Þjóðviljinn - 08.10.1950, Síða 6

e
ÞJÓÐVILJINN
Sunnudagur 8. október 1950.
Sænskar kosningakræsingar
Framh. af 5. síðu
íbúð prestsins, og myndi lög-
reglan geta fundið hnífinn á til-
vísuðum stað.
' Lögreglan trúði frásögn
portpiltsins eins og nýju neti
og ákvað, að nú skyldi hún
koma Kejne í bobba. Sendi hún
piltinn, sem lengi hafði lifað á
því að selja sig fjársterkum
kynvillingum, heim til Kejne
til að sækja hnífinn. Strákur
hlýddi boðum lögreglunnar,
barði að dyrum hjá Kejne,
kvaðst vera gamalt viðliald
hans og kominn til að sækja
inu náð — fólkinu hafði verið
haldið uppi á snakki fram á
síðustu stund um mál, sem enga
þýðingu liafði fyrir það á nokk-
urn hátt — og þegar það gekk
í kjörklefann, var það ennþá
verr að sér en nokkru sinni
fyrr í þeirri dularfullu tík,
pólitíkinni.
Daginn eftir kosningar myrti
trésmiður á Tömevöllum for-
stöðukonu járnbrautarstöðvar-
innar til að ræna frá henni 8
krónum, fjögurra daga útburð-
ur fannst með lífsmarki vafinn
inn í gömul dagblöð við eina
vasahnífinn sinn. Klerkur brást aðalgötu Málmeyjar, og gamall
hinn versti við, tók vitni að
orðum hans, stefndi honum sam
stundis fyrir meiðyrði og hóaíi
í alian blaðaherinn.
'ESSI VINNUBRÖGD lög-
reglunnar þóttu að vonum öll
hin undarlegustu, og jókst nú
að mun sá orðrómur, að ,,mað-
ur í háu embætti“ léki eitt-
hvert laumuspil í málinu. Blöð-
in birtu margar síður um Kejne-
málið dag eftir dag, forystu-
greinar þeirra jukust allar á
langveginn við þennan hval-
reka, forsætisráðherrann gaf út
yfirlýsingu á yfirlýsingu ofan
um mál málanna, ríkisstjórnin
skipaði nefnd leikmanna til að
fyigjast með rannsókn þess,
svo að hún yrði ekki grunuð
um neinar yfirhylmingar, en
alltaf hvíldi sama leynd yfir
huldumanninum ,,í háa embætt-
inu“. Blöðin töluðu um hann
ein= og hverja aðra sanna sögu-
persónu að því undanskyldu, að
þau nefndu hann „Herra X“.
Loksins tveim nóttum fyrir
kosningar var svo gátan leyst.
Þá var flugritum dreift yfir
Kóngsgötu og frá því skýrt,
að „Herra X“ væri enginn ann-
ar en einn af ráðherrum lands-
ins, Quensel að nafni. Aum-
ingja Quensel neyddist nú til að
gefa út opinbera yfirlýsingu,
þar sem hann viðurkenndi að
vísu, að liann væri „Herra X",
en sannaði jafnframt með ó-
yggjandi skilríkjum, að hann
væri alsaklaus að því að hafa
reynt að tefja framgang máls-
ins. Kvaðst hann aðeins hafa
viljað láta nafni sínu óbendlað
við þetta leiðindamál vegna
£cnu sinnar og annarra vanda-
fiianna — og þótti engum mikið.
Blöðin töku þessu síðasta
íramlagi ósköp vel, enda var
hú tilganginum með Kejnemál-
þunglyndur maður rak sig í
gegn í hallargarðinum í Haga.
Allt var samstundis fallið í
ljúfa löð og blöðin í essinu
sínu — höfðu varla dálka í af-
gangi undir kosningatölurnar.
M KOSNINGADAGINN
hitti ég vin minn Andersson.
Hann er á sjötugsaldri og vinn-
ur sem næturvörður hjá rit-
símanum. Hann vinnur alla
daga ársins, virka sem helga.
Hann skilar á hverri viku 48
stundum í næturvinnu og 8
stundum í lielgidagavinnu. Að
launum fær hann 102 krónur og
13 aura. Þar af greiðir hann 9
krónur í skatt, svo að hann
hefur með sér 93 krónur og 13
aura heim á útborgunardaginn.
