Þjóðviljinn - 30.08.1951, Blaðsíða 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 30. ágúst 1951
Rætt við Evrópu-
meistarann
Framhald af 5. síðu.
feasti. — Tékkinn Kormuth
kastaði lengst 47,57 m. Kúluna
vann ég keppnislítið með 16,07
m en sá næsti var með 15,43, en
hefur lengst kastað 15,98. Verð
launaafhendingarnar fóru mjög
virðulega fram. íslenzki þjóð-
söngurinn var leikinn en á
meðan var íslenzki fáninn dreg-
inn hægt að hún.
Aostæður mjög góðar
til keppni.
— Hvernig var leikvangur-
inn?
— Hann var aiveg nýr og sá
hezti sem ég hef keppt á. Sæti
er fyrir 80000 manns og mikill
f jöldi er af stæðum.
— Jæja, þetta er orðið nokk-
uð langt viðtal. En áður en við
hættum, hvað mundir þú heiat
vilja segja ?
'Þakklæti og ánægja.
— Fyrst og fremst er ég
mjög þakklátur fyrir að hafa
fengið tækifæri til að fara ti!
Berlínar. Ég hef haft mikið
gaman að íörinni og einnig
mikið gagn. Það var nefnt við
mig í Berlín að koma einhvern-
tíma aftur og það vildi ég að
orðið gæti af því. Ég er einnig
mjög þakklátur samferðafólk-
xnu sem var sérstaklega
skemmtilegt og ving.jarnlegt og
þá ekbi sízt þeim félögum Finn-
birni Þorvaidssyni og Ingólfi
Steinssyni en betri ferðafélaga
var ekki á kosið. Berlínaför min
var og er umdeild en svo hefur
veríð um allar mínar utanferð-
ir og kippi ég mér ekki upp v’ð
það. — Berlínarmótið í heild
var stórglæsilegt. Stemningin
var geysiieg og aiiir voru á-
nægðir og glaðir. Fyrir okkur
úr fámenninu var mannf,jöldinu
í Beriín alveg sérsíök lífs-
reynsla. Það væri sannarlega
gaman að fara á svona mót
aftur.
Bradley
Framhald af 1. síðu.
voru“ að taka í sínar hendur
„forustu í heiminum" ef kom-
múnismi eigi ekki að breiðast
út um heim allan. Bradley gaf
þessa yfirlýsingu er utanríkis-
og landvarnanefndir öldunga-
deildarinnar voru að leita á-
lits hans um tillögur stjórnar-
innar um aðstoð við önnur ríki.
Sagði Bradley, að Bandaríkin
yrðu að vera „reiðubúin til að
mæta árás hvar sem er í heim-
inum“.
Verkamannajiing-
maSnr krefst frií-
ar í líérei!
LONDON, (Telepress). í bréfi
til „Manchester Guardian“ segir
verkamannaflokksþingmaður-
inn Emrys Hughes, að stríðið
í Kóreu sé „efnahagslega þýð-
ingarlaust og kjánalegt". Hann
leggur til að „allt herlið verði
flutt á brott“ og að öll lönd,
þar á meðal Kína og Sovétríkin,
sameinist um endurreisn lands-
ina. /
/ 29.
Kaffihús /
/ Cora Sandel
Hvað skyldi Borghildur eiga við? Hún hlýtur að vera að tala
um foreldra sína. Ekki getur hún átt við Katinku og Harð-
kúluhattinn. Engum dettur í hug að telja hann með mönnum.
Nú verður þú að fara Borghildur. Það er tilgangslaust fyrir
þig að standa hérna og rausa. Ég læt það eins og vind um
eyru þjóta. Einn góðan veðurdag grípur tilfinningaleysið um
sig. Þá er manni borgið. Og hitt fólkið getur sparað sér
fyrirhöfnina.
Við héldum að við værum börnih þín.
Það hélt ég líka. Maður heldur svo margt. Ég bar vonir
og óskir í brjósti ykkur til handa, ég gerði áætlanir. En svo
eruð þið ekkert annað en bláókunnugt fólk sem gerir kröfur
á kröfur ofan og ætlast til alls. Við getum kreist það út úr
henni. Til þess er hún. Og svo munið þáð bara eftir þeim
skiptum, þegar þið gátuð ekki kreist meira út úr mér. Það
eruð þið sem standið ofan á mér og traðkið á mér. Traðkið
á mér.
En mamma--------
Þú hefur ekkert hér að gera, Borghildur.
Og allt í einu hrópar Katinka, hátt og ofboðslega: Nú kem-
ur sturlunin. Þessi dýrlega sturlun. Bjargvætturinn mikli. Sem
opnar allar dyr upp á gátt og veitir manni frjálsræði.
Hún hlær stjórnlaust. Þetta er hræðilegasti hlátur sem frú
Krane hefur heyrt. Hún tekur fyrir eyrun, reikar burt og sezt
aftur á sinn stað bakvið afgreiðsluborðið.
Nú er líklega mál til komið að einhver verði sóttur? segir
Sönstegárd.
En nú kemur Borghildur æðandi út. Hún horfir beint af
augum og hverfur út um dyrnar.
Kannske er hún að sækja einhvern, kjökrar frú Krane, sem
er aftur orðin fljótandi í tárum.
Það er vandalítið að gráta, segir Sönstegárd háðslega: En
að gera eitthvað------
Og inni á prívatinu grætur einhver, hátt og ofsalega. Það
heyrist greinilega vegna þess að Borghildur skildi hurðina eftir
hálfopna. Lágri rödd — röddinni —• huggar Harðkúluhatturinn
hana: Það er ekki-nema von, þau hafa verið andstyggileg við
þig. Gráttu bara, þér léttir við það.
