Þjóðviljinn - 18.12.1952, Blaðsíða 5

_ ÞJÓÐVILJINN — Flmmfcudagur 18. desember 1-952 ——*
þlÓOVILJlNN
Otgefandi: Sameiningarflokkur alþýðu — Sósialistaflokkurinn, j
Kitstjórar: Magnús Kjartansson (áb.), Sigurftur Guðmundsson j
Fréttastjóri: Jón Bjarnason.
Blaðamenn: Áamundur Sigurjónssón, Magnús Torfi Ólafsson,
Guðmundur Vigfússön.
Auglýsingastjóri: Jónsteinn Haraidsson.
Ritstjórn, afgreiðsla, auglýsingar, prentsmiðja: Skólavörðustíg, ;
1Ö. — Sími 7500 ( 3 línur).
Áskríftarverð kr. 18 á mánuðí í Reykjavik og nágrenni: kr. lö |
annars staðar á landinu. — Lausasöluverð 1 kr. eífltakið.
Prentsmiðja Þjóðviljans h.f. S
Áldrei fyrr hefur nokkur ríkisstjóm á íslandi sýnt það
eins greinilega og áþreifanlega og núverandi afturhalds-
stjórn íhalds og Framsóknar aö hún er gjörsamlega ófær
til að’ stjórna landinu. Allan nóveihbermánuö vissi þessi
ríkisstjórn, eöa átti a. m. k. að vita, að 1. desember
voru yfirvofandi langsamlega yfirgripmestu verkfoll sem
háð hafa veriö á íslandi. Samt sem áður lét ríkisstjórnin
allan nóvembermánuð líða án þess aö hafast nokkuð að.
Það var ekki fyrr en tugir verkalýösfélaga, með þús-
úndir meðlima innan vébanda smna, voru aö ganga út í
verkfall um mánaðamótin síðustu sem ríkisstjómin
rumskaði, og þá til þess eins aö reyna að fá áðgerðum
verkalýðsins frestað á síðustu stundu og með það eitt
í huga að rugla raðir alþýöúnnar og tvístra þeim fylking-
um hennar sem skipáð höfðu sér í eina sveit til sóknar
fyrir bættum líískjörum.
Allan tímann, sem liðinn er síðan verkalýðsfélögin vís-
uðu á búg fi-estunartilmælum ríkisstjómarinnar hefur
hún aðhafst það eitt aö eggja atviiinurekendur til þess
að' mæta kröfum verkalýösins af fullkomnu tillitsleysi.
Þetta hefur ríkisstjómin gert m. a. með því að láta það
böð út ganga aö hækkun kaupgjalds gengi glæpi næst og
að hvergi ytöi slakað á skattpíningu ríkisvaldsins á al-
menningi og atvinnuvegunum, né sá ofsagTóði í nolckru
skertur sem fámenn klíka auðjöfra og einokunarherra
rakar af þjóóarheildinni í svo störum stíl áð hann einn
myndi morgfaldlega nægja til áð uppfylla allar þær kröf-
ur sem verkalýðssamtökin hafa sett fram.
Með þessari framkomu sinni hefur þessi áhyrgðarlausa
afturhaldsstjórn Thórsaraklíkunnar og S. í. S. beinlínis
hindrað eölilegar samningatilraunir milli verkafólks og
atvinnurekenda meðan atvinnutækin stöðvu'ðust hvert af
öðru og þúsundir verkalýð's um allt land voru neyddar
til verkfalls og tekjumissis vegna endurtekinna árása rík-
isstjórnarinnar á líískjör fjöldans. Hver einasta ábyrg rík-
isstjórn hefði brugöizt við á þveröfugah hátt undir sömu
kringumstæðum. Ábyrg ríkisstjórn hefði litið á það sem
hlutverk sitt og skyldu að’ leita strax og áh undandráttar
og loddarabragða að leið’ til lausnar.
