Þjóðviljinn - 06.09.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 6. september 1953
Þverröndóff dragf
Smáröndóttar dragtir eru al-
gengar en iþser breiðröndóttu eru
þó til og hér er mynd af einni.
Hún er frá Iludson og er mjög
skemmtileg, þrátt fyrir breiðu
rendurnar, því litarmunurinn á
þeim er ekki svo mikill, að séð
úr fjarlægð virðist hún vera ein-
lit. Rendumar eru látnar snúa
þvert nerna á hornunum og vös-
unum. Þetta er falleg dragt fyrir
háa og granna stúlku.
Hann var myrkfœllnn — /
Kvöld eitt settist 'óli upp á
rúminu sinu, leit biðjandi á mig
og sagði: ,,Þú þarf ekki að
kveikja myrkrið.“ Hann var 2 V2
árs og þetta var d fyrsta skipti,
sem hann lét í ljós myrkfælni.
iVið taluðum dálítið saman um
þetta og þá kom í Ijós, að hann
var hræddur við nokkra litla
apa, sem hann hélt fram, að
vaeru í herberginu hjá sér, þegar
búið vaerj að slökkva, og ’hann
var sannfærður um, að þeir
mundu éta sig. Okkur kom saman
um, að það gæti ekki gengið, og
ég ibauð honum að hafa kveikt
á litlum lampa við rúmið, en
Hollenzkur
still
‘QÖM
hann var ekki ánægður með það
og þóttist viss um, að þá b.vggju
apamir í því horninu, sem var í
skugganum og vildi hafa alveg
bjart. Lengi vel svaf hann a'.itaf
við giaðaliós. Við töluðum stund-
um um að slökkva en það likaði
Ihonum ekki, svo við létum hann
eiga sig. Að öðru leyti var hann
ekki myrkfælinn t- d. gat hann
farið einn á nóttunni fram dimm-
an gang á baðið og inn aftur, og
á daginn, eftir að tók að dimma
inn á stofu og sótt leikföngiu
sín, og þegar við spurðum hann,
hvort hann vildi ekki að við
kveiktum, sagði hann rólega, að
þess þyrfti ekki, því hann vissi
vel hvar þau væru. *Það þurfti
aðeins liós, þegar hann átti að
fara að sofa.
Þegar hann var rúmlega
þriggja ára, fór hann að taia
um, að ijósið væri cþægilegt og
var hæstánægður með að hafa
ljósið af litla lampanum. í hálft
ár var hann ánægður með það
en þá fór hann að langa til að
vera eins og þeir fullorðnu.
Pabbj og mamma sváfu ii myrkr-
inu og þá vildi hann líka sofa
í myrkri, alveg myrkri annars
væri maður ekki stór. Nú er öll
myrkfælni gleymd, og ef smá
rifa er á hurðinni, segist hann
alls ekki geta sofið.
Það leikur enginn vafi á því,
að hollenzka kjusan hefur gefið
ihugmyndina að þessu höfuðfati.
Þessi kolla fer áreiðanlega mörg-
um vel, þvá hún lí’kist svo mjög
klæðilega kappanum, sem hjúkr-
unarkonurnar foera, én kannske
finnst mörgum hún of áberandi.
En hún fer vel við ljósgráa kjól-
inn með hvlíta stívaða kraganum.
Rafmagnstakmörkun
KL 10.46-1230
Sunnudagur 6 sept.
huorfi Vesturbærinn frá Að-
• nVCIll alstræti, Tjarnargötu
og Bjarkargötu. Melarnir, Gríms-
staðaholtið með flugvallarsvæðinu,
Vesturhöfnin með Örfirisey, Kapla-
skjól ofc Seltjarnarnes fram eftir.
Mánudagur 7. sept.
hliorfí Hafnarfjörður og ná-
■ nVvlII gTenni, Reykjanes.
efíir MARTHA OSTENSO
30. dagur
aði. Þögnin hafði haldið innreið sína.
Eftir drykklanga stund rauf Mark þögnina.
„Þetta líf breytir þér. Þú verður aldrei söm
eftir, Linda".
