Þjóðviljinn - 20.02.1952, Blaðsíða 6

6) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 20. febrúar 1952
Hálf miiij.
danskra króna
Nýlega fékk danska tónskáld-
ið Jakob Gade ávísun upp á
650 þús. danskar krónur frá
danska Stefi vegna flutnings á
lagi sínu „Tango Jalousie" í
Ameriku, en danslag þetta
kom fyrst fram í kvikmynd
fyrir 25 árum. Flutningsgjöld
þessí höfðu innilokast í Amer-
íku eftir að Danmörk lenti í
hers höndum 1940.
(Frétt úr Norðurlandablö'ðum).
Iðnráð Akraness
Aðalfundur Iðnráðs Akraness
var haldinn 29. janúar síðast
liðinn. Formaður fráfarandi
stjómar, Daníel Vigfússon,
flutti skýrslu yfir störf Iðn-
ráðs í síðastliðnu kjörtimabili.
Skýrslan bar það með sér að
mörg voru þau mál, sem um
hafði verið fjallað.
48 fundir voru haldnir. 90
mál bárust Iðnráði til umsagn-
ar og voru þau afgreidd. Skip-
aðar voru 20 dómnefndir. 25
námssamningar bárust til um-
sagnar. Þá hafði Iðnráð skrif-
að um 100 bréf, varðandi starf-
ið.
Fulltrúar í Iðnráði Akraness
eru nú 24, frá jafnmörgum iðn-
greinum. Framkvæmdastj. hins
nýkjöma Iðnráðs skipa nú,
þessir menn:
Daníel Vigfússon, húsasmíða-
meistari, formaður. Halld. Þor-
steinsson, vélvirkjam., Geir-
laugur Árnason, rakameistari.
Atvinnuleysisskrán-
ingin og Eðja
Framhaíd af 3. siðu
drápi iðnaðarins fyrir mark-
vissa baráttu fjöldans.
Þetta sýna leiðarar blaðanna,
þó þau sái blekkingum á flótt-
anum.
Nú þarf bara að fylgja á
eftir með samstilltum kröftum,
því þrátt fyrir alla þá fyrirlitn-
ingu, sem peningavaldið hefur
á alþýðu, þá er hún það eina
sem það hræðist.
Við verðum að gera þeim það
alveg ljóst að þeir vinni ekki
sitt dauðastríð.
Halldór Pétursson.
Krossgáta
32.
l.árétt:
1 fressin — 7 samtenging — 8
púkar — 9 snjó — 11 óðagot —
12 ná í — 14 kvartett — 15 varp
— 17 komast yfir — 18 hell —
20 fjósamaður.
Júóðrétt:
1 sokkur — 2 lítið eitt — 3
lík — 4 eftirlátnar eigur — 5
tæp — G vesælar — 10 iðka —
13 hæðadrög — 15 grænmeti —
16 tíu — 17 tveir eins — 19 orð-
flokkur.
Fausn 31. krossgátu.
Tjárétt:
1 ótæti — 4 ös — 5 má — 7
par — 9 grá — 10 ást — 11 lok
— 13 ló — 15 ár — 16 krafa.
Lóðrétt:
1 ós — 2 æpa — 3 inn — 4
öngul — 5 ástar — 8 rák — 12
þta — 14 ok — 15 áa.
MBMSMA
105. DAGUR
hennar uppgötvuðu Crum vatnið og ákváðu með fullu samþykki
Newtonshjónanna að eyða fristundum sínum þar. Og það var
crðin venja þeirra að aka til sumarhótelsins síðdegis á laugar-
dögum og sunnudögum, og þaðan gengu þær meðfram vestur-
ströndinni eftir góðum gangstíg sem lá út að trjálundi, þar
sem þær gátu setzt og horft út á vatnið, því að þær gátu hvorki
synt né róið. Og þarna voru villiblóm og berjarunnar sem þær
gátu látið greipar sópa um. Og þar sem aðgrunnt var, gátu þær
með því að vaða örlítið út í vatnið, náð í hvítar liljur með
fallegum, gulum fræflum. Þær voru mjög fallegar og tvisvar
sinnum höfðu þær fært frú Newton fangið fullt af blómum
frá þessum slóðum.
Þriðja sunnudaginn í júlí var Clyde að róa dimmbláum báti
eftir sunnanverðu vatninu, skammt frá bátaskýlinu. Hann var
hattlaus og jakkalaus, og sökkti sér niður í drauma um það
líf sem hann vildi lifa. Víðsvegar um vatnið í alls konar bátum,
voru piltar og stúlkur, menn og konur. Og hlátrasköli þeirra
og samræðubrot bárust yfir vatnið. Og í fjarska voru oft
aðrir bátar, sem í var ástfangið fólk. Allt stakk þetta mjög í
stúf við hið einmanalega líf hans.