Þeir skemmdarverkamenn sem nú sitja í ráðherrastól-
um hafa iarió öðruvísi áö. Með fullkomnu samvizkuleysi
háfa þeir horft upp á það' tugmilljóha tjón vaxa dag
frá degi sem svo til algért verkfall vinnandi fölks á ís-
landi hefur í fÖr með sér. Og þegar ríkisstjórn auðklík-
nnnar og aróræningjanna sem mergsjúga almenning og
atvinnulííið loks lætur til sín heyra eftir hálfrár þriöju
viku verkfall tuttugú þúsund íslendinga bregöur svo við
aö hún hefur ekki upp á annaö að bjóða en algert smán-
artilboö, þar sem öllum kröfum verkalýö’ssamtakanna er
gjörsamlega visað á bug, en boðið upp á fimm stiga ni’ð-
urgreiðslu á framfærsluvísitölunni, sem jafngildir því-
einu að k'aup hækki um 3%.
Riksstjórn ræningjanna sem hafa sogiö sig fasta á ís-
lenzkt atvinnulíf og mata krókinn á fátækri íslenzkri al-
þýðu viláði ekki fyrir sér að’ misnota útvarp þjóðarínnar í
fyrrakvöld með því að láta lesa þennan áróðursþvætting
sinn yfir landslýðnum 1 því skyni að blekkja þjóöina og
rugla raðir jjess fólks sem á í harðvítugri verkfallstaar-
áttu til þess aö’ knýja fram rétt sinn og raunvérulegar
kjarabætur. En þetta herbragð ráðherranna misheppn-
aðist. Verkalýöurinn og þjóðiii öll sá í gegnum blekkinga-
véfinn. Einum rómi; íelldi fulltrúanefnd þeirra rúmlega
50 verkalýðsfélaga sem aö dcilunni standa smánartílboð
Eysteins, Björns Ólafssonar og Steirigríms Steinþórssonar
á fundi sínum i gærmorgun.
Þetta eindregna svar í'uiltrúanefndar verkalýðsfélag-
anna ætti aó kenna ríkLsstjórninni og klíkunni sem á
bak við hana stendur aö íslenzkur verkalýður lætui' ckki
bjóöa sér smán og hundsbætur eftir hálfrar þriðju viku
VfírfGfall. Krafa verííalýðsins og þjóðárínnar er að bund-
Inn sé án tafar endír á hemað ríkisstjórnarinnar og ein-
okunarklíkunnar gegh verkaiýðnum og deilan leyst á
• jgrímdvelli þeifra krafna sem vérktflýösféiögin-báru fram
i uppiíafí.
Frmxntudagur 18. deseöiber 1952 — ÞJÓÐVILJINN—
„Þjóðvörður" þar og hér — Brandarakarlar
1 Ameríku eiga prókúristar
með samskonar sá'arkorn og
friðleifar íslands sér sunnu-
dagasport. Þeir fara út á víð-
an völl einbeittir á svip og
leika hérdáta. einskonar
gelgjuskeiðskomplex fúllorð-
insára, neuia hvað ímyndun-
áraflið er horfið og þeir
þykjast vera alvöruhefdátar
vegna þesá að þeir halda á
drápstækjum í stað prika. f„T
Vegna þess áð ímyndunaraflið J
vantar geta prókúristar þess-
ir orðið hættulegir strax og
þeir hafa sett upp stálhjálma
þótt þeir séu dagfarslega
meinlaus’r. IHmöguIegt er að
fá aðra manntegund, en þá
sem skortir ímyndunarafl, til
þess að bera vopn á meðbróö-
ur sinn án þess að sjá í þvi
nokkurn tilgang. Þessi her-
skari sálarkorna er kállaðul’
Þjóðvörður ög kveðár að
jafnaði lít'ð að honum annars
staðar én í skrúðgöngum með
bumbur og trómeta. nema þeg-
ar verkföll eru. Þá fer prókúr-
istunum boðið út með alvæpni
til jie'ss aö „halda uppi lögum
og reglu“. Þ. e." a. s. vemdá
verkfallsbrjóta og skjóta
verkamenn ef með þarf, og tíl
gangur sunnudagasportsihs
verður augljós. ..Þjóðvörður-
Lnn“ er her atvinnurekenra
gegn þjóðinni og er í engu
sambandi við her atvinnurek-
eiida gegn öðrum þjóðum,
enda ekki eins grár fyrir járn
um þar seiri hann heyrir eih-
ungis orustur við vopnlaust
fólk.
