Þjóðviljinn - 15.07.1954, Blaðsíða 10

Þjóðviljinn - 15.07.1954, Blaðsíða 10
\ JO) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 15. júlí 1954 INNAN VIÐ ' MllRVEGGINN EFTIR A. J. CRONIN 49. Castles var nýrakaður og vel búinn í gráleitum íötum meS hvítan flibba og dökkt bindi, og hann rataði um allt. Hann tók Pál með sér gegnum hliðardyr, upp breið- an hringstiga og að þungri mahogny hurð, þar s^m lög- regluþjónn stóð vörð, lagði fingur á varir sér til .að sýna að þeir ættu að þegja, ýtti þeim síðan ,inn um dyrnar inn á þröngar almenningssvalir, þar sem þeir tróðu sér niður í tvö auð sæti. Fyrir neðan var troðfullur réttarsalurinn — skikkju- klæddur dómarinn á palli fyrir endanum, kviðdómenda- stúkan til vinstri, vitnastúkan til hægri, dómhringurinn þar sem sat fjöldi manna í skikkjum og með hárkollur og í honum miðjum kvíin, þar sem ung kona með rytju- legt sjal stóð milli tveggja þögulia varðkvenna. Þótt allt væri skuggalegt og grátt brenndi þessi sýn sig inn 1 huga Páls. Hann greip um grindurnar á svölunum, hallaði sér áfram og staröi á Oman lávarð. Lávarðurinn var gamall maður, hár vexti og dálítið álútur eins og hann kiknaði undan þunga tignarinnar. Andlit hans var meö portvínslit, þar sem það bar við hvíta skikkjuna cg það var með yfirlætissvip blöndnum þungri alvöru. Sitt hvorum megin við arharnefið héngu þúngar, slapandi kinnar og minntu á kjamma á bolbít. Undán loðnum brúnum sást í augun, ellidöpur og þó ógnandi. Castles greip um handlegg Páls og benti nú á mann^ sem reis upp í dómhringnum. „Vertu ekki að brjóta heilann um Oman, hann er elli- ær.“ Orðin sörguðu hljóðhimnu hans. „Þarna er hann vinur þinn .... að búa sig undir að taka til máls .... hann Sprott.“ Páll fann svitann spretta út á sér þegar hann leit þangað sem honum var bent og kom auga á saksóknar- ann með hrokkna hárkollu og í. skuggalegum svörtum hjúp. Hörkulegir, nauðrakaðir kjáíkar hans og ávöl hakan voru eins og meitluð í stein í hálfrökkrinu í réttar salnum; hann kipraöi vel lagaöar varirnar og leit gáfu- legum augunum hvasst og rannsakandi. út í salinn eins og leikari sem kannar áheyrendalið sitt; eftir tilhlýðilega þögn hóf hann lokaávarp sitt til kviðdómsins. Málsatvikin voru einföld en Ijót og ömurleg. Hin á- kærða var götustúlka, skyndikvinria af lægsta tagi, sem hafði'; frá seytján ára aldri — hún var nú tuttugu og fjögr^ ára — sinnt starfi sínu í lélegasta hverfi borgar- innar^ Eins og gefur aö skilja átti hún „vin“, mann sem fylgcHst með henni á götuhornunum. sem lifðimeð henni á hinum ömurlegu tekjum Jiehnáf; senl yar i rauninni sníkjudýr á henni og barði hana oft tií óbóta. Nóttceina þegar hún var drukkin og iðrun og viðbjóður hafði nær yfirbugað hana, rak hún hann í gegn með eld- húshníf, beindi síðan vopninu að sjálfri sér en mis- heppnaöist áformið. 1 Fléstum hefði fundizt ástæðulaust að smjatta á þess- ari ömurlegu sögu, en Sprott gerði það, tíndi til allt hið versta með miklum alvöruþunga; beindi þeirri alvarlegu áminninga til kviðdómenda að láta engin mildandi rnáls- atvik hafa áhrif á dómsúrskurðinn. Ef hin ákærða hefði vitandi vits myrt elskhuga sinn, þá var hún sek um morð. Páli virtist sem Sprott notaöi hæfileika sína til þess að svipta hina ákærðu öllu því sem verða mætti henni til málsbóta, þótt hann hagaði orðum sínum þannig að það var eins og sanngirni og hlutleysi væru honum efst í huga. Þegar hann lauk máli sínu með tilkomumiklu lát- bragði, settist hann niður og dauðaþögn ríkti í salnum. „Virtu hann vel fyrir þér.“ Hás rödd Castles var hvísl- andi. „Þannig fór hann að við Mathry.“ Páll þuifti ekki neina hvatningu til að einblína á Sprott 'og hann fann ákafa geðshræringu gagntaka sig, svo sterka og magnaða að honum varð óglatt og kald- ur sviti spratt út á enni hans. Til þessa hafði hann oft orðið fyrir ógeðfelldum áhrifum af fólki — sumt fólk fær sameiginlegt ógeð hvert á öðru við fyrstu sýn og þaö er eins og andúðarbylgja streymi milli þess. En þessi tilfinning var meira, miklu meira en venjuleg andúð. Hún gagntók hann allan, jafnt líkama og sál. Hann hugsaði um allt það sem maður þessi hafði sagt um föður hans, um svívirðilegar og auðmýkjandi aðdróttan- ir hans. Vissulega sigldi fyrirlitning oft í kjölfar van- ans og vaninn svæfði viðkvæmustu tilfinningarnar. En samt sem áður var í framkomu þessa starfsmanns krún- unnar eitthvað svo tilfinningalaust, svo gersneytt mann- legum tilfinningum að í huga Páls vaknaði ómótstæði- leg hefndarlöngun. Allt í einu varð þögn. Dómarinn hafði lokið útdrætti sínum. Kviðdómurinn dró sig í hlé, allir starfsmenn dómsins hurfu. „Klukkan er fjögur,“ sagöi Castles og kipraði fölar varirnar. „Tími kominn til að fá sér te.