Þjóðviljinn - 01.04.1953, Blaðsíða 10

Þjóðviljinn - 01.04.1953, Blaðsíða 10
10) _ ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 1. apríl 1853 2$ eiisftllisþMfM'r Þar eru nœgar vöggusfofur og leikskólar Vöggustofur Sovétríkjanna geta tekið um 3 milljónir barna í einu. — Þar eru börn innan 3 ára aldurs. Og í leikskó’unum er rúm fyrir meira en 4 milljónir barna og stöðugt bætast ný barnalieimili við. MATUR.INN Á MORGUN Blómkálsmjólkursúpa. Kótelettur, kartöflur, grænmetl Blómkálssúpur fást í pökkum og er pakkinn ætlaður 4, en sé notuð mjólk til helminga við vatnið, nægir pakkinn handa 6. I staðinn fyrir kótelettur, sem oft eru rýrar, má nota sneiðar úr læri eða sneiðar úr fram- hryggnum, sem seldur er í súpu, en biðja verður aí- greiðslumanninn að saga hrygginn í sneiðar með tilliti til þess. Þurrkaðar snittubaunir eru mjög ijúfengt grænmeti, 50 g á kr. 5.00, og er það varla handa 4. Árið 1913 voru í öllu Rúss- landi Zarsins aðeins rúm fyrir 500 börn á vöggustofum. Nú er rúm fyrir meira en milljón börn á vöggustofum í Ráðstjórnar- ríkjtmum. Á sumrin eru auk þess opnar vöggustofur fyrir fjórar milljónir barna. I iðn- fyrirtækjum, sem unnið er í vöktum, eru vöggustofur opnar allan sólarhringinn. Vöggu- stofurnar taka við börnum til þriggja ára aldurs. Fyrir böm á aldrinum þriggja til sjö ára er aragrúi Framhald á 11. síðu Rafmagnstakmörkun Miðvlkudagur 1. apríl. Kl. 10.45-12.30: Nágrenni Reykjavíkur, umhverfi Elliðaánna vestur að markalínu frá Flugskálavegi við Viðeyjar- sund, vestur að Hliðarfæti og það- an til sjávar við Nauthóisvík S Fossvogi. Laugames, meðfram Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal- ames, Áraes- og Rangárvallasýslur. Nevil Shute: Hljóðpípusmiðurinn I • .... ...........5 77- „Eigið þér við „Silungakrána" í Godstow ?“ „Já — „S51unginn“. Kannist þér við hana?“ „Já, ég htld það. Ég kom þar oft fyrir fjörutíu ámm“. „Farið þangað og drekkið bjórkoilu fyrir mig“ sagði ungi maðurinn. „Sitjið á veggnum og horfið á fiskana í tjörninni á heitum sum- ardegi". Howard sagði: „Ef ég kemst til Englands, skal ég gera það“. Hann leit í kringum sig í óvistlegu herberginu. ,,En get ég ekki tekið nein skilaboð?" Charenton hristi höfuðið. „Engin skilaboð“, sagði hann. ,.Og þó svo væri, myndi ég ekki biðja yður fyrir þau. Það er áreiðanlega hljóð- nemi í þessu herbergi og Diessen hlustar á allt sem við segjum. Þess vegna hafa þeir látið okkur hittast hér“. Hann leit í kringum sig. „Hann er sennilega bakvið eitthvert olíumál- verkið“. ,,Eruð þér viss um það?“ „Alveg handviss.“ Hann hækkaði röddina og sagði á þýzku: „Þetta er tilgangslaust, Diessen majór. Þessi maður er alveg ókunnugur mínum málum.“ Hann þagnaði og hélt síðan áfram: „En eitt skal ég segja yður. Fyrr en varir verða Emg- lendingar og Ameríkumenn búnir að sigra ykkur. Þeir verða ekkert mildir við ykkur. Og ef þér látið drepa þennan gamla mann, verðið þér hengdur öðrum til viðvörunar." Hann sneri sér að Howard. „Nú koma þeir sjálfsagt," sagði hann rólegur á ensku. Gamli maðurinn var áhyggjufullur. „Mér þykir leitt að þér skylduð segja þetta,“ sagði hann. ,,Þér verðið látin gjalda þess.“ „Það skiptir engu,“ sagði ungi maðurinn. „Það er úti um mig hvort eð er.“ Eitthvað í rödd hans fyllti Howard angist. „Iðrist þér?“ spurði hann. „Nei, það er öðru nær,“ sagði Charenton og hló dreagilega. „Okkur tókst ekki að kála Adolf en við gerðum hann skelkaðan." ? Dyrnar'opnuðust að baki þeirra. Þeir sneru sér við; þar stóð varðstjórinn og með bonum hermaður. Hermaðurinn gekk í herbergið og nam staðar hjá Howard. Varðstjórinn sagði hörkulega: „Komið.“ Charenton brosti um leið og Howard reis á fætur. ,,Þetta sagði ég,“ sagði hann. „Verið þér sælir. Gangi yður vel.