Þjóðviljinn - 16.01.1953, Blaðsíða 6

'6) — ÞJÓÐVIIjJINN — Föstudagur 16. janúar lt>53
Hver hlufur á sinum sfað
Jæja. Pési, fiýttu þér nú að
taka til áður en pabbi þinn kem-
ur heim. Eitthvað þessu líkt
heyrist oft á fléstum heiráilum,
þarsem eru böm; og það er
víst lfka oftast þannig að Pési
hefur litla löngun til að verða
við tilmælunum.
Hér á myndinni er sýnt,
hvernig slíic hilla lítur út, eftir
að Pósi hefur fengið hana til
eignar og vunráða. Á rniðhillun-
um er ikomið iyrir pappaöslijum
undan skórn, þær koma í stað-
inn fyrir skúffur. Á öskjurnar
En þao er líka. oílji:
ins. F.vrsta skil I
ins. Fyrsta kjui ,
yrðið fyrir því aí T
liægt sé að úennr | w
börnum að gangf' ^
snyrtilega frá leik- [
föngum sínum er, ^
að þau ihafi ein-
hvern stað að láta
þau á. í!að er aðf
vísu erfitt í þröng-1
um húsakýnnúm. |
og þá er gripið ti! |
þess ráðs aðf;
hrúga öllu dótinu |
í einhvern kassa.
Nú er það í sjálfu
sér ágætt að þau|
hafi slíkan kassa
cn ákjósanlegt er^
að þau hafi líka I
i‘* I
einhvern
betr
geymslustað. Ef
f jölsikyldan á í fór-
um sínurn gamla, úrsérgengna
bókahillu, sem éfckj þykir til
neinnar prýði í stofunni. er
ygtadaimálið ieyst. Laghentu
fólki væri heldur ekki skota-
síjuld úr að reka saman siíka
liillu lianda bömumun.
Haimagnstalimðrkiinin
Kt. 1045-1:4,80
Nági-enni Reykjavíkur, umhveríi
Eiliðoánna vestur að markalinu
frá Flugsk&iavegi við Viðeyjar-
sund, vestur að Hliðaxfæti og
þaðan til sjávar við Nauthólsvík
i Fóssvogi. Eaugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjai-
arnes, Árnes- og Kangárvallasýslur.
Austurbærinn og Norðurmýri,
milli Snorrabrautar og Aðalstræt
is, Tjarnargötu og Bjarkargötu
að vestan og Hringbraut að sunn-
an.
Eftir liádegi (kl. 18,15-19,15)
Vesturbærinn frá Aðaistrætl,
Tjarnargötn og Bjarkargötu. Mel-
arnir, Grimsstaðaholtið með flug-
va.llarsvaeðinu, Vesturhöfnin með
Örfiriscy, Kaplaskjói og Seltjara-
er límdur marglitur pappír eða
þær skreyttar á aiman hátt, pg
er sjálfsagt að láta Pésa sjáíf-
an xun það. Þarna getur hann
raðað gullum sínum, svo að
hver hlutur sé á sínum stað,
og staður fyrir hvern hlut.
m
Stjómafkjöí í S. 3.
Framhald af 8. siðu.
svindl í félaginu? Þessu kemst
stjórn S. R. ekki tmdan að svara
og láta fara fram rannsókrt í
þessttm efnttm tii þess að bera
af sér alian grun. Krafa sjó-
manna er að nú þegar verði
efcit til stjórnarkjör.s í félaginu
þar sem listi iþeirny liafi verið
gildur þrátt fyrir úrskurð ikjör-
stjórnar þar um. *Eða iþorir
stjórn S. R. ekki að gefa sjó-
mönnum kost á að láta í ljós
álit sitt á gjörðum þeirra á síð-
ástliðnu ári ? Ætia þeir að
þröiigva á ólöglegan hátt upp á
éjómenn sömu stjórninni og í
fyrra sem helzt hefur það til
afreka unnið:
Að segja ekki upp sMdveiði-
samningmim þrát.t fyrir
margs konar misrétti í hon-
um.
