Þjóðviljinn - 28.04.1953, Side 10

10) _ ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 28. apríl 1953
BakarBu?
A.J.CRONIN:
Á aimarlegri stréind
ÞÆR sem duglegar eru að baka
vería sjálfsagt hrifnar af þessu
bökunarhorni, Þarna er h!uti
af eldhúsborði útbúinn sérstak-
lega til baksturs og allt sem
bökun tilheyrir er geymt í
skápnum fyrir ofan borðið. Þar
er öllu ætlað rúm, jafnt ger;,
kryddi og hveiti, sykri og bök-
unarformum. Öllu er komið
fyrir á einum stað, svo að hús-
móðirin þarf varla að hreyfa
sig fyrr en hún setur kökuna
í cfninn. Takið eftir hrærivél-
ínni. Hún er mjög lítil, en þó
nægilega stór fyrir lítið heim-
ili og verðið er viðráðanlegt.
— Svona hrærivélar þyrftu að
vera á boðstólum hér. Hræri-
vélar verða aldrei almennings-
MATURINN
A
MORGUN
) Steiktar fiskbollur, kartöflur,
/ grænar ertur. —
) Sítrónusúpa, tvíbökur.
| Steiktar fiskbollur (H.S. Lærið
* að matbúa): 400 g beinlaus
> fiskur, 2 tsk salt, 2 msk hveiti,
* 1V2 msk kartöflumjöl %tsk pip-
■ ar, V-i msk saxaður laukur, 2
* dl mjólk, 50 g plöntufeiti, 50 g
. smjörlíki.
, Saxað Ssvar sinnum, mjólkinni
. hrært í smátt og smátt. Plöntu-
, feiti og smjörlíki brúnað sam-
, an á pönnu og þollurnar steikt-
) ar þar 10-15 min. Beinin soðin
l i saltvatni og soðinu he'lt á
i pönnu saman við feitina þegat'
> bollurnar eru steiktar og búið
1 að taka þær af. Jafnað með
' hveitijafningi. Sósulitur, krydd.
1 Erturnar eru lagðar í bleyti
' daginn áður og soðnar við
1 hægan hita í 3^ stundarfjórð-
unga.
Sítrónusúpa (H. S. Lærið að
matbúa): 35 g smjörlíki, 50
g hveiti, 1% 1 heitt vatn, 2
sítrónur, 1 egg, 50 g sykur.
Smjörlikið er brætt í potti,
hveitinu hrært út í, þynnt út
með heitu vatninu. Soðið í
5 mínútur. — Eggið brotið í
súpuskál og sykurinn látinn
saman við. Sítrónurnar eru
þvegnar, guli börkurinn rifinn
af báðum sítrónunum, látinn
saman við eggið. Þeytt í froðu.
Vatnssoðinu hel’t út í smátt og
smátt. Sítrónusafinn pressaður
úr sítrónunum og hellt út í.
Hitað aftur, ef þörf er, en má
ekki sjóða.
Tvíbökur borðaðar með súp-
eign meðan þær kosta mörg
þúsund krónur; að vísu geta
þessar stóru hrærivélar gert
því nær allt milH himins og
jarðar, en félítil húsmóíir hef-
ur jafnmikla ánægju af lítilli
hrærivél, sem getur hrært og
þeytt, ef verðið er skaplegt.
Franskf
peysusett
MARGIR álíta að franskir
tízkufrömuðir hafi meiri áhuga
á lúxusfataaci en daglegum
klæðnaði, en það er ekki alls-
kostar rétt. Réttara væri að
segja að Frakkar hefðu tvenns
konar tízku, aðra til útflutn-
ings og hina til nota heima
fyrir. Heimatízkuna sjáum við
sjaldan og það er þeim mun
gremjulegra vegna þess að í
henni eru smáatriðin sem við
gætum notfært okkur í sam-
bandi við hversdagsfötin okk-
ar. Lítið til dæmis á þetta
snotra peysusett í gráum og
hvítum lit. Innri peysan er
þverröndótt og einlita golf-
treyjaei er með líningu úr
sama randamvnstri og innri
peysan. Þetta er fallegt og
Pramhald á 9. síðu
Hafmagnsfakmörkun
KI. 10.45- J 2.30
Þriðjudagur 28. apríl.
