Þjóðviljinn - 18.04.1953, Qupperneq 10

líO) — ÞJÓÐVIL.JINN — Laugardagur 18. apríl 1953
Nú kemur röSin að þeim
Kjólar handa rosknum konum
Fullorðnu konurnar eru allt-
af afskiptar hvað kjólasnið
snertir. Sjást nokkurn tima
Parísarkjólar handa sextugum
konum? Dagblöð og tízkublöð
eru ekki hótinu betri. AIls
staðar ber mest á kjólum
MATURINN
A
MORGUN
) Hang-ikjöt, kartöflur, græn-
) niriti. Eplabrauöbúöingur.
) Kartöflujafningrur: Þvoið og
) flysjið hráar 7-10 stórar kart-
) öflur, skerið í % cm þykkar
) sneiðar, raðið einum þriðja
) hluta þeirra í eldti-aust mót,
stráið 1-2 mslc af hveiti yfir,
salti og smábitum af smjör-
líki, látið helming af kart-
öflunum, sem eftir eru, 1-2
msk hveiti, sa’t og smjörlíki
Loks það sem eftir er af kart-
)
öflunum og hellið mjólk á,
) 2-3 bollum, svo að sjáist í
) mjólkuryfirborðið undir efsta
j kartöflulaginu. Láta má 1-2
) msk af rifnum lauk með
) kartöflunum. Bakið í um klst.
) í miðlung'sheitum ofni. Efsta
) lagið á að brúnast dálítið.
) Eplabi'auðbúSingur:
. 7 þunnar hveitibrauðssneiðar,
) 4 msk smjör eða smjörlíki,
) 4-5 epli, skorin í sneiðar, 5,í:-l
Íbolli sykur. — Smyrjið brauð-
ið fremur þykkt. Raðið í eld-
) traust mót, svo að smurða hlið-
) in snúi út og klessist við mót-
) ið. Fyllið hólfið með þvegnum
) og sneiddum eplum og stráið
) sykri yfir, J - -1 bolla eftir því
) hve eplin eru sæt. Látið
f smurða sneið efst og bakið
) við meðalhita í 30-40 mín.
\ 1 staðinn fyrir epli má nota
) nýjan eða niðursoðinn rabar-
bara (sykurlögurinn að mestu
síaður frá, en notaður í saft-
sósu).
Gott er að bera eggjamjólk
cða saftsósu með búðingnum.
Búðinginn og liartöflurnar
má baka í ofninum samtím-
is. Sé notað niðursoðið græn-
) meti má einnig hita það upp
! í ofninum, en losið það úr
) niðursuðuilátinu áður eða farið
) eftir leiðbeiningum framleið-
) andans um upphitun.
handa ungu stúlkunum og
okkur finnst full ástæða til að
eitthvað sé gert fyrir rosknu
konurnar. Með því eigum við
ekki við konur um fertugt, því
Þær mega teljast ungar, heldur
konur um fimmtugt, sextugt
og sjötugt. Þótt elztu konurn-
ar fái sér sjaldan föt, þá skipt-
ii það því meira máli að föt
þeirra séu réttile&a valin. Marg-
ai’ rosknar konur húa við kröpp
kjör og hafa ekki efni á að
fá sér nýjar flíkur. heldur
þurfa að nota sömu kjólana ár-
um saman.
1 þessari gréin og öðrum sem
síðar kojna ætlum við að minn-
ast á hversdagskjóla, spari-
kjóla, samkvæmiskjóla og úti-
klæðnað.
Ef þið hafið áhuga á því scm
í þessum greinum steodur, ætt-
Framhald á 11. síðu.
Enn um lýsisbletti
Fyrir nokkrum dögum las ég
í Heimilisþættinum ráðlegging-
ar til ungrar húsmóður, sem
spurt liafði hveraig ná mætti
lýsi úr fatnaði, og hafði þá sér-
staklega í huga litlu króana.
Jæja, henní var bent á alls-
konar ,,mixtúrur“ sem fá mætti
í apótekunum. Vel má vera að
allar þessar , mixtúrur“ dugi
við lýsinu, en ég hef nú átt
við þetta lýsisvandamál að
striða að undanförnu og alltaf
notað einfalt ráð við því, sem
áreiðanlega er lang fyrirhafn-
arminnst fyrir hverja húsmóð-
ir, það er að bera smjörlíki á
lýsisblettina. Þegar fatið er
svo þvegið þá rennur lýsið úr.
Og svo vil ég nota tækifærið
til að þakka Heimilisþættinum
fyrir margar greinargóðar upp-
lýsingar um málefni okkár hús-
mæðranna. — D ó r a .