lítillar smáþjóðar, þegar jóla-
steik herraþjóðar er annars
végár. Þéir eru óhræddir,
þessir með byssuna, þeir eru
líka óhræddir verkamennirnir
vopnlausu. En þeir hafa á-
stæðu til þess að vera hrædd-
ir auðmennirnir íslenzku, enda
eru þeir það þar sem þeir
híma milli steins og sleggju,
milli alþýðunnar sem mun
ekki gefa eftir réttan hlut
sinn og amerískra stríðs-
manna sem ekki munu víla fyr-
ir sér að ganga milii bols og
höfuðs á landsmömium til
þess áð geta étið sína jóla-
steik í ffiði.
„ISLENDINGAR hafa aldrei
verið til kaups og verða það
varla nú“ (Vísir á mánudag).
Mottó: við Snæfellingar höf-
um alltaf verið sjálfstæðis-
menn. Þeir eni miklir brand-
arákarlar hjá Vísi, það skal
nú viðurkennt, þótt enginn
liefði áður brugðið málgagcii
hinnar tví og þríseldu stéttar
um kímni. En þessi bráð-
fyiídna yfirlýsing varð til
vegna fjárstyrks þess sem Al-
þjóðasamband verkalýðsfélag-
anna hefur heitið íslenzkum
verkalýð. En þeir geta andað
rólegir. Enginn mun reyna að
fá þá til þess að riúfa sölu-
samning þann sr þeir liafa
gert við kölska um sál sína
fvrir dollai’a með því að fá
atvinnurekendur
eru ekki ennþá komnir það
langt á þroskabraut tegund-
ar sinnar að þeir hafi skipu-
lagt friðleifana í fastan
sunnudagshér t.il að vera áll-
táf við öilu búnir, heldur ér
skoriti upp herör í hvert sinn
er við þykir. liggja. Hætt er
við að amerískum stéttar-
bræðrum þyki þeir skammt á
veg koranir Fafi svo að þeir
reyni að brjóta vérkfall ís-
leiidinga með bervaldi -verður
bað ekk’ anuað en eðlileg og
sjálfsögð ofbeldisaðgerð að
þelrra hálfu. Þéim sem steikja
börn og gamalmenni dag
hvém í nafni Dröttins, skjóta
sína eigin verkamenn i nafni. þá til að þiggja nokkuð af
laga og réttar, mun ekki finn-
ast. mikið til um að munda
byssur sínar gegn nokkrum
verkamöunum jafn þýðingar-
Jónssoh — máðurinn
*4sem flokkaði kjarabaráttu
verkalýðsins til glæpa — virð-
ist hafa forustu í nefnd þeirri
sem ríkisstjórriin skipaði til að
torvelda. sættir. Þégar liann
fékk tilnefninguna er svo að
sjá sem hann hafí fafið að
rífja upp í hugskoti sínú þæf
fyrii’myhdir sem helzt myndu
duga, og hugurinn héfur þá
staldrað við valdaskeið hans og
Stefáns Jóhanns Stefánssönaf
í ráðherrastólunum. Enda hef-
ur það skeið fært núverandi
stjórn fjrírmyndir um öll sín
verstu véfft, þótt ncxhendumir
hafi að visu oft vérið stóftæk-
ari keimurum sínum.
•
1 árglok 1947 lét likisstjóm
Stefáns Jóhanns þingið sám-
þykkja að binda allt kaup
vinnandi fólks við vísitöluna
300. Vakti þessi árás á lífskjörin
mikla og almenna reiði, en þá
tóku blöð þríflokkanna til við
að kyrja mikinn óð um lækk
un verðbólgu og dýrtíðar. Þau
sögðu að þött vérkafólk tæki
á sig nokkra býrði skyldi hún
fljótloga bætt • með líékkuðu
vöruverði, þanriig að fram
framfærslúvlsitalan kæmiét
senn niður í 300 stig einnig,
og síðan myndi verðlag og
kanj> halda áfram að Iækka
jafnt og þétt. Þessum áróðri
var svo fylgt eftir með mai'gra
á lna löngum tilkynningalestri
á gamlárskvöld það ár um
lækkun á verði á lífsnauðsynj-
um. Komst AB-blaðið þá þann-
ig áð orði að þetta væri nýárs-
gjöf stjórnarinnar til þjóðar
sinnar; véfðbólgútímabilinu
væri lokið, nú væri skriðan haf-
in niður á við aftur.
