Þjóðviljinn - 15.09.1953, Page 10

30) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 15. september 1953
Yilligcesír
eftir MARTHA OSTENSO
37. dagur
Nýja tízkan hefur upp á
margt fallegt að bjóða og eitt
hjið 'kærkomnajsta ei'U hin i
fjölmörgu breytingakjólar. —
•Þéss veg.na er strandkjóllinn
ekki lengur kjóll sem aðe!ns
á við í sumarfríinu, heidur
kjóll sem hægt er að nota
megnið af sumrmu, jafnt í
'bæ og í- sveit. Breytingakjó!-
arnir tveir á myndunum eru
mjög e'nkennandi. Hvíti bún-
ingurion er að vísu viðkvæm-
ur en hann er fallegur og lát,-
iaus með þröngu, sléttu pilsi,
aðskorinni fleginni blússu og
lausum, ermalausum bóleró-
jakka. Ef kjóllin.n er saumaö-
ur úr efni í öðrum lit er
hann ekki eing saurljótur og
hlýrri verður hann ef stuttar
ermar eru hafðar á jakkanum.
Grlái kjólíinn er hentugri og
hann er mjög fallegur lílta.
Hann er saumaður úr hentugu
gráu bómullarefni, og þegar
hann er notaður sem strand-
kjóll eru hvítar bryddingar
Rafmagnstakmörkun
Kl. 10.45-12.30
Í>i-i5judagur 15. sept.
jt UifAMÍS Austurbærinn og mið-
Hu bærinn miili Snorra-
brautar og Aða’atrætis, Tjarnar-
götu, Bjarkargötu að vestan og
Hringbraut að sunnan.
I látnar undirstrika flegna boga-
hálsmálið. Kjóllinn er hneppt-
ur niður úr og það er mjög
hentugt ef hann er notaður ut-
anyfir sundbol. Við kjólinn er
notaður skemmtilegur jakki
með þríhyrnusniðl sem setur
á haan splunkunýjan svip. Ef
kjóllinn er saumaður heima
þarf að gæta þess að hlíramir
á kjólnum sjáiát ekki fram-
undan jakkanum; það eýðilegg-
ur alveg heildarsvip'nn.

!
i
I
„Við höfum ekki efni á að kaupa neitt sem
ekki er gagnlegt, frú Sand’oo. Ég þakka þér
kærlega fyrir ávaxtakökuna. Það er langt síðan
ég hef haft tíma til að baka. Eg hef svo mikið
að gera í garðinum“.
„Æjá —“ sagði fnt Sandbo og andvarpaði.
„Og það kostar líka peninga að baka og elda
góðan mat“.
,,Elín“, kallaði Amelía fram í eldhúsið. „Viltu
hita te lianda frú Sandbo“.
„Frú Þorvaldsson er meiri mæðukonan",
sagði frú Sandbo hátíðlega og spennti greipar
í kjöltunni.
„Hvað er að hesnni?“ spurði Amelía sem sá
að gestur hennar vildi láta spyrja sig.
„Hún eignaðist barn í vikunni sem leið —
og það fæddist andvana — Drengur. Ég komst
ekki þangað í tíma“, sagði húa með eftirsjá.
„Þorvaldsson var svo reiður að hann ætlaði að
springa — þau eiga níu stúlkur fyrir og þetta
var fyrsti drengurinn. En það var víst bezt að
hann fékk að deyja“.
„Var eittlivað að?“
„Að ? Hefurðu ekki lieyrt það?“ hrópaði hún
og reyndi að gera sér mat úr leyndardómn-
um. Auðvitað liafði Garefjölskyldan ekkert
heyrt.
„Nei“.
,.Já“, — hún ræskti sig og hagræddi sér í
stólnum. „Berðu mig ekki fyrir því — en barnið
fæddist með kálfshaus". Hún beið stóreygð
eftir áhrifunum af þessum óvenjulegu upplýs-
ingum.
„Hamingjan góða“, hrópaði Linda.
„Var það eitthvað vanskapað?“ spurði Am-
elía rólega.
„Það var hræðilegt. Frú Lindahl tók á móti
því og hún sagði mér allt af létta. Ég vissi
ekki fyrr en allt var um garð gengið. Það
steig kýr ofaná konuna mánuði áður. Það er
rétt á hann — manninn hennar — fyrir að
láta konuna þræla eins og skepnu svotia á sig
komna“.
„Þetta er hræðilegt“, tautaði Linda. Hún sá
að frú Sandbo trúði því í raun og veru að
barnið hefði verið með kálfshaus.
Elín bar te fyrir frú Sandbo og kökuna frá
henni sjálfri.
Caleb kom inn skömmu seinna og skotraði
augunum til frú Sandbó. Hann yrti ekki á
neinn ea fór að róta í einni skúffunni og tók
þaðan bréf.
„Fúsi Aronsson er búirnn að selja þár skóg-
lendið sitt, herra Gare. Hann vildi ekki selja
mér það þótt ég byði honum góða borgun“.
Caleb leit varla upp. „Já“, sagði liann við-
utan og horfði á bréfið sem hann hélt á.
„Það var skelfilegt óhappið sem kom fyrir
Aronsson drengina fyrir fimm árum. Fúsi hefur
aldrei orðið samur síðan“.
„Það var mjög ömurlegt“, sagði Amelía.