Við tókum tal saman, og
hann sagðist vera að koma frá
því að kjósa.
—Þú hefur auðvitað kosið
rétt, sagði ég.
— Já, það vil ég vona, svar-
aði hann. Ég hefi kosið sósíal-
demokrata, síðan ég fékk kosn-
ingarétt.
— Og finnst þér það hafa
borgað sig?
— Já, sannarlega — þá hafði
ég helmingi lægra kaup en nú.
— En vöruverðið, spurði ég.
— Það hefur auðvitað hækk-
að líka, svaraði Andersson án
þess að fara út í nokkurn sam-
anburð að öðru leyti.
En eftir þeirri hækkun að
dæma, sem orðið hefur á öll-
um lífsnauðsynjum aðeins síð-
ustu 5 árin, er ég ósköp hrædd-
ur um, að sú dýrtíðaraukning,
sem orðið hefur, síðan Anders-
son gekk að kosningaborðinu í
fyrsta skipti, éti upp ærið marg-
ar af þeim 50 krónum, sem ef
til vill liafa aukizt við viku-
launin hang síðustu 40 árin.
E — bs.

Gertrad Lilja:
Hamingjuleitin
70. DAGUR.
vw%%i%rv%ruv%%%fw,wuvvwvw%%%rvjvw.%%-.“uwwwu%n
þarf að átta sig á' þúsund nýjum áhrifum á hverj- „Er þetta systir þín? En hvað hún er skrýt-
um degi, öllum jafn óvæntum og öllum jafn in. . .. “
sjálfsögðum. En hann reyndi stöðugt að gleðja Hilla bældi niður óp. Þessi beizki sannlcikur
hana. Hann rétti henni leikföngin sín, og ef var óþolandi. Hún benti í áttina að hinu her-
hún hélt á þeim stundarkorn áður en þau féllu berginu.
í gólfið, var hann ánægður og hélt að hann „Farðu Jerk og taktu Sonju með þár“.
hefði glatt hana mikið. Börnin urðu skelkuð þegar þau sáu náfölt
„Jerk sonur minn“ var kynntur fyrir gest- andlit hennar og hurfu samstundið.
um, meðan Lena dóttir Hillu var geymd í svefn- En eftir andartak kom Jerk inn aftur. Hann
herberginu. Hún var vel sköpuð, hafði fíngert, var með fangið fullt af leikföngum, sem hann
mjúkt andlit, ekkert í ytra útliti hennar kom raðaði kringum Lenu sem sat á gólfinu. Síðan
upp um innri galla hennar, en hún var samt ekk- settist hann hjá henni og hreyfði sig ekki fyrr
ert til að státa af við gesti. Vinir fjölskyld- en gestirnir voru farnir.
unnar höfðu meðferðis sælgæti handa henni „Hvað varð um Jerk?“ spurði Þór, þegar
sem hún borðaði og þótti sjálfsagt gott. Heim- Hilla kom aftur inn í stofuna. „Það er engin
sóknir þeirra í svefnherbergið voru áreiðanlega kurteisi að yfírgefa gesti sína.... “
gerðar í góðu skyni, en Hilla hafði mestu raun „Nei, Jerk er ef til vill ekki kurteis“, sagði
af þeim. Þær voru aðeins til að vekja athygli Hilla, „en hann er séntilmaður“.
á óláni veslings Lenu. Hilla sagði við sjálfa
sig, að það væri tilgangslaust að þjást af því, Vár nauðsynlegt að skáld byggju við atvinnu-
sem snerti Lenu sjálfa ekki hið minnsta — leysi á köflum? spurði Hilla sjálfa sig. Eða
hvaða máli skipti það fyrir Lenu, þótt allur öllu heldur innblástursleysi.
heimurinn aumkaði hana? En Lena var af holdi Þór sat ekki við skrifborðið sitt, hann skrifaði
og blóði Hillu. Hilla var staðgengill hennar í hvorki ljóð né blaðagreinar, hann lá á legu-
þjáningunni. bekknum og las eða reykti þegar hann var
Dag nokkurn kom eiginkona eins starfsbræðra heima, en það var liann sjaldnast. Flest kvöld-
Þórs í heimsókn og var með dóttur sína með in kom hann seint heim og ekki allsgáður.
