Þjóðviljinn - 28.03.1953, Qupperneq 10

2>0) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 28. marz 1953
Sparíkfóli handa frú Ásu
Frú Ásu vantar sparikjó!.
Hún saumar sjálf á sig, og nú
sem stendur er hún lá kvöld-
aámskeiði að læra meira. Á
aámskeiðinu saumar hún meðal
annars föt á sjálfa sig, og nú
vill hún gjarnan byrja á
sjaldhafnarkjól, sem hún ætl-
ar að nota næsta haust, þegar
'döttir hennar verður fermd.
Hún vill helzt svartan kjól
gjaman tvískiptan, svo að auð-
velt sé áð breyta honum eftir
á. Frú Ása er lágvaxin og dá-
lítið feitlagin og það verður
að taka tillit til þess þegar snið
er valið á nýja kjólinn. Kjóll-
inn á ekki að vera alltof síður,
og hann á að vera nógu fínn
ifyrir fermingarveizluna en þó
ekki svo skrautlegur, að hún
geti ekki notað hann á eftir.
Vissulega er það rétt hjá
frú Ásu, að tvískiptir kjó'.ar
eru mjög heppilegir. Tilvalið
er að sauma pils úr svörtu efni.
sem er dálítið þungt í sér. Það
er mjög fallegt að hafa pilsið
fellt eða plíserað allt í kring.
Prfonasvuntur
Konur sem prjóna mikið
ættu að sauma sér prjóna-
svuntu. 1 fyrsta lagl hlífir hún
íötunum, og al’ar konur sem
prjóna vita hversu mikil ló og
Og svo er blússan saumuð með
sérstöku tilliti til veizlunnar.
Piisið má nota sérstakt, og
blússan getu.r verið með eins
miklum glæsibrag og hverjum
sýnist. Aðalskrautið er perlu-
saumur með svörtum perlum.
Það má skreyta hann með pall-
íettum og bæta mislitum perl-
um inn á milli. Gylltar perlur
og blágrænar perlur fara vel
við svartar perlur, og ef perl-
urnar eru saumaíar þannig á,
að hægt sé að spretta mislitu
perlunum af eftir samkvæmið,
er blússan strax orðin látlaus-
ari. Ef til vill getur frú Ása
fengið fyrirmynd að perlusaum
á saumanámskeiðinu. Líka er
hægt að nota m.ynstrið á teikn-
ingunni til fyriz-myndar.
kusk kemur úr prjógadótinu.
Auk þess er stóri vasinn fram-
aná maganum prýðilegur undir
hnykilinn. Ef maður þarf svo
að fara að ’heiman, er hægt
að ,-tinga öllu prjónadótinu í
vasann og vefja svuntunni
saman. Þáð er áfar þægi’egt,
einkum ef maður er vanur að
bera handavirmuna í innkaupa
neti, því að prjónar sem stang-
ast út um götin á netinu eru
heklur óskemmtilegir. — Ef
prjónadótinu er vafið innan í
svuntuna, hlifir hún því og um
leið eru prjónarnir hættulausir
fyrir náungann. Ef einhverjum
finnst það bruðl að eiga svuntu
sem eingöngu er notuð við
prjónaskap, er hægt að sauma
sér svuntu eins og sýnd er á
myndinni. Það er slétt svunta,
jafnsíð venjulegri svuntu. 30—
cm. stykki á svuntunni er brot-
ið upp og fest í hliðarnar með
litlum slaufum. Og ef smellur
eru festar í hliðarnar er óhætt
að stinga hnykli i þennan vasa
án þess að eiga á hættu að
har.n velti út. Þetta er fyrir-
taks prjónasvunta. og þegar
slatifurnar eru leystar óg
smellurnar opnaðar er þetta
venjuleg svunta, sem nota má
í eldhúsinu.
Rafmagnstakmörkun
Laugardagur 28. marz
Kl. 10.45-12.30:
Hlíðarnar, Norðurmýri, RauSarár-
hoitið, Túnin, Teigarnir, íbúðar-
hverfi við Laugarnesv. að Klepps-
vegi og sva^'ð þar norðaustur af.
MATURINN
Á
MCfRGUN
, Kjötliringur, hvítkál í jafningi, ]
kartöflur — Ávaxtagrautur,
rjómabland.
