Þjóðviljinn - 17.02.1950, Blaðsíða 6

Þ JÓÐ VIL JI N N
Föstudagur 17. febrúar 1950.
Í Þ n O T T M R
1 Bandaríkjunum er stofnun,
sem nefnd er „íþróttastofnun
Helms“, sem telur sig hafa að
aðalmarkmiði að vinna að fram
gangi iþróttamála. Það er tal-
ið dálítið óljóst hvernig það
skeður, en stofnunin er þó í
miklum metum þar vestra.
Hvert ár úthlutar ,,Helms“
verðlaunagrip til bezta íþróttk-
mannsins í hverri heimsálfu, þ.
e. a. s. sex. Ameríku er skipt
í suður og norður og verða
álfurnar því sex! Þetta val og
úthlutun fór fram um s. 1. ára-
mót og leit svona út:
Afríka: Eric Sturgess, tenn-
isleikari sem ferðazt hefur víða
um lönd.
Asía: Hironoshi Furuhashi
sundmaðurinn, sem sagt hefur
verið frá á íþróttasíðunni.
Ástralía: Sid Paterson, heims
meistari í spretthjólreiðum.
Evrópa: Emil Zatopek. Frá
honum hefur líka verið sagt
hér.
Suður-Ameríka: Roberto Ca-
vanagh, bezti hestapólóleikmað-
ur Argentínu og ábyggilega
heimsins.
Norður-Ameríka: Mel Patton
spretthlauparinn frægi sem oft
er nefndur í sömu andrá og
Jessie Owens.
Hverjar verða úrlausnir
hinna „ábyrgu"?
Framhald af 5. síðu.
skyldi svo hindra það að áfram
sé haldið í sömu átt, þegar
vissa er fyrir að þurfa ekki
að standa þjóðinni reiknings-
skil fyrr en að fjórum árum
liðnum. Og hvers vegna er
þessu öllu haldið leyndu þartil
að loknum hinum nýafstöðnu
bæjarstjórnarkosningum.
Skyldi ástæðan ekki vera sú
að leiðirnar sem nú skal fara
séu saraa eðlis og hinar fyrri
þótt e. t. v. verði þær kallaðar
öðrum nöfnum, og leiði bara til
enn þá meiri glundroða.
Upphaf kalda sfríðsins
Framh. af 3. síðu.
verið stiklað á, segir í skýrsl-
unni: I
„Niðurstaða nefndarinnar,
sem byggð er á nákvæmumj
rannsóknum á öilum aðstæðum
og vitnisburði eftirlifandi Jap-
ana sem hlut áttu að máli, er
'sú, að Japanir liefðu áreitan-
lega gefizt upp fyrir 31. des-
ember 1945, jafnvel þótt kjarn-
orkusprengjunni hefði ekki ver-
ið bcitt, jafnvel þótt Rússar
hefðu ekki skorizt í leikinn og
jafnvel þótt enginn innrás hefði
verið ákveðin eða fyrirætiuð."
Paul Nitze, varaformaður'
nefndarinnar, sagði enn í yfir-
heyrslu (Committee Hearings)
í öldungadeildinni: „Að okkar
áliti hefðu Japanir hvort sem
er geíizt upp fyrir 1. nóvem-
ber; kjarnorkusprengjan flýtti
aðeins fyrir uppgjöf Japana.“
Og í bók sinni „Sameinaður
heimur eða enginn" (One
Wqrld or None) Hegir H. H.
Arncld hershöfðingí, að „án
kjamorkr -sprengjunnar, teljum
Leiðarljós íþróttamanna
Framhald af 3. síðu.
það sem maður kallar: sannan
mann, hinn geðþekka samborg-
ari sem maður finnur sig bund
inn jafn sterkum böndum hver
sem hann er. Hugsjónina getum
við aðeins mótað í huganum,
En hin hugsaða fyrirmynd, er
nauðsynleg sem stefna í starfi,
þýðingarmikil forsenda fyrir
starfsemi byggðri á grundvelli
hugsjónar. En við verðum alltaf
að starfa til að raunhæfa hug-
sjónir vorar. Þroska stöðugt sið
gæðiskennd vora. Gera stcðugt
meiri og meiri kröfur til okkar
sjálfra. Það er sá þroski í
starfinu sem við göngum í
gegnum, sem hefur gildi
Það er þessi þroski sem á að
bera mannkynið hærra fram á
leið.
(Úr Streifog genom
ídrettens Ide-verden).
