Þjóðviljinn - 25.11.1952, Side 5

4) _ ÞJÓÐVILJINN — Þriðjuda.giir 25. nóvember 1952 —
Þriðjudagur 25. nóvember 1952 — ÞJÓÐVILJINN — (5
liióðyiyiNN
Útgefandi: Sameiningarflokkur alþýðu — Sósíalistaflokkurinn.
Bitstjórar: Magnús Kjartansson (áb.), Sigurður Guðmundsson.
Fréttastjóri: Jón Bjarnason.
Blaðamenn: Ásmundur Sigurjónsson, Magnús Torfi Ólafsson,
Guðmundur Vigfússon.
Auglýsingastjóri: Jónsteinn Haraldsson.
Kitstjórn, afgreiðsla, auglýsingar, prentsmiðja: Skólavörðustig.
19. — Sími 7500 (3 línur).
Áskriftarverð kr. 18 á mánuði í Reykjavík og nágrenni; kr. 16
annars staðar á landinu. — Lausasöluverð 1 kr. eintakið.
Prentsmiðja Þjóðviljans h.f.
______________________________________________________
„Verðmæti kaupsins verður
ekki hækkað“
Þegar verkalýðsfélögin lögðu fram kröfur sínar ásamt hinni
ýtarlegu og athyglisverðu greinargerð um kjaraskerðinguna und-
anfarin ár komust þau þannig að orði í niðurlagi röksemda sinna:
„Að Iokum viljum við taka fram. að þótt verkalýðshreyfingin
sé nú eins og oft áður til þess neydd að bera frarn kröfur sínar
uni kaujiliækkanir, er okkur það Ijóst, að æskilegra væri að öllu
leyti, ef umit væri að korna því til ieiðar, að auka kaupmátt
launanna með öðrum ráðstöfunum og bæta afkoinuskilyrði hius
vinnandi tólks með a'ukinni atvinnu“.
Maður skyldi ætla að það tilboð sem í þessum setningum
fólst félli í góðan jarðveg hjá stjómarfiokkunum, ef dæma ætti
eftir skrifum blaða þeirra undanfarið. Það er ekki svo sjaldan
sem þau hafa klifað á þvi að gmnnkaupshækkanir væru gagns-
lausar, leiðin til kjarabóta væri í staðinn að lækka vöruverðið
og tryggja atvinnuna. Og enda þótt flærðin skíni jafnan út úr
þessum skrifum. ekki sízt þegar fylgzt var með samtíma athöfn-
um stjórnarflokkanna, var sjálfsagt fyrir verkalýðshreyfinguna
að bjóða stjórninni að standa skil á kenningum sínum. Og það
hefur nú verið gert.
Og hver eru svo svörin. Þau birtast greinilega í Reykjavíkur-
brófi ritstjóra Morgunblaðsins í gær, en hann kemst þannig að
orði af virðingarverðri hreinskilni:
„Verðmæti kaupsins verður ekki hækkað eins og
nú er ástatt í þjóðfélaginu1'.
Verðmæti kaupsins verður ekki hækkað; — þetta er svar rík-
isstjórnarinnar við tilboði verkalýðsfélaganna um ,,að auka kaup-
mátt launanna með sérstökum ráðstöfunum og bæta afkomuskil-
yrði hins vinnandi fólks með aukinni atvinnu". Svarið er skýrt
og ótvírætt, og fylgismenn stjórnarflokkanna úr alþýðustétt
skyldu festa sér það sem bezt í minni.
Hins vegar er engin ástæða til að undrast þ»tta svar, kjara-
skerðing undanfarinna ára hefur verið stefna, sjálfur kjarninn
í tilveru ríkisstjómarinnar. Verðbólgan hefur verið skipulögð
til að skerða hlutdeild vinnandi fólks í hinum sívaxandi þjóð-
artekjum, og atvinnuleysið hefur verið fært í kerfi af sömu á-
stæðum og til þess að lama baráttuþrek alþýðunnar. Það var
því fásinna að ímynda sér að viðbrögð stjórnarinnar við kröf-
um verkalýðsfélaganna yrðu á nokkurn hátt jákvæð, þótt sjálf-
sagt væri að leggja fyrir hana prófraunina.