“ „Verið þér sælir,“ sagði gamli maðurinn. Honum var ýtt út úr herberginu, áður en hon- um gafst tími til að segja meira. Um leið og hann gekk eftir ganginum sá hann gegnum opnar dyr í svartklædda Gestapóforingjansi og andlit hans var dökkt af reiði. Þungum skref- um gekk Howard milli varðmanna sinna út á sólbakað torgið. Þeir fóru aftur með hann til Nicole og barn- anna. Ronni kom þjótandi til hans. „Marjan var að kenna okkur að standa á höfði,“ sagði hann óðamála. „Eg get það og Pétur líka. Vill- em getur það ekki og stelpurnar elcki heldur. Sjáðu bara. Horfðu á mig!“ Meðan bömin kepptust við að standa á höfði, horfði Nicole kvíðafull á hann. „Gerðu þeir ekkert,“ spurði hún. Gamli maðuriem hristi liöfuðið. „Þeir notuðu mig til þess að reyna að fá ungan mann að nafni Charenton til að tala,“ sagði hann. Hann sagði henni lauslega frá því sem gerzt hafði. „Þetta er þeirra aðferð,“ sagði hún. „Eg heyrði talað um það í Chartres. Þeir notfæra sér andlegar þjáningar.“ Löturhægt drattaðist dagurinn áfram og varð að kvöldi. Það var erfitt að hafa ofanaf fyrir bömunum í hitanum og þrengslunum í herberginu. Þau höfðu ekkert að gera, gátu ekki horft á neitt og ekki var hægt að lesa fyrir þau. Nicole og Howard urðu að taka á öllu sem þau áttu til þess að koma í veg fyrir rifrildi og slagsmál, og fyrir bragðið höfðu þau minni tíma til að hugsa um vandræði sín. Loks kom vörðurinn með aðra máltíð til þeirra, ’rammt kaffi og stóra brauðhleifa. Börn- in voru fegin tilbreytingunni; af reynslu vissi Howard og Nicole að börnin færu að verða syfjuð. Þegar vörðurinn sótti mataráhöldin báðu þau um svefnstæði. Hann kom með bedda til þeirra, grófa kodda og ábreiður. Það tók sinn tíma að koma þessu fyrir og þegar því var lokið, voru börnin reiðu- búin að leggjast út af. Kvöldstundimar liðu í þögn og aðgerða- leysi. Nicole og Howard sátú á beddunum og brutu heilann; stöku sinnum yrtu þau hvort á annað og þögðu þess á milli. Um tíuleytið fóru þau að hátta, fóru aðeins úr ytri fötunum, lögðust fyrir og breiddu teppin yfir sig. Howard svaf allvel um nóttina, stúlkan ver. Eldsnemma um morguninn, í afturelding, var hurðinni hrundið upp. Varðstjórinn stóð í dyr unum, alklæddur, með byssusting við belti sér og stálhjálm á höfði. Hann hristi'Howard. „Á fætur," sagði hann. Hann benti honum að klæða sig. Nicole reis upp við dogg með hræðslusvip. „VOja þeir tala við mig?“ spurði hún á frönsku. Maðurinn hristi höfuðið. Howard sneri sér að henni í daufri skím unni. „Þetta verður sjálfsagt önnur yfir- heyrsla." sagði hann. „Vertu róleg. Eg kem bráðum aftur.“ Hún var mjög döpur. „Eg og börnin bíðum eftir þér,“ sagði hún. „Þeim er óhætt lijá mér.“ „Eg veit það,“ sagði hann. „Vertu sæl á rneðan." 1 morgunkulinu var farið með hann út á torgið og að stóra húsinu með hakakrossfán- anum hjá kirkjunni, þar sem hann hafði fyrst verið yfirheyrður. Það var ekki farið með hann í sama herbergið, heldur í herbergi uppi á lofti sem sneri út að húsagarðinum. Ein- hvern tíma hafði það verið svefnherbergi og enn var eitthvað inni af svefnherbergishús- gögnum, en rúmið hafði verið fjarlægt og nú var þetta einhvers konar skrifstofa. Svartklæddi Gestapóforinginn, Diessen majór, stóð við gluggann. „Jæja,“ sagði hann. „Þá kemur Englendingurinn aftur.“ Hov/ard þagði. Þjóðverjinn talaði nokkur orð á móðurmáli sínu við varðstjórann og her- manninn, sem hafði fylgt Howard. Varðstjór- tltllf OC CftMWH Hann laut niður að henni og kyssti hana af þvílíkri ástríðu að það vai- eins og þau hefðu aldrei kysstst áður. Engum hefði komið til hugar að þau væru gift. Þau voru það heldur ekki. Hann: Ég vona þú dansir við mig i kvöld. Hún: Sannarlega, ég kom hingað ekki ein- göngu til að skemmta mér. Gerðu ekki öðrum það sem þú villt að aðrir geri þér. Smekkur manna er svo misjafn. Hversvegna giftistu Maríu, vinur Daddi? Jæja, ert þú að verða hissa á því — líka? Það er hryllilegt að sjá fólk sóa peningum og geta alls ekki hjálpað því.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.