Þjóðviljinn - 28.10.1953, Síða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 28. október 1953
C3 t
Aftan á hnakka eðo fram
á enni?
Flestir hinna nýju hatta eru
annað hvort aftan á hnakka eða
fram á enni. Sumir ganga svo
langt niður á ennið, að það ligg-
ur við að þeir skyggi á augun.
Sumir eru þeir með stóra flata
slaufu -að framan, svo að end-
arnir á slaufunni liggia yfir
augabrúnunum. Sumir hattarn-
ír eru hafðir á ská, en flestir
eru þeir beinir á höfðinu og
þeir eru margir varasamir, því
að þeir fara ckki öllum vel. Því
miður eru nýju hattarnir marg-
ir hverjir erfiðir viðureignar.
Allar konur sem hafa ennistopp
eiga erfitt með að finna sér
hatta. Þótt margar nýjustu hár-
greiðslurnar 'sýni ennistopp eru
næstum engir hattar sem henta
fyrir slíkar greiðslur. Eiga kon-
ur með ennistopp að ganga hatt-
lausar? . . .....
'En handa þeim konpm sem
:geta notað nýju hatfcana eru
•birtar hér nokkrar myndir. Hátt-
urinn frá Talbot, sem minnir á
alpahúfu, er hafður aftan á
hnakka og ef til vill er hann
snotrastur þeirr.a. Slaufan í
hnakkanum er eina skrautið;
Mau og Nano hafa gert Ijós-
oláu kolluna með svörtu bandi
o.g svartri fiöður. Hann er hafð-
ur heldur framar á höfðinu en
alpahúfan.
Li'tli sklnnhatturinn er látinn
ganga fram á ennið. Skinn er
mikið notað i hatta og bæði er
notað ekta skinn og eftirlikingar.
Gerviskinnið er oft léttara og
betra viðureisn.ar en skinnið.
Marg.'r hattarnir eru úr skinni
eingöngu, aðrir eru skrey'itir
böndum og flóka. Ilatturinn á
myndinni er skreyttur stórri
slaufu og hún minnir fullmikið
á horn.
í rauninni eru það látlausustu
hattarnir sem eru fallegastir.
Það cr eins og skraut eigi ekki
heim.a á þessum litlu höttum.
Nýj.a hattatízkan hefur marga
góða kosti en hún má ekkj út-
rýma öllum römlum höttum þeg-
ar í stað vegna þess að fjöl-
margar konur hafa ákveðinn
smekk fyrir höttum, vi’j.a t. d.
hafa á þeim börð og þess háttar
og geta alls ekkj notað nýtizku
hattana.
UIIark]óll með
rúllukraga
Rúllukraginn sem við þekkj-
um að öllu góðu af peysum,
hefur haldið innreið sín.a í
kjólatízkuna. Hér sést hann á
léttum tyreedkjól úr nýju mjúku
tweedi sem er nýkomið á mark-
aðinn. KjóIIinn cr annars mjög
látlaus, pi’.sið í mörgum stykkj-
um, brett upp á hálfsíðu erm-
arnar og mjó, dökk bryddmg á
kraganum. Efnið er smáröndótt
og rendurnar eru aðalskrautið
auk mjóá, svarta leðurbeltisins
í mittið.
Villigœsir
eftir MARTHA OSTENSO
Q9
76. dagur
„Skógareldarnir fyrir norðan hafa bre’ðzt í
austurátt. Fimm búgarðar hafa brunnið. En við
erum ekki í neinni hættu — ekki í neinni
hættu. Þe:r hafa ráðið niðurlögum eldsins hérna
mcg;n“, sagði hann rólega. „Það hefur verlð
svo þurrviðrasamt. Það var heppilegt að þeir
skyldu ráða við eldinn í tíma. Við hefðum verið
illa sett’r, ef hann næði til okkar, er það ékki,
Marteinn?" f'
„1 kvöld ætla allir að skeAimta sér“, hélt
Caleb áfram og leit í Ikringum sig með ánægju-
svip. ,,í hverju ætlar þú að vera, Elín? Þú verð-i
ur drottningÍLa á dansleiknum það er nú líkast
til“. Hann deplaði augunum framan í Elínu og
hún brosti dauflega á móti.