sér, fallega telpu á aídur við Jerk. Jerk En Hilla æðraðist ekki. Þetta stæði ekki lengi,
varð hugfanginn. Hann var jafnopinskár í að- brátt tæki hann aftur til starfa. En það var
dáun sinni og gagnrýni. Hann stjanaði við hana, ehki eins auðvelt að átta sig á viðbrögðum
gagntekinn af fegurð hennar og fallegum föt- skálds og verkamanns. Var hann gagntekinn
um, auðmjúkur vegna öryggis hennar og hisp- andlegum sljóleika? Þá mátti hún vera glöð'
urslausrar framkomu. Hún lét svo lítið að skoða °g þakklát meðan hann fremdi ekki sjálfsmorð.
leikföng hans, jafnvel leika sér að þeim. Eða var hann aðeins slæpingi og túramaður?
Hilla varð að fara inn til Lenu sem vaknaði, Þegar Hilla vaknaði á morgnana var fyrsta
og telpan elti hana forvitin með Jerk á hælunum. hugsun hennar: skyldi Þór byrja að vinna í
Hún stóð og horfði rannsakandi á Lenu og dag? Hún þorði ekki að spyrja hann, hvort
sagði loksins:
Austurbæjarbíó:
SVIKARINN
Þetta er gömul leyni-
lögreglumynd með
dönskum texta. Mynd-
in er ekki vei telcin
en nokkuð vel leikin
á köflum. Fyrir þá
sem hafa gaman af
leynilögreglumyndum
er þessi mynd góð og
spennandi gæti ég
trúað, enda þótt
draga megi gildi saka
málamynda mjög í
efa.
Aukamynd er frá
landskeppni Dana og
Xslcndinga í frjálsum
íþróttum, sæmileg
mynd eftir Sigurð
Norðdahl. Einnig sá
maður John Foster
Dulles vinna embætto-
iseið sinn áður en
hann flaug til Mac
Arthurs til að koma
Kóreustyrjöldinni af
stað. hrí.
t-
ÖAVÍÐ
f c vc r r ^
V, r (7 P c />
\f:* &isé* 'x -
^*==

L — ©IM9I . 1
blaðið kæmi ekki út, þorði ekki að minnast á
léttúðugt líferni hans. Hún hafði önnur ráð.
Hún sagði vinnustúlkunni upp og vann öll heim-
ilisstörfin sjálf. Hún fór í laumi að svipast
um eftir minna húsnæði. Ef þetta tekjulausa
líf héldi lengi áfram, var eins gott að vænta
hins versta.
Tilhugsunin um að geta ekki staðið í skilum
með húsaleigu eða í verzlunum — Þór var farinn
að slá kunningja sína um peninga — gerði
Hillu heitt í hamsi. Hún dró eins mikið úr
heimilisútgjöldum og mögulegt var. Tíu eða
fimmkrónuseðillinn sem Þór tókst stundum að
töfra út úr veskinu sínu á óskiljanlegan hátt,
entist henni von úr viti. Þau voru um borð í
bát, sem byrjaður var að leka, hversu lengi
gætu þau hangið ofansjávar?
En dag nokkurn þegar hún stakk upp á því
að þau flyttu í ódýrari íbúð, sagði Þór:
„Er. hvað segirðu um að flytjást frá Stokk-
hólmi og setjast að í þínum heimabæ?“
Hilla gat ekki trúað sínum eigin eyrum. Hún
hefði ekki getað hugsað sér að fara þangað,
jafnvel þótt þau Þór væru umvafin dýrð og
frægðarljóma og ættu undrabarn. En núna?
Hana svimaði við tilhugsunina.
„Þetta getur ekki verið alvara þín?“ sagði
hún.
„Því ekki það? Mér leið vel þar og ég átti
hægt með að vinna þar“.
Var hann þá gjörsneyddur öilu hugmyndaflugi
og tillitssemi ?
„Þú hlýtur að skilja, að það væri óþægilegt
fyrir mig að fara þangað aftur“.
„Nei, hvernig þá?“
Hilla beit á jaxlinn og þagði.
„En þú gætir farið þangað einn, fyrst þú
áttir auðvelt með að vinna þar“, sagði hún loks-
ins.