Þjóðviljinn - 20.01.1953, Qupperneq 5

4) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 20. janúar 1953
Þriðjudagur 20 janúar 1953 — ÞJÓÐVILJINN — (5
þJÓOVIUINN
Útgefandl: Samelningarílokkur alþýðu — Sósíalistaflokkurlnn.
Rltatjórar: Magnús Xjartanason (áb.), Sigurður Guðmundsson.
Fréttastjóri: Jón Bjarnason.
Blaðamenn: Ásmundur Sigurjónsson, Magnúa Torfi Ólafsson,
Guðmundur Vigfússon.
Auglýsingastjóri: Jónsteinn Haraldsson.
Ritstjórn, afgreiðsla, auglýsingar, prentsmiðja: Skólavörðustíg.
19. — Sími 7500 (3 línur).
Áskriftarverð kr. 18 á mánuði í Reykjavík og nágrenni; kr. 18
annars staðar á landinu. — Lausasöluverð 1 kr. eintakið.
Prentsmiðja Þjóðviljans h.f.
Eiga Islendingar að selja erlendum
Eiringum einkaleyfi til að nýia verð-
mætasta crkugjafa þjóðarinnar?
Eitt af því, sem nú er mjög til umræðu að tjaldabaki í
herbúðum ríkisstjórnarinar er það, hvernig auðveldast og fljót-
ast megi hafa peninga upp úr þeim auðlindum Islands, sem
telja má grunnundirstöðu stóriðju. Er það fossaafl landsins,
sem hér er um að ræða. Hefur þetta mjög greinilega ikomið
fram í skrifum Tímans. S. 1. laugardag var þar forustugrein,
sem heitir „Nýjar atvinnugreinir og erlent fjármagn“. Er þar
slegið föstu að bæði efnahagslegt og stjórnarfarslegt sjálf-
stæði þjóðarinnar muni í framtíðinni byggjast á því að inn
á þá leið verði farið, að virkja fossaaflið til stóriðnaðarfram-
leiðslu. Þá segir svo: „Það fyrsta, sem þarf að gera í þessu
sambandi er að reyna að útvega nægilegt erlent fjármagn
án þess að binda okkur skulldabyrði, er síðar verði okkur
fjötur um fór. Gjafafé er heldur ekki æskilegt“.
Ef nokkur lesandi skyldi vera í vafa um hvað átt er við
jneð þessu, þ. e. útvega mikið erlent fjármagn án þess að taka
3án og án þess að þiggja gjafir, þá þarf hann ékki annað en
lita í áramótagrein formanns Framsóknarflokksins 31. des. s. 1.
Þar segir svo um þetta atriði:
„Til þess að veita iðnaðinum ódýrt afl verðum við að nýta
þann óhemju auð. sem við eigum í fossaaflinu. Við munum
ekki geta fengið það mikið lánsfé sem til þess þarf, enda
vafasöm leið að stofna til svo stórfelldra skulda. Hin leiðin
sem Norðmenn hafa farið og þeim reynzt með afbrigðum vel,
er að veita einkaleyfi til fyrirfram ákveðins tíma og kaupa-
rétti að þeim tíma liðnum“.
Hér er hugmyndin skýrt sett fram. íslendingar eiga að
veita erlendum aðilum, sem verða myndu voldugustu auðhringir
veraldar einkaleyfi til að „nýta þann óhemju auð, sem við eig-
um í fossaaflinu“. Sem varnagla eigum við að visu að setja það
skilyrði, að við eigum kauparétt að fyrirtækjunum að visS-
um tíma liðnum. En hvemig fer ef við nú skyldum ekki hafa
möguleika til að kaupa hin stóru fyrirtaéki að'þeim tíma liðn-
um og myndu ekki vera mestar líkur til að svo færi?
Á síðustu árum hafa íslendingar fengið sára reynslu af því,
livemig það hefur reynzt að treyst á aðstoð sterkra aðilja.