•
Verkalýðssamtökin kváðusf
reiðnbúm til að gefa stjórn-
inhi fiið tll aö sýna loforð -sín
í verki, þótt trúin á gildi þéirrii
vætí nihsta takmörkuð, og nf
þfefra bálfu var ekkeít geri
tiem ríkisstjómin teldi þröskuld
í vegi ■ hugBjóna sinna. En það
kom brátt í ijós að loforðin
•nöýnöuíít hjónúð einbert. Tíl-.
kýnningaviin&ni á gsanlttiisfevöidl
hafði ekki meiri áhrif en svo
að bilið milli kaupgjald&vísitölu
og framfærslukostnaðar lielm-
ingaðist — alveg eins og nú

fvðff)6*v
y<"
ef boðið! Og síðan tók við
gamla ságán á ný, verðhækk-
un á verðhækkun ofán, örári
verðbólga en nokkru sinni fýrr.
Iiíkístjómin barðist hetjulegri
baráttu til að halda niðri ■—
ekki verðlagi heldur — vísi-
tölti. Eru minnisstæðar margar
orustur iir því stríðd, vísitölu-
kartöflur og ahnáð þvílíkt, en
allar áttú þæf það saminei’kt
að þær snertu ekkert 1711111-
veruleg lífskjör almenhings;
þær voru aðeins háðar í því
skyni að blekkja fólk. En þrátt
styrknum. Hann er ætlaður
íslenzkum verkalýð sem býr
við þröngan kost, ekki doll-
arabjónum með sálina í víti.
fyrir allt þetta basl fór' þaö
svo að hin margfalsaða fram-
fæfsluvísitalá komst að lökúm
upp í 355 stig, meðán kaup-
gjaldsvísitálan vaf enri bundin
við 300 stig.
Það er eins og iriaður lifi nú
aftúr þessa daga. Tilboð ríkis-
stjóimarinnar er ná'kvæmlega
eins og auglj’sihgáruna AB-
stjómarinnar á gamlárskvöld
1947, og áróður blaðanna ' cr
fluttur með samskonar orða-
lagi og þá; það ef talásið fyk
af gömlum setningum og þær
eru leiddar til öndvegis í blöð-
um þeim sem ekki töldu annað
ráðlegt eri að. fela þáer í
skúmaskotum um sinn. Segi
menn svo að sagan enduftaki
sig ekki. Og það er ebki. að
undra þótt AB-blaðið fagni,
þetta málgagn sem enn er per-
sónuleg eign Stefáns Jóhanns
Stefánssonar og Emils 'Jónsson -
ar; það er alltaf fróun fyrir
fallna menn að rifja upp gaml-
Framhald á 7. síðu .
IfesÉiirfim ber ekki það
sem ég ber
Tilboð ríkisstjórnarinnar felur það í sér að það á að leysa
verkföllin á kostnað verkiállsmannanna sjálfra. Niðurgreiðsla
á vísitölunni er kostuð af almannafé sem að verulegu Ieyti
er tekið á annaii hátt ai' verkfallsmönnum sjálfum. Auknar
ijölskyldubætur á einnig að taka með nýjuni nefskatti og
framlögum af almannafé. Það eina sem breytist er að einhver
tilfærsla verður á kjörúm Vérkiállsthánna innbyrðis, en einok-
unarklíkurnar sem raka saman hándraða inilljóna gróða á ári
sleppa alveg. Tilboðið er aðeins ný gerð af sögunni um karlinn
sem reið í kaupstað og liafði bundið poka á bakið á sér. Þegar
hann Var sptirður hvérs vegna liariii fésti pokaim ekki á hestinn
í staðinn, svaraði kariinn: Hesturinn ber ékki það sem ég ber!