★
' NÚ er það kalt í veðri, að1
kjötdeig frá laugardegi geym-
I ist til sunnudags. Ef deigið er '
i búið til heima, ætti að búa til .
i það mikið, að hægt sé að hafa |
l steiktar bollur á laugardags-
1 kvöid.
I ★
l ÞURRKAÐ hvítkál er ágætt í !
i mjólkurjafningi. Fyrst er þáð j
' lagt í bleyti í 5—10 mín. hitað (
1 að suðu, mjólkinni hellt út í(
1 og soðið. Jafnað með smjör-
1 bollu.
Nevil Sbute:
HijóSpípusmiðurinR |
- 74.
Howard sagði lágt: „Hvað viljið þér vita?“
„Eg vil fá að vita með hverjum hætti þér
fenguð hana til að aðstoða yður.“
Einhver togaði í sífellu í ermi gamla manns-
ins. Hann leit niður og það var Sheila. í vandræð-
um.
„Rétt bráðum," sagði hann blíðlega. „Þú
verður að bíða dálitla stund.“
„Eg get ekki beðið,“ sagði hún. „Mér er svo
má}.“
Gamii maðurinn sneri sér að Gestapoforingj-
anum. „Telpan þarf á dálítilli aðstoð að halda,“
sagði hann. Hann benti á Rósu. „Má hún fara
með litlu telpuna út fyrir andartak ? Þær koma
strax aftur.“
Ungi liðsforinginn brosti; Gestapoforinginn
varð mannlegri ásýndum. Vörðurinn fylgdi
telpunum út úr herberginu.
Howard sagði: „Eg skal svara spurningu yð-
ar að svo miklu leyti sem mér er unnt. Eg hef
ekkert verk að vinna í Frakklandi, en ég var
að reyna að komast til Englands með þessi
börn. Og þessi stúlka var góð vinkona sonar
míns, sem ciú er dáinn. Við höfum þekkzt um
alllangt skeið.“
Nieole sagði: „Þetta er alveg satt. Monsieur
Howard lieimsótti okkur í Chartres eftir að all-
arf ferðir til Englands höfðu stöðvazt. jí!g hef
þekkt Focquet síðan ég var lítil. Við ætluðum
að reyna að fá hann til þess að flytja monsieur
og börnin til Englands á bátnum sínum, en
hann var ófús til þess vegna bannsins."
Gamli maðurinn þagði og dáðist að stúlkunni
með sjálfum sér. Ef þetta yrði tekið trúanlegt
væri Focquet laus allra mála.
Það komu hæðnisdrættir um munn foringj-
ans. „Eg efast ekki um, að lieri'a Howard hafi
haft hug á að komast til Englands,“ sagði hann
þurrlega. „Mönnum af hans tagi er orðið þröcigt
fyrir dyrum.“
Svo bætti liann við hvassri röddu: „Við erum
búmr að ná í Charenton. Það á að taka hann
af lífi á morgun."
Það varð eftirvæntingarfull þögn. Þjóðverj-
inn virti þau rannsakaadi fyrir sér. Stúlkan
hrúkkaði ennið undrandi á svip. Ungi liðsfor-
inginn sat grafkyrr og teiknaði eitthvert mynst-
ur á þerripappírinn á borðinu.
Loks sagði Howard: „Ég er hræddur um að
ég skilji yður ekki til fulls. Eg þekkí engan að
nafni Charenton.“
„Nei,“ sagði Þjóðverjinn. „Og þér þekkið
ekki heldur Cochrane majór, eða herbergi
númer 212 á annari hæð hermálaráðuneytisins í
Whitehall."
Gamli maðurinn fann að allir viðstaddir
horfðu á hann. ,,Eg hef aldrei komið inn á
skrifstofu hermálaráðuneytisins," sagði hann
„og ég veit ekkert um herbergin þai’. Einu sinni
'þekkti ég majór að nafni Cochrane, sem átti
heima í Totnes, en hann dó 1924. Eg hef aldrei
þekkt annan Cochrane."
Gestapóforinginn brosti dauflega. „Og þér
ætlizt til að ég trúi þvi ?“
„Já,“ sagði gamli maðurinn. „Af því að þetta
er satt.“
Nicole greip fram í á frönsku. „Má ég skjóta
nokkrum orðum inn í. Þetta er áre’ðanlega ein-
hver misskilningur. Monsieur Howard kom
hingað beint frá Júrafjöllunum og stanzaði að-
eins hjá okkur í Chartres. Hann getur sagt
ykkur það sjálfur.“
Howard sagði: „Þetta er alveg satt. Viljið
þér- heyra hyerinig á ferðum mínum stendur?"
