Þjóðviljinn - 09.10.1953, Blaðsíða 10

Þjóðviljinn - 09.10.1953, Blaðsíða 10
10) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 9. ■október 1953 elmllisþáMitr Gjöldum líku líkt — en þaS er ekki sama hvernig það er gert „Fjögra barna móðir“ send- ír okkur eftirfarandi: Eg las greinina um Óla 'iitla á fjórða ári, sem má ekki vera á'ð þvi áð borða, þegar maturinn er kominn á borðið. Eg er áð mörgu léyti sammála benni: Það er leiðinlegt þegar Ibörnum er vísað frá með orð- unum „Eg má ekki vera að því“ og „Vertu ekki að þessu Bu'ði". Og vissulega ber að gæta þess að .tála ekki hrar.a- lega við barnið, því að þáð getur komið að þvi, að mað- ur iðrist þess áð hafa alltaf vísað börnunum frá sér. Einn góðan veðurdag liætta þau að snúa sér til manns og leita til antiarra með vandamál sín, þvi að mamma er alltaf önnum kafin. Og vissulega ber manni að taka tillit til þess, að barn getur verið svo upptekið af leik sínum, að því gremst þeg- ar kallað er á það. En að einu leyti er ég ekki sammála grein- inni og ég býst við að ég tali hér fyrir munti þeirra mæðra, sem eiga fieiri en eitt barn. Sjálf á ég fjögur börn, á aldr- inum iy2 til 9 ára, og þótt ég fegin vildi gæti ég ómögulega tekið tillit til þess að börnin eru önnum kafin þegar ég kalla á þau. Eg hugsa me'ð hrolli imi líðan foreldranna ef börti- 5n borðuðu heima og borðuðu öll 'á þeim tíma sem þeim sýnd- ist. Eg lít svo á að bömin hafi alls ekki illt af því, að venja sig á reglusemi, — ég tel þvert á móti að þau hafi gott af þvi. Eg held að flest <böm kunni að meta reglusemi, því áð hún veitir þeim ró og öryggi, sem þeim er nauðsyn- 'legt. Og maður þarf stiemma að gera sér ljóst, að barnið á eftir að fara í skóla, ef til •vill í leikskóla, og þegar það stækkar þarf það að stunda Rafmagnstakmörkun KL 10.45-13.30 Föstudagur 9. október 3hvor(í Hlíðaraar og Norður- nveril mýri, Rauðarárholtíð, Túnin, Teigarnir, ibúðarhverfi við Jjaugarjæsveg að Kleppsvegi og wvæðið þar norðaust’— ■>•1. vinnu Qieðal vandalausra. Ef máður venur bamið á það að gera allt sem því sjálfu sýn- ist, er því mjög vafasamur greiði ger. Hvernig fer fyrir því skólabarni, sem segir þeg- ar hringt er inn : „Eg má ekki vera að því, ég er að leika mér.“ Að visu er ég sammála því, að manni beri að taka tillit til anna barnsins, og ijú langar mig að skýra fiá þeirri aðferð, sem ég notá. Það ér ekki tíma- frekt og kostar enga fyrirhöfn áð gefa börnunum aðvömn 10- 15 mínútum fyrir matartíma eða háttatíma. Ef bömin koma inn tíu mínútum fyrir matmáls tíma og tala um hvað þau ætli nú að fara að leika skemmti- legan leik, segi ég: „Það gæti verið gaman, en þið skuluð bíða þangað til við erum búin að borða, þv.í að annars verðið þlð að hætta í miðjum leik.“ Venjulega sæfta íbömin sig við þetta og bíða róleg eftir matartímanum. Ef börnin eru önnum kafin við að sauma, lesa eða byggja úr kubbum, segi ég rólega við þau, að eft- ir 10 mínútur þurfi þau að þvo hendurnar og þau verði að reyna að gera sem mest þang- að til. En þegar ég kalla actl- ast ég til þess aö þau leggi frá sér leikföngin undir eins, og öll fjölskyldan setjist sam- tímis að borðum. Á þennán hátt sjá bömin að móðirin tekur tillit til anna þeirra, og þótt börnin viti tæplega hvað 10 mínútur eru langur tími er þetta engu að síður aðvör- un. Og loks langar mig til að segja eitt við þá foreldra sem eiga mörg böm: Reyni'ð eins og unnt er að komast hjá rifr- ildi og deilum við matborðið Heima hjá okkur eru máltíð- imar alltaf mjög skemmtileg ar. Allir segja frá atburðum dagsins, en auðvitað er