— Bíldsstjóriiin býðst til að fiytja hnakktöskuna af hestinuni
upp á bakið á reiðmaiminum.
í á
Þegar afvirinuríítendur s'vöruðu kröfuni vériiálýðssamtaikanna
með því að Iýsa júir þrí að þær væru að rísu hóláariilégar
og saiingjaríiar éri iflárgifc átvinburéláriidur Þmgju þé ekki inidir
þelm stáðið vegna skattpíningar ríldsstjóriiariniiar og ofsa-
gróða eínokuuarhririgaririá, beritu veritalýðssamtökin áríirihu-
rekeriðuin á að gera kröfu tíl valdamaiinánná um breytta
stjórnariiáttu; slikar kröfur myndu njótá slriðniiigs \rírkalýðs-
samtákanna. Þessar viðræðiir haíá nú borið eiiikeimilegan
áraiigur. í tílboði ríkisstjóruariiiiiar félst nokkur ívilnun til at-
vinnurékerida, með lækkun á olíri, benzíni og- farritgjölðum, en
þéssa fvilriun á ekki að nota tíl að liækka karip lauriamanriá, eíns
og iipphailega var ákveðið. Hún á aðeitts að vera gróði hánda
atViiitturékettdttm! Er hægt að Kflgsa sér öliu meiri óskamm-
leiini eri að bjóða 20.000 VerkartiöriiAúri upp á slíka ,,lausn“
éftír 18 dagá veriifáll?
GUÐMDNDUR VIGFÚSS0N:
Sjálfstæðisflokkuriim ætlar að hækka
fasteignagjöldin í Reykjavík um 200%
RÁÐSTÖFUN SEffi KEffiUR MJÖG HART NIBUB A EFNALITLUM
EINSTAKLINGUM. ER RÁDIZT HAFA i BYGGINGU SMAÍBÚÐA A
TÍMUM VAXANÐI DÝRTÍÐAR, ATVINNULEYSíS 0G LÁNSFfÁRSBANNS
Hvers vegna?
Bíkisstjórnin heldur því fram að tíllögflr hennar séu mikið
átak gegn dýrtlð og verðbóigu og stórbætt afkomu vinnandi
fóiks. En hvers vegna hafa þá ekki þessar aðgerðir verið
framkvæmdar fyrir iöngu? Hvað kemur tíl að þessi ágæta
stjórn alíra stétta liefur ekki fyrir löngri stöðvað’ dýrtíð o’g
verðbólgu með þessu cinfalda pennástriki, og komið I veg fyrir
síversnandi kjör almennings og víðtækustfl kaupgjaldsbaráttri
í sögli iándsins? Og önnur spurning: Hvers vegna erækki hægt
að tengja þessar ráðstafanir við gruiuikaupshældtun, þannig
að verðlag standi í stað þó að kaup hækki að mun? Viija
Morgunblaðið, Tíminn og AiB-blaðið ekki eyða stærstu letíttm
sínum til að svara þeim spurningum í fyrramálið?
Frá Tiniamöniiuiii
Tímiun segir í gær að samninganefnd verkaiýðsfélaganna
hafi gert sig scka um „fáheyrt trúuaðarbrot“ með þvi að
skýra Þjóðviljanum lrá sniáriaTboðum ríkisstjórniiritinar. Þjóð-
vTÍjarium er kærfc að skýrá frá því að hann liafði upplýsirigar
smar ckki frá samninganefndinni, heldur frá Framsóknar-
möiinum sem standa Tímariiun mjög nærri. Stjórnarflokkarnir
voru ósparir á að segja trúnaðarmönnum sínum frá „fcilhoð-
unum“ iöngu áður cn sanuiinganefridín fckk að sjá þáu, og
ÞjóðViljanum þótti rétfc að fléiri fengju þá vitneskju irm háð-
ungina.