Að hafa staðið í samningum
um þorskaoetaveiðar allt ár-
ið án nokkurs árangurs.
Að hafa unnið að því leynt
og ljóst að fellt var samúðar-
vehkfail með verkalýðnum í
desember.
Að hafa látið hjá líða að
mótmæla McCarranlögunum
illræmdu sem þeim ber að
mótmæla harðlega og þá ekki
sízt eftir að farið ep að of-
sækja ísl. farmenn eftir
þeim.
AG hafa undirbúið kjaradeilu
bátasjómanna cins og raun
ber vitni.
Að hafa haldið 2 félagsfundi
á árinu -—
svo nokkur afreksverú séu tal-
in. að eteki sé minnzt á aðgerð-
arleysi stjórnárinnar á árinu,
m. a. í slysarááium o fl.
Gefi stjórn S. R. dltki ákveðið
ávar við kröfum sjómánna nú
þegar, ráimu. þeir athuga aðrar
íaiðir til 'þess að leita réttar
síns.
.<£
Hér cr ekkcrt Cyð-
iíigahatur
Framh. af 5. siðu
sem áfastur er og gyðingasafn-
ið, sem nú er kosið af r£kinu.
-^r-Meiia.en Gyðingar
—» 4í&ieilandi og Banda-’
ríkjunum geta sagt
Hafi ég verið í ncikkrum efa
um það sem dr. Sichl og Neu-
mann höfðu sagt mér, var hann
h'orfiim á samri stundu við svar
dyravarðarins, þegar ég bar upp
við hann svipaða spurningu
þeirri sem ég hafði áður bor-
ið fram við leiðtoga Gj’-ðinga.
„Ætti það ao merbja", spurði
hann, „að vegna þess að ég sé
Gyðingur, hljóíi ég að vera
suma manngerð og glæpamenn
eins og Fisehl cg Eeicin, sem
á styrjaldarárunum s\iku Gyð-
inga í Iiencítir naaistum og
gestapó? Auðvitað ekld.
Og hvað Gyðlngahatrl við-
vskur“, bætti hann við, „þá veit
ég sem Gyðingur, að ef cinhver
lætur hatursyrðl falla um Gyð-
ínga, á ég vísan fullan stuðuiug
frá öryggislögreglu ríklsins, ef
ég vil draga hanu til áhyrgðar
— og það er víst; meira en
nokkxir Gyðingar í Englaiuli
eoa Ameríbu geta sagt“.
Eítidit raeð sóSsaftíma
Á fundi bæjarráð.s 13. þ. m.
var samiþykkt samkv. reglu-
gero ffá 7. janúsr 1946 að
skipa þessa merm eftirlitsmenn
með róðrariíma fiakibáta í
Reýkjavík: Andrés Finnboga-
son, m.b. Svan, Þórarinn Vig-
fússon, m.b. Hagbarði.og Þórð
Jóhaaær-son, m. b. Asgetri.
öskur auðvaldsins
Framhaid af 5. sSöu.
st.yrks heldur og sérstakrar
tækuilegrar þjálfunar aí háifu
leyiiiþjónustu bandaríska hers-
ins í Vesturþýzkalandi? Séu
þetta ekld eintómir hugarórar
úr mér man ég heldur eklci
betur en að aðalforustumenn
þessa glæpafélagsskapar í
Vesturþýzkalandi reýndust
flestir íyrrverandi liðsforingjar
úr SS-sveiínm nazista.
í þessu tilfelii bætti banda-
ríska ieyniþijónustan gráu ofan
á svart með því að neita því
að þeir liðsforingjar bandaríska
hersins sem annast höfðu sam-
bandið við þemian hryðju-
verkafélagsskap yrðu yfir-
heýrðir.
Ég minnist þess ekki að auð-
valdsblöðin íslenzku hafi sýnt
neinn sérstakan áhuga fyrir
því að kynna lesendum sínum
eða útskýra fyrir þeim þessa
, ,menuingar “ -starf semi hinna
bandárísku vina sinna.