Fuch kastar
kúlunni 17.57
Heino varÖ nr. 7
Á innanhússíþróttamóti sem
haldið var um síðustu helgi
kastaði ameríski kúluvarparinn
Jim Fuch 17,58 m. og er það
bezti árangur, sem náðst hef
ur innanhúss. 1 tveggja mílna
hlaupi vann Curtis Stone. Viljó
Heino, sem er þar vestra í
„hlaupa“ heimsókn varð nr. 7.
Einnar mílu hlaupið vann Ir-
lendingurinn Joe Barry. Harri
son Dillard vann 45 m. grinda-
hlaupið. Um þessa helgi kom
líka sú frétt að blökkumaður-
inn Charles Fonwille, sem fyrir
tæpum tveim árum síðan vakti
á sér heimsathygli fyrir kúlu-
varp, væri nú byrjaður aftur.
Fyrir hálfu öðru ári meiddist
hann í baki og varð að hætta
að kasta. Nú tók hann þátt í
móti í Ann. Arbor s. 1. sunnu-
dag og kastaði hvorki meira né
minna en 16,79.
Það má segja frá því hér að
20 ára stúdent frá Illinois í
Bandaríkjunum Don Loz að
nafni stökk fyrir nokkru 4,57
m. í stangarstökki. Með þessu
stökki varð hann nr. 2 í heimin
um, næstur á eftir Cornelíus
Vamderdam, sem á núgildandi
heimsmet.
við fulla ástæðu til að ætla, að
árásirnar hafi fyrst og fremst
gefið japönsku stjórnarvöldun-
um yfirskyn til þess að gefast
upp.“ Þess er þó ré.tt að geta,
að ýmsar af þeim upplýsingum
sem hér hefur verið drepið á
fengust ekki fyrr en eftir upp-
gjöf Japana. En Stimson her-
málaráðherra hafði þær áreið-
anlega við hendina þegar hann
ritaði greinar sínar til að rétt-
læta árásirnar.
Að öllu athuguðu verður
ekki séð að nokkur hernaðar-
leg nauðsyn hafi knúið fram
þá ákvörðun, sem greinilega
var tekin í flýti, að varpa
fyrstu sprengjunni þann 6.
ágúst. En mjög knýjandi nauð-
syn liggur í augum uppi ef litið
er til valdaafstöðunnar eftir
stríðið.
■Jajvwvwvjvvw^wjwwvvwwjni'.'wvv FRAMHALDSSAGA:
BROBARHRINGURINN
E F T 1 R
Mignon G. Eberhart S
85. DAGUR.
uwwwww%n.w‘
Nú var henni sama um allt annað en það að
hún var komin í húsaskjól.
Nokkru cíðar kom litli bíllinn hans Turos að
járnhliðinu á Belle Fleur. Billinn var allur skáld-
aður, auri stokkinn og að því kominn að gefast
alveg upp. Þrennt var í bílnum: Stuart, Lewis
Sedley og kona nokkur. Þau höfðu lagt leið
sína um yfirflæddan veg, um mýrar, beygt fyrir
fallin tré og hvatt bílinn eins og hann væri skyni
gædd vera.
Um þetta vissi Róní ekki neitt. Hún vissi
heldur ekki að Picot hafði átt stutt én mjög
ákveðið samtal við Turo Radoczi. Hún vissi
heldur ekki að Blanche hafði, kjökrandi, lagt
sitt til málanna, Hún vissi heldur ekki að lög-
regluþjónn nokkur hafði fundið hanzka í götu-
ræsi í Vieux Carré daginn áður. Hann hafði
símað til Picot og síðan farið með hanzkana í
efnarannsóknastofu lögreglunnar. Þar sannaðist
að óhreinindin á hönzkunum voru ekki eingöngu
feiti. Það var líka blóð á þeim, og á vísifingri
hægri handar var einnig svolítil blekklessa. Þó
að þetta væri vísbending, var lítið gagn að
hönzkunum. Það var fljótlegt að finna eiganda
hanzkanna. Það var Turo Radoczi, enda kann-
aðist hann strax við það. Fundur hanzkanna
var næsta furðulegur, en kom ekki að sama
skapi að gagni, því að engin fingraför fundust
þó að svona mikið hefði verið haft fyrir því
að koma þeim undan. Einu mikilvægu ályktan-
irnar, sem hægt var að draga af þessu, voru
bær, að þeim sem hafði komið þeim undan væri
farið að hitna undir fótum, en þær upplýsingar
komu of seint til þess að geta orðið til viðvör-
unar.