En hver verða þá viðbrögð ríkisstjómarinnar. Ritstjóri Morg-
unblaðsins svarar því af sömu hreinskilninni:
„Það er hreiiilegast og eðlilegast að þetta dæmi verði gert
upp áður en til vinnustöðvunar kemur, almenningur fái að vita,
hve mildl gengislækkun leiðir af þeim káuphækkunum, sem farið
er fram á“. Og blað forsætisráðherrans tekur undir og segir
jafn afdráttarlaust „að eins og ástatt er, myndi almenn kaup-
hækkun ekki vera neitt annað en upphaf að gengisiækkun".
Því er sem sé þverneitað að koma til móts við launafólk með
lækkun á vöruýerði og skattpíningu og auknu atvinnuöryggi.
Því í staðinn hótað að mæta þeim sigri sem vcrka-
lýðshreyfingin vinnur um næstu mánaðamót með nýrri gengis-
lækkun, með því að stela á ný öllu því sem vinnst og eflaust
meiru.
Rí'kisstjórnihni skjátlast ef hún ímyndar sér að dólgsleg svör
og siðlausar hótanir beygi íslenzkan vcfkalýð, hann mun þvcrt
á móti ganga að baráttu sinni einbeittari en fyrr. Hitt er engu
síður nauðsynlegt, að íslenzk alþýða dragi sínar ályktánir af
viðbrögoum ríkisstjórnarinnar. Og þær geta aðeins orðið á eina
lund. Hin stéttarlega eining verlialýðsfélaganna verður einnig
að þróast yfir í pólitíska eiiiingu. Einginn verkamaður má kjósa
Tipkkurn þann alþingismaim sem urdanfarin fimm ár hefur
unnið að því að leiða fátækf og öryggisleysi yfir íslenzk aljiýðú-
heimi’i. Verkalýðsfélögin verða að skapa sér á þingi jal'n sterka
aðstöðu og þau hafa nú með stéflarsamtökum síuum. Kiningin
verðiir af haída áfram og verkalýðshreyfingin þarf að beita
sér af sömu atorku í alþingiskosningunum na&sta ár og í kjara-
Imráttuuni nú.
L.____
„Hagíræðingurinn” — Gamanmynd í Nýjabíó.
ABC skrifar: Opinberir starfs-
menn virðast ekki hafa mikið
mannval, ef þeir geta ekki
fundið heppilegri mann, til
þess að framfylgja kröfum
sínum um bætt kjör en Ólaf
Björnsson, hagfræðing ríkis-
stjórnarinnar og leiðsögu-
mann hennar undanfarin ár á
þeirri braut, sem legið hefur
til síversnandi lífskjara laun-
þega. Ekki virðist hann þó
hafa staðið vel í stöðu sinni,
sem formaður BSRB síðastlið-
ið ár, þar sem hann segir í
Mbl. 15. þm. að sér hafi
ekki verið kunnugt um ár-
angur af starfi mikilsverðrar
nefndar, sem starfaði á veg-
um bandaiagsins síðastliðið
ár og ekki vitað hverjar þær
tillögur yrðu sem hún legði
fyrir fulltrúaþing það sem
lauk störfum um sl. mánaða-
mót. Þingið mun hafa staðið
yfir nær viku en hagfræ'ðingn-
um vannst ekki timi til þess
að átta sig á tillögunni á þeim
tíma og var ekki búinn að
því 15. þm, Ekki virðast þeir
sem í nefndinni störfuðu hafa
haft mikið traust á Ólafi ef
þeir hafa ekki leitað eftir
upplýsingum hjá honum, sem
hagfræðingi og borið undir
hann, sem forustumann sam-
takanna, niðurstöður af at-
liugunum sínum.
