Þjóðviljinn - 18.07.1954, Blaðsíða 10

10) ÞJÓÐVILJINN — Suanudagur 18. júlí 1954
INNAN
VIÐ
MÚRVEGGINN
EFTIR A. J. CRONIN
52.
■ Tuttugasti og sjöundi kafli.
Sama kvöldið, þegar Sir Matthew Sprott fór út úr
búningsherberginu í dómshúsinu, stóð hann um stund
í súlnagöngunum og velti því fyrir sér hvernig hann
gæti bezt varið þeim tveim klukkustundum sem voru
fram að kvöldverði. Það var keppt 1 keiluspili í Bur-
roughs Hall, Smith gegn Davis. En þótt hann hefði á-
nægju af þeim leik og væri sjálfur allslyngur, gerði hann
ráð fyrir að keppninni væri því nær lokið. Hann ákvað
að fara í klúbbinn sinn í Leonard stræti.
1 Það var enn kvöldroði á vesturloftinu þegar hann gekk
af stað, rauður bjarmi sem litaði himininn og lýsti sér
í lagi upp lítið ský niðri við sjóndeildarhringinn, sem
ekki var stærra en mannshönd. Sir Matthew var einkum
starsýnt á þetta ský sem hékk á himninum eins og fyr-
irboði um ógnir. Hann reyndi að hrista af sér þessa
þanka. Undanfarnar vikur hafði hann verið miður sin
á einhvern hátt. Ef til vill hafði hann lagt of mikiö á
sig, gert of miklar áætlanir í sambandi viö væntanlegar
kosningar. Þótt hann hefði oft stært sig af því, aö ekki
væri taug til í líkama hans, hafði hann upp á síðkastið
' fengið áhyggjuköst út af smámunum. Því í ósköpunum
var hann að taka svona nærri sér þessa heimskulegu
drauma sem konu hans dreymdi?
Það kom gremjusvipur á Sprott þegar honum datt
þetta í hug. Þessi marklausa vitleysa — hvað var byggj-
andi á henni? En allir draumarnir áttu eitt sameigin-
legt. Þeir snerust allir um hann og í þeim öllum varð
hann fyrir einhverri dæmalausri óheppni. Hann var
í dómsalnum og hafði gleymt málsskjölunum; hann reis
á fætur til að tala og kom ekki upp orði; dómarinn á-
vítaði hann á mjög auðmýkjandi hátt; og þegar hann
gekk út úr réttarsalnum — og þessi draumur var allra^
algengastur — risu allir á fætur þil að, hæða hann og
smána. Og það var þessi draumur sem eiginkona hans
tók svo nærri sér með þeim afleiðingum að hún hafði
trúað honum fyrir öllu saman.
Það var kvöldroðalitur á andliti Sprotts þegar hann
beygði inn á torgið, einmana og þungbúinn. Hversu
mjög sem hann þóttist fyrirlíta hina nýju sálfræöi,
neyddist hann til að viðurkenna að þessi óþægindi sem
hin ástkæra Katrín hans varð nú að þola, komu sem
bergmál af hinu löngu liðna Mathrymáli. Reiðibylgja
flæddi um hann, þegar hann hugleiddi hversu miklu
uppistandi þessi strákasni hafði komiö til leiðar.
Hann hafði logið þegar hann sagði lögreglustjóranum
að hann hefði litið yfir málsskjölin. Það hafði ekki verið
nauðsynlegt; minni hans var afburðagott og hann
mundi hvert einasta smáatriði. Hvernig ætti hann að
geta gleymt á fimmtán árum því sem komið hafði fót-
unum undir hann og verið upphaf að velgengni hans?
Jafnvel nú sá hann fyrir sér andlit Mathrys, þegar
fanginn stóð 1 kvínni fyrir framan hann, frítt suörænt
andlit, andlit manns sem gengur í augun á kvenfólki,
því til angurs og skapraunar. Já, hann hafði lagt áherzlu
á það, hann viðurkenndi það fúslega .... og ýmislegt
annað, veikleika ef til vill, sem bar á í skapgerð fangans,
leikið sér að þessum veilum hans með þeim afleiðingum
að hann varð ringlaður og vissi ekki sitt rjúkandi ráð
í vitnastúkunni. Og því ekki það? Var það ekki skylda
hans að gera mál sitt eins sterkt og unnt var, neyta
' allra bragöa til að vinna málið?
Sir Matthew var nú kominn að Leonardtorgi, gras-
flötin á því miðju var sett styttum af liðnum tignar-
mönnum sem dúfurnar ásóttu nú, og hann reyndi eftir
megni að hrista af sér ólundina. Þegar hann kom inn
í viröulegt anddyri klúbbsins lagði hann frá sér frakka
og hatt, fann sér horn í fremri salnum og bað um te.