Rafmagasialcmözkun
Kl. 10.45-12.30
Laugardagur 18. apríl.
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. og: Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vestan. og
Hringbraut að sunnan.
A . J. C R O N I N :
Á 2133
,,Haníi var reglulega fínn náungi. Verzlunar-
maður, sagði hann. Og það var dillandi músík,
hvort sem þú trúir því eða ekki“.
„Minn var dálítið bólóttur. En sá kunni nú
að klæða sig. Je minn góður“.
Honum fannst illa máluð andlit þeirra, innaa-
tómt talið, kanínuskrokkar þeirra eins og ein-
hvers konar martröð •— mannkynið í spéspegli.
Þessum og þeirra líkum liefði hann hjálpað.
Bjargað — það var einmitt orðið — fagurt og
hrífandi orð. En nú yrði þeim ekki hjálpað,
nú yrði þeim ekki bjargað. Það var hræðilegt,
reglulega hræðilegt. Hann langaði til að hlæja,
standa grafkyrr á blautri gangstéttinni, keyra
aftur liöfuðið og skellihlæja.
Allt í einu sagði Ismay:
„Við erum næstum komnir“, og hann benti
fjörlega á rcnd af Mersey ánni sem sást fram-
undan milli tveggja húsa.
Leith gekk hokinn og svaraði engu.
Þeir gengu niður brekkuna, framhjá óhrein-
um búðargluggum sem sýndu kaðla, veiðarfæri
og fleira sem kom sjómennsku við; gegnum
skuggalegar hliðargötur. Eftir fimm mínútur
voru þeir komnir að Prinsbryggjunni. Þar beið
barðarmaðurinn þeirra og kom til móts við þá
kátur og kumpánlegur eins og hann hefði þekkt
þá frá blautu barnsbeini.
„Báturinn er kominn“, sagði hann, hætti að
núa saman höndunum og benti eins og sá sem
yaldið hefur á lítinn vélbát sem vaggaðist mjúk-
lega upp við bryggjuna. ,,Og farangurinn er
kominn um borð. Allt með skilum, herrar
mínir. Allt með góðum skilum".
„Jæja“, sagði Ismay og hélt áfram.
Þeir fóru um borð, skildu við freknótta mann
inn ánægðan á bryggjunni, stikuðu yfir kistur,
töskur, poka og ferðateppi, framhjá nokkrum
mannveru.n sem horfðu á þá illilegum fram-
andi svip og tóku sór stöðu í skutnum.
Lygn áin var gulleit og spegilslétt nema
gáruð á stöku stað af hringiðu; í henni miðri
biðu stóru skipin og hjá þeim flutningapramm-
ar og áin rann áfram til sjávar. Áfram enda-
laust í áttina til sjávar.
Eklcert heyrðist utan straumniðurinn, fjarlæg
hamarshögg, þægilegt vélahljóð í fjarska,
þangað til ferjubátur þaut af stað með hávaða
og írafári yfir að hinum bakkanum. Og þá
var eins og báturinn þeirra lej'sti landfestar í
samúðarskyni og flautaði. Það var lagt frá
bryggju
Aftur fór hrollur um Leith um leið og landið
fjarlægðist Hrollköld vatnsgolan næddi um
hann og kynleg geðhrif gagntóku hann. Augu
hans drógust ómótstæðilega að skipi framundan
með brottfararfána við hrn sem blikaði kulda-
lega á í gráleitri birtunni. Hann gat greint
nafnið — Aureola. Það var lítið flutningaskip;
en fallegt skip, rennilegt og fór vel í sjó.
„Þarna er dallurinn þinn“, tautaði Ismay og
rauf loks þögnieia. „Aureola — yndislegt nafn.
Aureola!" Hann lét atkvæðin bráðna á tung-
unni. „Það hljómar fallega, hvernig sem á því
stendur. Og það veit á gott ,það er ég viss
um“.
Með sjálfum sér fann Harvey að nafnið var
fallegt og hljómfagurt á einhvern hátt og því
varð hann að láta í ljós gremju. Hana rak upp
hæðnishlátur.
,Þú ert háfleygur, Ismay? Dularfullur bjarmi
yfir skutnum og dýrðarljómi kringum möstrin.