Austurbærinn og miðbærinn milli
Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar-
götu, Bjarlcargötu að vestan og
Hringbraut að sunnan.
„Harmoníum“ bergmálaði Dibdisi undrandi og
augnabrýrnar lyftust upp í hársvörðinn. ,,En
eru þau ekki úr sögunni. Svei mér þá, ég hélt
að hamioníum hefði horfið um leið og hár-
netin..“
Mamma Hemmingway glotti í sceti sínu.
,,Hafið þér aldrei verið á vakningasamkomu ?
Þar eru harmoníum troðin eins og físibelgir.
Og þennau grip á að nota til þess sama".
Hún otaði þumalfingrinum að Súsönnu. „Hún
á það. Hún og bróðir hennar ætla að fara að
umsnúa Sanjólunum. Hann er .sjúklingur". Og
þegar hún var búin að ryðja úr sér upp-
lýsingunum eins og kolkrabbi bleki, hélt hún
áfram að matast með ánægjusvip.
Það varð dálítil þögn. svo leit frú Baynham
yfir borðið á Súsönnu.
,,Er það rétt að bróðir yðar sé sjúklingur?"
sagði hún alúðlega. „Hann lítur ósköp sællega
út“.
Súsanna beit á vörina og leit á konuna með
semingi. Hún réyndi með erfiðismunum að
bæla niður vaxandi andúð á þessum ósvífna
kvenmanni, sem var að reyna að gera Robba
hennar hlægilegan.
„Bróðir minn“, sagði hún hörkulega, „er
ekki sérlega hraustur".
Tranter hló, djúpa, þægilega hlátrinum, sem
hann beitti oft, jafnvel í ræðustólnum.
„Svona, nú, Sue“, og rödd hans var óvenju
mild ,.Frú Baynham var aðeins að spyrja.
Og öllum er frjálst að spyrja. Satt að segja",
hélt haiin áfram alvarlegur í bragði og sneri
séf að Elissu, ,,er ég líkamlega hraustur, að-
eins dálítið blóðlaus. Læknir minn í Connect-
icut — já, í stuttu máli sagt fann hann að hjá
mér var hæmoglóbínhlutfallið fimm stigum und-
ir m'eðallagi. Ég tek þessi nýju lifrarmeðul og
við gerum okkur vonir um að sólskinið á eyj-
unum liækki þetta' hlutfall mitt“.
Hún starði forviða á liann, hló síðan stutt-
aralega.
„Dibs“. Hrópaði hún. ,.Þú sem ert svo
fjarska.-ega lífsreyndur. Hefur þú aldrei rek-
izt á trúboða með hlutfall?" Hún þagnaði. „Og
vill svo ekki einhver senda mér smjörið í leið-
inni“.
Smjörkúpan stóð fyrir framan Tranter og
hann var ékkert nema kurteisin.
,Ég bið yður að afsaka, frú“, tautaði hann
og rétti henni skálina og hneigði sig*um leið.
Hún sneri sér að hcnum, horfði stórum
bláum augum gegnum hann og leit síðan í aðra
átt.
Um stund hafði Mary Fielding horft viðutan
á auða stólinn og nú §neri hún sér að Renton.
„Þes3i auði stóll, skipstjóri", sagði hún bros-
andi og gerði sér upp hroll. „Veit hann ekki
á illt, svona snemma á ferðalaginu ?“
í.kipstjói'inn lagfærði pentudúkinn á hnjám
sér.
„Viljið þér ekki meiri eggjaköku, frú Bayn-
ham“, sagði Reeiton. „Við förum eftir ok'kar
eigin uppskrift á Aureola. Ég fékk hana hjá
spænskum matsveini i Palma. Og svo má ef
til vill bjóða yður kjöt?“
Elissa brosti blíðlega.
..Vorum við ekki að tala um týnda far-
þegann? Hver er hann, hvað er hann, hvar
er hann ?“
Það varð dálítil þögn. Af einhverjum ástæð-
um varð það óþægileg þögn. Reciton horfði
á Elissu undan loðnum brúnunum; svo svaraði
hann stuttaralega;
„Hann heitir Leith, frú. Doktor Harvey
Leith".
Um leið varð dauðaþögn við borðið. Allir
hættu að matast og litu upp.
