Þjóðviljinn - 12.09.1952, Blaðsíða 6

G)
ÞJÓÐVILJINN — Föstudagur 12. sept. 1952
ASvaranir Sósíal-
istaflokksins
Framhald af 3. síðu.
sína með því að ákalla Valtý
og segja: Elsku besti Valtýr
xmnn, ’kallaðu mig ekki komm-
únista, ég er alveg eins mikið
é móti ótætis Moskvaagentun-
um og þú, — hann þolir ekki
leiigi við í baráttunni fyrir
Islandi.
Sumir halda ef til vill að
iBolsagrýlan sé eitthvað bráð-
nýtt. Því fer fjarri. Fram að
1917 voru sósíalistar í áróðri
auðvaldsins að vísu alltaf
„landráðamenn" og „útsendar-
ar andskotans", en eftir bylt-
inguna í Rússlandi hafa þeir
alltaf verið „útsendarar Rússa".
1921, þegar Jón Baldvinsson
var kosinn á þing í fyrsta sinn,
söng íhaldið um Alþýðuflokk-
iim: „Fram til orustu B-lista-
ibræður, Bolsé\úkkar og skræl
ingjaþý." — Og auðvitað er
ÍBevan núna ekkert annað en
agent Stalíns. Það var Frank
lin D. Roosevelt líka sem kunn-
ugt er öllum, sem lesa góð
amerísk íhaldsblöð.
Þeir fslendingar, sem ætla að
taka höndum saman um að
bjarga Iandi og þjóð á mestu
hættutímum þess, þurfa fyrst
og fremst kjark. Þeir þurfa að
þora það að berjast með öllum,
scm vilja forða fslandi úr heli-
greipum ameríska hervaldsins.
Og þeir mega ekki láta gem
ingahríð afturliaJdsins villa sér
sýn. Það er ekki til neins að
krjúpa og biðja þffurhaldið
vægðar. Það hlakkar bara í
þrenningunni, ef hún finnur að
menn kippast við af að vera
bremiimerktir sem bolsar.
Það brennimerki landráða-
lýðsins, sem selt liefur sál sína
og heldur að sál Islands hafi
fylgt með i kaupunum, er heið-
uramerki fyrir livern ærlegan
Islending.
P: I
Eftlr
BANDAKlSK KARMSAGA THEODORE DREISER
v -r.
257. DAGUR
'I t;l
Minningarorð
Framhald af 3. síðu.
njenna. Guð . styrjki þau öll
þessa erfiðu daga. Að síðustu:
Faf ríu vel" Eggért og þökk
fyTir drenglund og veittar á-
nægjustundir. VLnur.
í dag verður til grafar bor-
inn Eggert Davíðsson, Nesveg
65. Eggert varð ungur að fara
að vinna, enda frábær dugnað-
ar- og atorkumaður. Hann
ibyrjaði í sjómennsku á opnum
foátum, síðan á þilskipum og
togurum. Hann var mjög eftir-
sóttrir vegna dugnaðar síns
og prúðmannlegrar framkomu,
alltaf fullur brennandi áhuga,
að - hvaða verki sem hann
gekk, þar til hann kenndi sjúk-
dóms þess er dró hann til
dauða. En ekki brast kjarkur-
inn heldúr þá, því hann bar
"þrautir sínar með fádæma þreki
þó hann fyndi að hverju
stefndi, Við vinir hans sem sitj-
um nú hljóðir eftir burför hans,
eigum ekki heitari ósk til, en
foænir okkar megi fylgja honum
til fyrirheitna landsins. — En
konu hans og bömum færum
við okkar dýpstu samúðar-
kveðjur og óskir um áð þeim
megi auðnast styrkur til að
græða hið mikla skarð, er
höggvið var í vinahópinb.
Óskar Pálsson.
Auglýsið í
ÞióBvilianum
hrópaði strax „Jósep Frazer," og þá kom í vitnastúkuna kaup-
maður, sem verzlaði með íþróttaáhöld, myndavélar og fleira og
hann skýrði frá því að dag nokkurn — á tímabilinu frá fimmt-
ánda maí til fyrsta júní — hefði Clyde Griffiths, sem hann
þekkti í sjón og vissi hvað hét, spurt eftir myndavél af ákveð-
inni stærð með tilheyrandi þrífættum standi, og hann hefði
loks ákveðið að kaupa Sank vél 3Ví> sinnum 5y2, sem átti að
greiðast með afborgun. Og eftir nákvæma rannsókn á tölnm
sem fundust á mjmdavélinni og standinum og í bókum hans,
þckkti hann fyrst myndavélina sem honum var sýnd og síðan
gula standinn og staðhæfði að þetta tvennt hefði hann selt
Clyde.
