Þjóðviljinn - 21.10.1953, Síða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 21. október 1953

rrr~,\
elnulisþáttur
i#############################################################i
Þegar börn eru fyrir
Það er aldrei þægilegt að
gera hreint, þegar lítil börn
eru á heimilinu, en ef veðrið
er gott, svo að hægt er að
senda börnin út, er öðru máli
að gegna. Það er verra vi’ður-
eignar, þegar eitthvað er -að
veðri og börnin eru á hælunum
á mömmu, meðan hún þvæi
gólf og þrífur heimilið. Mamma
verður gröm og börnin vet’ða
leið yfir sífelldum skömmum
og athugasemdum, og oft
endar þetta me'ð því að móðir-
ín verður fokreið og börnin
gráta.
Allar mæður kannast við
þetta, og sennilega er ekki
hægt að komast hjá þessu
endrum og eins, enda segja
margar mæður, að bör.nin vilji
alls ekki i leika sér þegar móð-
ilrin sé að gera hreint; þau
vilji endilega standa hjá og
horfa á það sem hún er áð
gera, og það getur gert önn-
um kafinni móður gramt í geði.
Þetta er að vísu rétt, en böm-
ín horfa á starfið af því að
■þeim finnst það nýstárlegt og
þau langar til að re\Tna það
líka.
Ef börnin hafa áhuga á
verkinu, ættuð þið að leyfa
þeiiii að „hjálpa til“. Það er
alltaf hægt áð finna upp á ein-
hverju sem bömin. geta gert.
Látið þau sópa gólf, þótt það
sé alls ekki nauðsynlegt, eða
leyfið minnsta baminu að
halda í snúruna á ryksugunni.
Ég hef séð tveggja ára dreng
vera stilltan og prúðan meðan
á gólfþvottinum stóð, vegna
þiess að hann fékk að bera
gólfklútinn að fötunni í hvert
sinn sem þurfti að skola hann.
Hann fékk að taka klútinn upp
aftur, og auðvitað var lítið
gagn í þessari hjálp, en snáð-
inn var himinlifandi og önnum
kafinn. Áður en móðirin fann
upp á þessum leik, var barnið
alltaf fyrir, með hendurnar
niðri í gólffötunni og vatninu.
Aðalatriðið er að bömin fái
verkefni, sem eru nógu flókin
til þess að börnin hafi nóg
fyrir stafni og þó ekki of
flókin til þess að börnin geti
ckki lej'st þau.
Lubbagreiðsla
Nýjasta nýtt í stuttu hár-
greiðslunum er lubbagreiðsla,
klippt stutt og óreglulega.
Það er auðvelt að halda henni
við, en hún hæfir aðeins ung-
um stúlkum og ekki einu sinni
þeim öllum. Þetta er fremur
skringileg greiðsla en falleg.
Hún er mjög í tízku og hafir
vel ungu stúlkunni, sem hleyp-
ur um í knébuxum og flatbotn-
uðum skóm, en hún er ekki
eins vel viðeigandi, þegár
sama stúlkan ætiar að vera
kvenleg og klæðast fallegum
kjól.
BorS fílaS sifja á
■ ■ *•: ói':-.- f-s -r r -
Bovirke, húsgagnaverksmiðja
í Kaupmannahöfn, hefur fram-
l.eitt húsgagn sem er allný-
stárlegt. Það er kallað borð-
bekkur og er hugsað sem sam-
bland af borði og bekk. Það
má nota það til að sitja á,
ef margir gestir koma í heim-
Bókn og stóla vantar; einnig
er hægt áð nota það sem lágt
sófaborð; það má nota það
sem bekk öðru megin og borð
hinu megin o. s. frv.
Það er hægt að fá það í
sömu stærð og myndin sýnir
(225 cm), en einnig eru þau
framleidd styttri. En manni
dettur ósjálfrátt í hug, að það
gæti viljað til slys, ef stór og
stæðileg persóna hlammaði sér
niður á mitt borðið, en undir
miðjunni er „kjölur“ sem kom-
ur í veg fyrir slikt óhapp.
Málmfæturiíir enda í tréhólk-
um að neðan, sem fást stuttir
e'ða langir eftir vild.
Finn Juhl arkitekt hefur
teiknað þetta nýja húsgagn.
Viiligœsir
eftir MARTHA OSTENSQ

70. dagur
Það var aðeins örlítill roði á vesturloftinu,
þegar vagninn nam staðar fyrir framan trú-
boðsstöðina. Mank fór niður úr vagninum og
barði að dyrum. Fjörgamall prestur opnaði og
virti komumenn fyrir sér.