í fjárhagsáætlun Reykjavíkur
fyrir 1953 sem riú líefur verið
lögð fram til 1. umræðu í bæj-
arst'jörn er gert ráð fýrir að
hækka fasteignaskattinn um
200% og sömúleiðis gjöld af
leigulóðum bæjarins öðrum en
þeim sem samið er um til
langs tíma, en )>aó eru fyrst og
fremst iðnaðarlóðir.
Með hækkun fasteignaskatts-
ins hyggst meirihluti Sjálf-
stæðisflokksms áð taka af
fasteignaeigéiidum 4.4 millj. kr.
í viðbót við' það sem verið hef-
ur, þ. e. fasteignagjöldin eiga
að hækka úr 2.1 iriillj. kr. í 6.5
rftilíj.
í fljótu brágði kunriá margir
að líta svo á að fásteigriaelgend
ur s4u ekki of góðir tii að’greiða
hærri gjöld áf eignum sínum til
sameigihlegra þarfa bæjarfé-
lagsins en þ’eir hafá gert til
þcssa. Er þetta rétt að því er
snertir márga þeirra, þ.e. * þá
sem eiga miklar fasteigiiir, hús
og lóðir, langt fram yfir það
sem þéir þurfa til eigin nota og
taka drjúgan s'kilding inn á í
einu og öðru fonni.
En þegar litið er á aðstöðu
alls fjöldaris kéimir fljótlega í
ljós að hér er venð að fará
irui á mjög varhugaverða braut
Af ca. 20 þúsund gjaldendum
Reykjavíkur á’ um helmingurinn
eða um 10 þusund riianns fast-
eignaskattsskyldar eignir. Lang
flestir þessara manna eiga í-
búðarhús eða íbúðir í sambýl-
isliúsutti. Þáð liggur í áugum
upjM að í þessum hópi er fjöldi
alþýðumanna og millistéttar-
fólks."
1 þessu efni hefur orðið gagn-
gerð breyting frá því sem var
fyrir 10-15 árum. Þá mátti það
teljast til undantékninga ætti
verkamaður eða sjómaður hús-
ið eða íbúðina sem harin bjó í,
Fiestir aiþýðumenn urðu að
sætta sig Við áð leigja og marg-
ir létu sig varla dreyma um
það að geta nokkum tíma eign-
ast eigið hús eðar íbúð.
Þáð var hiri mikla sókn veTka-
lýðsshreyfingarinnar á árunuiri
1942-1948 sem þessu breytti,
ásamt þátttöku Sósíalista-
flokksins í ríkisstjórn frá 1944-
1947. Atvinnulevsinu var út-
í-jTnfe og vérkáiýðuriiin varð
þéss umkominn áð hækka kaup-
ið svo um munaði. 1 fyrsta
skipti var fátækrin og skortur-
inn. rekinn á dyr. Allir sem unn-
ið gátu fengu verk að viruia og
mannsæmandi lauri fyrir störf
sín.
Þéssi gjörbréyting á högurii
vcTkalýðsstéttarimiar, sem knú-
iri var fTahl áf saniéiiíaðri
verka lýðsh'rcý f in gu undir
traustrí forustu, varð þess vald
ándi að á Jiessiun árurn réðust-
margir alþýðumemi í það stór-
rírki að 'koriia sér upp Iiúsi eða
eignast íbúð í sambyggingu
Verkamánnábústaðá og sám-
■vinnubyggingáfélaga eðá ami-
arra )>eirrá aðllá ér fyrir slík-
uni byggingum stóðu. Þannig
eignaðist fjöldj alþýðumamia í
fyrsta skipti eigið þak yfir höf-
uðið.
Eftir að afturhaldsflokkam-
ir tóku höndum saman 1917, og
■marsjallstefnaii leysti stefnu
nýsköpunar og framfara af
hólmi, \-arð fljótlega breytirig
til hins verra. Mönnum var ekki
aðeins torveldað að byggja í-
búðarhús og fráirikvættuiir töfð-
ar tiieð liöftum- og' hverskonar
skriffinnsku heldur var óg al-
menningi gert með öllu ókleift
að fá nauðsynlegt Iánsfé til
bygginga. Bankar og aó'rar
lánsstöfrianir voru að fyrirlagi
ríkisvaldsins lokaðar fyrir þeim
sem vildu ráðast í íbúðarbygg-
ingar.