„Eaginn virðist vita hvernig það vildi til“,
hélt hún áfram. „Það var einkennilegt að eng-
inn skyldi verða var við þá og skjóta yfir þá
’skjólshúsi. Þeir voru ekki svo fjarri manna-
byggðum þegar þeir urðu úti ?
„Veðrið var svo vont að ekkert fólk var á
ferli, frú Sandbo“, sagði Amelía í skjmdi.
„Já, og svo var farsóttin".
„Ég verð víst að fara aftur út í garðinn,
frú Sandbo“, sagði Amelía og leit á Caleb. „Eg
er að tína baunir í kvöldmatinn og klukkan er
farin að ganga fimm“.
„Hamingjan góða, ég er búin að vera alltof
lengi. Jæja — vertu sæl ungfrú Archer. Og
hirtu ekkert um Þorvaldsson. Hann er vand-
ræðagripur. Vertu sæll, herra Care, gangi þér
vel að heygja“. Hún stikaði út og það skrjáfaði
í pilsunum hennar eins og þau væru úr pappír.
Amelía fylgdi henni fegins hugar.
Þegar hún var farin hóstaði Caleb lágt og
lagði bréfið aftur niður í skúffu. Hann hafðí
alls ekki lesið orð í því. Hana lokaði skúffunni,
sneri lyklioum og setti lykilinn síðan í vestis-
vasann þar sem hann geymdi stóra silfurúrið
sitt. Enginn í fjölskyldunni dirfðist nokkru
siani að snerta skúffuna, þar sem Caleb gejnndi
skjöl sín og bréf.
Amelía hafði miklar 'áhyggjur af því hvað
haan segði þegar hún kæmi inn. Hún vissi að
hann hafði aðeins litið innfyrir til að angra
hana af því að hana vissi að frú Sandbo var
íkomin í heimsókn.
Linda flýtti sér upp á herbergi sitt og hún
var að velta því fyrir sér hve margir vissu um
samband þeirra Markg Jordans. Enginn gat
vitað að hún hefði borðað heima hjá honum,
svo að þetta var ek-ki annað en illgirnislegur
rógur. En hún mátti ekki gefa rógstungunum
neitt tilefni meðan hún stundaði kenaslu í Oe-
land. Henni flaug í hug að Amelíu væri vokuna
ef Caleb vissi eitthvað misjafat um hana. Ef
sveitungamir kæmust á snoðir um eitthvað
slíkt, yrði nafni hennar áreiðanlega ékki hlíft.
3.
„Ég rek haba burt ef hún kemur hingað
aftur“, bætti Caleb við þegar hann var búmn
að hella úr skálum reiði sinnar við Amelíu
fyrir að hafa sýnt frú Sandbo gestrisni. „Við
þurfum að forðast öll samskipti við svona fólk.
Og kennslukonan er að gera hosur sínar græn-
ar fyrir Mark Jordan? Allir í Siding vita um
það. Það er ekki víst að hún yrði fegin sann-
leikanum um þennaa föngulega pilt“. Það hlaklc
aði í honum um leið og hann gekk út. Arnelía
stóð eftir hljóð og hugsandi. Kcnnslukonan var
svo góð og umburðarlynd — hún myndi ekki
setja það fyrir sig. En hann — já, það gæti
skipt Mark Jordaa miklu máli. Allt í einu datt
henni nokkuð í hug. Caleb var kominn úr lieyrn-
armáli og Elín var úti að sækja vatn.
Hún kallaði á kennslukonuna. Linda kom
fram á stigapallimi og horfði niður til hennar.
„Ég setla að steikja tvær hænur — vitlu fara
með aðra til unga mannsins hjá Klovacz?“
spurði Amelía. „Við tölum auðvitað ekki um það
við neinn“.
Linda brosti til hennar og reyndi að dylja
undrun sána. „Hvað segja íslendingarnir ef þeir
sjá til mín?“
„Það er óþarfi að fást um það. Þeir tala
hvort sem er“.
Og Linda fór með Ijúffenga hænusteik áleið-
is til Klovacz. Á leiðinni var hún að furða sig
á hinu skyndilega örlæti Amelíu og velta því
fyrir sér hvernig hún væri í raun og veru.
Mark Jofdan var að gera við bindivél þegar
Linda kom að honum. Hárið á lionum féll í rök-
um lokkum niður á ennið, berir handleggir
hans voru útiteknir og vöðvastæltir. Hún hló af
fögsiuði af þvi að sjá han. Hann gekk til henn-
ar og tók utanum hana þar sem hún sat í
hnakknum.
„Veiztu það, að ég held að þú sórt að fara
á bakvið okkur. Það er ekkert að þér og þú
hefur enga ástæðu til að dveljast hér“, sagði
Eldci selt dvrar en það er keypt i
1 Bandarikjunum er nú rætt um það hvort
neppilegra sé að hjón sofi saman i einu tví-
breiðu rúmi eða hafi hvort sitt rúm.
Félag nokkurt. sendi spurningar þessu viðvíkj-
andi tii hundrað þúsund íjölskyldna. Niður-
staðan af þeirri rannsókn varð sú að fleiri
mseltu með því að hjón svæfu saman.
Skilnaðir eru sagðir færri í þeim ílokki hjóna
er sofa i einu rúmi Árið 1877 sváfu öll ..hjóna
í Bándaríkjunum, saman í einu rúmi.