Og hann þurfti ekki annað en sjá ástfangið fólk, iþá losnaði
hin niðurbælda ásthneigð hans úr læðingi. Og í huga hans birtist
önnur mynd, þar sem hann var sjálfur úti á báti á Schroon,
Racquette eða Champlain vatninu með Sondru Finchley eðá
stúlku á borð við hana. Eða hann var á hestbaki, lék tennis,
dansaði eða ók á fleygiferð stað úr stað í glæsilegum bíl með
Sondru við hlið sér. Honum fanst hann svo utangátta, einmana
og eirðarlaus, allt sem liann sá kvaldi hann, því að alls staðar
blasti við ást, ævintýri, ánægja. Hvað átti hann að gera? Hvert
átti hann að fara? Hann gat ekki haldið áfram að lifa þessu
einmanalega lífi. Honum leið alltof illa.
Og hann minntist hinna fáu hamingjusömu daga í Kansas
City áður en ólánið dundi yfir — Ratterer, Hegglund, Higby,
Tína Kogel, Hortense, Douisa systir Ratterers — þessi fjörugi
flokkur, sem hann var nýorðinn félagi i, þegar hið hræðilega
slys vildi til. Og síðan Dillard, Ríta, Zella — félagsskapur, sem
hefðj að minnsta kosti verið betri en þetta. Ætlaði Griffiths-
fjölskyldan aldrei framar að gera neitt fyrir hann? Iíafði hann
aðeins komið hingað til að láta frænda sinn sýna sér lítilsvirð-
ingu og heldra fólkið hunza sig? Og jafnvel um hásumarið,
þegar hlé varð á öllum skemmtunum, var augljóst hversu frjálst
og hamingjusamt líf þessa auðuga fólks var. Daglega voru
fregnir um það í bæjarblöðunum hvar það væri og hvert það
færi, bifreiðar Samúels og Gilberts Griffiths stóðu fyrir utan
aðalskrifstofuna þá daga sem þeir voru í Lycurgus — hópur ungs
og þekkts fólks hafði sézt á hótelinu í Lycurgus eða fyrir utan
eitt húsanna við Wykeagy Avenue, þegar því datt í hug að
bregða sér í bæinn.
Og þegar Gilbert eða Samúel komu í Sjálfa verksmiðjuna,
klæddir glæsilegum sumarfötum í fylgd með herra Smiliie, Latch,
Gotboy eða Burkey, sem voru aðalfulltrúar, og gengu eins og
konungar gegnum hinar ýmsu deildir og hlustuðu á skýrslur
deildarstjóranna. Og þarna var hann — náfrændi þessa Gilberts,
bróðursonur Samúels sjálfs — og hann var látinn eiga sig, af
þeirri einu ástæðu, að haun var ekki nógu góður til að umgang-
ast þau. Faðir hans var ekki eins duglegur og þessi tigni bróðir
hans — móðir hans (guð blessi hana) var ekki eins glæsileg og
veraldarvön og hin kuldalega mágkona hennar. Væri ekki bezt
fyrir hann að fara héðan? Ilafði það ekki verið heimskulegt af
honum að koma hingað ? Hvað hafði þetta tigna frændfóik eigin-
lega húgsað sér að gera fyrir hann ?
Hann var reiður og vonsvikinn og hætti að hugsa um Griffiths-
fjölskylduna og Sondru Finchley, sem hann miimtist með kvöl
í hjarta, og íór að hugsa um Róbertu og þann heim, sem þau
tilheyrðu hæði. Og þótt hún væri ekki annað en fátæk verk-
smiðjustúlka, þá bar hún af öllum þeim stúlkum sem hann hafði
daglegt samneyti við.
En hvað það var ósar.ngjarnt og hlægilegt, að Griffithsfeðg-
arnir skyldu krefjast þess af honum, að hann umgengist ekki
stúlku eins og Róbertu eingöngu vegna þess að hún vann í
verksmiðjunni. Hann mátti ekki einu sinni verða vinur hennar og'
taka hana með sér á þennan stað eða koma í heimsóknir á heim-
ili hennar. Og hann gat ekki heldur umgengizt aðrar stúlkur
sem stóðu henni ofar í þjóðfélaginu, vegna þess hve fátækur og
vinafár hann var. Og svo var hún svo hrífandi — heillandi í
augum hans. Hann sá hana fyrir sér, þegar hún var að vinna,
röskleg og yndisleg í-hreyfingum. Handleggir hennar voru svo
fagurlagaðir, hörundið bjart og augu hennar ljómuðu þegar hún
brosti til hans. Og hann komst í mikla geðshræringu eins og
oft kom fyrir í verksmiðjunni, þegar hann hafði hana fyrir
augúin sér. Hvort sem hún var fátæk eða ekki — það var aðeins
kaldhæðni örlaganna að hún var verksmiðjustúlka — þá var
honum ljóst að hann gætj orðið mjög hamingjusamur með henni,
ef hann væri ekki neyddur til að kvænast henni. Því að hann
vildi ekki kvænast nema stúlku úr hinum tigna heimi sem Griff-
ithsfjölskyldan hrærðist í. Og samt vakti hún alla hans þrá.