Caleb horfði glettnislega á Amelíu. Þnð var
auðvelt að lesa Amelíu ofaní kjölinn. Það var
vandalaust að fylgjast með hugsunum hennar.
Þessa stundina var hún að gera að gamni sínu
við Mártein og Karl, segja þeim að borða ekki
of mikið, svo að þeir hefðu lyst á liátíðaveit-
inguuium. Hún var að reyna að dylja tilfinningar
sínar Jæja, hann vildi unna henni santrmælis —
henni tókst það sæmilega, — allsæmilega.
Stúlkumar fóru upp á lof tið strax og þær voru
búnar að mjólka, og Linda hjálpaði þeim að búa
sig. Fyrri athugasemdir þeirra um búrfngana
höfðu verið ósköp fáorðar, en það var vegna
þess, að þær voru hræddar um að koma, upp
um fáfræði sína og forpokun. En Linda skildi
þær og henni sárnaði ekki þótt þær væru þurr-
ar á manninn.
Þegar þær voru tilbúnar, stóð hún álengdar,
horfði á þær og sagði: „Þið verðið áreiðanlega
fallegustu stúlkuraar á dansleilknum. Ykkur er
óhætt að trúa mér“.
„Nei, það er ekki rétt Linda, — þú verður
fallegust", sagði Júdit. Hún leit niður á kjól-
inn sinn og andvarpaði. Linda hafði saumað
handa henni hvíta, gríska sk'kkju úr mjú'iat
og yndíslegu efni, sem hægt var að breyta í
kjól með tiltölulega lítilli fyrirhöfn. Júdit roða-
aði lítillega, þegar hún hugsaði um litinn á flík-
kmi. Henni fannst hún verða svo umfangs-
mikil í þessari ski'kkju. Axlir hennar voru of
stórar, handlegg'r hennar of sterklegir. Þetta
var flík sem betur hæfði Lindu.
„Ef ég anda djúpt dettur húci utanaf mér,
Linda“, sagði liún.
Niðri í eldhúsinu var Amelía að skilja. Hug-
ur hennar var i uppnámi, hugsanir liennar á
ringulre:ð, ew hún sinnti störfum sinum cngu
að síður. Júdit varð að íára burt. Þetta hafði
hún átt við. Það var ekkert vafamál. Hún
hafði lesið það í andliti hennar. Hún mundi eftir
svipnum á andl'ti sjálfrar sín, þegar liún hafði
horft í spegSlinn fyrir mörgum árum.
Júdit yrði að fara burt. Með Sveini. Caleb
myndi skella s'kuldinni á hana. Hann hafði
hótað því. Það var eitthvað þessu líkt, sem hún
hafði beðið eftir öll þessi ár. Hvað kæmi' nú
fyrir ? Myndi Mark Jordan trúa sögumk Myndi
Linda Archer trúa henni? Hvernig gat hún,
vesöl, kúguð sveitakona, verið móðir Mark
Jordans? Það yrði hræðilegt áfall ef hann gæti
ekfci trúað því — vildi ekki trúa því. Og samt
hafði Caleb sannanir. fíann y. Cv »ð sætta sig
við það. Og livað~þá? Myndi 'da Archer
breytast gagnvart honum — ef^ hann gagn-
vart henni? Hvað yrci um þau öl’? Hvað vrði
um Mark Jordan, sem hafði al'zt upp í þeirri
trú að hann væri vel ættaður? Iíyernig t.æki
hann sannleikanum? Nci, nei, hp m mát.ti ekki
fá að heyra hann — það var óhugsandi. Hún
yrðí að le'ka á Caleb. Hún yrði að beita kænsúu.
Hún yrði að taka á öllu sem hún átti til. Ein-
hvern veginn — einhvern veginn. Jafnvel þótt
hún — Júdit hafði ekki ver'ð nógu örugg þegar
hún fleygði öxinni. Og livers virði var lífið
Amelíu ?
Hún horfði á síðasta rjómadropann leka niður
í skálrna undir skilvindunni; hún lyfti skálinni
og hellti úr henni í stóran brúsa. Á mánudag-
inn yrði brúsinn fullur og Skúli Eiríksson færi
með hann í kaupstaðinn. Hún yrði að minna
Marte’n á að merkja brúsann greinilegar, áður
en Skúli færi með hann. Upp á síðkastið höfðu
þau stundum fengið gamla brúsa til balka, af
þvi að-þeir voru ekki nógu greinilega merktir.