Katinka grætur. Eftir andartak stynur hún upp‘: Ég hef
ekki þrek til að rífast við þau.
Ja, ef þú getur það ekki, þá ert þú búin að vera. Þá er ein3
gott að þú takir saman pjönkur þínar og farir.
Maður blóðgar bara hnúana, aftur og aftur. Ég er búin að fá
nóg af því. Mér ber ekki skylda til að gera meira. Nei — —
leysa allt upp, sópa yfir sporin sín----
Já, það er lóðið. Ef þau fá ævinlega vilja sínum frani-
gengt — —
Um leið er hurðinni ýtt aftur svo að hvín í öllu.
Þetta má ekki halda svona áfram, frú Krane, segir Sönste-
gárd.
Útidyrnar opnast. Borghildur kemur inn aftur. Og það er
Gjör sem ýtir henni inn á undan sér. Hún streitist á móti, en
hann heldur um handlegg hennar. Það er þykkt lag af krapi
é hattbarðinu hans og það byrjar strax að bráðna og rennur
niður í stríðum straumum, bæði í bak og fyrir. Frafckakraginn
hans er brettur upp.
Frú Krane varpar öndinni feginsamlega. Já hann Gjör.
Justus Gjör. Það var gott að það var hann sem kom.
Svona nú, segir hann við Borghildi: Setjizt þér niður. Já,
setjizt þér. Þér skuluð fá eitthvað heitt og svo tölum við sam-
an.
Borghildur. heldur áfram að færast undan, en liann ýtir
henni niður í stólinn og byrjar að hneppa frá henni kápunni.
Þegar hann er búinn að ná henni úr kápunni, tekur hann af
sér rennblautan hattinn, hengir hann á snaga og fer úr frakk-
anum.
Borghildur er þungbúin á svip og hugsandi. Hún kastar ekki
einu sinni kveðju á Larsen, sem kemur til þeirra.
Það er te handa okkur báðum. ungfrú. Gott, heitt og sterkt
te og nóg af sjóðheitu vatni. Hvað getum við fengið að borða?
Getið þér ristað brauð handa okkur?
Ég býst við því -----
Og smjör og berjamauk. Eða----------viljið þér heldur fá að
borða? Viljið þér mat? Við getum sjálfsagt fengið eitthvað.
Steikt flesk og egg, hvað segið þér um það? Getum við ekki
fengið það, ungfrú?
Ég býst við því. Við höfum ekki heitan hádegismat á sunnu-
dögum, en —
Þakk fyrir, te er ágætt. Te er prýðilegt, segir Borghildur.
Hún situr þarna og strýkur rennvott hárið frá enninu hvað
eftir annað og nístir tönnum. Og viti menn, Gjör beygir sig
niður og þreyfar á skónum hennar, rétt eins og hún væri
smákrakki. Larsen stendur kyrr og bíður eftir frekari fyrir-
mælum, svo að hún sér þetta með eigin augum.
Takið af yður skóna, skipar hanm Við getum sett þá á
miðstöðvarofninn á meðan. Dragið sokkana niður, hafið legginn
fyrir framleist og setjið fæturna upp á stól. Hingað kemur
enginn í þessu veðri og það er bezt að komast hjá ofkælingu
ef hægt er. Viljið þér fá eitthvað sterkt meðan við bíðum
eftir teinu?
Nei, þakk fyrir. Borghildur hlýðir og fer úr skónum. Hún
verður dálítið feimnisleg, þegar Gjör þreifar á sokknum henn-
ar, en tekur því vel að öðru leyti.
Og svo er sagt að hún sé einstaklega feimin og tepruleg.
Einu sinni rauk hún á dyr, eldrauð í framan, þegar hún hafði
verið að dansa við Lydersen. Og hann stóð eftir með útbreidd-
an faðminn, leit í krlngum sig og sagði: Ég botna ekki neitt í
neinu.
Þakk fyrir, þetta er ágætt, segir hún og dregur að sér
fæturna.
Um leið og Larsen fer heyrir hún að Gjör segir: Hvernig
í ósköpunum hafið þér getað orðið svona blautar. Gleymduð
þér skóhlífunum ? Það megið þér alls ekki gera í svona veðri.
Nei, guð forði okkur frá fleiri gestum, hugsar Larsen: Þetta
er nú orðið svo skringilegt hér, að engu tali tekur. Móðirin
drukkinn í fylgd með skuggalegum náunga í öðru herberginu
og dóttirin næstum berfætt í hinu herberginu í fylgd með —
ja, bláókunnugum manni. Hann er ekki einu sinni úr þessum
bæ. Hm hvað skyldu þau nú vera að tala?
Samkvæmt síðari skýrslum frá Frú Krane og Sönstegárd
varð fyrst löng þögn. Það varð dauðaþögn langa hríð. Gjör
gekk buri; og hækkaði útvarpið. Þeir voru löngu hættir að
leika Næturljóð eftir Lizst. Það hafði verið haldinn fyrirlestur
i hálfum hljóðum sem enginn hlustaði á. Og nú var farið a-ð
leika arlekin valsinn.
Það er vissulega dásamlegur vals, en þessa stundina hirtu
frú Krane og Sönstegárd ekki um hann.
Þær heyra þó orð og orð á stangli. Og þær heyri meira og
ineira eftir því sem líður á samtalið. Samtalið snýst um Kat-
inku en fyrst í stað eru viðræðurnar mjög tregar. Borghildur
lítur órólega í kringum sig og Gjör talar mjög lágt.
-----eitthvað verður að breytast, og það sem fyrst, segir
hann um leið og hann kveikir sér í pípu og tottar hana.
Þau þegja enn um stund. Svo segir Borghildur: Við hefðum
getað farið þangað inn, ef-----