Ekki hefur hagfræðingnum þó
þótt tillagan svo fráleit, að
ÞAÐ er röskleg aðalfyrirsögn
í Frjálsri þjóð í gær:
„Verkalýðúrinn verður að eign-
ast framleiðslutækin og þann
arð, sem þau skapa“. En rösk-
leikinn dvínar þegar greinin er
lesin. Þar er lagt til að fram-
leiðslukerfi landsmanna verði
leyst upp í „fámenn rekstrar-
félög“ framleiðenda sjálfra, og
það er lögð á það megináherzla
að rekstrarfélögin verði a'ð
vera fámenn því „algjör þjóð-
nýrting kann að vera ágæt fyrir
Breta, Rússa, Kínverja og
jafnvel Bandaríkjamenn, en
hún hentar hvorki íslenzkum
aðstæðum né íslenzkum hugs-
unarhætti". Samkvæmt þessum
kenningum ætti þá t.d. að leysa
stórfyrirtækið Gefjuni upp og
mynda „fáirfennt rekstrarfélag"
um hvem vefstól.
★
Fyrir nokkru lýsti Tíminn
því að Þjóðviljinn hefði ipiklu
áorkað til þess „að líkurnar
vaxi fyrir því, að hinn vest-
ræni heimur hrynji ,í rúst, eins
og Stalín vonar“. í fyrradag
segir sama blað að samvinna
verkalýðsfélaganna í kjaramál-
um sé undirbúningur að „hinu
cina nauðsynlega, að Moskvu-
kommúnisminn breiðist út og
veldi Rússa aukist“. — Við er-
um sannarlega engir smákallar,
Islendingar.
ic
AB-blaðið segir í fyrradag
að nauðsjrilegt sé að þing A’-
þýðusambandsins kanni sem
bezt „hvernig hrundið skul; i-
rásum yfirstéttarinnar ög r*kis-
Stjórnar hennar og sú kjara-
sker'ðing bætt, sem verkalýíur-
inn og launastéttirhar haf"
undanfarið orðið að þo’a af
vöidum óstjórnar og dýrtíðár".
Eitt mikilvægasta ráðið er auð-
vitad aí koma í veg fyrir aö
sendlar vfirstéttarinnar og rik-
isstjóraar hennai- eigi nokkur
ítök í stjóra heildarsamtak-
anna. Eru ÁB-menn ekki • á
hann neitaði að vinna að
henni eða neitaði að taka við
formennsku þeirra samtaka
sem samþykktu slíka til-
lögu.
I Morgunb'.aðinu 15. þm. tal-
ar Ólafur um nauðsyn þess
a’ð visitalan verði leiðrétt og
kvartar um það að blöðin
fáist ekki til þess að berjast
fyrir því.
Ég vil benda á það, að mán-
aðárlega, að minnsta kosti,
hefur Þjóðviljinn varið til
þess nokkru rúmi að sýna
fram á skekkjur í vísitölunni
og krafizt leiðréttinga á þeim.
En Ólafur krefst annarra
leiðréttinga en Þjóðviljinn. —
Þjóðviljinn hefur oft og
mörgum sinnum útskýrt og
mótmælt þeirri kjaraskerð-
ingu. sem leiddi af þeirri „leið-
réttingu“, sem gerð var á
vísitölunni að ráðum Ólafs
Björnjssonar veturinn 1950.
Það eru slíkar „leiðrétting-
ar“ sem Ólafur vill láta gera,
því ekki ætlast hann til að
leiðréttingin hafi í för með
sér kauphækkun sem heitið
geti, þá gæti hann ekki mælt
með henni, vegna þess að í
Morgunblaðinu 15. þm. telur
hann 10-20% kauphækkun
svo alvarlegt áfall fyrir efna-
hagskerfi þjóðarinnar að hún
hlyti að leiða af sér gengis-
lækkun eða eitthvað verra, en
kauphækkun hlýtur að liafa
sömu skoðun, og reiðubúnir að
breyta í samræmi við það?
