Þjóðviljinn - 06.05.1953, Page 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 6. maí 1953
Gefa miSaldrakonur nofaS
göngubúning?
Já, 'það er nú líkast til. Það
er einhver smekklegasti bún-
ingur sem hugsazt getur á full-
orðnar kotiur. Og þær geta val-
ið um sígilda herrasniðið og
kjóladraktir méð víðum jökk-
um. Hið síðarnefnda er heppi-
legra handa þeim sem hafa
yanmetakennd vegna vaxtar-
lagsins. Þá er dásamlegt að
láta víða jakkann hylja alla
vaxtargallatia. Eg þekki konur,
sem nota þetta lausa jakkasnið
á allar flíkur, jafnt hversdags-
fatnað og samkvæmisflikur.
Fyrst snúum við okkur að
sígilda herrasniðinu. Fallegast
er að jakkinn sé dálítið aðskor-
inn, ea þó víður, forðizt jakka
með belti. Flestar viija eitt-
hvað sem grennir og því höf-
um við fjóra skávasa á teikn-
ingunni. Skávasar grenna meira
en beinir vasar. Líka er heppi-
iegt að hafa etiiðið með löng-
um hornum sem ná niður í
mitti. Við það v'rðist mittið
grennra. Bezt er að pilsið sé
alveg slétt eða með einni mið-
fellingu.
Svo eru það lausu jakkarnir
og v;ð mælum óhikað með þeim
handa konum sem telja sig
hafa ómögulegt vaxtarlag. Og
jakkinti á umfram allt að vera
opinn að framan. Hnepptur síð-
jakki er engan veginn grenn-
andi, eti sé hann opinn að
frarnan hylur hann öll vaxtar-
lýti mun betur. Pilsið og jakk-
ann með mörgu hnöppunum
má sauma úr gráu kamgarni.
þáð er hentugt og sterkt. Ef
dökkblá blússa er notuð við
og jakkinn prýddur með vasa-
iokum á öxlunum og fallegum
hnöppum er þarna kominn mjög
fallegur búningur. Einnig er
hægt áð sauma þennan búning
úr dökkbláu, léttu efni, svo að
hann líkist fremur kjól. Þá er
fallegt að nota við hann hvíta
fclússu. Glæsiiegasti búningur-
ínn er þó sennilega sá dökki
með ljósu stjörnunum og það
er lástæðulaust að óttast að
hann sé of áberandi og grenn-
andi er hann. Það eru ljósu
brúnimar á boðöngunum sem
gera það að verkum. Augun
staðnæmast við þær og konan
í jakkanum getur verið alveg
hnöttótt án þess að nokkur taki
eftir því. Búningurinn er fall-
egur í svörtum og gráum lit;
það er ekki eins saurljótt og
svart og hvítt.
M hvezp þarí vashurinn
a3 vera ferhymdur?
Eldhúsvaskar eru alltaf fer-
hyrndir eins og kunnugt er.
En hvers vegna eru þeir það.
Hornin koma að engu haldi og
þau safna áðeins að sér óhrein-
indum. Og engum dettu: í hug
að kaupa ferhyrnt uppþvotta-
fat.
I þessu má taka Englendinga
sér til fyriimyndar. Lítið til
dæmis á þennan stálvask — er
hann ekki gimilegur?
Rafmagnstahmörhun
Kl. 10.45-12.30
Jliðvikudagur 6. mai.
Náprrenni Reykjavikur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markalínu
frá Flugskálavegi við Viðeyjai--
sund, vestur að Hliðarfæti og það-
an til sjávar við Nauthólsvík í
Fossvogi. Lauaames, meðfrani
Kleppsvegi, MosfellsSvéit og Kjal-
arnes, Árnes- og Rangáxvaltasýslur.
