Þjóðviljinn - 16.02.1954, Síða 4

IJJÓÐVILJINN — Þríðjudagur 16. febrúar 1951
J2g get vkki gtillt mig um
að núnnast emi einu sinni á
ór;v, rldlegheit fréttaflutnings-
ins frá útlöndum. Fyrra hluta
vikunnar voru margendurtekn-
ar fréttir um óróleika í Aust-
ur-Þýzkalandi, svo að stund-
um virtist sem nærri stappaði
uppreistartilraunum. Heimild-
ir voru ætíð flóttamenn, er
austan komu yfir járntjaldið.
Fréttastofan ætti að vera svo
menntuð stofnun, að hún ger'ði
sér það fullkomlega ljóst, að
flóttamenn frá alþýðuríkjun-
um eru engir heimildarmenn
um ástand þar. Frásagnir
þeirra af uppreistum í landi
þeirra eru hvort tveggja í
senn óskadraumur þeirra og
beiðni til kapitalista Vestur-
. velda nna að gera tilraun til
að koma uppreist af stað, það
er þeirra lieimildargildi og
ekkert þar fram yfir. -— Á
þriðjudaginn kom það sem
frétt, að liermálaráðherra
Bandaríkjanna hefði lýst þvi
yfir, að Frakkar muni rljót-
lega sigra í Indó Kína og
gangur styrjaldarinnar þar sé
alls ekki vonum verri, Þessi
ummæli ráðherrans eru ekk-
ert annað en einber þvætt-
ingur, sem hefur ekki meira
fréttagildi en þó að Þórarinn
Tíraaritstjóri. hefði sagt, að
Vilhjálmur Þór liefði alltaf
verið kommúnisti; — í þessu
fréttavali kgmur í Ijós tilfinn-
anlegur skilningsskortur á því
hvftj fréttnæmt er, og sjálf-
stæðisskortur í að verja og
hafna úr blekkingasyrpu auð-
valdsþjónustu og hernaðar-
áróðurs,
„Friíþjóis saga“ Tegnérs
sómdi sér vel sem kvöldvöku-
efni, gömlu mömiunum finnst
g’amall kunningi líta inn eftir
áratuga fjarvistir og flestum
finnst okkur sem verkið sé af
íslenzku bergi brotið. Lestur
og söngur var í bezta lagi í
höndum þjóðkunnra lista-
manna og erindi útvarpsstjóra
var smekklegt og skemmtilegt
og fróðlegt, en ekki hefði það
sakað, þótt söguljóð Teg.n-
érs* liefði verið sett í eilítið
nánara samband við hng-
sjónalíf þátímans en gert var.
Af fræðieríndum vikunnar
var erindi Hallgríms Björns-
sonar um þang og þara einna
merkast, en mál var svo
slæmt., aö maður verður að
Igggja enn einu sinni áherzlu
á það, að útvarpið reyni að
gera einhverjar ráðstafanir til
að fyrirbyggja lélegt mál á
útvarpserindum. Náttúrlegu
hlutirnir voru nú með bezta
móti, en þó þykir mér enn um
of; hve þátturinn er strang-
lega bundinn við spurningar
og svör, fræðimaourinn gerir
sér of lítio far um að: leita
einhverra skemmtilegra hlúta
í námunda iþess, er spurning-
in vikur beint að.
Erindi Lísu Brittu frá Hong
Kong var nokkuð skemmtilegt,
enda vel lesið. Frú Guðrún
Sveinsdóttir hefur einhverja
viðkunnanlegustu konurödd,
sem maður heyrir í útvarpinu,
og þar sem liún auk þess hef-
ur samið mjög skemmtilég er-
indi fýrir útvarpið, þá er á-
stæ'ða til að láta í ljós ósk
um, að útvarpið sneri sér oft-
' ar til hennar rim erindaflutn-
íng og upplestur. Jafnframt
sé ég ástæðu til að benda á
annan upplesara. seon .iét tilJ-
sín neyra nir í vikuimi. Þa8
er Pét’a.r Sumarliðason kenn-
aii, sem las niðurlag La>;a-
barn&nna i bamatímanum á
| sumnidagiiin. Lestur hang er
á þá leið, að ég held; að út-
varpsráð ætti áð< taka ..það
til athugunar, hvort hann
mundi ekki geta ráðið við
þann vanda, sem Helgi Hjörv-
ar virðist einn hafa ráðio við
til þsssa, þegar frá eru skild-
ir rithöfundarnir Kristmann
og Halldór Kiljan méð eigin
sögur, og það ér að geta les-
ið framhaldssögu í útvarp á
þá lund, að hlustendnm sé
ljúft að leggja eyru við. —
Smásagan, sem Sigurður
Skúlason las á sunnudags-
kvöldið, er að mínum dómi
með beztu sögum. Þóris Bergs-
sonar, ekki aðeins sterk að
byggingu, heldur einnig ríkari
að sálfræðilegri tjáningu en
venjulegt er um sögur hans.