“ „Hvernig er það hægt?“ Castles yppti öxium með kæruleysi og fyrirlitningu í svipnum. „Þetta er daglegt brauð hjá þeim. .. Oman og Sprott, hlutafélag. Mér þætti gaman að vita hvað þeir hafa kálað mörgum sameiginlega undanfarin fimmtán ár. Langar þig út?“ .; 16 „Nei“, svaraði Páll samanbitnum tönnum og sneri sér undan. Sessunautur hans hinum megin var að borða brauö- sneiðar upp úr bréfpoka og virtist gera sig heimakominn þarna — lítill maðu.r með innfallið brjóst og þunnt hár sleikt yfir gljáandi hársvörð. Hann hallaði sér að Páli þýöingarmikill á svip. „Þiö komuð fullseint. Þið misstuð af því bezta. Sprott var ekki svo afleitur í lokaræðunni, en þið hefðuð átt að heyra til hans í morgun. Hann talaði við hana með tveim hrútshornum. Sori göturæsanna — dreggjar mannfólksins .... hún grét og barmaði sér. Það heyrð- ist um allan salinn. Kviðdómurinn verður sennilega burtu tíu mínútur enn. Hún fær að hanga. Eftir svipn- um á formanninum að dæma — hann á ábyggilega geð- illa konu — þá er ekki um neina miskunn að ræða. Það má nú segja að þetta er æsandi. Ég vil heldur horfa á þetta en fótboltakeppni. Halló, þú þarna — ertu að veiða? Nei nei, ég er að drekkja orm- um. —O—■ Sagði ég þér ekki að fylgjast með því ef syði uppúr? Jú, ég gerði það — klukkan var kortér yfir ellefu. Þegar verkstjórinn hafði unnið tvo mánuði í verksmiðjunni þóttist hann fara að verða þess var að verkamönnunum væri ekki sérlega um hann gefið. Færðist andúð þeirra heldur í aukana, og kom svo að lokum. að verkstjórinn kallaði einn e'zta verkamanninn é eintal og spurði hann hvað ylli þessu. Eg var mjög vinsæil þar sem ég vann síðast, sagði verkstjórinn, og þegar ég fór gáfu verka- mennimir mér 'silfurskjö’d fag- ‘nrlega áritaðan. Silfurskjöld, hrópaði gamli mað- urinn upp yfir ,sig, — okkur hefur komið til hugar að gefa þér gullúr þegar þú ferð. Verkstjórinn: Hvernig stendur á því að þú berð aðeins einn pianka , í einu, en ailir hinir verkamennirnir bera tvo? Stráksi: Þeir eru sjálfsagt of iatir til að fara tvær ferðir. Var mikill árangur af ráðstefn- unni? Óvenjumikill árangur — við á- kváðum að koma aftur saman eftir viku. —O— Vinur: Svo þú hefur fengið sjálf- stætt starf. Artúr: Fullkomlega sjá’.fstætt — ég kem á hvaða tíma sem mér þóknast fyrir k’. 8 og fer hve- nær sem ég vil eftir 5. 4» Shráwtbönd Eitt tízkuatriði, sem auðvelt og ódýrt er að tiieinka sér, eru breiðu bönd!n. Þau eru notuð Svona svuntur hafa rutt sér mjög til rúms upp á síðkastið, enda eru þær að mörgu leyti þarfaþing. 1 vösunum komast fyrir ósköpin öll af allskonar hlutum, og í stað þess að nota körfu undir fægiklúta, afþurrk- unarklúta og þetta ýmsa sem nota þarf við hina daglegu til- til að lífga upp á hálsmál, sem belti í mittið og slaufur á kraga. Á mörgum flegnum strandkjólum er breitt band notað sem hálfgildings beru- stykki, á öðrum sem hlírar. Skrautlegu rósóttu silki- og nælonkjólarnir eru oft brydd- aðir einlitum böndurn. Ilér er sýnt hálsmál með breiðum dökkum slaufum til hliðanna. Það er mjög punt- legt og undirstrikar sniðið á hálsmálinu. Kjóiiinn er frá Jacqueline Monnin. ★ Hin fiíkin er býsr.a ólík, þótt það sé líka kona sem stendur að henni. Kjóllinn sá er frá Madleine des Ráuch, og í mittið er breiðröndótt band en kjóllinn er annars úr grófgerðum liör. Að aftan er slaufa, og það er óne'tan- tekt, má hafa það allt í vösun- um. Þessar kengúrusvuntur eru því ágætar til síns brúks, en þær eru þó of stuttar til að hlífa vel kjólnum sem maður er í undir. Pilsið stendur ber- skjaldað undan þeim,. svo að maður þarf eiginlega að vera í morgunkjól und:r eða þá í síðbuxum. Og annað er það líka að hætt er við að þessir stóru vasar festist í hurðarhúnum og öðru slíku, einkum þegar þeir eru úttroðn- ir. lega upplífgandi að nota belti meí skærum rauðum, bláum og hvítum röndum við einlitan daufgráan kjól. Bönd eru not- uð á margan og mismunandi hátt og það er ástæða til að fagna þessari tízku, því að hún skapar marga möguleika á því að breyta gömlum fiík- um á einfaldan og ódýran hátt. y

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.