A. J.CRONIN:
annarle^ri
En aldrei nokkurn tíma hafði hann borið til Þetta var saga hans í stuttu máli. Og nú leit
þeirra neinar ósæmilegar tilfinningar. Hugsan- hann systur sína með umburðarlyndi í aug-
ir hans snerust einkum um sjálfan hann, guð um
og systur hans. „Mér er vissulega alvara, Sue,“ hélt hann
Hann var fæddur í Trenton; foreldrar hans áfram einbeittri röddu. „Trúðu mér. Ég hef
voru mjög trúaðir, og hann var einn þeirra hugboð um að hægt sé að frelsa frú Baynham.
manna sem virtist í heiminn borinn til þess að Það er auðveldara að umvenda þeim sem hæð-
boða trú. Faðir hans, Josiah Tranter, var ist að guðdómnum, en sál sem er algerlega
heldur lítilsigldur, skeggjaður, duglítill bakari kærulaus. Það væri mikil hamingja fyrir mig,
— sem var virkur starfsmaður í Samfélagi ef ég mætti verða lítilmótlegt verkfæri drott-
sjöunda dagsins ■—- sem notaði guðsorð fyrir ins og verða til þess að þessi sál öðlaðist eilífa
ger í brauðið sitt, og það var jafnvel tiáiar- sælu.“ Augu hans Ijómuðu: þetta var fagnað-
keimur að brauðkollunum. Móðir hans, Emilía arrík hugsun.
að nafni, róleg kona með ákefð í augum, var af Hún starði þegjandi á hann, rjóð í kinnum
góðu Concord kyni. Hún var fámál, góð og og næstum döpur á svip. Um leið dundi regn-
tók öllum viðskiptafrumhlaupum litla bakar- skúr á glugganum og hlátrasköll heyrðust að
ans með óbugandi jafnaðargeði og þolinmæði. ofan. Fótatak heyrðist í stigamum og Mary
Hamingja hennar bjó í bömuniun, eiaikum Ró- kom hlaupandi inn; litlu, hvítu skórnir henn-
bert, sem liún bar óstjórnlega ást til undir ró- ar voru blautir og regndropar glitruðu í úfnu
legu yfirborðinu. Og Róbert virtist þeirrar hárinu.
ástar verður. Hann var skyldurækinn, gáfaður, „En hvað hann rignir, æ, æ, æ,“ söng hún.
fullur áhuga og framdi aldrei strákapör, og Elissa, Dibdin og Corcoran komu á eftir
þegar gestir klöppuðu á kollinn á honum og henmi inn í salinn.
spurðu: „Jæja, drengur minn, hvað ætlarðu „Ja héma,“ sagði Dibs og steig ölduna.
að- gera þegar þú ert orðimn stór?“ svaraði „Þetta var meiri demban allt í einu.“
drengurinn í einlægni: „Eg ætla að boða guðs Elissa hristi af sér bleytuna og nú ein-
orð.“ Og það var dekrað við þessar göfugu blíndi hún á systkinin.
fyrirætlanir hans. Umferðaprestur, sem hafði „Þið hafið verið að syngja,“ sagði hún hárri
um skeið dvalizt í húsi bákarans, skrifaði um röddu. „Skelfing er það gaman. Og harmoníum
hann bækiing undir nafninu: „Sáluhólpinn níu að auki — fyrr má nú vera. Er ekiki erfitt að
ára.“ Þanmig kynntist hann frelsuninni þegar stíga svona grip? En þið megið ómögulega
á unga aldri. hætta. Þið verðið að skemmta okkur dálítið.
Súsanna hvarf í skuggann af honum heima Það væri dásamlegt. Beinlínis unaðslegt." Og
fyrir. Hún unni bróður sínum mjög; hún var hún settist við hlið hinna á bólstraðan bekk-
góð stúlka: en hún var enginn dýrlingur. Og inn og setti á sig eftirvæntingarsvip.
meðan Róbert stumdaði nám í guðfræðideild- Þögnin var vandræðaleg, en þótt Súsanna
inni, fékk hún leyfi til að læra hjúkrun á væri enm með roða í kinnum, þá var rödd
John Stirling sjúkrahúsinu. hennar festuleg.
