Þjóðviljinn - 17.09.1950, Blaðsíða 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Sunnudagur 17. sept. 1950.
iiw^MnMMn/wuvuvwwwuwuwiAnMwvvwuiAiwuv%n^vwuvvwwvuw/u%njvuwu,uvuv
Bækur gegn
afborgun
Islendingasagnaútgáfan hefur nndanfarna mánuði selt
bæknr sínar gegn afborgun við miklar vinsældir.
Ég undirrit.....óska að már verði sendar Islendinga
eögur (13 bindi), Byskupasögur, Sturlunga og Annálar
ásamt Nafnaskrá (7 bindi), Riddarasögur (3 bindi) og
Eddukvæði I—II, Snoriu-Edda og Eddulyklar (4 bækur),
aamtals 27 bækur, er kosta kr. 1255,00 í skinnbandi.
Bækurnar verði sendar mér í póstkröfu, þannig, að ég
við móttöku bókanna greiði kr, 155.00 að viðbættu öllu
mánuðum með kr. 100.00 jöfnum mánaðargreiðslum sem
póstburðar- og kröfugjaldi og afg=nginn i næstu 11
greiðast eiga fyrir 5. hvers mánaðar.
Ég er orðin.. 21 árs og er það Ijóst, að bækumar
verða ekki mín eign fyrr en verð þeirra er að fullu
greitt.
Það er þó skilyrði af minni hendi, að ég skal hafa rétt
ti[ að fá skipt bókunum, ef gallaðar reynast að elnhverju
leyti, enda geri ég kröfu þar um innan eins mánaðar frá
móttöku verksins.
Lltur á bandi ósfcast
Svartur
Brúnn
Bauður
StrUdð yflr það sem
ekfcl á við.
Nafn ..
Staða ..
Heimili
tJtfyllið þctta áskriftarform og sendið það til
átgáfunnar.
Séuð þér búinn að eignast eitthvað af ofantöldum
bókum, en langi til að eignast það er á vantar,
fáið þér þær bækur að sjálfsögðu með afborgunar-
kjörum — þurfið aðeins að skrifa útgáfunni og
láta þess getið hvaða bæknr um er að ræða.
Aldiei hala íslenzknm bókaunnendum
verið boðin slík kostakjör sem þessi.
Islendingasögurnar inu á hvert islenzkt heimili.
íslendingasagnaútgáfan h. f.
Símar 7508 og 81244 — Túngötu 7.
Gertrnd Lilja:
Hamingjuleitin
UWJVWWVW
52. DAGUK.

Þjóðviljann vantar ungling
til að bera biaðið.til kaupenda við
Vogahverfi og
Eskihlíð
Þjóðviljinn. sími 7500.
ið í nánu sambandi við hinar horfnu persónur.
Það kom fyrir að Marta vék úr vegi til að
losna við að mæta honum. t hvert skipti sem
þau hittust varð loftið þrungið af því sem þau
létu ósagt. Hún vissi, að þau hugsuðu bæði um
Hillu um leið og þau komu auga hvort á annað.
Blóðið streymdi fram i vanga Mörtu, síðan varð
hún náföl og hjarta hennar sló örar um leið og
hún kom auga á hann framundan. Ótti hennar
var næstum sjúklegur, nokkurs konar komplex.
Áður hafði hún í augum Hinriks verið vinkona
eiginkonu hans, lítilsigld kvenpersóna, en nú
setti hann hana sennilega á bekk með Hillu,
sem siðferðilega vanþroska konu. Innst inni
var hún þó gagntekin meðaumkun með honum
sem yfirgnæfði þessar hugsanir. Þegar á allt
var litið mátti henni á sama standa hvað Hinrik
Tómasson héldi um hana, sennilega hugsaði hann
alls ekkert um hana.
Veturinn dragnaðist áfram löturhægt, jólin
voru daufleg. Mörtu fannst inniveran með móð-
urinni eins og andleg og líkamleg byrði, and-
rúmsloftið var eins og í fangaklefa. Og hún
var í ævilöngu fangelsi.
Ráðagerðir sínar um að læra barnahjúkrun,
vinna að þjóðfélagsmálum, losna úr prísundinni
með einhverjum ráðum, hafði hún fyrir löngu
lagt á hilluna. Hún gat ekki látið móð.urina
sitja og prjóna eina og yfirgefna. Eða — gat
hún það? Allar aðrar dætur hefðu getað það,
en ekki Marta. Það var um seinan. Hún megnaði
ekki að rífa sig,lausa, hún horfði aðeins sljó-
um augum í kringum sig í fangaklefanum og
dreymdi ekki einu sinni um frelsi og flótta.