Þetta veit ríkisstjórnin og allir hennar stuðningsmenn. Þetta
er þjóðinni smátt og smátt að verða ljóst. Þess vegna þora
þeir sem þessu hafa ráðið, ekki lengur að segja að þeir vilji
halda lengur áfram á þessari sömu braut. Þess vegna segir
Tímian, að við megum ekki stofna til skulda, sem verði okkur
síðar fjötur um fót. Þess vegna segir hann enn fremur, að
gjafafé sé heldur ekki æskilegt. En þá skal þó reynt að
smeygja því á lævíslegan hátt inn í huga þjóðarinnar að við
eigum eina ágæta leið til að leysa úr þessum vanda. Sú leið
er einföld. Svo einföld að það þarf ekkert annað en að taka
nú upp alvarlegar viðræður við samstarfsþjóðir okkar að leyfa
fésterkustu aðilum þeirra að hagnýta „hinar óhemju áuðlindir,
sem Við eigum í fossaaflinu“, hagnýta þær eins og þeim sjálf-
um þóknast, byggja eigin fyrirtæki á íslandi, vera sjálfir eig-
endur með fullum ráðstöfunarrétti á þeirri framleiðslu sem
íramleidd væri af íslenzkum höndum með íslenzku afli, því
væntanlega mun til þess ætlazt að íslendingar fengju þó náð-
arsamlegast að leggja af mörkum verkamannavinnuna, þótt
erfitt muni að fullyrða hvernig efndir yrðu á slíku loforði,
Væri nú lejdilegt að spyrja? Hvað qj- nýlenduaðstaða ef ekki
þetta? Og hvað er líkiegra en að svo voldugt yrði það erlenda
fjármálaafl, sem réttindin fær, i atvinnulífi og efnahagslífi
Islendinga, að því væri leikur eiam að halda svo á málum að
Islendingar hefðu enga möguleika til að gerast kaupendur að
þeim fyrirtækjum, sem um væri að ræða, þegar þar að kæmi,
þótt Hermann Jónasson þykist geta tekið dæmi af Norðmönn-
um máli þessu til sönnunar.
Á því er reginmunur að vera þjóð 150.000 einstaklinga eða
milljónaþjóð, og mun þó Norðmönnum oft hafa orðið allþungt
íyrir fæti í þessum málum. Svo skammur tími er liðinn síðan
íslenzka þjóðin losnaði undan margra alda nýlendukúgun að
hún á að vera minnug þess, hve varasöm loforð eru í efnum
fcem þessum. ,
Velvakandi og Bakkus kóngur
GLAÐVAKANDI skrifar: — Það
hefur lengi verið talið mönnum
til gildis, að vera konunghollir.
Keyri slíkt úr hófi er eðlilegt
að á því sé vakin athygli. Þessi
konungholli maður, sem hér um
ræðir nefnir sig „Velvakandi“
og konungurinn er Bakkus
gamli. Með stutu millibili „í
daglega lífi‘ sínu, kjalarmegin í
miðju Morgunblaðinu ber hann
fram lof sitt og tilbeiðslu til
Bakkusar kóngs og hvetur aðra
til eftirbreytni. Með aðstoð
dansks vínkaupmanns hefur
Velvakandi m. a. komizt að
þeirri niðurstöðu að nú þurfi
menn ekki lengur að þjást af
svefnleysi, og ráðið er einfalt:
Ákalla Bakkus, bergja af örlæti
hans áður en farið sé að sofa. Og
sjá bæn þín er heyrð! Þú sofnar
undir handleiðslu hans hátign-
ar! (Áfall fyrir lyfsalana!). Þið
þreyttu sem þjáist í dagsins önn
og striti, full af áhyggjum sem
valda svefnleysi, ykkur hefur
verið, í nafni hans „almættis",
boðinn sætleiki svefnsins.