Og Œyde rétti úr sér með óttasvip. Þá höfðu þeir einnig
fundið mjmdavélina. Og hann hafði haldið því fram, að hann
hefði ekki verið með myndavél. Hvað myndu kviðdómendur og
dómarinn og áheyrendur álíta, fyrst hann hafði logið nm þetta?
Skyldu þeir trúa sögu hans um hugarfarsbreytingu eftir þessar
sannanir fyrír þvi að hann hafði farið með lygar í sambandi
við lítilfjörlega myndavél ? Það hefði verið betra að játa undir
eins.
Meðan hann var að velta þessu fyrir sér kallaði Mason á
Simeon Dodge, ungan bílstjóra úr skógarhéruðunum, sem skýrði
frá þvi að hinn sextánda júlí hefði hann ásamt John Pole, sem
hefði náð líki Róbertu upp úr vatninu, ’kafað margsinnis niðrn- í
vatnið samkvæmt beiðni sækjandans og loks hefði honum tekizt
að finna myndavél. Og Dodgé þekkti að það var sama mynda*-
vélin og sýnd hafði verið í réttinum.
Og svo komu allir vitnisburðirnir um filmuna, sem ekki hafði
verið getið um áður og fundizt hafði í vélinni; hún hafði verið
framkölluð og lögð fram sem sönnunargagn. Það voru tvær
myndir af konu sem var óneitanlega Róberta og tvær skýrar
myndir af Clyde. Belknap gat ekki vófengt sannleiksgildi þeirra
né fengið þær ógiltar sem sönnunargögn.
Svo var kallað á Floyd Thurston, einn gestanna hjá Cran-
stonfólkinu í Sharon hinn átjánda júní — þegar Clyde kom
þangað í fyrsta skipti — og hann sagði frá því, að við það
tækifæri hefði Clyde tekið allmargar myndir með myndavél
sem var lík vélinni, sem honum var sýnd, en vitnisbúrður hans
var ekki tekinn gildur af því að hann gat ekki sannað að það
væri sama vélin.
Á eftir honum kom Edna Patterson, stofustúlka á hótelinu
við Grasavatn, sem vann eið að því, að hún hefði komið inn
í herbergi það sem Clyde og Róberta hefðu dvalizt í um nóttina,
og þá hefði ,Clyde verið með myndavél í hendinni sem var af
sömu stærð og eins lit og myndavélin sem henni var sýnd í
réttinum. Um leið hafði hún séð standinn. Og í kynlegri undr-
unarleiðslu mundi Clyde eftir því að þessi stofustúlka hafði
komið inn í herbergið og hann furðaði sig á hinni undarlegu
staðreyndakeðju sem hægt var að byggja upp með vitnisburði
fólks íir ölliun áttum að svo löngum tíma liðnum.
Og á eftir henni en ekki sama daginn og við hávær mótmæli
Belknaps og Jephsons, voru læknamir fimm leiddir fram, sem
Mason hafði sótt, þegar lík Róbertu var nýkomið til Bridge-
burg, og þeir unnu eið að því að áverkamir á andliti og höfði
hefðu nægt til að rota hana, svo veikburða og lasin sem hún
var. Þeir fullyrtu, að eftir tilraunir sem gerðar voru á lungum
ungu stúlkunnai’, mætti líta á það sem fullsannað að húu hefði
verið á lífi, þegar hún kom í vatnið, þótt hún hefði ef til vill
verið meðvitundarlaus. En í saxnbandi við vopnið, sem hún hafði
verið slegin með, gátu þeir aðeins sagt, að það hefði ekki verið
oddhvEisst. Og engar spurningar Belknaps og Jephsons gátu
fengið þá til að viðurkenna að höggin hefðu verið svo létt að
hún hefði ekki misst meðvitund við þau. Þyngsta höggið hefði
verið á hvirfilinn og það var blóðstorka yfir sárinu. Myndir
voru lagðar fram sem sönnuðu þetta allt.
Á þessari örlagaríku stund, þegar áheyrendur og kviðdómend-
ur vom í mikilli geðshræringu, voru lagðar fram myndir af
Róbertu, sem teknar höfðu verið þegar likið hafði verið til
rannsóknar hjá Heit, læknunum og Lutz-bræðrum. Sannað var
að stærð áverkanna hægra megin á andlitinu svaraði stærg-
inni á hlið myndavélarinnar. Síðan var kallað á Burton Bur-
leigh og hann vann eið að því að hann hefði framan á mynda-
vélinni fundið tvö hár sem líktust hárinu á höfði Róbertu —
að minnsta kosti reyndi Mason að sanna það. Og eftir margra.
klukkutima þvarg og deilur, sleit Belknap, sem var orðinn æstur
og taugaóstyrkur yfir öllum þessum sönnunum, ljóst hár úr
höfði sínu og spurði kviðdómendur og Burleigh, hvort þeir
þyrðu að fullyrða að eitt hár úr höfði manns gæti gefið upp-
lýsingar um háralit hans, og hvort þeir tryðu því í raun og veru
að hárin væru af höfði Róbertu.