þess vandlega gætt að maturinn sé ekki vanræktur; með þessu móti hlakka bömin til mat- málstímanna, þegar „gamla fólki'ð“ hefur loks tíma til að hlusta á þau og allir em sam- ankomnir. Fjögra bama móðir. A u g I ý s i n g um söluskáit Athygli söluslcattskyldra aðilja í Reylcjavík skal vakin á því, að frestur til aö skila framtali til skattstofunnar um söluskatt fyrir 3. ársfjóröimg 1953 rennur út 15. þ.m. Fyrir sama tíma ber gjaldendum að skila skatt- inum fyrir ársfjórðunginn til tollstjóraskrifstof- unnar og afhenda hennil afrit af framtali. Reykjavík, 7. okt. 1952. Skattsijórinn í Reykjavík Tollstjórinn í Reykjavík 59. dagur En, Lánda míai, Ikomdu hingað. Tölum um okk- ur sjálf til tilbreytingar. Eg hef ekki séð þ'g í tvo langa daga.“ Linda leit út um gluggann og sá frú Sandbo á vappi niður við hlöðuna. 4. Daginn sem Caleb hafði ákveðið að leysa Júdit úr stofufangelsinu til að hjálpa Marteini á akrinum, datt Marteinn niður af heystakki og meiddi sig í öxl.'mii. Nú var Caleb nauðbeygður til að láta Júdit lausa og um leið varð honum það mjög óljúft. Hann fór að brjóta heilann um, hvemig hann gæti komizt af án liennar. En þá þyrfti hann að ráða tvo verkamenn, og heyið sem eftir var, var ekki þess virði. „Þú hefðir getað gáð niður fyrir fætuma á þér — alltaf er það eitthvað, — alltaf er það eitthvað", aiöldraði Caleb í lágum hljóðum, meðan hann stikaði fram og aftur um setustof- una, þar sem Amelía var að binda um öxlina á Marteini, svo að hann gæti farið til læknisins í Siding. Það var enginn læknir í Yellow Post. Marteina svaraði engu. Hann vissi hvers vegna hann hafði dottið niður af stakknum. Hann liafði verið að grípa Elínu, sem var í þann veginn að detta aftur yfir sig. Sjón Elínar var ekki upp á marga fiska þegar út á ákurinn kom. Caleb ók Marte'ni sjálfur til Nykerk. Hann ætlaði að sjá um að lækniminn fseri fram á hæfilega þóknun. Tognuð öxl var annað en brotin öxl, en þetta voru vandrseði — árans vandræði. Nú færí heill dagur í ekki r.eitt, þvi að ekki gat hann hleypt Júdit út nema hann gæti sjálfur haft eftirlit með henni. Og þurrk- ur'nn héldist ekki lengi úr þessu. Ef til vill fær hann að rígna, áður en þeir kæmu heyinu upp, ef Marteini batnaði ekki bráðlega. Og Caleb var fúll alla leiðina til Siding. Hann talaði ék'ki við Martein. Piltinum fannst eins og hann hefði gert eitthvað af sér og hann fann meira til þes® en sársaukans í öxlinni. Læknirinn sá fljótlega að meiðslin vora ekki alvarleg og hann gerði ráð fyrir að Marteinn gæti farið að vinna aftur eftir tvær eða þrjár vikur. Caleb greiddi læknishjálpina og af því að honum fannst gjaldið fullhátt, talaði hann ékki orð við Martein á lieimleiðinni. iUm kvöldið sagði hann Júdþ að taka við starfi Marteins daginn eftir. Honum var það á móti skapi, að slysið skyldi neyða hann til að taka þá ákvörðun, þótt hann hefði áður verið búinn að ákveða hið sama. Linda fékk eklki tækifæri til að tala við Júdit, fyrr en þær voru báðar komnar upp á loftið. Elín var ekki enn kom;n upp, svo að Linda laumaðist inn í svefnherbergið til stúlkunnar og talaði stundarkom við hana í lágum hljóðum. „Gerðu nú ekkert vanhugsað, Júdit. Mundu að hann hefur einu s'nni njósnað um þig og hann mun gera það aftur,“ sagði hún i varúðar skyni. „Ef ég væri i þínum s[>orum myndi ég bíða þangað til hann væri búinn að gleyraa þessu og tilkynna svo afdráttarlaust, að þú ætlað'r að giftast Sveini.