Merkilegt að Velvakandi skuli
skreyta „Daglegt líf“ sitt með
myna af vínlausum borðum þar
sem sýnilegt er að allt gengur
rólega fyrir sig, en það er ekki
í anda konungsins. í mörgu hef-
ur Velvakandi að mæðast og að
mörgu verður hann að hyggja í
þessu dekri sínu. Hann kemst
að þeirri niðurstöðu, sem er
einstæð eða finnst ykkur ekki,
að það verði þrautin þyngri að
fá unga og gamla til að fella
sig við settar reglur og lagaboð,
en heldur þó áfram í vísindaleg-
um tón, og segir, að „frá fornu
fari hefur það viðgengizt að
„blóta á laun“.“ Áframhaldið í
hugrenningum hans þennan dag
bera nú keim af „blóti á laun“
því hann vitnar í ummæli m. a.
Bismarks gamla og Gladstone,
er segir að áfengi „sé skömm
og svívirðing.“ í sömu andrá
svífur hann til ljóðs „listaskálds-
ins góða“ og vitnar í ljóðlinuna:
„Látum því vinir vínið andann
hressa". Velvakandi er ekki
í vafa um að skáldið sé á sínu
máli. Ekkert skal fullyrt um
hugrenningar, Jónasar Hall-
grímssonar er kvæði þetta
varð til, en það virðist liggja
í loftinu, og ef til vill hefur Vel-
vakandi hins „daglega lifs“ orð-
ið þess var á löngum vökum og
bænum, að ekki sé ólíklegt að
„listaskáldið11 hafi skipt um
skoðun og svar hans við áköllun
Velvakanda í dag yrði á þessa
leið: „Það á enginn að bragða
áfengi, það getur verið ban-
vænt.“ Glaðvakandi."

Þjóðleikhúsið:
Leikdansar
EilIKS BIDSTED
Sviðsmynd
úr leikdans-
inum „Ég
bið að
heilsa“.
UnDANFARIÐ hefur farið
fram mikil rannsókn á starf-
semi og tilraunum fimmtuher-
deilda í alþýðuríkjunum utan
járntjalds og ýmislegt sögu-
legt komið fram í dagsljósið.
Hafa rippljóstranimar vakið
mikla athygli heimafyrir að
vonum, en þó hefur þeim ekki
síður verið hampað í vestræn-
um löndum. Hafa afturhalds-
blöð og útvarpsstöðvar hafið
feiknarlega áróðursherferð, lýst
sakborningunum sem tandur-
hreinum englum, búið til hug-
vitssamlegustu sögur um hvat-
ir ráðamannanna og beitt öllu
því ofsalegasta orðbragði sem
tiltækt er. Eru vonir auðsjáan-
lega taldar standa til þess að
takast megi að rugla allmarga.
í ríminu.
•
Þetta hefur verið reynt einu
sinni fyrr með dágóðum ár-
angri, en skyldi ekki vera dá-
lítið hæþið að vega á ný í sama
knérunn eftir þá reynslu sem
áður er fengin? Árin 1937 og
1938 fór fram mjög víðtæk
réttarrannsókn á starfseml
fimmtuherdeilda í Sovétríkjun-
um. Varð af því tilefni feiki-
legur úlfaþytur í vestrænum
blöðum, og má raunar segja
að blaðagreinarnar nú séu
uppprentanir síðan þá, sömu
staðhæfingarnar og getsakirn-
ar, sömu fúkyrðin. Þessi mikli
áróður hafði talsverð áhrif um
skeið, en senn 'kom þó að því
að allur heimurinn skyldi að
hann hafði verið blekktur af
áróðursflóðinu og réttarhöldin
í Moskvu fengu nýtt gildi.