Eu ékki var iátið Við það
sitjá. Ofari á þessa- erfiðJéika
bættist’ gengislækkunin og af-
leiðirigar hennar, stórfeMar
, verðhækkanir á cfni og kostn-
'aði við byggingar. Og svo að
lokum allsherjar ránsherferð á
hendur almenningi í formi a'i-
iTiemira verðhækkana, líækKún-
arar á sköttum, tollum, útfevör-
iim og hVerskonar gjöldum tii
hins ópiribera.
Ög við þetta allt bætist svo
stórfellt og skipulagt atvinnu-
jleysi af hendi stjómarvald-
amia.
Óhagstæð lán, almenn Iáris-
fjárkreþpa, skattpfning og at-
vinnulej’si er það hlutfekiþtl feen;
sá alineriningur hefur átt' viö
að búá, er ráðizt hefur í þac'
þjóðnytjastarf að tayggja íbúð-
arhús sér og sínum til bjargar
og þjóðinní allri til aukinúar
hagsældar.
Og samt hafa menn byggt..
jafnvel frá 1947, þrátt fyrir’
öll höft og bötm, lánsfjárskori
iog hvérskoriar erfiðleika. Er.
igeta má nærri livernig hagur
þeirra manna er, flestra hvérre
er þurft hafá að byggja við
'þáu skilýrði seöi liér héfur-
Verið lýst.
Enda er það sannast máía at
margir alþýðumenn Iiafa miss:
liús sín og íbúðir. „Jafnvægi'
eysteinskxmnar og benjamínsk-
unnar he'fúT aldrei iriiðazt við
það að íslenzkur alþýðumaðui
ætti að leyfa sér þann munai'
að bj’ggja hús eða -eignast í-
Framhald á 7. síðu.
YERKEFNI
Um dág-inn var allt ’búið undh- f’óttarin.
A.ð svo bfmit j-ekk Hodnja Nasreddin
inn til fangá sins: Nú er fungavist’
þín brátt á nnda, Hössein Húalútv Kg.
j-firg-ef höllina í nótt off ég skil lu-.r-
bergi þttt eftiT' opið, að' því tilskUdu
nXi þú yfírgéfir það ekkr fyrT én áA
tvám -dögum íiBnaiu.
— Staridir þú eklci við þettn .ojf ef svo
sky'di • vilja (U at) værl, enn i höll-
itín, þií hJýfur ]>ú -aS . áliilja ::<> ök
yrtti :>.S~ saka: þi P' ur>r ffóft.uv.Brauri 'og' £á
'þig: böíiliriurii'í hcndii?:,. Vértu nú sadj
-Hús.9e.in.. Húslj.a,., Aflt'rftieuT. .fvú. Bág'dad,-
ng' vertri nör- vlvlj.í .ríjiiiS ÚGwÚr. ■ ' i.,. : ",
- Tvp fel þér að segja emírnum hið sanna
og bilta hi/nurn ná.i'n riritt. Hlustaðu nú
ú Cg- heiti Hodsja. Nasrcddíni ••• Ó, au<i-
Váéþáði titdnwetixiun; hopaði á hiaú. Hann
. kom engúi öðfcu orOi app, svri niiktð' • vaiö
honum um að heyra -þcíta nafn. Úoðsja
Nasreddin fór. . ‘
bað hinkaðl t hunMnni, þegjar hunn halláðl
herini aO stöftuu á éftir wér flg fótatak
rians hljóðriaöl útifyriv. öltiunguiioti -.lædd-
íst fram aö hurðinni ps tók í hana
dyrnar voru opriar. liann gægðist út
• eriginn -gdst. Svri lokaði Jiánri í sJtjmdi:'
Hoi! Ég þórl eklii fýrfr'Hód’sja •Násréddiri!.