En einn daginn hafði hún þó neytt allrar
orku sinnar og skrifað bróður sínum bréf.
Systkinin höfðu aldrei staðið í sérlega nánu
sambandi hvort við annað, en hann var ungur
og hafði sinni köllun að gegna, hann hlaut að
skilja sjónarmið hennar, skilja að henni var að-
gerðarleysið óbærilegt. í dag hafði hún fengið
svar.
Gráleitt, þunglyndislegt húm febrúarmánaðar
umlukti hana á göngunni, og henni fannst hún
næstum eins og fangi á daglegri göngu sinni.
Fangi, sem hafði verið synjað um náðun.
Að lifa fyrir móðurina og gera henni ellina
bjarta og þægilega, hlaut að vera henni fullnægj-
andi hlutverk í lífinu, skrifaði bróðirinn. Hann
hélt áfram að prédika í þessum mærðartón allt
bréfið — sennilega dauðskelkaður yfir þeim
hugsanlega möguleika að móðirin settist að -á
heimiii hans.
Hvemig hafði henni líka dottið sú heimska
í hug að skrifa Lennart? Hún hefði átt að
geta sagt sér sjálf hvemig svar hans yrði.
Og þó virtist hún hafa gert sér vonir um ann-
að. Því að bréf hans var henni eins og dauða-
dómur. ....
Háls hennar herptist saman, henni var örðugt
um andardráttinn. Lennart! Sem lifði lífinu í
hópi menntamanna, átti eiginkonu eftir sínu
höfði, og heilbrigt, fallegt, gáfað barn ......
Sem fékk að liggja og hvíla sig 1 skerjagarð-
inum umvafinn blíðu móður sinnar, sigla út á
vélbátnum, þegar blíðan gékk of langt; fara
burt strax og honum tók að leiðast, ferðast til
útlanda, og umfram allt helga hug sinn og
hjarta því starfi sem honum var hjartfólgið.
Hvernig gat slíkur maður skilið hana? En
hvers vegna voru menn svona hugmyndasnauðir
og héldu að aðrir gætu látið sér nægja svo
miklu minna en þeir sjálfir? Hún gat skilið
kommúnista, anarkista, byltingamenn. Hún gat
skilið Hillu Tómasson og alla þá menn sem
gerðu uppreián og rifu sig upp úr því um-
hverfi sem þeim var ætlað að stirðna í.
Loks fann hún að hún var orðin dauðþreytt
og sneri við. Hún var komin langt út fyrir bæ-
inn. Og henni stóð rétt á sama hvað klukkan
var. En þegar hún kom aftur inn i bæinn, sá
hún að það hlaut að vera orðið framorðið, það
var næstum ekkert fólk á ferli.
I fjarska sá hún hávaxinn mann koma á móti
sér, og endaþótt göturnar væru illa upplýstar,
þekkti hún Hinrik Tómasson. Þau mættust fyrir
utan húsið sem hann bjó í. Ef til yill var það
þess vegna sem hann nam staðar.
Þetta kvöld fékk Marta ekki hjartslátt, blóðið
streymdi ekki fram í kinnar henni, hún stóð
þarna köld og róleg við þá tilhugsun að nú
átti hún meiri lífsleiða og mannfyrirlitningu en
hann; henni stóð á sama um allt, ekkert skipti
máli, allt var tilgangslaust eins og dauðipn.
Hann heilsaði henni með handabandi.
„Er ungfrú Borgström ein á ferli svona
seint ?“
Hún tók í hendina á honum og fór að velta
því fyrir sér, hvort hann hefði nokkru sinni
séð hana nema eina.
Það varð dálítil þögn. Hann leit upp í dimma
gluggana á íbúð sinni.'
„Hilla, vinkona yðar, gat ekki þrifizt innan
þéssara veggja,“ sagði harm. Það var kald-
hæðni og beizkja í röddinni.
Og auðvitað var það mér að kenna, hugsaði
Marta. En þegar hún sá í augu hans, hrökk
hún við — þau voru full vonleysis og angistar.
Hafði honum einnig liðið illa í kvöld ?
Hún ætlaði að fara. Hún hefði átt að vera
farin fyrir löngu, en hún hreyfði sig ekki. Það
var eins og þau þyrðu ekki að skilja, af ótta
við það að verða einmana á ný.
Hann horfði þögull á hana. Augu þeirra mætt-
rt
Ð a v i ð