Þessu til viðbótar mætti
kannski miima Morgunblaðið,
Tímaim, Vísi og AB á þá ó-
hrekjaniegu staðreynd að
Bandaríkin verja á þessu ári
hvorld meira né minna en 100
milljónum doílara til undir-
róðurs og skenrnidarstarfsemi í
Sovétríkjunum og alþýðuveld-
unum; Og það er ekki fariö
laumulegar með þetía on það,
að upphæðin er höfð á sjálíum
fjárlögum ríkisins og ekkert
íarið í lauukofa með tilgang-
inn.
Engum þarf því að koma á
óvart þótt jiessarar þokkalegu
starfsemi sjáist einhversstað-
ar merki. Að sjátfsög'ðu er
það iiryggilegt að nokkur liorg-
ari verkamannaríkisins í austri
skuli ljá sig til morða og
skemmdarvcrka í þágu
þeirrar heimsvaidaklíku sem
stjórnar Bandaríkjum Norður-
ameríku. En vissulega ber að
fagna því að upp um slíka skuli
komast áður en þeir hafa náð
cnn háskalegri árangri í iðju
sinni.
Þa'ð er vafalaust ekki af fá-
fræði heldur öðru verra að auð-
valdsblöðin íslenzku öskra sig
nú hás gegn Sovétríkjunum
þegar þau hafa hendur í hári
nokkurra af iaunuðum
skemmdarverkamönnum og út-
sendurum Bandaríkjaauðvalds-
ins. Eigi að síður taldi ég rétt
að minna á þessar athyglis-
ver'ðu staðrejTidir um vinnu-
brögð skjó'stæðinga þeirra 5
vestri, mætti það verða rit-
stjórimum til nokkurrar and-
legrar uppbyggingar og skiln-
ingsauka á því sem raunveru-
lega er að gerast.
Vcrkamaður
Auglýsið í
£,*»>¥' •I*
Pföovilfanum
Hann sagði: ,,Nei, alls ekki — alls efcki. Þér skuluö vera -
lijá manninum yðar. Segið mér bara allt um fötin þeirra og
liérna — hér — hvenær þau þurfa að hátta. Svo skuluð þéf
engar áhyggjur hafa“.
Um kvöldið fór hann með henni upp til þeirra þegar þau voru
háttuð. Ilann sagði við Ronald: „Þú ætlar þá að koma ráéð
mér til Englands að heimsækja frænku þína“.
Litli drengurinn leit á hann glampandi augum. „Já. Eigum
við að fara í lest?“
Howard sagði: „Já, við eigum að vera lengi í lest“.
„í eimlest eðá rafmagnsiest ?“ ;
„Ég held það sé eimlest. Já, það er áreiðanlega eimlest".
„Hvað verður hún á mörgum hjólum ?“ En þessu gat garáli
niaðurinn ekki leýst úr.
Þá hvein í Sheilu: „Fáu.m við að borða í lestinni?"
„Já“, sagði hann. „Þið fáið að borða í lestinni. Þið fáið
sjálfsagt miðdegismat, te og morgunmat líka“.
„Ú .... ú“, sagði hún. Svo endurtók húa vantrúuð: „Morg-
unmat í lestinni?*'
Ronald starði á hann. „Hvar cigum við að sofa?“
Faðir hans sagði: „Þú átt.að sofa í lestinni, Ronni. í litlu
rúmi út af fyrir þig“.
„Sofa i lestinni?" Hann sneri sér að gamla manninum. „Herra
Howard — má ég sofa hjá eimvélinni ?“
Slieila sagði: „Eg líka. Ég vil sofa hjá eimvéiinni".
Brátt gat móðir þeirra fengið þau til að leggjast út af. Hún
kom niður skönunu á eftir karlmömiunum. „Ég ætla að fá frú
Lucard til að útbúa körfu með nesli hanöá vkkur“, sagði
iiún. „Það verður auðveldara fyrir yður að gefa þelm að borða
í svefnvagninum cn vasast með þau í matsalinh;'.