★
I sama blaði er grein eftir
Vilhelm Ingimundarson þar
u^lriWn^r

sem hann segist hafa „kynnzt
íhaldinu í sinni réttu mynd,
grímulausu og í allri sinni
nekt“. Væntanlega hafa þau
kynni farið fram á samsæris-
fundum þeim scm hann átti
með framkvæmdastj. íhalds
og Framsóknar til að tryggja.
ítök þeirra í verkalýðshreyfing-
unni.
★
Vísir birtir í gær heldur ó-
efnilega frétt fyrir varnir
hinna vestrænu lýðræðisríkja:
sömu afleiðingar hvort sem
hún stafar af því að vísitala
hefur verið leiðrétt eða af því
að grunnkaup hefur verið'
hækkað.
Ekki getur Ólafur um það í
Mbl. að þáo sé eitthvað bogið
við það að kaupmáttur tíma-
kaups verkamanna hafi hækk-
að aðeins um 30% og dag-
kaup þeirra skv. því aðeins
um 10%, á sama tíma og
þjóðartekjurnar hafa hækkað
um 100%. Það var umræðu-
efni lians 1. maí sl. og við
önnur tækifæri, til þess að
ófrægja forustumenn verka-
lýðsins.
Ég er sammála Ólafi í því
að það sé ekki einhlítt til
kjarabóta að fá fleiri krón-
ur í kaup. Launþegar verða
að knýja fram breytta stefnu
í efnahagsmálum þjóðar sinn-
ar. Þeir verða að hætta að
kjósa mann eins og Ólaf
Björnsson og hans nóta til
þess að stjórna málum sínum,
hvort sem það er í stéttar-
félagi, á Alþingi, rikisstjórn
eða annarsstaðar. Það er
grundvaíllarskUyrði þess að
hægt sé að framkvæma varan-
legar kjarabætur íslenzkri al-
þýðu til handa. — abe.
NÝJA BÍÓ sýnir nú góða mynd
(franska) létta að efni og
hlægilega. Öllum er óhætt að
sjá hana að því leyti að liún
krefst engrar umhugsunar. ■ —
Hún heitir Edvard et Caroline.
NÚ' nálgast sú stund óðum að
dregið verðúr í happdrættinu.
Félagar, sækjum fastar, selj-
um alla miðana.
rússneskar flugvélar eru komn-
ar upp í 2700 km hraða á
klúkkustund þar sem þær
bandarísku komast ekki nema
1990 km á sama tíma. Þetta
er þó auðvitað ekki áreiðan-
legri frétt en svo að Mogginn
mun af þessu gefna tilefni
koma með Reutersfregn innan
s'kamms, þess efnis að Rússar
séu langt á eftir Bandaríkja-
mönnum í allri tækni. Til dæm-
is muni þeir verða ein þrjú ár
að ná þeirri tækni sem Banda-
ríkjamenn hafi nú öðlazt í
smíði og framleiðsiu flugvéla!
Nei, það er varla mikið að ótt-
ast!
★
„Fólki“ verður gefinn kostur
á að fara með Karlakór Rvíkur
til Miðjarðarhafs, segir MOGGI
í gær!
★
Og svo birtir Vísir fregn um
merkjasölu BÆR, með þessari
f yrirsögn: Tillögur Ihdverja
verja (svo) bjartsýni.
ÞJÓÐLEIKHÚSIÐ
TOPAZE
eftir MMCEL PáGHOL ■— LeikstjÓEÍ: Indriði Waage
„Peoingarnir eru almáttkir,
leyfa allt, veita allt“ — að'
þeirri einföldu niðurstöðu
kemst fjárglæframaðurinn
Topaze í hinum gázkafulla og
hispurslausa háðleik sem Þjóð-
leikhúsið sýnir um þessar
mundir, en frumsýndur var
leikurinn í París árið 1928 og
gerði skáldið víðfrægt á samri
stundu. Þa.r er óspart skopazt
að botnlausri spillingu og rotn-
un liins borgaralega þjóðfélags,
en sjálfur er Topaze í raun og
veru fulltrúi heiðarleikans.
