Þjóðviljinn - 05.12.1953, Blaðsíða 7

Laugardagur 5. desember 1953 — ÞJÓÐVILJINN (7
Við úti á landsbyggðinni vilj-
um líka lifa. Fyrir austaii fjall
er einnig verið að bisa við að
halda uppi memiingarlífi- Og
þannig er það út um öll byggð
ból — sem betur fer. Fátt
slíkrar viðleitni mun öllu bet-
ur þegið og þakkað en leik-
starfsemi. Sjónleikurinn, túlkun
mamnlegs eðlis og örlaga, er
flestu fólki líf þess og yndi.
Samt vitum við næsta lítiö
um þá þrautseigju og þær fórn-
ir sem slíkar tilraunir kosta-
Enn er lítt skráð saga þess ó-
eigingjarna starfs sem sjálf-
boðaliðar hafa unnið á því sviði
hérlendis síðasta aldarhelming
— og sízt skal farið út í þá
sögu hér.
Hins skal aðeins minnzt að
síðan byggð tók að vaxa hér
í Hveragerði höfum við verið
svo heppnir að eiga fólk af
þessu tagi — flest nýliða í
upphafí að vonum, en þó svið-
varia einstaklinga innan um. Nú
hefur Leikfélag Hveragerðis
átti því láni að fagna um sinn
að ■ hafa áð formanni kunna
leikkonu ifrá fyrri tíð, frú
Magneu Jóhannesdóttur, sem
lagt hefur frábæra alúð í starf
sitt —- enda hefur árangur far-
ið þar eftir. Hefur félagið
fengizt við gamanleiki eins og
Karlian í kassanum sem það
sýndi á þessu ári víða um
land við góðar vinsældir. En
það hefur líka ráðizt 1 að sýna
alvarleg verk með furðulegum
árangri eins og Á útleið undir
leikstjórn Indriða Waage.
Og nú er þiáð siálfur Fjalla
Eyvindur með sjálfan Harald
Björnssou að leikstjóra- Ber að
þakka þjóðleikhússtióra þá góð-
vild að leggja félaginu slíkt
lið.— og þá ekki síður hinum
ágæta listamanni hans mikla
og góöa starf.
Strax og tjaldinu er lyft finn-
ur maður spennuna: hér hafa
hlutimir verið teknir alvarlega
— maður kemst strax í þann
ham að gera miklar kröfur.
Hið ljóðræna drama Jóhanns
Sigurjó.nssonar, orðríkt víía og
blandað langsóttri speki, er
ekkert lamb að leika sér við —
og‘ auk þess um margt komið í
mótsögn við tíðarandann. í
tveim fyrstu þáttunum hefur
heldur ekki náðst hinn ákjós-
anlegasti árangur- Samspilið er
stundum nokkuð veikt, trúleik-
urinn hæpinn, andrúmsloftið
ekki nógu eðlilegt. Senn^ega
hefur þó óaógur tími til þjálf-
unar ráðið hér mestu.
í þessum hluta sýningarinnar
er meðferð Magneu Jóhannes-
dóttur á hlutverki Höllu ekki
að mínu skapi. Að vísu er
ekkert út á .sjálfa tækni.na áð
setja, en persónan vekur ekki
þá samúð sem skyldi — er oft-
* i |
LEIKFÉLAG HVERAGERÐIS:
' i . |
Fjalla - Eyvindur
eftir Jóhann Sigurjónsson
Leikstjóri: Haraldur Björnsson; leiktjöld: Lothar Grund
ast of aðsúgsmikil í tilþrifum,
ekki nógu hófsöm og laundrjúg
sveitakona. Búningurinn í þriðja
þætti er líka það íburðarmikill
að maður trúir ekki á slíkt
tandur og glingur við haust-
réttir úti í sveit — og gegndi
rau.nar sama máli um fleiri
búninga, en allir voru þeir að
láni frá Þjóöleikhúsinu og því
engan hér um að saka.
Gunnar Magnússon Ieikur
Kára- Það hlutverk hefur aldrei
verið líklegt til lukku, sízt í
hinum fyrri þáttum — það
viríist flestum um megri að
fást við hina rómantísku ást
þjófsins og útlagans þannig að
sinni að hún birtist í þunga og
myndugleika á yfirborðimu.
Leikaraskapurinn verður því
helzti mikill. Aftur á móti er
Geirrún ívarsdóttir látlaus og
vönduð í hlutverki Guðfinnu
piparmeyjar.
Þórður Snæbjörnsson, Ragn-
hildur Jónsdóttir og Guðrún
Magnúsdóttir fara öll sómasam-
lega með hlutverk vinnufólks-
ins og þó Ragnhildur bezt-
Hinsvegar er ég ekki allskost-
ar sáttur við smalann á heimil-
inu í meðferð Guðrúnar Lund-
holm, þrátt fyrir fjörlegan leik.
Er þá komið að ,,stjörnunni“