En nú fóru þræðirnir sem óðast að greiðast
sundur. Ýmis smáatriði sem ekki hafði verið
gott að átta sig á fóru nú að falla inn í heildar-
myndina.
En Róní hafði enga hugmynd um neitt af
þessu. Nú, þegar hún fór að geta dregið andann
léttara, fór hún að velta því fyrir sér, hvern-
ig hún gæti komizt heim aftur. Það var sýni-
lega ekki um annað að ræða en bíða þangað
til eitthvert hlé yrði á storminum.
Skútan virtist allstöðug þar sem hún lá.
Kuldalega, gráa dagsbirtu lagði inn um ljórann
yfir rúminu. Hún sá hvítt andlit sitt og dökka
peysuna í spegli sem var uppi yfir lítilli kistu.
Kápunni hafði hún fleygt á rúmið. Káetan var
lítil en þétt og traust. Allt var hljótt um borð,
en straumurinn niðaði við byrðinginn og vindur-
inn öskraði ofanþilja.
Það var sennilega liðinn langur tími, þegar
hún, í andartakshléi milli vindhviða, heyrði fóta-
tak í stiganum. Fótatak — og síðan að ein-
hverju var kastað, hart og snöggt. Það minnti
hana á vatnsskvettinn sem hún heyrði nóttina
góðu, þegar hún stóð í káetudyrunum og horfði
á lík Yarrows dómara. Svo tók stormurinn til
aftur og yfirgnæfði allt annað.
Tuttugasti og fjórði kafli: Kynlegt barcfli.
HÚN HNIPRAÐI SIG saman af hræðslu,
stökk á fætur, losaði hurðina og reyndi að loka
en vissi varla hvað hún var að gera.
Hún gat ekki lokað. Hurðin hafði skekkzt, svo
að lokan féll ekki í grópið. Hún stóð kyrr og
hlustaði en heyrði ekki annað en vindgnýinn.
Góð stund leið. Henni virtist það langur tími.
Þá var ýtt á hurðina og hrópað: „Róní —
Róní!“
Þetta var Stuart. Hún sleppti taki á hurðinni
og hann svipti henni upp. „Róní,“ kallaði hann
aftur. „Hvað ert þú að gera hér? Hvað er að?“
Eg hélt að þetta væri einhver annar.“
„Hver?“
„Eg veit það ekki. Einhver." Hún var hálf-
kjökrandi af geðshræringu eftir að óttanum
létti. „Stuart, ég trúi því varla, að þetta sért
þú!“
Hann kom inn í káetuna. Hárið á honum var
blautt og hann hafði fleygt regnkápu yfir axl-
irnar. Hann sagði: „Guð minn góður, Róní.
Hvers vegna fórstu hingað?“
„Til þess að hitta — hitta Lewis Sedley."
,.Lewis! Jæja, ég er kominn til þess að sækja
þig. Mér datt í hug að þú værir hér þegar ég
fann þig ekki heima. En við verðum víst að
bíða eftir hléi. Við getum víst fengið okkur sæti.
Gerðu svo vel.“ Þau settust á bekkinn á móti
dyrunum. „Picot er að draga saman netið,“
sagði hann stillilega. „Eg hef verið að tala við
hann og — Róní, þú sagðir Picot, að Eric hefði
eitthvað verið að tala um hefnd, þegar þið
ræddust við í gærkvöld. Hvað var það ?“
Nú þegar Stuart var hjá henni þóttist hún
hafa örugga vernd. „Eric sagði: „Hefndin er
mín, sagði drottinn." Annað var það ekki.“
„Hann hefur þá ætlað að taka hefndina í sín-
ar hendur. Hann hefur líklega haft ákveðin á-
form í huga.“
,,Já — og ég átti að vera verkfæri. Eg skila
þeim Blanche og Mimi öllum eignunum, þær eiga
hvort sem er tilkall til þeirra. Hann vissi að
hann var að bana kominn.“
„Eg veit það,“ sagði Stuart. „En það skiptir
engu máli. Yarrow dómari var myrtur og Eric
var myrtur af því að hann ætlaði að hefna. Það
er ég sannfærður um. Hann hefur tekið út mikl-
ar þjáningar. Sennilega hefur hann ætíð öfund-
að systur sínar. En hann vildi láta þær þjást
líka, einnig Yarrow dómara og Buff. Hann af-
réð að kvongast og arfleiða konu sína að öllum
eignunum(líka eignum þeirra Mimi og Blanche).
Hann gaf konu sinni dýrgripi ættarinnar, en
Mimi þóttist eiga tilkall til þeirra. Hann beið
BAVÍÐ