Þjóðviljinn - 26.04.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 26. apríl 1953
HvaS á að gera v/ð gaml-
ar sklnnpjöflur?
Leifarnar af göml-
um pels, slitnum
skinnkraga eða
mölétnu hand-
skjóli má nota til
ýmislegs, því að
ögn af skinni á
viðeigandi stað
getur sett ótrú-
lega mikinn svip
á flík. Stundum er
heegt að fá ódýra
skinnbúta í búð-
um, en hvort sem
raaður á bútinn til
sjálfur eða verður
sér úti um hann
á einhvern hátt, þá
eru hérna nokkur
heilrœði í sam-
bandi við nýtingu
á skinnpjötlum. —
Sem hálslíning á
sléttum kjól eða
látlausri peysu er
skinn skemmtileg tilbreyting frá hvita kraganum. Skinnrönd fram-
'.n á litlu tauhúfunni getur verið skemmtileg. Erún flókakolla með
skinnkanti úr brúnu kaninuskinni getur verið mjög snotur. Svört
húfa með leóparða- eða selskinni er einnig faileg. Meira skinn þajf
Til að brydda stóran vasa, en stundum er gott að geta hulið slitnu
brúnirnar. Ef rifnað hefur útfrá vasa er einnig hœgt að hylja það
með skinni. Sama er að segja um ermarnar á gamla vetrarfrakkan-
um og göngubúningnum. Ef maður á nóg til að brydda húfu með
um leið og maður setur uppslög á yfirhöfnina verður heildarsvipur-
inn skemmtilegur. Einnig er alltaf hœgt að nota skinn í hálsinn á
kápu eða dragt. Enn fremur getur verið fallegt að setja skinnlíningu
i hálsinn á peysunni sem notuð er við göngubúninginn með skinn-
uppslögunum.
mSji-nf ;
Skemisalilegt
hálsmál
Hringlaga hálsmálið hefur
ieiigi verið í tízku, og hér er
nýtt afbrigði af því. Litla rauf
in gerir hálsmlálið enn, flegnara
og þetta er fallegt ef kjóllinn
er að öðru leyti látlaus í snið-
inu. Og þetta þarf að sauma
é réttan hátt. Hálsmálið þarf
Bafmagistakmöfkun
Kl. 10.45-12.30
Sunnudagur 26. apríl.
'íágrenni Reykjavíkur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markalinu
frá Flugskálavegi við Viðeyjar-
sund, vestur að Hlíðarfæti og það-
sn til sjávar við Nauthólsvík i
Fossvogi. Laugarnes, meðfram
Kleppsvegi, Mosfellssveit og Kjal-
arnes, Árnes-og Rangárvaliasýsiur.
Múnudagur 27. apríl.
Hlíðarnar, Norðurmyri, Rauðarár-
hoitið, Túnin, Teigarnir, íbúðar-
hverfi við Laugarnesv. að Klepps-
vegi og sva-í'iið þar norðaustur af,
að vera alveg mátulegt og þajð
er bryddað með stinnum renn-
ingi svo að- það aflagist ekki,
því að þá eyðileggst allur svip-
urinn. Að öðru leyti er þessi
kjó’l mjög frumlegur, því að
A. J. CRONIN
e.
i
MATURINN
Á
MORGUN
Lauksúpa m/ osti — Soðinn
fiskur, kartöflur (
* \
SÚPAN; 3—4 laukar eru skorn-
ir í þunnar sneiðar. Hitað, í
50 g af smjörlíki. Hellið 1 tú
1 af soði eða’vatni á og sjóð-
ið í 20—30 mín. Gott er að
sjóða súpujurtir eða þurrkaðar
gulrætur í súpunni. Látið nýtt
grænkál, steinselju eða njóla
smátt saxað í súpuna um leið
>g henni er ausið upp Glóoið
i þykkar heilhveitibrauðsneið-
U', smyrjið með smjörlíki og
látið 1 sneið í hvern súpudisk
>g 1 msk. af rifnum osti á
iverja sneið. Kryddið súpuna
tg ausið yfir ost og brauð.
Jsturinn bráðnar og jafnar y
sífpuna.
efnið sem kjóllinn er saumaður
úr er allt stungið bísalekum.
Það er óvenjulegt en dýrt
spaug, og það má fá alveg eins
góffan heildarsvip á einfaldari
hátt. Kjóllinn er gott dæmi
um hvermg góðar og slæmar
tízkuhugmynd;r geta mætzt í
sömu flíkiani, og þá verðum
við áð vinza út góðu hugmynd-
irnar og láta þær slæmu eiga
sig.