— Það má gera meira að því
e.n gei't er áð kynna hlust-
endum það sem ritböfundar
okkar eru nú í dag að leggja
af mörkum til bókmenningar
okkar. — Hafi sögumar um
Þorslem á Surtsstöðum átt að
vera til skemmtunar, þá var
þar um misskilning að ræða.
Leikþáttur laugardags-
kvöldsins var allsterkur, en
of óhugnanlegur af gaman-
þætti að vera, og það er stór-
legt brot gegn smekkvisi a'ð
orðfæra nýieg stórslys í gam-
anþætti. — Smásögurnar
norsku í þýðingu Árna Hall-
grímssonár eru alltaf næsta
. boðlegt útvarpsefni cg...ekki
sízt í upplestri Þorsteins Ö.
Æskilegt væri að fá sambæri-
lega kynningp. á dönskum og
sænskum smásögum. Svona
smásögum ætti líka að fylgja
lítilsháttar kynning á höfund-
unum. — G. Ben.
Þegar allir bölva götunum — líka íhaldskjósendur.
■— Litið á andlit í eittstrætó — Skemmtilegur
barnatími -— Meira aí slíku.
ÉG HEF VERH) að velta því
fyrir mér upp á síðkastið,
hvoit hann sé enn jafn á-
.nægður með götumar hann
nágranni minn í verkamanna-
bústöðunum sem skrifaði Vel-
yakanda Morgunbiaðsins van-
traustsyfirlýsingu á Bæjar-
póstinn rétt fyrir kosningar
og lét í það skína að sér fyrnd-
ist ekkert að götuniun í ná-
grenninu að fiana og ástæðan
til þess að Bæjarpósturinn
hefði ekki þekkt hljóðið í veg-
hefli væri sú að Jónas Áraa-
son byggi vestur á Sólvöllum.
En nú eru: kosningaruar um
garð gengnar, íhaldið heldur
enn me.irihlutanum og þa'ð
hefur stundum flögrað ao mér
að undanfömu í strætó þegar
farþegamir hristast og skak-
ast niður Stórholtið, böJv.mdi
•þessum andstyggðar götum,
sem hrista úr manni öil líf-
færi eða losa um þau að
minnsta kosti, hvort vinurinn
úr verkamannabústöðunum
ferðist aldrei í strætisvagni
og, taki undir mcð liinum far-
þegunum eftir verstu dýfurn-
ar: „Andsko.tans óþverra göt-
ur em þetta". Eftir kosning-
amar eni það nefnilega ekki
bara bannsettir íkommúnist-
arnir sem skammast yfir lé-
legu götunum í Reykjavík, hin-
um sem íhaldið kusu er nú
óhætt að gera það líka án þess
að fá á sig ljótan og hættuleg-
an kommúnistastimpil. Þess
vegna horfi ég stundum á
mennina sem bölva götunum
hvað háværast i Hliðabílnum
klukkan tæplega eitt og hugsa
með mér að hann nágranni
minn úr verkamannabústööun-
um sé ef til viil í þeirra hópí.
OG SVO NOKKUR orð um
bamatí’ "'i á sunnudaginn.
Bæjarpó&turinn hefur svo oft
verið beoinn fyrir aðfiniisiur
vai'ðandi baniatímana, að það
má ekld mimia vcra en hann sé
fljótur að koma á frarnfæri
hrósi rim þá, þegar það er
verðskuldað. Barnatíminn á
sunnudaginn var aem sé mjög
prýðilegur. Fyrri helming haris
önnuðust fóstrui' og böni úr
Laufásborg og var dagskrá
þeirra bæði bömum og full-
orðnum til hinnar mestu
skemmtunar. Ekkert er eins
skemmtilegt og að heyra
krakka syngja, maður heyrir
hvað sumir eru duglegir að
halda laginu, hinir fylgja þeim
eftir eins og. getan leyfir —
þeir komast kannski ekki al-
veg jafnhátt upp eða djúpt
niður, en það gerir ekkert til,-
— aðalatriðið er að þau syngja
af lííi og sál. Og þá var hann
ekki dónalegur sösigurinn hjá
telpunum þremur sem sungu
,Kanntu brauð að baka ?‘ All-
ir sem ég hef haft tal af um
tímann á sunnudaginn þakka
fyrir skemmtunina og biðja
um meira af slíku.
Svo byrjaði Stefán Jónsson
kennari á nýrri framhaldssögu
og sögumar hans þarf ékki að
kynna. Það verður áreiðan-
lega hlustað með eftirvrænt-
ingu á „Fólkið á Steinshóli"
og við héma heima erum strax
farin að hlakka til næsta
sunnudags.
Léikféiag f'Iainarfjarðat';
M*® ; f
eftir Wiily Kriigrer
Leikstjóri: Jóhanna Hjaltaiíu
Leikfélag Hafnarfjarðar
sýnir barnaleikrit um þessar
mundir, og er sú nýbreytni
:góðra gjalda verð; frúmsýning-
in var á laúgardagskvöld og
tókst vel eftir atvikum.