SJÖUNDI KAFLI
1
Caleb frétti ekki um ferðalag Júditar og
kennslukonunnar á Klovacz búgarðinn. Á hiSin
bóginn fékk Elín vitnskju um það og hún
brást við eins og hún áleit að hann hefði
gert og lét í ljós vanþóknun sína við Amelíu.
Þær mægðurnar voru að baka deigbollur, sem
Caleb hafði miklar mætur á, þegar hún hóf
máls á þessu.
„Mér finnst það mjög óviðeigandi — að
júdit skyldi fara á sunnudaginn og heimsækja
bláókunnugan mann“, sagði hún um leið og
hún skar sneið af deiginu. „Og pabbi að heim-
an. Ég kalla iþetta að fara á bakvið hann“.
„Kennslukonan var með henni og hún er
eld’ri en Júdit, Elín“, sagði Amelía blíðlega.
„Það getur e'kki sakað neinn þótt þær færu
þetta. Júdit gerir svo fátt sér til skemmtunar
og hún vinnur baki brotnu". Amelía beygði
sig yfir feitina í pottinum og óljós hamingju-
kennd gagntók hana. Linda hafði sagt henni
hve mikla ánægju Mark Jordan hefði haft af
komu þeirra.
„Ójá“, sagði Elín og stundi með vanþóknun.
„Mér finnst við öll vinna baki brotnu“.
„Vitakkuld gerum við það, Elín, og þú þarft
líka að gera eitthvað þér til afþreyingar engu
síður en Júdit“, flýtti frú Gare sér að segja.
„Það liggur í augum uppi. En þú hefur þó far-
ið meira en Júdit. Júdit hefur aldrei farið
með Marteini til Nykerk, en það hefur þu
gert“. ^ r
• — rneð beljurnar“, sagði Elín olundar-
lega. „En rnér dytti aldrei í hug að stela&t ut
til að skemmta mér. Ef hann kæmist að því,
hvar hún var í gær? Ef hann fréttir það ein-
hvers staðar? Júdit verður eigingjamari með
hverjum deginum sem líður. Hún hirðir ekk-
ert um okkur hin. Hún hugsar ekki um neitt
nema sjálfa sig“.
„Svona nú, Elín“, ságði Amelía sefandi. „Þú
mátt ekki taka þetta svona. Það var ekkert
pukur i þessu. Júddt og kennslukonan skruppu
aðeins til að elda kvöldverð handa veslings
unga manninum sem býr þama aleinn. Það er
ekkert athugavert við það, finnst þér?“
„Uss“, hreytti Elín út úr sér. „Rétt eins
og hann sé einhver ættingi! Það er nóg hérna
af einmana piparsveinum til þess að Júdit
geti verið önnum kafinn alla vikuna".
Amelía brosti og sneri deigbollunum í feit-
inni með gafflinum. Elín var svo siðvönd, að
hún yrði fyrst til að fordæma móður sína ef
hún kæmist að sannleikanum.
Enn voru dagarnir að lengjast. Caleb var
aftur farinn að senda rjóma og smjör til S’.d-
ing og það var nóg að gera við að skilja og
strokka. 1 garðinum voru óþrjótandi verkefni
fyrir Amelíu; hún annaðist viðkvæmustu jurt-
imar e'ns og þær væru nýfædd böm. Hún
fiýði til starfsins í garðinum undan hinum á-
leitnu hugsunum. Caleb var mikið að heim-
an og átti viðræður við kyntaótafræðinga og
hrossasala; kom heim fullur af yfirlæti og
fréttum úr fjarlægum hémðum sem hann stillti
sig um að segja heimafólkinu. Skepnuhirðing-
in 'kom aðallega í hlut bamanna.
Síðan sunnudaginn góða gekk Júdit um eins
og í kynlegum draumi, eins og hún gætd varla
gert sér ljóst hvað hefði komið fyrir hana.
Hún vissi að hún hafði um stundarsakir gist
annan heim — heim sem var henni undarlega
nátengdur, þrátt fyrir framandleikinn. Einkum
heillaði tónlistin hana. Hún rak kýr, mo'kaðí
fjósið og lúði garðinn við óma af valsi eða
dægurlagi, rétt eins og það væru sinfóníu-
hljómleikar sem hljómuðu í hjarta hennar. Og
þegar hún áttaði sig, sá hún að Amelía, Elín,
Marteinn og Karl liðu áfram jafnsljó og áður
við að reita arfa, bera vatn, sinna hrossum
og gá til veðurs. Og með óbreyttri framkomu1
sinni gerðu þau Caleb Gare ljóst að öllu var
haldið í horfinu á landi hans.