Ég hef veitt því atliygli að
hér á landi starf'ar stöfnun
sem kallar sig Fræðslunefnd
frjáKra vcrkalýðsí'élagsi si Is-
iantli. Ráða má af verkum
iþessarar ncfndar að húri láti
einkum til sín taka þvingiinar-
aðgerðir , gegn verkalýðnum,
end-a bendir nafnið til þess að
hún eigi að vera málsvari
frjálsra verknlýðsfélaga. Rit
nokkurt sem nefndin sendi frá
sér fyrir skömmu sýnir ber
lega að hún telur eigi eftir
sér að færast nokkuð í fang,
og' einskorðar ekki starf sitt
við liégóma eða smámuni, og
má þyí yei'a að heniii þyki
imvte'rid yerkefni tæplega nógu
stór fyrír sig. En hér gæti
verið von á meiru.
Syo er mál með vexti að is-
lérizkur verkalýður á í mjög
harðri . verkfallsbaráttu urii
þéssui' mundir, og vita allir að
baráttan stendur ufii það
hvort fátækasta fólkið á að
fá lifvænleg laun fyrir vinnu
sína, eða láta bjóða sér og
fólki ;sínu sulfc og klæðléysi
élla, Allir vita að þjóðartékj-
umar eru svo miklar að vinn-
andi' fólk getur haft há laun
og stöðuga atvinnu, ef ekki
væru látnir sitja í fyrirúmi
hagsmunir iimlendra og út-
leiidra auðmattiia. Þessir aðilar
eru að .,t’C'Vna að draga verk-
falli'ð á. langinti tii þefes að
þifcýta. fólkið og Teyttft' siðari
að rieyða það ál> aS' g’áriga að
feuláiuirlxiðimi; Annfrð' éi‘ Hka
haf!. í líuga. líé’- cr í ia'ndi cr
lerit ásiúlið'.' Þt'i' var* eins og
öðrjini i’fiíVölÚimi kuriúugt' ún>
verkfallið löngu áðúr eft* JSe
skall á. En nú er sagt að þat
hafi sér ckki málungi maitar
lengur. Vön sé á vistaskiþúm
1 viðbót við þær vörur sem
leynast kunna í lestum Bim-
skipafélágsskipai>ria, ,og. .msni
riú' heirineEffi sjálfir veróa at
hefja liiíriU við R'eykjaviloir-
’höfri sVo að herinri vérði ekki
hunguttHöTða. Siigt er að ££k-
isstjórnin hafi mi'k'la sai&ú&’
með' sefuliðlriu.
Eil nú c-r spurntngin: ‘vil?
ekki FrSéðfelúnefttd frjálkra
verkai.vðsfélafta á fslandt táka'.
að sér að útskýra fyiir Tikis-
stjórninni og setuliði Barida-
rikjamanna áð íslenzk verka-
lýðsfélög, sem eru meðlimir í
Alþjóðasamb. frjálsra vcTka-
lýðsfélalga, eig'i í verkfalli og
að líf og heilsa meiri hfutr.
landsmanna veltur á ;því aó
þau vinrii sigur. Fræðslunefndir
verður að sjálfsögðu að bend:
fyrrncfndum aðilum á, að af-
skipti setuliðsins mundu valda
átökiim við verkalýðsfélögin og
torveida sigur þeirra. íslenzl;
verkalýðsfélög geta ekki ;þoI-
að að útfént setulið, frefflur en
aðrir, hefji verkamannayinttu á
félagssvæSum þeirrá. Ennfrtem-
ættí Fræðslunel'ndin að fráeða-
Alþjó<\:isamb:vtul frjáisra vt'.rka-
iýðsí'élaga á því að Alþýonsrim-
band Islavids hefur sóft um
stuðning þess, xn svar hafí því
miður ékki borizt ennþf.
Þegar þefta- starf nV-'íiídar-
itíhar hefur boríð' jáÍyaíðiM á-
‘i’nttgiir, rirtii n'efndttTú-.entt aÞ
aflcíæðaflr' fekiWéju 'iifirMfeirifi
og birfcá' almeriningi' ti&fh sin,
. IvcylrjáVik Í7. d’éscmSer ÍÖ52
Þorí'írltíur Þérarir^setai