Öli börn kunna ævintýri
Grimms um Hans og Grétu,
muna raunir þeirra og sigra.
Höfundur leiksins er þýzkur
og hefur marga barnaleiki sam-
ið um dagana, hann fylgir
söguþræðinum í öllum atrið-
um en bætir að sjálfsögðu
mörgu við, bæði persónum og
atvikum, og reynir eftir föng-
um að milda það og skýra sem
ógeðfeldast er og fornlegast í
hinu gamla ævintýri, — örfá-
tæk hjón reyna að bjarga lífi
sjálfra sín með því að reka
frá sér börnin og fórna þeim,
en slíkur hugsunarháttur mun
sem betur fer fátiður á okkar
dögum. Leikur þessi er liðlega
saminn, þó að frásögnin um
galdrastaf nornarinnar sé
raunar cJálítið misheppnuð, og
þýðing Halldórs G. Ólafssonar
ér smekkleg og víða hnittileg,
sumt af bundna málinfl mætti
þó betúr fara.
Jóhanna Hjaltalín er leikstjóri
og hefur sýnilega lagt mikla
rækt og alúð við starf sitt en
um leið átt við marga örðug-
leika að etja, ög' meðal annars
ónóga tækni og of lítið svið,
og ber sýningin þess ýmis
merki. En hún hefur líka not#
ið aðstoðar góðra manna, og
skal fyrstan telja Lothar
Grund hinn þekkta leiktjalda-
rhálara, en honum hefur furðu-
vel tekizt að skapa ævintýra-
legan heim á hinu þrönga sviði,
tjöld lians eru hin skrautleg-
ustu og falla vel að efni leiks-
ins, einkum má bendæ á rjóðr-
ið í skóginum. Carl Billich sér
um tónlistina, en þriggja
manna hljómsveit undir stjórn
hans flytur fjörug og létt lög
við hæfi bama.
Af leikendunum kveður mest
að Helga Skúlasyni sem þegar
hefur vakið athygli fyrir
skemmtilegan leik í Þjóðleik-
húsinu, en hann fer með hlut-
verk Tobíasar nokkurs klæð-
skera og leikur bæði af fjöri
og festu, hann er allur hi^n
skringilegasti og fer þó aldrei
yfir strikið og heldur vakandi
athygli bamanna allt til loka.
Hulda Runólfsdóttir liggur ekki
heldur á liði sinu, en hún er
galdranornin vonda, hæfilega
nornaleg og óhugnanleg ásýnd-
um. Öllu aðsópsminni eru faðir
og stjúpa Haris og Grétu og
halda þó þokkalega á sínum
hlut. Friðleifur E. Guðmunds-
son er faðirinn, góður maður
og glaðlyndur að upplagi, en
Sólveig Jóhannsdóttir, hin
unga reykvíska leikkona, leikur
hina brjóstköldu stjúpmóður,
óþarflega ellileg útlits, en eðli-
leg í t’ali og framkomu. Þau
Hans og Gréta eru leikin af
börnum, Guðjóni Inga Sigurðs-
syni og Björk Guðjónsdóttur,
þau tala ekki nógu skýrt en
eru myndarleg og geðfeld bæði
tvö. Guðvarður Einarsson leik-
ur skrítinn skógarbjörn o.g er
áhorfendunum ungu til mik.ill-
ar skemmtunar, en tal hans er
næsta torvelt að greina. Vil-
helm Jensson er myndugur
skógarandi og Guðrún Reynis-
dóttir lagleg skógardís, og loks
flytja tvær ungar og óvanar
stúlkur dans blómálfanna sem
leikstjórinn hefur samið.
í salnum ríkti glaumur og
gleði, enda fengu áhorfendurn-
ir litlu að taka állmikinri þátt
í leiknum og létu sannarlega
ekki sitt eftir liggja. Leikurinn
um Hans og Grétu á eflaust
eftir að eignast marga góða
vini. Á. Hj.
um
Sigfús Sigurhjartarson
Minningarkortin eru til sölu^i
í skrifstofu Sósíalistaflokks-
ins, Þórsgötu 1; afgreiðslu"
’.Þjóðviljans; Bókabúð Kron''
Bókabúð Máls og menningar,
Skólavðrðustíg 21; og
Bókaverzlun Þorvaldai
Bjarnasonar í Hafnarfirði
\inn Lnyarópjo
'J

fró RAFFÖNG S.F.
Vsnnustofa ekkar er fluftf i Eskihlíð 33.
Tökmn aö okkur hvers konar raflagnir, viðgeröir
á rafmagnstækjum og önnumst raflagna
teikningar.
Opið veröur fyrst um sinn frá kl. 5—7 síðdegis
Þorsteinn Sætran,
löggiltur rafvirkjameistari
Hannes Vigfússon,
rafvirki
nr.FFöNG s.r.. baftækjavinnustofa
Eskihlíð 33, sími 32433