Þjóðviljinn - 18.05.1954, Qupperneq 10

30) — ÞJÓÐVILJINN — Þriöjudagur 18. maí 1954
INNAN
VIÐ
MÚRVEGGINN
EFTIR A. J. CRONIN
4.
var ekki vilji hans. Ég hafði óttazt stóra atburði, en það
voru smámunir sem réðu úrslitum, — kennslan þín í
sumarskólanum. En þetta hlaut aö koma. Það segir
presturinn. Ég grátbað hann að hjálpa mér til að hlífa
þér með einhverju móti. En hann neitaði. Hann segir
að þú sért orðinn fullorðinn maður og verðir að fá að
vita sannleikann“.
Geðshræring hennar fór vaxandi með hverju oröi og
þótt hún hefði ætlað að halda rósemi sinni endaði hún
mál sitt í þjáningarstunu. Hönd hennar skalf þegar hún
rétti honum skjalið. Hann tók við því eins og í leiðslu
og sá þegar í staö að nafn hans stóð ekki á því. í stað-
inn fyrir nafnið Páll Burgess las hann Páll Mathry.
„Þetta er ekki rétt ....“ Hann þagnaði, leit af skjal-
inu og á hana; einhver dulinn strengur í huga hans
titraði við nafnið Mathry, eins og hörpustrengur í yfir-
gefinni stofu. „Hvað á þetta að þýða?“
„Þegar við komum hingað tók ég upp gamla nafnið
mitt, Burgess. Ég er frú Mathry, faöir þinn var Rees
Mathry, þú ert Páll Mathry. En ég vildi gleyma því
nafni.“ Það fóru viprur um munn hennar. „En ég vildi
að þú þyrftir aldrei að heyra það nafn.“
„Hvers vegna?“
Það varö þögn. Hún leit niður fyrir sig. Hún svaraði
svo lágt að varla heyrðist:
„Til þess að forða þér .... frá hræðilegri smán.“
Hann fann hve hjarta hans barðist, það var eins og
maginn á honum herptist saman, en hann beið hreyf-
ingarlaus eftir framhaldinu. En það var eins og hún
gæti ekki meira. Hún leit á hann í örvæntingu.
„Neyddu mig ekki til að halda áfram, sonur minn.
Herra Fleming lofaði að hann skyldi segja þér allt af
létta. Farðu til hans Hann bíður eftir þér.“
Hann sá að henni var kvöl að tala um þetta, en
hann þjáðist líka og gat ekki hlíft henni.
„Haltu áfram,“ sagði hann hljómlausri röddu. „Þ'að
er skylda þín að segja mér það.“
Hún fór að gráta, hún tók andköf og rýrar axlir henn-
ar skulfu. Aldrei fyrr hafði hann séð hana gráta. Eft-
ir nokkra stund andaði hún djúpt eins og hún væri að
safna kröftum. Án þess að líta á hann stundi hún:
„Faðir þinn dó ekki í Suður-Ameríku. Hann var að
reyna að komast þangað, þegar lögreglan tók hann
fastan.“
Á dauða sínum hefði hann átt von en ekki þessu. Það
var eins og hjarta hans hætti að slá sem snöggvast en
tæki síðan till aftur með auknum hraða.
„Fyrir hvað?“ stamaði hann.
„Fyrir morð.“
Það var dauðaþögn í litla herberginu. Morö. Þetta
hræöilega orð bergmálaði ofsalega í heila hans. Hann
missti allan mátt. Kaldur sviti spratt út um allan lík-
ama hans. Loks hvíslaði hann titrandi rödd:
„Var hann .... var hann hengdur?“
Hún hristi höfuðið og það kom hatursgiampi í augu
hennar.
„Betur aö svo hefði verið. Hann var dæmdur til dauða
.... náðaður á síðustu stundu .... hann er að afplána
ævilangan fangelsisdóm í fangelsinu í Stoneheath."
Þetta varö henni ofraun. Höfuð hennar seig út á öxl-
ina, hún riðaði og féll fram yfir sig.
Þriðji kafli
Hús séra Flemings stóð í hjarta Belfastborgar í nám-
unda við aðalbrautarstöðina, — ljótt, óvistlegt hús. grá-
málað eins og kirkjan sem var áföst við. Þótt hann væri
þreyttur og örmagna og hefði helzt viljað fela sig í ein-
hverju skúmaskoti, hafði einliver knýjandi máttur rek-
ið Pál eftir regnvotum strætunum til fundar við prest-
inn. Þegar móðir hans kom til sjálfrar sín hafði hún
farið beint í rúmið. Hann gat ekki hvílt sig fyrr en hann
vissi meira, vissi allt af létta.
Þegar hann barði var kveikt á útiljósinu og Ella
Fleming hieypti honum inn.
„Ert það þú, Páll. Komdu inn fyrir.“
Hún vísaði honum inn í setustofuna; þar var lágt
undir loft, gluggatjöldin dökkrauð; eldur brann á litl-
um arni.
„Pabbi er að tala við mann. Hann verður ekki lengi.“
Hún brosti eins og hún hélt aö við ætti. „Það er hrá-
slagalegt úti. Ég skal koma meö kókó handa þér.“
Ella leit svo á að kókóbolli væri allra meina bót — en
þessa stundina var fjarri því að hann hefði lyst á því,
en hann hafði ekki þrek til að afþakka það. Var það
hugarburður hans, aö hlutlaus framkoma hennar, sam-
anbitnar varirnar gæfu til kynna vitneskju um áfallið
mikla? Hann settist þunglega niður, hún sótti bakka
fram í eldhús, hrærði saman kókói og sykri og heUti
sjóðandi vatni á.
Hún var tveim árum eldri en hann, en hún var
grannvaxin, mittismjó og fölleit og dálítið telpuleg.
Augu hennar grágræn voru stór og svipmikil — aöal-
prýði hennar. Venjulega voru þau glampandi og fjör-
leg, en stundum voru þau tárvot og eldur gat brunn-
ið úr þeim. Hún hugsaði vel um útlit sitt og þetta kvöld
var hún í dökku felldu pilsi, svörtum sokkum og þunnri,
hvítri, nýstrokinni blússu, fleginni 1 hálsinn.
Hann tók við bollanum og drakk kókóið þegjandi. Einu
sinni eða tvisvar leit hún upp og leit spyrjandi á hann
yfir prjónana sem hún hélt á. Hún var ræðin að eðlis-
fari og við það að vera ráðskona föður síns eftir lát móð-
urinnar, hafði hún öðlazt talsvert öryggi í fasi. En þegar
hann svaraöi engu hversdagslegum athugasemdum
hennar, hnyklaði hún vel snyrtilegra bmnirnar og sætti
sig við þögina.
Innan skamms heyrðist mannamál í anddyrinu og
svo heyrðist útidyrunum lokaö. Ella reis samstundis á
fætur.
„Ég skal segja pabba að þú sért kominn.“
uuít
Þetta g'erðist í Frakklandi:
Hún var 79 ára er hún kom til
lögfrœðing'sins að ræða við har.n
um skínað frá manni sínum.
Hve gamail er maður yðar?
spurði lögfræðingurinn.
Hann er 86 ára .svaraði frúin.
Og hve lengi hafið þið verið S
hjónabandi ?
Rétt sextíu ár.
Og ætlið nú að fara að skilja?
Já, finnst yður ekki timi tii
lcominn?
Líti'.l drengur talaði við miðdeg-
isverðarborðið mjög um draum
sem hann haföi dreymt nótt-
ina áður.
Heyrðu, væni minn, sagði móðir
hans: veiztu nokkuð hvað
draumar eru i raun og ver ?
Já já, það eru kvikmyndir scm
maður sér í svefni.
Kynleg huggun:
Sjúklingurinn beið uppskurðar
og sagði við hjúkrunarkonuna
sem var mjög samúðarfull á
svipinn:
Eg kviði svo fyrir þessu, þetta
er fyrsti uppskurðurinn minn.
Eg er lika kvíðinn, svaraði kon-
an, læknirinn er maðurinn miTin
— og þetta er líka fyrsti upp-
skurðurinn hans.
með þtn að setja flauelsuppslög
á þær.
Látlaus kjólí
á uiiglifíg
Smátclpa í íalicgn kápíi