rískur Seyss-Inquart, enginn
tékkóslóvaldskur Henlein, eng-
inn slóvakiskur Tiso, enginn
belgískur Degrelle, enginn
norskur Quisling, enginn dansk
ur Fritz Clausen, enginn
franskur Petain“. En ástæðan
til þess að engin fimmta her-
«lj»r

deild fannst í Sové.tríkjunum
vgr &ú „að á árunum 1937 og
1938 urðu hin miklu „hrein-
gerningarmálaferli“ í Rúss-
landi. Þau komu eins og skriða,
hvert á fætur öðrum, og heim-
urinn starði á þau í nndrandi
skelfingu og, að því er virtist
hjartgröinni meðaumkun með
gömlum og heiðarlegum bolsc-
vikum, en sá ekki annað í þeim
en hamslausa persónulega inn-
byrðis valdabaráttu milli Stal-
íns og gamalla og nýrra and-
stæðinga hans. Það er hægra
að átta sig á öllum þessum
málum nú eftir á, þegar kunn-
ugt er orðið um fimmtuher-
deildarstarf nazista í ýmsum
löndum, játningar sakborning-
anna sem mjög voru tortryggð-
ar víða um heim, hafa fengið
nýja merkingu s"ðan“. Og enn
sagði séra Sigurður: „En hitt
er staðreynd sem nú er orðin
deginum ljósari að það var eng-
in fimmta herdeild til í Rúss-
landi 1941, þegar innrásarher-
inn þurfti á henni að halda.
Hún hvarf í hreingerningun-
um“.
Þannig er sú reynsla sem
fengin er af staðhæfingum
afturhaldsblaðanna á þessu
sviði og staðreyndunum. Það
dylst ekki neinum að Banda-
ríkin hafa lagt á það megin-
áherzlu undanfarin ár að
stunda fimmtuherdeildarstörf í
ríkjum alþýðunnar og meira að
segja hafa verið veitt til þeirra
starfa 100 millj. dollara opin-
skátt á fjárlögum Bandaríkj-
anna. Það situr sízt á þeim
sem slík verk skipuleggja að
þykjast undrast að þau beri
einhvern árangur. Hitt er skilj-
anlegt að uppljóstranimar nú
veki sömu heift þeirra og mála-
ferlin í Mosikvu 1937 og 1938.
j líggur leiðin \
Það var í haust að ballett-
meistarinn danski Erik Bidsted
var ráðinn til Þjóðleikhússins
ásamt konu sinni dansmeynni
Lise Kæregaard, og hafa bæði
tekið nokkurn þátt í leiksýning-
um; þau hjón eru miklir kunn-
áttumenn í sinni grein, og hafa
getið sér orðstír yíða um lönd.
Það hefur orðið aðalstarf þeirra
hér á landi að halda uppi
kennslu í listdansi, en auk þess
hefur Erik Bidsted samið leik-
dans að beiðni þjóðleikhús-
stjóra, „Ég bið að heilsa“, og
er efnið sótt í Ijóð Jónasar
Hallgrímssonar. Árangur þessa
margþætta starfs birtist á sviði
leikhússins um þessar mundir,
og í fyrsta sinn á föstudags-
kvöldið var.