Þú býst við mér aftur heim með dýrðarljóma,
hreinum og livítþvegnum, reiðubúnum að byrja
á nýjaleik“ Iiann þagnaði, var þegar farinn að
iðrast orða sinna. Taugar hans voru í uppnámi,
iiann vantaði liressingu; já, hann þurfti að fá
drykk til að hressa sig upp. Rólegur og glögg-
skyggn eins og ævinlega viðurkenndi hann veik-
leika sinn og vissi hver ástæðan var. En hvaða
máli skipti það? Hann var búinn að vera!
Og þó var kynleg, mjög kynleg — þessi
skyndilega eftirvænting sem rauf hugardrunga
hans. Þegar báturinn lagðist upp að Aureola
greip þetta ofvæni hann aftur. Hann stóð á-
lengdar, leit ekki á hina farþegana fjóra sem
voru á Ieið upp í skipið. Lítil, þrekin kona,
roskinn, klunnalegur maður, annar maður, há-
vaxinn, kvikur og ræðinn og ung kona — en
hann sá ekki fólkið. Hann klifraði upp stigann,
leit kringum sig — eins og maður sem bíður
einhvers sem hann veit ekki hvað er. Þó sá
hann ekkert; engan nema þjón sem Ismay gaf
sig strax á tal við. Og því hurfu þssi geðhrif
samstundis. Hann elti Ismay og þjóninn eftir
ganginum milli farþegaklefanna, laut höfði,
gekk þungbúinn inn í klefa sinn. Hann settist
horfði dauflega á hvítmálaða veggina, sem áttu
að umlykja hann næstu fjórar vikur .
Óljóst heyrði hann Ismay tala við þjóainn; ó-
ljóst sá hann að þeir fóru báðir út. Honum stóð
á sama hvort þeir fóru eða voru. Nei; það var
ekki satt; og umfram allt — jafavel núna —
varð sannleikurinn að sitja í fyrirrúmi. Ismay
var ómetanlegur; hann kom frá Lundúnum, sá
um allt og það benti á annað og meira en
lauslegan kunningsskap, sem hafði tengt þá
samaa á sjúkrahúsinu. Ismay var góður ná-
ungi, að vísu dálítið smámunasamur, en upp-
rennandi skurðlækni var það leyfilegt.
Upprennandi! Hann kveinkaði sér við þessu
orði og starði á rúmfletið sem hann átti eftir
að hvíla í, flet sem var hvítt eins og líkklæði
og þröngt eins og líkkista. Það höfðu verið
þrjár líkkistur, langar og svartar, líkkistur
þriggja manna bornar til grafar í draugalegri
sigurgöngu dauðans. Hann hafði aldrei séð þess
ar líkkistur, þó hljómaði nú liksöngur fyrir
eyrum hans. draugalegur, holur. Hann bar hönd
ina þreytulega upp að enninu. Hánn hafði
aldrei heyrt neinn söng. Aldrei. Var hann brjál-
aður eða drukkinn ? Hann beit á jaxlinn. Hann
heyrði eitthvert hljóð og leit upp. Það var
Ismay: hann kom einn, lokaði á eftir sér,
horfði á hann með skyndilegri festu í svipn-
um
,.Ég er að fara, Harvey. Báturinn er að
leggja frá“.
,.Þú hefur verið lengi í burtu“, sagði Harvey
liægt. ,,Hvar varstu?“
Stutt þöga ■
,,Ég var að tala við mann — þjóninn“,
sagði Ismay loks. „Ég var að segja honum frá
— taugaáfalli þínu“.
líárvey einblíndi á hann.
,Þú ætlar að reyna, Harvey“, hélt Ismay
áfram fljótmæltur. „Viltu lofa mcr því að
reyna“.
Skoti nokkur var staddur í Ameríku, og vildi
svo til að hann var einmitt að skoða styttu af
George Washington, er heimamann einn bar
þar að.
Það var miki'l maður, George Washington, sagði
sá innfæddi, það kom aldrei ósatt orð af vör-
um hans.
Já, hann hefur fejálfsagt talað gegnum nefið,
eins og þið gerið flestir, svaraði Skotinn og lét
sér fátt um finnast.
lri var ákærður fyrir drvkkjuskap á almanna-
færi.
Hvar fékkstu þetta vin? spurði dómarinn.
Það var Skoti sem gaf mér það, svaraði Irinn.
Hann fékk mánaðarfangelsi fyrir grófar lygar.
Gömul írsk móðir sendi syni sínurn i f jar-
lægð pakka, og skrifaði svofellt bréf með: Pat,
ég sendi þér hérna vesti sem ég var að gera
handa þér. Ég tók af þvi tolurnar til að það
yrði léttará i póstinum. — P.s. Tölurnar eru í
efri vasanum til hægri.