östi gstuz geft bom
Kíkhósti getur haft áhrif á
heilann, sem verða til þess að
börnin breytast smátt og
smátt. Þau verða erfið viður-
eignar óstýrílát í skólanum,
æst í skapi og þegar verst gegn
ir hættír þeim við undirferli
og verða jafnvel ófróm.
Kvenlæknir í Uppsölum, dr.
Anna-Lise Anneil hefur kom-
izt að þessari fnrðulegu niður-
stöðu með þvi að rannsaka
fjölda bama. Nánari atriði eru
ekki kutin. Sumir læknar halda
Framhaid á 11. síðu.
Á SMflllS&riegS*! gÉFÍBMél
Mamma Hemmingway gapti; hún starði á
Róbert; svo fór hún állt í einu að hlæja. Hún
hló svo innilega að feit.ur skrokkurinn hristist
og engdist — eins og búðingur í jarðskjálfta.
Loks kom hún upp orði:
,,Þetta er svei mér fyndið. Mucho richo, sen-
jór. Þakka fyrir áminninguna. Hver er sjálf-
um sér næstur. Ójá,“ hún sló á brjóst sér
sem enn titraði. „Ég stúta rejmdar hundrað
vindlum á mánuði — minni eigin tegund —
Perfecto Hemmingway — gerðir sérstaklega
handa mér í Las Palmas. Ég gæti eins hætt
að spila vist. Nei, piltur minn, ég myndi ekki
hætta við sígarillana mína þótt þér byðuð mér
sáluhjálp á gulldiski."
Róbert eldroðnaði, en áður en hann gat svar-
að, tók Súsanna til máls:
„Þetta býðir ekkert Robbi,“ sagði hún lágt.
„Láttu hana eiga sig. Þetta fer einhvem veg-
inn.“
Mamma Hemmingway heyrði hvað liún sagði.
„Auðvitað fer það einhvem veginn. Við verð-
um orðnar óaðskiljaniegar þegar skipið kemur
til Santa.“ Hún skotraði augunum útundan sér
á Róbert. „Þér eruð býsna ásjálegur, drengur
mirm En þér þurfið að læra að hlæja. Hlátur-
inn lengir iífið.“
Aftur var Tranter að því kominn að segja
eitthvað en hann leit á hana og hætti við það.
í staðinn sneri hann sér að Súsönnu og sagði
rjóður í framan:
,,Ég ætla að fara inn til mín. Ég get lesið
stundarkom áður en við borðum."
Hún kinkaði kolli ,þrýsti hönd hans með
skilningi um leið og hann opnaði klefadymar
og gekk hnakkakertur út.
Á þilfarinu var kalt og snörp gola blés þægi-
lega um heitar kinnar hans. Ármynnið var að
baki, landið eins og óljós blámi aftan við skip-
ið Honum var strax orðið rórra — hann var
svo ör í lund að hann kólnaði jafnfljótt og
hann hitnaði — og skref hans voru aftur fjað-
urmögnuð .þegar hann gekk í áttina til klefa
síns. Um ieið kom frú Beynham á móti honum
eftir ganginum, golan lagði fötin þétt að
spengilegum líkama hennar og hún var rjóð í
kinnum. Hann st.eig til hliðar með liattinn í
hendinni til að hleypa hcnni framhjá og um
leið og hún sigldi framhjá honum sagði hann
alúðlega:
„Góðan daginn."
Hann vissi að þetta var ekki annað en kurt-
eisi; og kurteisi var kristileg dyggð.
En hún leit ekki einu sinni á hann. Stór ó-
lundarleg augu hennar horfðu út í óendan-
leikann. Svo beygðí liún fyrir horíiið og var
horfin en skildi eftir vandræðasvip á andliti
hans og daufan ilm sem hvarf samstundis með
golunni. Hann stóð kyrr, óvenju sneyptur eftir
þennan löðrung ofaná hinn fyrri; svo gekk
hann hægt af stað. Það var svo livasst, hugsaði
hann niðurlútur, hún hafði sennilega ekki heyrt
til hans. En hann var aoeins sannfærður að
hálfu leyti þegar hann hugsaði um svip henn-
ar. og hann var fremur dapur í bragði þegar
hann kom inn í klefa sinn.
V.
