjne gat - þegar Róni kom inn i stofUna.
Leynilögregluþjónninn var þreytulegur. Dökkt
jarðarförina.
Jarðarförin var ákveðin á föstudaginn. Hún ennþá svartara en það átti að sér að
átti að fara fram frá gömlu dómkirkjunni, sem
blasti við úr gluggunum á íbúð dómarans, þar
sem hann hafði átt heima svo lengi; kirkjan
var skáhallt í horainu hinumegin við garðinn.
vera. Brúnar fellingar voru fyrir neðan augun,
Fötin voru öll í hrukkum og flibbinn laus. Stór
pálmablaðsblævængur lá á borðinu og hjá hon-
um stóð kaffibolli og öskubakki fullur af
Hið raunverulega heimili hans hafði þó alltaf sígarettust4fum
verið hjá Chatonierfólkinu. út við gluggann sat hraðritari með blöð á,
Litt þekktur logfræðmgur i New Orleans gerði llnj4num> Hann var óeinkennisbúmn, grannur,
vart við sig þennan dag. Hann hringdi til þreytulegur unglingur með hvasst andlit kænsku
Blanche og sagð;st hafa samið erfðaskrá dómar- ]egt Qg gtrítt hár< Ji]]y stóð hj4 Catherine.
ans fynr fmmi árum. Þai sem óvíst var hvenær Annar Evertingi (Sam), i slitnum, bláum fötum
erfðaskram yrði formlega opnuð og lesin, spurðistóð fyrjr aftan hann.
oöre0 an hann um innihald hennar. Þar sem p,egar lögregluþjónninn sem hafði sótt Róní
s\o serstaklega stóð á, sagði hann þeim það.visaði henni inn j stofuna, brosti Catherine lít-
Svo framarlega sem dómarinn hefði ekki breytti]lega. picot sner] sér við og gagði: „Það eruð
erfðaskranm eða gert aðra nýja, var Blancheþél. frú Chatonier, komið þér inn. Eg verð til-
Cliatomer nu Blanche R-adoczi — einkaerfixisi ur • & . T Tir*n i
x .... . c - deiilíl&Jbumn að vormu spori. Jæ^a, Willy, lestu upp
að ollum eignum dómarans. ~ , « í ' c m
framburð fru Sedley, gerðu svo vel. Semm hlut
Blanche rak upp hljóð, þegar hún heyrði þetta.ann«.
„Það vita allir, að honum hefur alltaf hóit TTr-n . , * ., . TT ,,
dJiLai poit Willy var granni hraðritarmn. Hann fletti
rp g ’ sarð! . nokkrum blöðum, fann staðinn og byrjaði að
f ,, ° 1 a °xIlna á Blanche samúðar-iesa hratt 6n með rykkjum, af hraðrituðu hand-
e-prf f 3 a svipinn> ”Það var fal3e&aritinu: „Eg var í sumarhúsinu um kvöldið.
lancrn! f-10UUT :,SaS ! hann' ”Hvað tekur ÞaðYarrow dómara sá ég ekki, eftir að hann fór
Tji ,ima,a a Pemngaria? um klukkan hálfsjö, en þá hafði hann átt tal
Blanche hætti að þurrka sér um augun ogvið Lewis“.
leit asakandi á hann. „Þú lítur á þetta með hag-
sýni, Turo“, sagði Mirni,, „
þú sért svo óhagsýnn."
Skömmu síðar sendi Piccot eftir Róní. Nú
hafði lögreglan yfirheyrt næstum því alla í hús-
„Biddu við“, greip Piccot fram í fyrir honura.
og þo segja allir að „Hve lengi sögðuð þér, að hann hefði staðið við,
frú Sedley?“ ,
Catherine spennti greipar um annað hnéð.
„Eg veit það ekki með vissu. Liklega um það bil
inu, að þjónustufólkinu meðtöldu. Lögreglan hálftíma.*1
haföi komið sér upp skrifstofu, þennan dag, í „Hefurðu það skrifað?" spurði Picot ritarann. 1
litlu herbergi á bak við bókaherbergið. Á her- Willy strauk aftur hárið, fletti nokkrum blöð-
berginu voru franskir gluggar, (eins og flest- um og sagði svo: „Já, það er héraa“.
um herbergjanna á fyrstu og annarri hæð húss- „Það er gott, haltu áfram“.
ins) sem opnuðust út á svalirnar. Þetta her- Willy hafði óvenjuiega ráman málróm. Hanií
bergi var nálægt aukasíma, sem var í skotinu tók tii að lesa á nýjan leik: „Eg var í sumar*
við neðri endann á stiganum. Hlerurair höfðu húsinu um kvöldið. Yarrow dómara sá ég ekki,
verið teknir frá gluggunum, og sá út í garð- eftir að hann fór um klukkan hálfsjö. Lewis
inn og gráan himininn. borðaði um leið og ég, svo fór hann að ganga
Herbergið var lítið og fullt af sunduríeitum tla fötum sínum, sem ég hafði tekið með til
húsgögnum. Það virtist einhverntíma hafa ver- sumarhússins, þegar ég flutti frá New Orleans
ið notað sern lesstofa eða skrifstofa því stórt ettlr að Lewis var dæmdur. Við ræddum um ým-
skrifborð var i því miðju, og bókaskápar með lsiegt 1 sambandi við fyrirhugaðan skilnað okk-
gleri voru á einum veggnum, en fyrir framan ar- Lewis hreyfði engum mótbárum gegn skiln-
snjáður legubekkur og skrifborðsstóll. Síðan aðarbeiðni minni. Hann gat ekkert um hvað
höfðu verið látin þangað inn allskonar húsgögn hann ætlaðist fyrir. Hann fór að heiman hálf-
AVÍ