Hann er fátækur kennari í upp-
hafi leiksins, barnaleg ráð-
vendni gengur öfgum næst, og
kemur mjög skemmtilega fram
er hann kennir bömununi
siðfræðina, lærdómskverið
franska; skilyrðislaus ráð-
vendni er eini vegurinn tjl ver-
aldargengis að hans dómi. En
kaldhæðni örlaganna bitnar á
Topaze og hann er rekinn frá
starfi sínu •—- einmitt vegna
réttsýni sinnar og heilagrar
einfeldni. Síðan lendir hann af
tilviljun í klóm ósvífins brask-
ara, bæjarfulitrúáns Castel-
Bénac, er notar aðstöðu sína
skefjalaust til hinna verstu
fjársvika. Topaze verður leppur
og undirtylla þessa flugríke
bófa, samvizkan kvelur hann
án afláts og hann sér svart-
hol og opið víti gína við fót-
um sér. En klækina lærir hann
þrátt fyrir allt og gerbreytist
á ótrúlega skömmum tíma
hann verður húsbónda sínum
fremri í refjum, hrifsar af hon-
um fyrirtæki hans og frillu og
boðar að lokum nýja og dá-
lítið óhugnanlega siðfræði:
Peningamir eru allt í öllu og
hið eina sem færir mönnum
virðingu. og sanna farsæld. En
mikið fé er eklti hægt að græða
með heiðarlegu móti, því stærri
svik, því meiri arður, völd og
heiður.
Leikurinn á erindi hvert á
land sem er, en franskur er
hann að efni, ætt og sniði,
enda mun hið almáttka gjald
hvergi ákafar tignað en í
Frakklandi, og. hvergi eru
stjórnmálamennirnir mútuþæg-
ari né spillingin ofboðslegri í
opinberu lífi. Fjör og hressi
leg kímni eru einkenni leiksins.
hnitmiðað fórm og kátbrosleg
atriði, en mikill ástungumaður
er Marcel Pagnol ekki, og er
þrátt fyrir alla ádeilu mest í
mun að skemmta áheyrendum;
gamanið ræður ríkjum á svið-
inu, og fjárplógsmennimir og
braskararnir í beztu sætunum
geta horft á leikina sér til ó-
blandinnar ánægju.
Sýningin vakti mikinn fögn-
uð leikhúsgesta, salurinn kvað
við af lófataki og hlátri frá
fyrsta þætti og allt til lbka.
enda eru aðalhlutverkin þrjú í
góðúm hcndum og leikstjórn
Indriða Waage listfeng og
vönduð og miðar að því fram-
ar öllu að seiða fram gaman-
semina i leiknum, leysa hlát-
urinn úr læðingi. í annan stað
virðist leikurinn bera fá merki
uppruna síns og umhverfis á
hinu ísienzka sviði. Þar gætir
lítt hins franska léttleika og
glæsimennslcu, hins sérstæðs
hraða í látbragði og snerpu í
orðsvörum, en enn sem komið
er mun flestum íslenzkum leik-
urum þýðingarlítið að líkja
eftir hnitmiðuðum leikstíl
Barnakennarinn gamli, Valur
Gíslason, talar við nemanda.
Fra’tka, og gæti orðið óskapn-
aður úr öllu saman. — Fremur
viðfelldin er þýðing Bjama
Guðmundssonar og fér víðast
vel í munni, tilsvörin mættu
auðvitað vera mergjaðri og
fágaðri á sumum stöðum. Leik-
tjöld Lárusar Ingólfsscnar eru
smekkleg og vönduð og falla
mjög vel að efni leiksins, þó
ætti skrifstofan, hinn nýi
vinnustaður Topaze, að vera
með meiri gliesibrag — and-
stæða hinnar fomfálegu
kennslustofu í upphafi leiksins.