Þegar Mark var búinn að segja sögu sína,
bauð hann þeim inn fyrir. Síðan fór hann frá
þeim og kom aftur í fylgd með jmgri presti sem
heilsaði Mark mjög innilega.
„Þetta er mjög raunalegt," sagði hann lágt.
„Við þurfum að syngja messu í fyrramálið. Eg
læt aðstoðarmenn mína sækja kistuna. Nú
skuluð þið fylgja mér.“
Hann gekk á undan þe:m inn í bjart herbergi,
sem í var dúkað borð með fábrotnum mat á.
„Hér getum við tekið á móti þeim sem að garði
koma,“ sagði hann og benti þeim á stóla til að
setast í.
Morguninn eftir, á þriðja degi eftir dauða
Antons Klovacz, var hann jarðaður milli indí-
ánagrafa. Það var fábreytt athöfn. Mark og
elzti sonur Antons stóðu berhöfðaðir hjá gröf-
inni meðan presturinn söng líksönginn. Svo var
settur trékross á gröfina með nafni og dag-
setningu; síðan var Anton Klovacz skilinn einn
eftir/Vindurnn næddi um gult, ofvaxið grasið
milli grafanna. Vaxtartíminn var á enda.
2..
Á Gareheimilinu gekk allt sinn vanagang.
Júdit, Marteinn og Karl luku \’ið að binda.
Caleb hafði eft:rlit með þeim heiman frá húsinu.
Til þess að vekja ekki tortryggni Calebs,
reyndi Júdit að dylja þá breytingu sem á henni
var orðin eftir viðtalið v:ð Sveisa. Hún hafði
komið heim um kvöldið, svipþung að venju og
hafði ihatazt án þess að líta á nokkurn mann.
En Linda virti hana fyrir sér í laumi, og af
því að hún vissi meira en h'nir tólc hún
eftir hinni ánægjulegu breytingu.
Eitthvað hafði komið fyrir Caleb. Hann
hafði komið heim eftir fundinn í Yellow Post,
fámáll og úrillur, og Amelíu var forvitni á
að vita hvað komið hefði fyrir hann. Hún
taldi víst að það hefði verið eitthvað óskemmti-
legt. Húií sá það af svip hans að eitthvað
skuggalegt var að brjótast um í liuga hans.
Hann stóð langtímum saman við fjárgirð-
inguna með fótinn upp á neðsta vímum,
krosslagði handieggi og horfði svipþungur út
á víðáttumikla akrana, þar sem nýjasti hey-
stakkurinn stóð. Síðan lcom hann inn, dútlaði
við biluð reiðtygi, dósir með ryðguðum nögl-
um og skrúfum. Amelía bjó sig undir á-
drepu: þetta voru örugg merki um að e’tt-
hvað slíkt væri yfirvofandi.
Tveim dögum eftir för Calebs til Yellow
Post leysti hann frá skjóðunni. Bömin og
kennslukonan voru far.'n upp á loftið. Amelía
var að undirbiia morgunverðinn fyrir næsta
morgun. Caleb var nýkomiim af akrinum. Hann
lokaði hurðinni hljóðlega á eftir sér, lir'sti ljós-
kerið og hengdi það á krótkinn við dymar.
„Sonur þinn er heiðursmaður, Amelía. Sann-
kallaður he'ðursmaður", sagði hann næstum'
hvíslandi um leið og hann gekk framhjá lienni
og inn í iimri stofuna.
Ameiía andvarpaði. Það var e'Jis og hún yrði
allt í e:nu dauðþreytt; e.' is og hún hefði stritað
langa leagi til einskis. Þrátt fýrfr állt sem hún
hafði gert til áð afstýra óláninu, virf'st það
nú vera í nánd. Það var eins og hún gæti ekki
hugsað lengur. Hún svaraði oi-ðum Calebs engu.
„Jæja. Ég hélt að þér þætti fróðlegt að vita
það“, liélt Caleb áfram. „Hefui-ðu ekkert við
því að segja?“ '
„Nei — ekki neitt“, sagði Amelia.
hefur gert mér“, hvæsti liann og barði sér á
brjóst með annarri hendi. „Og ef til vill ásak-
arðu mig ekki fyrir það sem ég geri, þegar
minn tími er ikominn".
Amelía leit á liann. Hún fölnaði. „Hvað gerði
hann?“ spurði hún veikri röddu.