Svo kallaði Mason á frú Rutger Donahue, sem með ró og
stillingu sagði frá því, að hún og maður hennar hefðu að kvöldi
hins áttunda júlí milli hálf sex og sex, þegar þau vom nýbúin
að tjalda skammt frá Mánavík, farið út að veiða, og þegar hún
var stödd um það bil kílómetra frá ströndinni og á að gizka
fjögur hundmð metra frá skógi vaxna tanganum sem lá að
Mánavík að noi'ðanverðu, hefði hún heyrt neyðaróp.
„Sögðuð þór að klukkan hefði verið milli hálfsex og sex?"
„Já.“
,,Og hvaða dagur var?“
„Áttundi júlí."
„Og hvar voruð þér staddar nákvæmlega ?“
„Við vomm stödd----“
„Ekki við. Hvar voruð þér sjálf stödd?“
„Ég reri yfir stað, sem ég hef síðar fengið að vita að kail-
aður er Smithvílc, ásamt manni mírium."
„Einmitt það. Viljið þér segja frá því sem gerðist."
„Þegar við vorum úti á miðri víkirmi heyrði ég óp.“
„Hvers konar óp?“
„Það var skerandi — eins og kvalaóp — eða skelfingaróp.
Það var s’kerandi óhugnanlegt óp.“
Nú var komið með mótmæli með þeim árangri að síðustu
setningunni var sleppt úr réttarbókimum.
„Hvaðan kom það?“
„Langt að. Frá skóginum hinum megin við þessa skógar-
rönd ?“
„Nei.“
.oPo * .oOo 1 oOo " oOo — * oOo—— oOo... oOoi *
BARNASAGAN
Abú Hassan hinn skrýtni eSa
s ofandi vakinn
46. DAGUR
til að varpa mér fyrir fætur yðar hátignar? Guð
lengi lífdaga yðar, lotningarverða-drottning! Hann
láti yður njóta fullkominnar heilbrigði og lifa far-
sællega í mörg ár. Æ, hann Abú Hassan, vesaling-
urinn hann Abú Hassan, sem þér sæmduð með
mildi yðvarri, sem þér og drottinn rétttrúaðra
manna gáfuð mér til eiginmanns, hann Abú Hassan
er dáinn." ' -" - • '• •
Að svo mæltu hljóðaði Núshatúlavadat og grét
hálfu ákafara en áður og fleygði sér að nýju fram
fyrir fætur drottningarinnar, sem heldur en ekki
varð bilt við þessa harmsögu. ,,Er hann Abú Hass-
an dáinn?" kallaði hún upp, ,,hann, sem var svo
stálhraustur, gamansamur og skrítinn. Sannarlega
bjóst ég ekki við því, að ég skyldi svo fljótt heyra
lát slíks- manns, sem virtist hljóta að verða miklu
eldri, og var þess allra manna verðastur.” Féll
henni það svo sárt, að hún grét, og ambáttirnar,
sem viðstaddar voru og oft höfðu séð Abú Hassan
hinn skrítna á vildarmanna fundum hjá kalífanum
og Sobeide, sýndu það og með tárum sínum, að
þær samhryggðust. En er þær allar í langan tíma
höfðu grátið hinn framliðna mann, kallaði Sobeide
til ekkjunnar, sem þóttist vera, og mælti: ,,Þú
hin vonda kona! Þú ert, ef til vill, völd að dauða
hans. Hver veit nema þú hafir bakað honum svo
miklar skapraunir, að bað hafi loksins orðið bana-
mein hans?”
Núshatúlavadat lét eins og sér sárnaði mjög
sakargift þessi og svaraði: „Æ, ég hélt, að ég allan
bann tíma, sem ég naut þeirrar hamingju, að
þjóna yðar háíign, hefði aldrei gefið yður neina
átyllu til að ætla mér svo illt atlæti til þess
manns, sem ég hafði svo óumræðilega ást á. £g
bættist þá vera allra kvenna ógæfusömust, ef þér
í alvöru væruð þeirrar trúar. Ef hann sjálfur lifði,.
þá mundi hann réttlæta mig í augum yðar hátignar,