Róbert Amfinnsson á heiður
skilinn fyrir Topaze, hið vanda-
sama tvískifta hlutverk, og
sannar svo að ekki verður um
villzt að hann er í hópi hinna
traustustu leikara. Svo gagn-
ger eru sinnaskifti Topaze að
hann er í rauninni tveir menn,
barnalegur og ráðvandur mein-
leysitigi og slunginn fjár-
glæframaður. Barnakennaran-
um og öllum hans raunum lýs-
ir Róbert á mjög skemmtileg-
an og fyndinn en mannlegan
hátt, enda klæddur prýðilegu
gerfi. Minnisverð er kennslu-
stundin í skólanum, svo að
dæmi sé nefnt, eða innilegur
klaufaskapur hans, auðmýkt og
sveitamennska er hann kytin-
ist fyrst spillinguinni og öll-
um hennar ytri ljóma, og ekki
sízt sturlun hans og gráthlægi-
leg ofsahræðsla þegar hann
heldur að lögreglan sé á hæl-
um sér og . öllu glatað. Leikur
Róberts er ekki eins þróttmik-
ill né sannfærandi í síðasta
þætti þegar Topaze hefur
fleygt sínum gamla hámi, hann
er næstum of geðfelldur eða
hversdagslegur til þess að trú-
að verði fjárglæfrum hans og
forherðingu og hið tvísæja
háð í samtali þeirra fornvin-
anna njóti sín til fulls.
Sérstæður er leikur Haralds
Björnssonar, hins gerspillta
bæjarfulltrúa, heilsteyptur og
skemmtilegur með afbrigðum
og kemur þó ekki á óvart, því
oft hefur Haraldur lýst svip-
uðum náungum með miklum
ágætum. Fágaðri og skirari
verður list Haralds með liverju
ári, og mun ekki auðvelt að
benda á marga galla á fram-
sögn hans að þessu sinni, hon
um tekst að gæða orð sín ein
kennilegum mætti og iðandi
lífi, þótt lítilmótleg liunni að
vera í sjálfu sér og myndu
litla athygli vekja í annarra
munni. Og franskastur er liann
allra leikendanna í sjón og
raun, orðheppinn, slóttugur og
öruggur heimsmaður, glæsi
menni og forhertur bófi.
Lauslátar 'kenur og fagrar
eru ómissandi í frönskum gam-
anleikjum, en Suzy heitir sú
er þeir elska báðir, Castel-
Bénac og Topaze — ástin er
jafnspillt sem annað í þessu
leikriti. Þó að Erna Sigurieifs-
dóttir birti ef til vill ekki nýj-
ar hliðar leikgáfu sinnar, sann-
ar hún fyllilega réttmæti álits
þess og vinsælda sem hún hef-
ur þegar unnið, hún er gædd
miklum kvenlegum þokka og
leikurinn fágaður og skýr, við-
feldinn og hófsamlegur. Við
hlið Haralds Björnssonar verð-
Erna Sigurleifsdóttir, Róbert Arnfinnsson og Haraldur
Bjömsson í hlutverkum sínum.
ur stundum minna úr hinni
ungu leikkonu en efni standa
til, en ágætur er samleikur
þeirra Róberts, og orð hennar
og framkoma verulega ismeygi-
leg og hnitmiðuð þegar hún
blekkir hinn fáráða barnakenn-
ara og vefur um fingur séir.
Vera má að hin léttúðuga, á-
gjarna og kaldrifjaða kona sé
helzti geðfeld í meðförum
Ernu, um það má deila.
Snjallastur aukaleikendanna
allra er Valur Gíslason, barna-
kennarinn gamli, hlutverkið ör-
lítið en mannlýsingin þróttmik-
il og fýndin. Jón Aðils er
skólámeistarinn, einhver versti
þrjóturinn í leiknum. Sann-
færandi og s’kýr er leikur hans,
þótt ekki beri sérstök einkenni
skólamannsins, og minnisstæð
fjárgræðgi, undirhyggja og
flærð þessa tungumjúka þorp-
ara. Stundum minnir leikur
Jóns nokkuð á annan og
skemmtilegri náunga, mála-
Verðlaunin
Framhald af 8. síðu.
tími of stuttur fyrir þátttak-
endur.