Árin liðu og upp rann sá dagur að Róbert „Við vorum að syngja slcaparanum lof,“
skyldi vígður. Hvilíkur fagnaðardagur fyrir sagði hún. „Við lítum ekki á það sem skemmt-
litla bakarann og konu hans. Þau gleymdu un.“
striti og erfiðleikum þessara fórnarára, bjugg- Elissa setti upp undrunarsvip.
ust sínu bezta skarti og lögðu sæl og hreykin „Getið þið ekki sungið eitthvað?“ andmælti
af stað til Comnecticut. hún „Gætuð þið ekki skemmt bæði skaparan-
En það kom óhapp fyrir lestina. Sex milum um og okkur — í einu?“
frá Trenton ranm hún útaf sporinu og Dibs rak Upp hlátur, en augu Súsönnu urðu
utaní moldarvegg. Skemmdir urðu litlar; að- dökk og hún fölnaði; húm virtist að því kom-
eins tveir létu -llfið. En það voru Josiah og in að segja eitthvað, þegar Róbert tók til máls.
Emilía Tranter, Róbert varð auðvitað afar Hann horfði beint á Elissu og sagði:
sorgbitinn. Það var áhrifamikil stund, þegar „Ég skal syngja fyrir yður, frú Baynham,
honum voru sagðar fréttirnar, ný'ígðum á leið fyrst þér biðjið okkur um það. Við látum
út úr kirkjunni. Súsanna sagði færra. Það ekki ganga á eftir okkur. Ég skal syngja lag,
var eklci við því að búast að hún hefði eins sem yður þyikir ef til vill gaman að. Og ég
næmar tilfinningar. En það leið tvisvar yfir hýst við að það sé guði þóknanlegt um leið.“
hana á vakt næsta mánuð. Á sjúkrahúsinu var Hann sneri sér við hátíðlegur í fasi og hvísl-
henni sagt að hún hefði veilt hjarta og henni aði nokkrum orðum að Súsönnu, sem sat teim-
var ráðlagt að leggja hjúkrunarstörfin á hill- rctt og lireyfingarlaus eins og stytta. 1 tíu
una. sekúndur hreyfði hún hvorki legg né lið, svo
Og þess vegna fluttist hún til bróður síns í var eins og hún gæfist upp, hún lagði hendurn-
Okeville, en þar fékk hann sitt fyrsta brauð. ar á hljómborðið og byrjaði að leika. Það var
Hún fórnaði sér algerlega fyrir Róbert. Hún
gerði ekiki aðrar kröfur. En þótt haxm væri
duglegur og mikilsmetinn, var han«i ekki eins
rólegur. Hann var eirðarlaus. Það var ein-
hver ævintýraþrá í honum. Þótt hann gerði
sér það ekki ljóst, þá langaði hann til að sjá
og kynnast heiminum. Að ári liðnu sa'gði hann
brauðkiu lausu og sótti um trúboðsstarf er-
lendis.
Einlægni hans var aiþekkt, dugnaður lians
víðkunnur og þessi athöfn hans metin að
verðleiíkum. Það var gefið í skyn að hann
væri ekki heilsuhraustur. Og séra Hiram Mc
Atee hafði einmitt beint hugd sinum að nýjum
laödvinningum á sviði trúarinnar. Og nýlega
höfðu borizt beiðnir frá Kanaríeyjumiun. Og
Róbert var sendur af stað, ekki til Kína eða
Kongó, heldur til Santa Crtis. Og auðvitað varð
Súsaana honum samferða.

-b I J I
IConan viö lítinn snáða á veiðum: Hvað held-
urðu að pabbi þinn segi ef hann vissi að
þú ert að \eiða á helgum degi?
Snáðinn: Spurðu hann bara sjálf, hann er
hérna upp með ánni rétt fyrir ofan.
Sonur: Hvað var hann stór, stasrsti fiskuiinn
sem þú hefur veitt?
Faðir: Spurðu heldur mömmu þina — ég er
búinn að gieyma hvað ég sagði henni.
Að öðru jöfnu er ráðlegt að taka lán hjá
bölsýnismanni — hann gerir ekki frekar ráð
fyrir að fá það endurgreitt.
Hlauptu a'.drei á eftir strætisvagni né kven-
manni; það kemur annar rétt hráðum.
Fyrir tuttugu árum kom ungum stúlkum
aídrei tii hugar að gerá þá hluti sem þær
gera nú eins og ekkert sé. Það var einmitt
þessvegna sem þær gerðu þá ekki.