Skúli átti brúsana og það var ekki nema sjálf-
sagt að. hann f-engi eigur sínar aftur.
Hún heyrði að Júdit og Elín komu niður stig-
ann í fylgd með Lindu Archer. Bræðurnir komu
á hæla þeim. Þau Ikomu öll fram í eldhús'ð til
þess að sýna Amelíu dýrðina. Henni .tókst að
setja upp undrunar og ánægjubros.
„Hvað í ósköpunum — eru þetta þín handar-
verk, kennslukona ?“ sagði hún við Lindu.
„Þetta var fallega gert. Mikið eruð þið fín“.
Hún sneri p'ltunum í hring. Marteinn brosti
og virtist hafa ánægju af þessu. Karl horfði
á topphúfuna sína í speglinum og færði hang.
dálítið meira út í annan vangann.
Júdit fór inn í -'nnra herbergið meðan systkin-
in voru að tala við Amelíu. Hún var allt í einu.
máttvar.ia eftir undirbúninginn og eft'rvænting-
una. Og hugboðið um það, að Amelía hefði
gizkað á hið sanna gerði henn; gramt í geði.
Hún hafði c'kki viljað að neinn kæmist að
þessu. Þau myndu fordæma hana fyrir það sem
hún var hreykin af. Hún tilheyrði öðrum heimi,
heimi dirfzku, hreinskilnj og réttsýni. ÞaU vori;
rioglaðar, v'lluráfandi gálir, sem þorðu ekki að
lifa lífinú í samræmi við e’gin vilja. Þau lifðu að-
eins fyr;r moldina og afrakstur hennar, þau vori;
sljó og sinnulaus. Hún hafði el’iki viljað að
þau vissu neitt. En — nú gat Amelía ekki leng-
ur aftrað henni að fara, fyrst hún vissi hið
sanna. Júdit lei.t út um gluggann. Caleb teymdi
hrossin, Prlns og Lady, eftir hlað'nu, Haan ætl-
aði sennilega að leggja á þau. Hann virtisr
í góðu skap'.
Sólm var að síga bakvið aspirnar, sem litu
út eins og háar svartar stengur. Brátt yrði
Sveina ferðbúinn. Hahn hafði beðið L'ndu fyrir
þau boð að hann biði eft.ir henni í Latt skólan-
um til þess að forðast árekstur við Caleb. Það
var öruggara. Þaðan færu þau t'l Nykerk.
Hann bæði einhvern í Siding fyrir hrossin heim.
Á la'ugardagsúivöldum hafði lest nokkurra mín-
útna Viðdvöl þar. Júdit hafði aldrei séð jám-
brautarlest. Og ekki Elín og Marte:nn heldur,
þótt þau hefðu oft 'komið til Siding. Þau höfðu.
séð vagna standa á brautarteinunum. En þau
hefðu aldrei séð lest. Það hlaut að vera dá-
samlegt að feroast með lest. Þao m'nnti á
tcppið fljúgandi, sem hún hafði. lesið um þegar
hún var barn. Að fara burt — á bak og burt.
Það eitt var nóg. En það vai' himneskt að fara
burt með Sveini. Tárin lcomu fram í augu hentn-
ar. Hún trúði því varla, ao það vær: komið
að þessu. Hún gat varla dulið geðshræringu
sína.
Hú.n settist í stól .við gluggann, stóð upp aft-
ur, gekilr. yfir gólfið að orgelinu og spilaði

Þeir voru víst Iitlir vinir í lífinu, frönsku
stjó rnmálamennirnir Clemencau og Foincaré.
ef tíæina má af þessari cögu:
Clemencau féklc eitt sinn botnlangabólffu o,sr
var skorlnn upp. Er hann kom aftur á fætui'
varö honum !>ð oi'Si:
Tvennt er óþarft í þessum lieimi — botnlanp-
inn og l’oincaré.
Konan: Hvað he’durðu að hún móðir þín segði
ef hún heyrði þig blóta svona?
Strákurinn: Guði sé lof.
Konan: Er það nú móðir!
Strákurinn: Ja, hún er nefniiega búin að vera
hevrnarlaus í fimm ár.