Sýningin er í þremui' liðum
og vekur leikdansinn nýi að
vonum mesta eftirvæntingu og
athygli, en tónlistina hefur Karl
O. Runólfsson samið og byggt
að nokkru leyti á alkunnu og
ástsælu lagi Inga T. Lárusson-
ar. Leikdans þessi er í stytzta
lagi og getur ekki kall-
azt tilkomumikið verk, enda
virðist lhin fræga kliðhenda
listaskáldsins góða ekki vel til
þess fallin að semja við heilan
leikdans, en önnur verkefni
nærtækari: í ýmsum kvæðum
íslenzkum, æfintýrum og þjóð-
sögum er gnótt af hæfilegu
dramatísku efni, og bíður kom-
andi daga. En þýtt og viðfeldið
er yerk Eriks Bidsted, samið
af smekkvísi og hugkvæmni og
öruggum skilningi á hinu und-
ursamlega ljóði. Og fallega fóru
þau hjónin með aðalhlutverkin,
en Erik Bidsted var þröstur-
inn og Lise Kæregaard engill-
inn með húfu og rauðan skúf;
af öðru dansfólki kvað mest að
vorvindunum, Sigríði Ármann,
hinni kunnu dansmey og Ieik-
dansahöfundi, Guðnýju Péturs-
dóttur og Irmy Toft. Baldur
Hólmgeirsson var þokkalegur í
gerfi skáldsins, en varla nógu
sannfærandi; kyæðið sjálft
mælti Æyar Kvaran fram að
tjaldabaki. Sá flutningur tókst
ekki vel, og er raunar óþarfur
með öllu, lag Inga T. Lárusson-
ar nægir eitt til að minna á orð
og efni ljóðsins. Lárus Ing-
ólfsson teiknaði fallega bún-
inga, og eru þjóðbúningar hans
einkum verðir athygli. En með
fullkomnari notkun ljósa og
tjalda hefði mátt skapa sterk-
ari og sannari hugblæ á svið-
inu; leiktjald Magnúsar Páls-
sonar er að vísu gott verk í
sjálfu sér, en sýnir aðeins
strönd og hlíðar og bát á fiski-
miði, sjálfur dalurinn, heim-
kynni gtúlkimnar og hennar
fólks, sést hvergi.
Þá sýndu Erik Bidsted og
Lise Kæregaard örstutt en marg
frægt atriði úr sígildum leik-
dansi, Grand Pas de Deux úr
lokaþætti „Þyrnirósu", hinu
fræga og stórbrotna verki er
Pepita samdi forðum við tóna
Tschaikovskys. Glæsileiki og
þróttur einkenndu dans hinna
erlendu listamanna og er næg
sönnun um kunnáttu þeirra og
snitli. Einni spurningu hlaut ó-
hjákvæmilega að skjóta upp í
huga manns: Hvenær kemur sú
tíð að hægt verður að, sýna
„Þyrnirósu“ hér á landi?
Síðast skal aðeins getið þess
þáttar sem fyrstur var á leik-
skránni, en það var sýning
nemenda þeirra er notið hafa
kennslu Eriks Bidsted undan-
farna mánuði og numið af hon-
um undirstöðuatriði eða staf-
róf listdansins. Stór hópur
bama og ungra kvenna sýndu
æfingar á slá og gólfi og var
frammistaðan ærið misjöfn sem
nærri má geta; hitt þarf ekki
að efa að við eigmn „mörg
efnileg og ung listdansaraefni
hér á íslandi", eins og dans-
meistarinn kemst að orði í
leikskránni, og geta má þess
að dans tveggja bama, Helga
Tómassonar oð Guðnýjar Frið-
steinsdóttur, vakti óskipta gleði.
Nemendasýning þessi yrði
reyndar miklu skemmtilegri ef
kennarinn stæði sjálfur á svið-
inu og skýrði hin ýmsu spor
og æfingar, heiti þeirra og hlut-
verk fyrir leikhúsgestum, slík
kennslustund væri okkur fávís-
um áhorfendum bæði gagnleg
og kærkomin.
Að sýningu lokinni ætlaði
lófatakinu aldrei að linna og
Framhald á 7. síðu.
SKALKURINN FRA BUKHARÁ

in
Sem dæmi um þessi umskipti
má taka ummæli séra Sigurð-
ar Einarssonar. 1942 skrifaði
hann grein í tímaritið Helga-
fell undir fyrirsögninni: „Verð-
ur Rússland
sigrað?“ í upp-
hafi greinarinn
ar skrifaði
hann: „I þessari
styrjöld ge.ur
allt skeð, —
nema eitt“. Og
„þetta eina sem
ekki skeður er
það að Rúss-
land verði sigrað“. Og hver var
svo ástæðan til þessarar sig-
urvissu Sovétríkjanna að dómi
séra- Sigurðar Einarssonar ?