“ Júdit leit undan. Augu hennar voru þrjózku- leg og það brá fyrir ílóttasvip í þeim. Hún varð rjóð í kinnum. „Eg get ekki beðið — lengur en fram yfir h':rðingu,“ sagði hún stxitt í spuna; fór síðan að hátta og sneri baki að Lindu, Linda reyndi að skilja sjónarmið hennar. „Al' hverju ekki, Júdit?“ „Eg hef mínar ástæður til þess.“ Undirkjóllinn hennar rann niður fyrir brjúst- in og húji flýtti sér að grípa hann og hylja sig með honum. Það kom þrjózkusvipur í augu hennar þegar hún leit á L;ndu. Hún slökkti á lampanum og .fór upp í rúmið og Linda eftir í myrkrinu. SAUTJÁNDI KAFLI 1. Amelíu virtist óhapp Marteins vera aðferð örlaganna til að flýta því sem í vændum var. Þegar Júdit var sleppt úr haldi eftir þá niður- lægingu sem hún hafði orðið að þola, hlaut það að verða til þess að hún gerði tafarlaust tilraun til að strjúka. Kvöldið áður en Júdit átti að fara út á Akurinn, ákvað Amelía að reyna að sýna henni fram á að það væri • hættulegt að sýna frekari mótspyrnu. Morguninn rann upp þungbúinn og grár, en það var nógu hvasst t’l að koma í veg fyrir regn. Júdit kom fyrst niður, þvoði sér við vaskinn og fór síðan að leggja á borðið. Caleb var kominn út og Amelía önnum kafin við elda- mennskuna. Áður en Caleb fór út sagði hann við Amelíu: „Þú ættir að segja henni að hún verði send til borgarinnar ef hún er með einhver asnastrik." Amelía skildi þetta. Hún yrði umfram hllt að reyna að halda Júdit heima. „Þú veizt það, Júdit, að það kemur þér í koll ef þú óhlýðnast honum núna. Öxin stendur enn föst í hlöðuveggnum,“ sagði Amelía meðan þær voru einar í eldliúsinu. „Hann sendir þ:g til borgarinnar — og þar geta þeir haldið þér árum saman fyrir svona athæfi. Flanaðu ekki að neinu, telpa min. Það verður þér aðeins til ills. Hansi hefur upp á þér hvert sem þú ferð.“ Júdit svaraði engu en hún varð hörkuleg á svipinn. Hún vissi hvað henni bar að gera. Hún fór með ikaffikönnuna inn í hitt herbergið og setti liana á borðið. Svo kallaði hún á hitt fólkíð. Eftir morgunverðinn. fór Linda út að fjár- girðingunni og horfði á eftir fólkinu sem var á leið út á akurinn: Júdit, Elínu, Karli og Caleb. Caleb ók í vagninum en systkinin voru fót- ganganai og ráku hrossin á undan sér. Þetta minnti Lindu á fanga sem vopnaðir verð;r ráku áfram. Amelía sinnti störfum sínum eins og i leioslu þennan dag; hún var alltaf að hugsa um Júdit. Hún minnti sjálfa sig í sífellu á það sem í húfi var og re\-ndi að lierða huga sinn gagnvart Júdit. Það var undir Júdit komið, hvort skuggi félli á nafn Marks Jordan. Amelia var að sligast undan öllum þessum áhyggjum. En hún mátti ekki láta bugast. Hagsmunir Júditar urðu að vikja. Júdit var barn Calebs. Caleb var úti á engjunum allan daginn og virti fyrir sér vinnubrögð bamanna. Hann hafði sleppt hestinum og vagninn stóð í slrugga. öðru hverju gekk hann til bamanna; liann var léttur í skapi og talaði til þeirra uppörvunarorðum. Júdit vann sleitulaust og hún lét sem hún heyrði hann ekki né sæi. Aðeins ein hugsun komst í huga hennar: hún ætlaði að fara eftir hirðinguna, hvað sem tautaði. Hún vissi nú að hún átti ekki annars úrkosta. Hún yrði að ná tali af Sveini og segja honum, hvemig málum var háttað. Hún gæti beðið nokkra daga. Ilún GllMLf OC CAMfrN Ilnefaleikakappinn: Er iangt frá búnlngslier- berginu tii liringsins? Mótstöðumaðurinn: Nel, að vísu ekki, en þú þarft ekkl aö hafa áliyggjur af því: þú geng- ur ekki til baka. Finnst þér ekki söngnámið hafa gengíð vel hjá mér? Hvar lærðirðu að syngja? 1 bréfaskóla. í»að hljóta að hafa tapazt mörg bréf. Sagðirðu mér ekki að þú yrðir aldrei þreyttur? Jú, ég hætti alltaf áður en til þess kemur. .

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.