Skipið var farið að velta á írlandshafi, búið
var að hringja og með einni undantekningu
hittust farþegarnir í borðsalnum og settust til
borðs með skipstjóranum. í rauninni var Aure-
ola flutningaskip: oft var nafnið „banana dall-
ur“ notað um hana; en Renton skipstjóri mátti
ekki heyra það nefnt. 1 augum hans var Aure-
ola hafskip, fyrirmyndarskip og hann fyrir-
myndarskipstjóri. Hann gprþekkti úthafið og
hann gat haft kynlegan virðuleik til að bera.
Forfeður hans höfðu siglt um höfin mann fram
af manni, hann þe'kkti sögu þeirra og annarra
enn merkari manna. Hann hafði farið viða og
kynnzt ýmsu. I bókasafni hans voru bækur um
fræga sægarpa og um Nelson sem hann dýrk-
aði mjög. Og þégar andinn kom yfir hann tal-
aði hann með glampa í augum um þessi mikil-
menni og tengsli þeirra við eyjarnar sem hann
sigldi til: um Columbus sem sigldi frá Gomera
til að finna Ameríku handa Spánverjum, um
komu Drakes og Hawkins til Las Palmas, um
Nelson sem missti handlegg við Santa Cruz,
og Trowbridge sem ruddi braut gegnum Plaza
de la Iglesia, þegar allt virtist tapað — og
spænski fjársjóðurinn líka.
Þetta var maðurinn og þetta aðferð hans:
með augum og tungu einvaldsins hélt hann öllu
í horfinu, stjómaði jafnvel samræðunum við
borðið — og gætti þess að þær væru heiðurs-
manni samboðnar. Á borðinu vildi hann hafa
allt lýtalaust: dúkana mjallhvíta, glösin spegil-
fægð, mataráhöldin ljómandi og jurt I blóma
sér til augnayndis. Og þótt yfirmennirnir á skip
inu mötuðust annars staðar, þá lét hann aldrei
af þeirri venju að snæða með farþegunum.
„Skipstjóri er einmana maður,“ sagði hami oft,
„og þetta er umbun hans.“ Og hann sagði
líka: „Að vissu leyti eru allir farþegar mínir
um leið gestir mínir.“
Þessa stundina tuggði hann eggjaköku með
liægð og virti borðfélaga sína rannsakandi fyr-
ir sér. Við hægri hönd hans var frú Fielding;
Næstur henni sat Daines-Dibdin, teinréttur, og
hann var þegar orðinn þess fullviss að hami
væri fífl. Þá kom frú Baynham; stórglæsileg
kona, fannst honum, en ekkert lamb að leika
sér við; síðan Tranter, trúboðinn, heimskur og
ör — honum hafði aldrei geðjast að Amerikön-
um: afi hans hafði verið skotinn í umsátinni
um S.S.Alabama — en þó virtist hann ein-
lægur í trú sinni. Við vinstri hlið hans sat
Súsanna Tranter, sem honum geðjaðist þrátt
fyrir allt sæmilega að; hún var notalega heið-
arleg og opinská á svip. Við hlið hennar var auð
ur stóll og hann hleypti brúnum. Síðan kom
Corcoran, sem liann hafði hitt í landi — í sam-
bandi við dálítið fjárhagsatriði — og honum
hlaut að geðjast að honum. Og að io'kum,
eins langt á hléborða og hægt var — hún hafði
siglt með honum áður — var mamma Hemm-
ingway, digur og dyrgjuleg.
Og nú var rannsókninni lokið og hann lagði
eyrun við.
Dibdin liafði orðið, teygði úr hálsinum og
sauðarlegur forvitnissvipur var á löngu, mögru
andlitinu.
„Skipstjóri, livaða skrýtni kassi er þarna yf-
ir frá? Þetta er undarlegt apparat.“
„Þetta er harmoníum, herra minn,“ svaraði
Renton stuttur í spuna. „Einn farþeganna á
það.“

„Eg ætla a3 vera hreinskilinn", sag-ði ungi mað-
urinn eftir kossinn. „Þú ert eklci sú fyrsta, sem
ég hef lcysst.“
„Og ég ætla að vera hreinskilin líka“, sagði
hún. ,,Þú átt margt eftir ólært".
* * * *
Hann: „Heldurðu'að það sé óhollt að kyssast?"
Hún: „Það veit ég ekki. — Eg hef aldrei ........“
Hann: „Hefurðu aldrei verið kysst?"
Hún: „Eg hef aldrei veikzt".
Kennarinn: „Það eru til beinir og óbeinir skatt-
ar. Viljið þér nefna mér dæmi um óbeinan
skatt.“
Nemandinn: „Hundaskatturinn."
Kennarinn: „Hvernig fær það staðizt?"
Nemánditin: „Húndurinn þarf ekki að greiða
- skattinn."