„Það hefur komið á daginn að
í Rússlandi er enginn austur-
304. dag-ur
Þeir gripu Hodsja Nasreddín og bundu
hendur hans. Hann veitti enga mótspyrnu,
en hrópaði: Emírinn hefur iofað að náða
þá dæmdu. Þið hafið heyrt það!
Fólkið byrjaði að malda í móinn, og æsing-
in fór vaxandi; verðirnir urðu að hafa sig
alla Við. Fólkið hrópaði hærra og . hærra:
Emírinn lofaði að náða þá. dæmdu.
Baktíar fór að verða skefldur yfir öllu
þessu uppnámi, og sagði því við emírinn:
Herra, láttu þá fara, annars verður uppþot.
— Og emírinn fylgdi ráðum hans.
Er hinum sextiu föngum, sem átti að taka
af lífi, hafði verið sleppt, hurfu þeir á
samri stundú í mannþyrpinguna. En Hodsja
Nasredd.in var .fanginn.
Guðmundur Pálsson, kennari
Minningaiorð
Fyrir nokkrum árum kynnt-
ist ég Guðmundi Pálssyni á
þingí austfirzkra kennara á
Seyðisfirði. Hann vakti þegar
athygli mína, drengilegur, svip-
hreinn og tillögugóður. Síðan
h'ef ég jafnan fagnað því þeg-
ar fundum okkar hefur borið
saman.
Þegar ég nú sit við hljóð-
nemann og hlusta á útför hans,
þá rifjast upp góðar stundir
á heimili hans og konu hans,
Ásdísar Steinþórsdóttur. Þær
stundir gleymast ekki. Það var
gott að vera gestur á heimili
ungu hjónanna og ræða sam-
eiginleg áhugamál. Réttsýr.i,
sanngirni og heiðríkja andans
réði þar ríkjum. Viðmót þeirra
var heillandi og hlýtt. Áhugi
Guðmundar á félagsmálum var
einlægur, sprottinn af trú á
sigur þess góða, nærður af ást
til alls, sem lifir. Hann átti
einaig þann hæfileika í ríkum
mæli, að vekja aðra til hugs-
unar og glæða þann innri eld,
sem gerir mennina að „mönn-
um“.
Guðmundur Pálsson var þeim
'kostum búinn, sem góðan kenn-
ara prýða, hugkvæmur, glaður,
skapstilltur og vinsæll. Ég veit
líka, að fögur eftirmæli á hann
í hug og hjarta nemenda sinna.
Guðmundur Pálsson var ís-
lenzkri kennarastétt til sóma.
Starfsbræður hans harma nú
góðan dreng og félaga, en
minning hans lifir og veitir
þeim mest, sem þekktu hann
bezt.
Það er allt of oft háttur
okkar mannanna, að viður-
kenna góða samfylgd fyrst að
leiðarlo'kum, en Guðmundur var
sá gæfumaður, að hann átti,
þégar ungur að árum, viður-
kenningu þeirra, sem þekktu
hann og með honum unnu.
Ekki veit ég, hvort-Cruðmund-
ur hefur lengi gengið líkamlega
vanheill til s'kógar. Honum var
efcki tamt að fjölyrða um eigin
hag. Þannig eru oft þeir menn
gerðir, sem eiga andlegt þrek
og víðan sjónhring.
Ég votta ekkju Guðmundar
og öllum ástvinum hans dýpstu
hluttekningu og bið þá að veita
móttöku þökk mioni ti lhins
látna vinar fyrir viðmót hans
og vinarþel.
Leiðin til fegurra lífs og
meira siðgæðis er einum áfanga
styttri fyrir störf þeirra
manna, sem beita góðum hæfi-
leikum af trúmennsku og
drengskap. Þeir láta eftir sig
þann arf, sem ekki glatast. Slík
ir menn lifa þótt þeir deyi.