Ef hann þyrði aðeins að tala meira við hana — slást í för með
henni heim úr verksmiðjunni einhvern daginn — fara með hana
út að þessu vatni einhvem laugardag eða sunnudag og róa með
henni um vatnið — sleikja sólskinið og dreyma í návist hennar.
Hann reri fyrir odda, sem var þakinn trjám og runnum og
hinum megin var grunn vík, þar sem ótal vatnaliljur flutu á
kyrru vatninu. Og á bakkanum vinstra megin stóð ung stúlka og
horfði á þær. Hún var hattlaus og skyggði fyrir augun með
annarri hendinni því að hún horfði á mót; sólinni niður í vatnið.
Varir hennar vory aðskildar og það var spurn í svipnum. Hon-
um fannst hún mjög falleg, og hann hætti að róa og virti hana
fyrir sér. Ermarnar á Ijósbráu blússunni náðu aðeins niður að
olnboga. Og dökkblátt bómullarpils sýndi vöxt hennar enn betur.
Þetta var þó ekki Róberta? Það var ómögulegt! Jú, það var hún.
Næstum áður en hann var viss í sinni sök, var hann kominri

Á niorgnn. 21. febrwar
efnir Æskulýðsfylkingin í Reykjavík til
kaífikvölds í V.R. (Vonarstræti 4) klukkan
8.30 stundvislega.
^ Dagskrá: Upplestur — Erindi um baráttuna
gegn nýlendukúguninni — Ýmsir skemmti-
þættir og dans.
'jÉr N.B. — Hafið samband við skrifstofuna.
|iOégéO»OéÓéC1éO#OéOéOéOéOéOéOéOéO*OéOéOéOéOéOéC>#OéOéOéOéOéOéO*OfOéOéO.OéOéO#0*OéOéO»QébéOéO<»OéOéO
o*o*o*o«o«oé< >oo*o*oéo*o«oéoéo«o*o«o*o«o*Oéo*oéOéo*o«o*oéo«o«oéo*o*oéo«o* o*o*o*oéoéoén«oAOéo«o*o«
—0O0— 1 oOo "" —oOo— —oQo— —oOo— ■■■ ■ oOo——* ■■■■ 0O01 <
BARNASAGAN
Bakkabræður
3. DAGUR
Einu sinni voru þeir bræður enn á ferð og mættu
inanni, sem hafði dýr í barmi sínum, sem þeir
höfðu aldrei séð. Þeir spurðu, hvað .þetta dýr.héti
og til hvers það væri Jiaít. Maðurinn segir, að það
sé köttur og drepi hann mýs og eyði þeim úr hús-
um. Það þykir þeim bræðrum mikil gersemi og
spyrja hvort kötturinn sé ekki falur. Maðurinn seg-
ir, að svo megi þeir mikið bjóða, að ’hann selji
þeim hann, og varð það úr, að þeir keyptu köttinn
fyrir geipiverð. Fara þeir svo heim með kisu og
láta vel yfir sér. Þegar þeir komu, mundu þeir
eftir því, að þeim hafði láðst eftir að spyrja um,
hvað kötturinn æti; fara þeir svo þangað, sem mað-
urinn átti heima, sem seldi þeim köttinn. Var þá
komið kvöld, og fór einn þeirra upp á glugga og
kallaði inn: „Hvað étur kötturinn?" Maðurinn svar-
ar í grannleysi: „Bölvaður kötturinn étur allt."
Með það fóru þeir bræður heim, en fóru að hugsa
um þetta betur, að köíturinn æti allt. Þá segir einn
þeirra: „Bölvaður köíturinn étur allt og hann bróð-
ur minn líka," cg svo sagði hver þeirra um sig.
Þótti þeim þá ráðlegast að eiga ekki kisu lengi
yíir höíði sér, fengu mann til að stúta henni og
græddu lítið á kattarkaupunum.
1 Þá keyptu þeir bræður einu sinni stórkerald
suður í Borgarfirði og slógu það sundur, svo það
væri því hægra í vöfunum að flytja það. Þegar
heim kom, var keraldið sett saman og farið að safna
í það; en það vildi leka. Fóru þá bræðurnir að
skoða , hvað til þess kæmi. Segir svo einn þeirra:
„Gísli-Eiríkur-Helgi, ekki er kyn, þó keraldið leki,
botninn er suður í Borgarfirði." Síðan er það hafti
fyrir máltæki: „Ekki er kyn, þó keraldið leki." ;