Þýzki foringinn leit á armbandsúr sitt og
hailaði sér aftur á bak í stólnúm eins og hon-
um leiddist. „Ef þér viljið það endilega," sagði
hann kæruleysislega. „Eg gef yður þrjár mínút-
ur til umráða."
Nicole togaði í ermi lians. „Segið honum einn-
ig hver börnin eru og livaðan þaú komu,“ sagði
hún áköf.
Gamli maðurkm hugsaði sig um. Hann gat
ekki þjappað sögu sinni saman undirbúnings-
laust, liann var of seinn að hugsa. „Eg kom til
Fr-akklands frá Englandi um miðjan apríl,“
sagði hann. „Eg var einn eða tvo daga í París,
svo héJt ég áfram og gisti nótt í Dijotn. Ferð-
inni var heitið til Cidoton í Júrafjöllunum og
þar ætlaði ég að veiða.“
Gestapóforinginn rétti skjmdilega úr sér.
„Hvaða fisk?“ hreytti hann út úr sér. „Svar-
ið mér — strax.“
Howard starði á hann. „Silung," sagðl hann.
„Það er sjaldan um aðra fiska að ræða um
þetta leyti."
„Og hvernig er hana veiddur — fljótt!"
Gamli maðurinn stai'ði á hann vandræðalegur
og vissi ekki hvernig hann átti að byrja. „Jú”,
sagði hann. „Maður þarf níu feta línu, en það
er yfirleitt straumhart og 3X er ágæt."
Þjóðverjinn hallaði sér aftur á bak. „Og
hvaða flugur notið þér?“
Gamli maðurina varð ánægjulegur á svip.
„Það má nota Dark Olive eða stóra Blue Dun.
Eg veiddi einn eða tvo á Jungle Cock, en —“
Þjóðverjinn greip fram í fyrir honum. „Hald-
ið sögu yðar áfram," sagði hann hranalega.
„Eg hef engan tíma til að hlusta á veiðisögur
yðar.“
Howard hélt sögunni áfram og reyndi að
stjúta frásögnina eins og hann gat. Þýzku liðs-
foringjarnir hlustuðu á hann með vaxandi at-
hygli og vaxandi vantrú. Eftir tíu mínútur var
gamli maðurinn búinn að ljúka frásögninni.
Majór Diessen leit hæðnislega á hann. „Og
ef þér hefðuð komizt til Englands, hvað liefð-
uð þér þá gert við öll þessi börn?“
Howard sagði: „Eg ætla'ði að senda þau til
Ameríku."
„Hvers vegna?"
„Þar væru þau óhult. Börn og styrjaldir eiga
elcki sarnan."
■ Þjóðverjinn starði á hann. ,,Þetta hljómar
fallega. En hver ætlaði að borga ferð þeirra
til Ameríku, ef mér leyfist að spyrja?"
„Gamli maðurinn sagði: „Eg ætlaði að gera
það.“
Hinn maðurinn brosti tvíræðu forosti. „Og
hvað áttu þáu að gerá í Ameríku? Svelta?"
„Nei, nei. Eg á gifta dóttur þar. Hún hefði
tekið þau að sér, þangað til stríðinu lyki."
„Þetta er tímasóun," sagði Þjóðverjinn. „Þér
hljótið að halda mig fávita, ef þér ætlizt til
þess að ég trúi þessari sögu.“
t>að var dánaratriöi í leiknum. Aðalleikai’inn
var að deyja í rúmi sínu á sviðinu. En leik-
stjórinn var engan veginn ánæg-ður með leik
hans, svo honum varð að lirópa upp: Þetta er
ekki grott, geturðu ekki reynt að blása meira
lifi í þetta!
Mér er allta f hálfóg'att daginn áður en ég
fer í 1». rðnlag.
Hversvegna ferðu þá ekki degi fyrr?
Svo þú kemst ekki til Parísar i ár?
Nei, )>að var í fyrra sem ég komst ekki til
Parísar. Það er til London sem ég kemst ekki
í ár.
Var það gkki í Tóledó spm við hittumst?
Nei, cg hef a'drei verið þar.
Eg ekki heldui’, það hljóta að hufa verið
einhverjir aðrir.