Minninguna um Guðmund
Pálsson geymi ég í iþeim sjóði,
sem gott er að eiga og ekki
verður frá manni tekinn.
Skúli Þorsteinsson
Hafnarverkamaðui skrifar:
Aðvörun til AB-manna
Mikið er nú brosað á vinnu-
stöðum Dagsbrúnarmanna að
tilburðum AB-blaðsins. Á
skömmum tíma hefur blaðið
birt tvær langlokur, sem ekkert
hafa haft inni að halda annað
en órökstutt níð um Dagsbrún
og stjórn hennar. I fyrra s'kipt-
ið var Vaffsi greyið að verki
en bar auðnulítinn ungkrata
fyrir óþverranum. Vildi Vaffsi
sýnilega ekki einn bera ábýrgð
á framleiðslunni og tók því
þann kostinn að birta slúður
sitt í formi viðtals við ung-
kratann. Ekki gat þó Vaffsi á
sér setið og gerði í lok „við-
talsins" óspart gys að fórn-
arlambi sínu, sem hann kvað
hafa stikað víglega um gólf
stofunnar meðan þeir ræddust
við!
S. 1. föstudag birtir svo AB
enn langloku um Dagsbrún.
Höfundurinn er Albert Ims-
land. Er grein hans gamalt
nöldur hans af Dagsbrúnar-
fundum og marghrakin ó-
sannindi sem enginn kunnug-
ur tekur minnsta mar’k á.
Sem dæmi um þetta má
nefna að Albert fullyrðir í
grein sir.ni að færeyskir sjó-
menn landi hér oft fiskúrgaagi
sjálfir og gangi þannig inn á
starfssvið Dagsbrúnar. Sögu
þessa kom Albert með á Dags-
brúnarfundi í vetur en gat e>ki
rökstutt hana með nokkru
dæmi þegar á hana var gengið
og varð sér því til minnkunar
frammi fyrir öllum fundai'-
mönnum.
Annað dæmi um málflutning
Alberts þessa er að núverandí
forusta Dagsbrúnar eigi svo til
engan þátt í því samningsá-
kvæði félagsins að verkamenn
skuli fá greidda 7 daga í slysa-
tilfellum. „Einn dagur, sá sjö-
undi, eru öll afrak núverandi
stjórnarforustu í þessu efni“
segir þetta sannleiksvitni AB-
blaðsins.
Sannleikurinn er hinsvegar
sá að ákvæðið um greiðslur í
slysatilfellum fékkst fyrst í
samninga í stjómartíð eining-
armanna í Dagsbrún. Þetta vit-
um við verkamenn vel og því
alveg þýðingarlaust fyrir Al-
bert eða aðra að reyna að telja
okkur trú um anaað.
Ég ætla ekki að ræða við
þennan útsendara kratabrodd-
anna og atvinnurekenda um
hverjir "höfðu forustu um
kjarabætur verkalýðnum til
handa 1951 og aftur nú. Við
verkamenn vitum fullvel að það
voru einingarmenn og þá ekki
sízt forvígismenn Dagsbrúaar.
Húsbændur Alberts höfðu í
báðum tilfellunum öðrum og ó-
líkum hlutverkum að gegna og
frammistöðu þpirra mun seint
verða gle>Tnt af verkámönnum.
Ég ráðlegg AB-mönnum að
fara varlegar eftirleiðis í mál-
flutning af þessu tagi. Við
verkamenn erum kunnugri mál-
unum en þeir halda cg k'.roum
sæmilega að greina á milli þess
sem rétt er og rangt. Og þeir
eru áreiðanlega færri nú ,en
nokkru sinni fyrr Dagsbrúnar-
mennirnir sem óska eftir byí
að kalla að nýju yfir íélag
sitt svipaða niðurlægingu og
ríkjandi var í málefnum þess
þegar við verkamean tók’'ai' til
Framh. á 6. siðu