„Leith. Leith læknir!" Elissa virtist vera að
velta einhverju fyrir sér og hún leit af skip-
stjóranum á auða stólinn. , Það var kyndugt".
Svo rak Dibs upp bjálfalegan hlátur og
sagði: „Blöðin hafa verið uppfull af frásögn-
um af einhverjum sem hét Leith — Harvey
Leith. Og svei mér ef hann var ekki læknir
líka. Þið vitið — sá sem . . .. “
Renton starði beint fram fyrir sig og það
var eins og andlitsdrættir hans væru skornir
í tré.
Allt > einu flissaði mamma Hemmingway.
,,Er það ekki makalaust. Alveg sama nafnið
og á þessum ósýnilega félaga okkar. Ja hérna.
Og ég sé það á svipnum á skipstóranum að það
er sami maðurinn. Ég skal krossa mig upp á
að það er sá sami“.
Aftur varð þögn; engar svipbreytingar sáust
á andliii Rentons; en þó fann Máry á sér að
hann var gramur.
„Það var argasta hneyksli", sagði Dibs með
áfergju. „Svei mér ef það nálgast ekki
morð“.
Öllum á óvart lagði Jimmy Corcoran frá
,sér hnífinn og gaffalinn sem liann hafði haldið
á til þessa. Stórt, útsaumað andlit hans var
sviplaust og hann sagði alúðlega; „Þér vitið
auðvitað um hvað þér eruð að tala. Þér liafið
vit á öllu. Vísindum. Hverju sem er“.
„Ha, hvað þá?“ sagði Dibs; hann heyrði
dálítið ílla með öðru eyranu. „Hvað voruð þér
að segja?“
„Ekkert", sagði Jimmy rólega. „Hreint ekki
nokkuru skapaðan hlut. Ég er enginn ræðu-
maður. skiljið þér, en ég hef verið að hlusta
á yður síðan við komum inn. Og ég dáist að
þekkingu yðar. Hún er dásamleg. Já, undur-
samleg. Þér hafið helgað líf yðar þekkingu.
Plátó var auli í samanburði við yður“. Hann
deplaði augunum og beit stærðar stykki úr
brauðsneið sincii.
„Þér lesið blöðin", sagði Dibs, hneykslaður
.,Ég er ekkert hjátrúarfullur í sambandi við
stóla, frú mín góð. Stóll er ekki annað en
sæti handa farþega. Og ef sá hinn sami far-
þegi hirðir ekki um að sitja í lionum, þá hefur
liann sínar ástæður til þess. Og eg missi ekki
matarlyst þess vegna“.
„Þér eruð tilfinningalaus, skipstjóri drafaði
í frú Biynham. „En þér gerið okkur forvitin.
Sáum ->’ið ekki þennan — hérna — farþega,
þegar við komum um borð? Ræfilslega mann-
icin sem stóð í ganginiun. Sástu hann ekki,
Mary ?“
Það varð örstutt þögn.
„Jú Elissa" ,sagði Mary. „Ég sá hann“.
„Hann var með meinlætasvip — magur og
tekmn og allt tilheyrandi. Dásamlega æstur
á svip, sagði Elissa. „Segið okkur meira um
hann, skipstjóri!1. -
Það var ekki nóg' að Taft, forseti Bandarílcj-
anna, væri einn mestur maður að vexti, heldur
notaði hanr. einnig umfangsmestu sundföt sem
þekkzt huf-x á ö'dinni. Eitt sinn sem oftar var
hann að leða sig í Beverley-flóa. Ung hjón
bai' þar niðui að ströndinni meðan forsetinn
var að syrda fyrir utan. Konan sagði: Jæja
e’skan, eigum við þá ekki að baða okkur? —
Hvernig ei<:urr við að fara að því? spurði þá
aumingja r aðurinn: forsetinn er að nota hafið.
Eg vil ekki að Jón sé að kyssa þig svona,
telpa mín, sagði angraður faðir við dóttur sína.
Ég veit hann er klaufi, svaraði dóttirin, en
gefðu honirn tækifæri; ég er viss um að honum
gotúr farið fram.
Ávextir vc u eitt sinn auglýstir þannig: Epii,
áppelsínur, hnetur og fleira góðgæti nýkomið.
Komið snei'-ma til að forðast þrengsli. Fyrstu
fuglarnir h’eppa. orminn. . •