Heita má að þátttaka hafi
verið almcnn hjá nýlenduvöru-
verzlunum, en síðri hjá öðrum
t. d. sérverzlunum.
Dómnefndin telur að margt
megi af þessari íslenzku sölu-
viku læra, einkum þó af því
sem aflaga fór, og. að dýrmæt
reynsla hafi fengizt, sem hægt
só að byggja á svo betri árang-
ur náist næst þegar íslenzk
vika verður haldin“.
færslumamiinn í „Hve gott og
fagurt“. Dóttur skólastjórans
leikur Hildur Kalman af tals-
verðu tápi, en gerfi hennar og
framkoma er of ýkt og ógeð-
fellt til þess að gaman sé aó,
ög á betur heima í venjuíegum
skrípaleik. Ýkt er líka gerfi
Ævars Kvarnas, rödd og lat-
bragð, en hann leikur fjárkúg-
ara, aldraðan og reyndan. Þóra
Borg er barónsfrúin sem verð-
ur til þess með ósvífni sinnL að
Topaze er rekinn frá starfi.
glæsileg kona og vel búin og
hæfilega eigingjörn og kald-
ranaleg í framgöngu. Þorgiim-
ur Einarsson er einn af sam-
starfsmönnum bæjarfulltrúans
og gerir heiðarlega. tilraun til
þess að lýsa spjátrungshætti
hans og innantómu gorti, en
nógu öruggur og traustur er
lei'kurinn ekki. Geðfeldur er
Klemens Jónsson sem Tamise
barnakennari, góðmannlegur.
trugjam. og hæfilega mikill
hversdagsmaður. Skemmtileg
eru lögregluþjónn Gests
Pálssonar og skrifstofustúlka.
Margrétar Ólafsdóttur, en „2.
vélritunarstúlka“ er fyndni of-
vaxin mínum skilningi. Loks
skal yngstu leikendunum ekki
gleymt, drengjunum litlu á
skólabekknum, þeir eru vel
æfðir og bæði sér og öðnim
til ánægju.
Á. Ilj.
SKip/UlTGCRÐ
RIKJSINS
Herðubreið
austur um land til Raufarhafn-
ar liinn 29. þ. m. Tekið á móti
flutningi til Hornafjarðar,
Djúpavogs, 'Breiðdalsvíkur,
Stöðvarfjarðar, Mjóafjarðar,
Borgarfjárðar, Vopnafjarðar,
og Bakkafjarðar i dag óg á
morgún. Farseðlar seldir á
f immtudag.
Þar sem útlit er fyrir, að
víðtækt vérkfall skelli á, áður
en ofangreindri ferð er lo'kið.
;er vöfusendendum sérstakléga
bent. á að vátrvggja niéð t.illiti
til þess.
'Vatnsberinn stökk út í tjörnina í öllum
ifötuiium, i'étti fram liöndina og' kallaði
til hins drukknandi okrara:
Talitu í hana! Ogr okror
ekki seinn á sér, og var
land á áíðustu standu.
inn. Tsjafar var
þanhig drégdnri í
— iftg hef. einu sinni áður séð Tsjafár
bjargað úr þessari sömu tjörn og á alveg'
nákvaúnlegra. sáfna háth
Hodsja Nasreddín ijretti sigr, þvi það hafði
einmitt verið hann. — Okraranum skal
•samt Verða drckkt, sór hann. •
fér fil Vestmaimaeyjæ i kvöld.
Vömm.ófUvka í dítg.

hreinsun á jiZri
og dún úr göml-
um sœngur-
fötunii
Fiðwthmnsun
Látiö okkur annnst
Hverfisgötu ó-.
iuaaiiaa
.ájS'á'fi