Howard sagði: „Það er vingjarnlegt af yður. Það verður
miklu auðveldara á þanri hátt“.
Hún brosti. „Ég veit ’nvernig er að ferðast með böm“.
I-Iann borðaði með 'peim um kvöldið og fór snemma að
hátta. Hanr. var máíulega þreyttur og svaf prýðilega. Hann
vaknaði snemma eins og liann var vanur og lá um stund í
rúminu og hugsaði um það sem hann þurfíi að gera. Lolcs
fór Iiann á fætur og honum leið óvenju vel. Það hvarflaði ekki j
að. hoeium, að vellíðan hans stafaði af því að hann hafði.verki
að vinna í fyrsta skipti í marga mánuði.
Þennan dag var nóg að gera. Börnin höfðu lítinn faraúgur
meðferðis; föt þeiira voru öll í lítilli tösku. Með aðstoð móð-
» i —— .. -Ufcin.
urinnar lærði gamli maðurinn lielztu atriðin í sainbandi við
klæðnað þeirra, hvemig átti að hátta þau og hvað þau ættú
að borða.
Éteiii sinni þagnaði frú Cavanagli og leit á hann. „Heyríð
þér annars", sagði hún. „Þér viljið auðvitað heldur að ég
komi með yður til Parisar, er það ekki?“ ; v
„Éei, alls'ek'kf'Csagði hanh. ‘,Ég fiillvissá yður urá að þeim
"er öHætt 'Kja ráér“. " *’
Hún þagnaði andartak. „Já, ég geri ráð fyrir því“, sagði
liún hægt. „Já, ég býst við að þeim sé óhætt hjá yður".
Hún minntist ekki framar á París.
Cavanagh hafði farið aftpr til Genfar, en þctta ikvöld birt-
ist hann við kvöldverðinn. Haim kallaði á Ilovvard og fókk
honum peningá til ferðalagsins. „Ég get ekki lýst því, hve
þákklát við erum“, tautaði hann. „Það gerir gæfumuninn að
Vita af börnuiium S Englandi'*.
Gamli maðuriim sagði; „Hafið engar áhyggjur af þeim.
Þau eru örugg hjá mér. Ég hef sjálfur átt böm“.
Haim borðaði eldd ikv'öldv^ð með þeim um kvöldið, því að
hann áleit betra að leyfa þehn að vera einum ráfeð bömunum.
Allt var i’eiðubúið fyrir ferðina; töskur hans voru tilbúnar,
veiðidótið í langa, sívala hylkinu. Ekkert var ógert.
Hann fór upp í herbergi sitt. Það var glampandi tungls-
ljós og um stund stóð haim við gluggann og horfði yfir
engin og ákógana í átt ti! fjalla. Það var mjög kyrrt og frið-
sælt.
Hann sneri sér írá glugganum og var þungt í efeapi. Það
var óeðlilega friðsælt héma í Jm’afjöllunum. Tvö eða þrjú
hundruð míluin norðar hðtðu Fmkkar baráttu upp á líE og;
dauða við Somme; friðurinn í C-idoton varð honum skjmdilega
ógeðfelldur, óheillavænlegur. Annríkið og atið í samtoandi við
ferðalag bamanna hafði breytt viðhorfi hans; nú þráði hann
ekkert frekar en að komast til Englands, í ólgu atbúrðanna.
Hann var feginn að hann var á förum. Friðsældin í Cidoton
hafði hjálpað honum á erfiðum thnamóturá, en nú vrar kominn
tími til að skipta um aðsetur.
Daginn eftir var allt á ferð og flugi. Hann var snemma á
fótum, c*i börain og foreldrar þeirra vorú þú omin á stjá á
undan homrm. Þau snæddu saman morgunverð í síðasta sinn
í borðstofunni; aðjokurálærði Howaxd að mýkja skorpúná á
hveitibrauðinu með þvi að .dýfa henxú niður í kaffi. Og gamli