Vegna hims vaxandi yfirlætis í stjórn Calebg
á búskapnum og hinnar hljúgu undirgefni
hinna, var Júdit farin að óttast að einhverjir
óhugmanlegir fjötrar reyrðu hana við moldina,
þótt hún gerði sér vonir um að losna undan
þeim. Sveinn hafði tvívegis hvatt hana til að
tala við móður sína um áætlanir þeirra um að
ganga í hjónaband. En Júdit hafði dregið það
á langinn í þeirri von að eitthvað í framkomu.
Calebs gæti mildað hug Amelíu áður en hún
tilkynnti henni það.
Hún fór aftur til Marteins og spurði hann,
hvort Caleb ætlaði að ráða mann í sláttinn.
„Ég skal spyrja hann“, sagði Marteinn von-
daufur.
Hann fór á fund Calebs í hlöðunni, þar semi
hann var að taka utan af hrossalyfi, sem hanil
hafði nýlega fengið i pósti.
„Það er orðið vel sprottið", sagði Marteimt,
„Það fer að nálgast sprettuna í fyrra.“
Caleb gaut augunum til hans. Hann tók tapp-
ann úr einu lyfjaglasinu og þefaði af því. Sva
setti hann tapann í aftur og raðaði flöskunum
upp í hillu á veggnum.
Fyrst hann svaraði engu neyddist Marteinn
til að halda máli sínu áfram án ferkari upp*
örvunar.
„Mér var að detta í hug hvort ekki værí
skynsamlegt að ráða hingað kynblending í
heyvinnuna. Þeir setja ekki mikið upp og hey-
skapurinn gengur betur en þegar stelpurnar
eru einar“.
„Það er óhugsandi, Marteinn — óhugsandl
í ár. Ullarverðið lækkaði um tíu prósent, eins
og 'þú veizt“, sagði Caleb blíðlega. „Stelpurn-
ar verða að læra að vinna vel“.
Öll sú reiði sem Marteinn gat fundið til kom
upp á yfirborðið eins og strókur á lygnu
vatnd. ,Ég get ekki skilið að dálítil ull s'kiptí
neinu máli“, sagði hann. „Ég kalla þetta vesæla'
hagsýni“.
Caleb sneri sér við með hægð. „Það skiptir,
litlu máli hvað þú kallar það, drengur minn“,
sagði hann án þess að breyta um rödd. „Þess-
um búgarði verður stjómað á þann hátt sem
mér sýnist. Þegar þú ert orðinn nógu gamall
til að vita betur, skal ég spyrja þig ráða“.
Hann dustaði rykið af höndunum á sér og fór
út úr hlöðunni. Marteinn stóð eftir rjóður
og sneyptur og fór síðan að leita að Júdit.
Hún var að blanda fóður í hænsnahúsinu.
„Jæja Júdit. þú getur hætt að hafa áhyggjur
út af Elínu. Það verður enginn ráðinn til að
hjálpa til við heyskapinn", sagði hann.
„Ekki það?“ sagði Júdit. Augu hennar urðu
hörkuleg, en hún sagði ekki fleira. Þegar hún
var búin að blanda fóðrið fór hún inn í íbúð-
arhúsið og leitaði að Amelíu.
tátlU OC CAMMt
Kúreklnn ætlaði að kaupa sér líftrygg'lngu. Til
hans kom umboðsmaður tryggingarfélagsins og
spurði hann meðal annars hvort hann hefðl
nokkurn tima orðið fyrir alvariegu óhappi eða
slysi.
Nei, aldrel, svaraði kúrekinn. Reyndar spark-
aði hesturinn minn í mig í fyrra og braut
nokkur rifbein, og svo beit mlg líka einuslnnl
eiturslanga sem......
Og þetta kailar þú ekki elnusinnl óliöpp, liróp-
aðl umboðsmaðurlnn.
Nel, þau gerðu þetta bæði viljandl, svaraði kú*
rekinn.