í fyrri hluta leiksins — Arn-
Úr 3. Jiætti. — Tóta: Svala Heroldsdóttir; Arnes: Tiieódór Ilalldórs-
son; Halla. Maynea Jóhannesdóttir.
úr verði heilsteyptur persónu-
leiki. Gerfi Gunnars var að
visu óaðfinnanlegt, en hvorki
rödd né látbragð orkuðu' nægi-
lega sannfærandi. Kærleikar
þeirra Iíöllu kvéiktu þvi ekki
þann Ijóma sem til er ætlazt.
Sigurjón Guðmundsson er
prýðilegur hreppstjóri —• sann-
ur, harðsnúinn bóndi- Gerfið
ágætt og jafnvel augun alltaf
í fullu starfi. En ekki get ég
verið allskostar á.nægður með
leik Theódórs Halldórssonar í
hlutverki Arnesar. Hann hefur
að vísu tvimælalausa hæfileika,
en er enn ekki búinn að ná því
valdi á hinni miklu skapólgu
grími holdsveika sem Gestur
Eyjólfsson leikur. Sviðið eins
og þenst út og fyllist óðara
mannlegri kröm þegar þessi
listhneigði vesalingur birtist og
fer þar allt saman: gerfi, lát-
bragð og framsögn. Er hann
harla minnisverður í allri sinni
einfeldai þegar liann er að sýna
Guðfinnu það sem hann gerir
sér til dægrastyttingar-
Aðalsteinn Steindórsson tek-
ur hið litla hlutverk sýslu-.
mannsins naumast alvarlega,
eada þótt útlitið sé glæsilegt.
Jón bónda leikur Ragnar G.
Guðjónsson mjög hressilega i
skemmtilegu gerfi, þótt hann
Úr 2. þætti. — Bjöni hreppstjói-i; Sigurjóu Guðmundsson; Knri;
Gunnar Magnússon; Halia: Magnea Jóhannesdóttir.
að vísu ekki nái óviðjafnanlegri
meðferð Friðfinns Guðjónsson-
ar á því hlutverki forðum daga.
Köau Jóns leikur Sigríður Mic-
helsen og fyrsta bónda Herold
Guðmuiulsson og gefa þau hlut-
verk ekki tilefni til umsagnar.
Aftur á móti tekzt Jóhannesi
Þorsteinssyni áö gera bráð-
smellaa,, svipmynd úr liinum
bóndanum.
Síðan líða , árin þau sjö og
með þriðja þætti hefst í raun-
inni nýr leikur með nýju og
betra fólki- Halla kemur ger-
breytt kona, fulltrúi mikilla ör-
laga með seiðandi dul öræf-
an.na. á bak við sig. I einni
andrá eignast hún samúð
manns alla: þetta er trúr leik-
ur og sannur. Sviðið verður
nittúrlegt og þirungið stór-
brotau lífi. Og riú eru þeir Kári
og Ar.nes báðir orðnir stórum
innviðameiri, ágætt jafnvægi
rikir nú stundum á sviðinu —
Arnes nýtur sín það fyllilega
að samleikur hans og Höllu
verður 'ógleymanlegur. Svala
litla Ileroldsdóttir í hlutverki
Tótu hjálpar til méð barnsleg-
um þokka og látleysi.
Enn liða níu ár og stígandirt
heldur áfram í lokaþættinum.
Halla slakar hvergi á, vald
hennar er orðið enn ógnþrungn-
ara — þessi válega nórn ástar
og hungurs er fullkomlega.
mennsk í grimmd sinni. Og hér
rís Kári í óvænta hæð þar senx
örvænting hans brýzt fram með
fullum krafti: annar ógleym-
anlegur viðburður í samleik.
Hinsvegar fatast honum tökin.
þegar til vílsins kemur og nær
ekki því inntaki í faðirvorið
sitt sem skyldi.
En sem sagt: síðai’i hlutí
leiksins var mikill sigiir og'
allur bar flutningur verksinst
lofsvert vitni þeirri alvöru og'
alúð sem í hann hafði verið
lagður, enda var það mjög'
þakkað með blómum, orðum og'
lófataki sem aldrei ætlaði að-
taka enda-
En því hef ég eytt ásökuciar-
orðum á það sem, mér þóttí.
miður fara í þessari sýningu.
áð ég tel hana þess mjög syo'
umkomna og vænti mikils af
næsta alvarlegu verkefni Leik-
félags Hveragerðis.
Jóliannes úr Kötlum.
Tllkynxiing
frá Bæjarbokasafiii Beykjavíkur
Þeir, sem enn eiga óskilað bókum eru beðnir
að skila þeim, sem fyrst í hús safnsins við
Þingholtsstrœti, áður Esjuberg. Móttaka í kjall-
ara austanmegin frá kl. 4-9.
ENGAR DAGSEKTIR
Bókavörður.

iék ársins
Gjaiabók jólanna
Arina
19 dagar til jóla

***■
■W"
Nóvemberiitgáfan