síðarmeir. Kápan þarf auðvitað
að vera með góðum faldi, og
þegar þarf að setja á hana
nýjan flauelskraga má nota
tækiíærið og lengja ermarnar
sturs-

umbúðir
Þegar húsmóðirin fer að um
snúa öllu á vorin og gera
hreint kemur það stundum
fyrir að mcnnirnir smitast afj
hreingerningarlöngun og fara
að taka til og gera við. Efj
húsbóndinn á heimilinu þarfj
að grípa til tangarinnar sinn-
ar, sem er fín og gljáandi,
getur hann þiurft á því að
halda að hlífa henni með hefti-
plástursumbúðum. Bæði hlífir
það tönginni og kemur einnig
í veg fyrir að það rispist sem
verið er að gera við. Þessa
hugmynd er einnig hægt að
nota ef maður þarf að notast
við stór skæri sem töng.

Smáköflótt efni eru hentug
í bamakápur, því að köflótt(
efni eru ekki eins saurljót og
einlit. Elinnig cr hægara að
lengja eimar og skipta umj
kraga á köflóttum kápum án
þess að viðgerðarsvipur komi.
á þær. Kápan á myndinni er
snotur og hentug. Hún er með
fellingum í bakið og spe'di, og
það er því hægt að víkka hana
að aítan ef á þarf að halda
Veslisgs meðurínn
Ungur maður hefur snúið
sér til lögreglunnar í Toronto
í Kanada og kvartað yfir því
að 19 ára gömul stúlka elti
hann á röndum. En við þetta
komst lögreglan í vanda, þvn
að löggjöfin í Kanada mælir
ekkert fyrir um afskipti lög-
reglunnar af slíkum málum.
En samkvæmt úreitum lögum
um verkfallsvörð (!) var stúlk-
an dæmd til að láta veslings
manninn í friði í eitt ár.
En hið merkilegasta við sög-
una er það, að stúlkan er
ljómandi lagleg.
Virginie, franska tízkufirm-
að, sem einkum fæst við að
framieiða föt á unglinga, hef-
ur gert kjólinn hér á mynd-
inni og hann er afar látlaus.
Pokavasarnir sem eru næstum
framan á maganum eru þó ný-
stáriegir. Blússan er iaus-
rykkt að framan. Kjóllinn er
úr einlitri uliarblöndu og í
mittið er svart lakkbelti. Takið
eftir litia smáköflótta taubatt-
inum.