„Jahá — ha, ha. Hvað gerði hann“, sagði
hann og hló lágt. „Þú gætir þegið að vita það?
Gettu nú“.
Að svo mæltu fór hann aftur inti í hitt her-
bergið og fór að hátta; fleygði skónum í gólfið
með djTik. Amelía heyrði að hann hló lágt.
Hún stóð lengi við eldavélina og var að
velta þvi fyrir sér, hvað hefði aukið á hatur
Calebs á Mark. Amelía hélt að Caleb liti á
tilveru Marks sem persónulega mógðun sem
hansi gæti ekki leiðrétt nema á einn veg. Amelía
leitaði í huga sínum að einhverri útgönguleið.
Hennl hafði margsinnis dottið í hug að fara
til Manks Jordan og biðja hann að fara burt
áður en Caleb gerði honum eitthvað illt. En
hún vissi, að það yrði aðeieis til að flýta fyrir
uppljóstruninni, því að Mark Jordan fengist
aldrei til að flýja án ærinnar ástæðu. Hún vissi
að hún var bjargarlaus. Hún gat aðeins beðið
og vonað að eitthvað ófjiirsjáanlegt gerðist,
sem kæmi í veg fyrir að hann kæmist að þvi
sem þjakaði hana. Hún hefði viljað gefa hvað
sem væri til að komast að því, hvort Bart
Nugent var lífs eða liðinn. Caleb minntist
stundum á áð hann hefði heyrt frá honum, en
Amelía vissi að ekki var mark á því takandi.
Loks setti hún hafragrautarpottinn yfir vél-
ina, slökkti á ljóskerinu í eldhúsinu og fór inn
í hitt herbergið. Caleb var ikommn upp í rúm-
ið og steinsvaf. Amelía horfði á úfinn hár-
lubbann á koddanum. Hann sneri sér t’l veggj-
ar og hraut hátt. Hún fylltist skyndilegum við-
bjóði. Hún gat ekki til þess hugsað að hátta og
leggjast v.’ð hlið hans. Hún slökkti á lampan-
um, tók upp ábreiðuna sem lá á gólfinu, leit-
aði í mynkrinu að sjalimu sínu og fór út.
Amelía gekk út í nýju viöbygg'nguna við
fjárhúsin, þreifaði fyrir sér í myrkiinu og fann
hálmhrúgu i einu horninu. Caleb svaf eins og
steinn og hún fór alltaf fyrst á fætur á morgn-
ana. Hann myndi ekki sakna hennar. Hún
vafði sjalinu iun sig, lagð'st niður á hálminn
og breiddi teppið yfir s’g. Þótt hún svæfi, leit-
aði óttinn á hana alla nóttina eins og einhver
vængmikill óheillafugl.
Elír> fór að hjálpa til á akrnum. Þau unnu
baL orotnu til þesc að kornið yrði þurrt, áður
en þreskimennimir kæmu.
Marteinn hafði flogið í hug að fara til Yellow
Post og ráða kynblending til aðstoðar, án þess
að spyrja Caleb leyfis. En áður en hann kom
því í verk, var hann fallinn í gamla dej’fðar-
mókið.
Júdit var að sligast af hinni eríiðu vianu. Em
hún reyndi að dylja það með því að fara fyrst
á fætur á morgnana og vinna sleitulaust.
Caleb kom aftur fram í eldhúsið og nam ^ i
staðar fyrir framati hana og setti' undir sig
hausinn. ,„Þú liefur sjálfsagt ejtthvað að segja,
þegar þú færð að vita, hvað þessi ■ þokkapiltur
OC CftMWH
Hagskýrslur sivna aS nemendur frá bændaskól-
anum á Hvanneyri eigiuist aS meðaJtali 2.3
börn. Sömu skýrslur leiða í ljós að nemendur
frá Húsmæðraskólanum í lieykjavík eignast 2-9
börn að meðaltaii.
T*etta virðis.t beiida tU pess ,að konur eignist
fleiri börn en karlmenn.

V
Prófessorinn: Ég. gieymdi regnhlífinni- minni
morgun. • ' •
Eiginkonan: Og hvenair tólcstu eftir'því?
Prófessorinn: Þegar stýttí upp og ég ætlaði a2
fara að loka henni. .

Biaðamaðiirinn: Hvért er heíztá rannsóknar
1
efni jprófeþdorsips?.. , *'•_ .< ■■ "•
-Vinnukonán: Að leita að gleráugunum.