- Meðan verið var að sækja það leit hann í kringum sig.
Sherwoodklúbburinn var lokaður klúbbur, meðlim-
irnir flestir af gömlum grónum ættum og hefðarfólki.
Sprott var ekki vel séður þarna; áður en honum tókst
að troða sér inn í klúbbinn haföi honum verið synjað
þrisvar sinnum — og þetta kitlaði hégómagirnd hans á
kynlegan hátt. Honum fannst sem fólk öfundaði hann
yfir velgengni hans, og þess vegna naut hann óvinsælda
sinna og valds síns til aö brjóta á bak aftur alla and-
spyrnu. Stundum þegar hann stóö í skikkjunni fyrir
framan spegilinn og Burr, miðaldra þjónninn hans rétti
honum hárkolluna, brosti hann framan í spegilmynd
sína og sagði: „Burr! Ég er óvinsælasti maðurinn í allri
Wortleyborg.*
En þetta kvöld var honum undarlega mnanbrjósts og
þegar hann leit á félagana sem dreifðir voru um salinn,
langaði hann ákaft til þess aö einhver þeirra kæmi og
talaði við hann. Að undanteknum nokkrum höfuðhneig-
ingum var eins og enginn hefði orðið komu hans var.
í hominu á móti voru fjórir menn að spila bridge, meöal
þeirra starfsbróðir hans sem hann kannaðist lauslega
við, Nigel Grahame lögmaður. Einu sinni eða tvisvar
litu þeir í áttina til hans og ósjálfrátt flaug honum í hug
að þeir væru að tala um Mathry málið. Nei, nei, það var
óhugsandi — hann varð að taka sjálfan sig taki. En
hvers vegna lét Grahame sem hann þekkti hann ekki?
Meðan hann drakk teiö sitt hægt og rólega einblíndi
hann á þennan mann.
Honum fannst Grahame skrýtinn fugl, með hinar
furðulegustu skoðanir. Hann var sonur sveitaprests og
hafði sem drengur verið svo heppinn að fá styrk til náms
í Winchester. í þeim fræga skóla hafði hann hlotið góða
menntun og námsframa og þaöan hafði hann farið til
Oxford. Ári eftir áð hann hafði lokið laganámi haföi
faðir. hans dáið og arfleitt hann að tvö hundruð punda
tekjum á ári. Eftir jarðarförina hafði hann tafarlaust
farið utan og næstu fimm árin hafði hann verið á
flandri. Um tíma hafði hann verið kennari berklaveiks
drengs frá Ástralíu, sem hafði aðsetur í fjallahéruðunum
í Tyrol. Annars ferðaðist Grahame um Evrópu, mest-
megnis fótgangandi með bakpoka á bakinu, hafði vetr-
ardvöl í Juras, sumardvöl í Dólómítunum. Hann hafði
yndi af að ganga um fjallahéruð — á einum degi hafði
hann gengið frá Merano til Innsbruck, fimmtíu og
fimm mílna vegalengd.
Vitaskuld hafði þetta tilgangslausa líf valdið vinum
hans áhyggjum, en árið eftir kom Grahame aftur til
Wortley, heill á sál og líkama og áhyggjulaus, rétt eins
og hann hefði farið daginn áður, og tekið upp störf sín
að nýj. Smám saman fékk hann praksís, sem var traust-
ur, þótt hann gæfi ef til vill ekki mikiö afsér. Það var sagt
að hann ynni mjög á útliti sínu og framkomu. En bak-
við þetta ytra útlit mátti greina einbeitni og stefnufestu
Burstaðar kartöílur
Hefur ykkur nokkurn tíma dott-
ið í hug, hvað það er þægilegt
að hreinsa kartöfiur með potta-
nýjar kartöflur koma á mark-
aðinn með næfurþunnt hýði
sem varla tekur því að skræla
er tilvalið að þvo þær í pottinn
bursta? Það er ef til vill ekki
tímabært að hugsa um það enn,
því að gömlu kartöfiurnar er
sjálfsagt að skræla. En þegar
með þvottabursta sem keypt-
ur er í þeim sérstaka tilgangi.
Þá er auðvelt að hreinsa þær og
engum dettur annað í hug en
borða þær með hýði og öllu
saman.
Gúmmísólar og gólfteppi
Hver skyldi trúa því að ekk-
ert slítur gólfteppum eins og
gúmmísólar, hversu mjúkir sem
þeir eru? Og því óslítanlegri
sem sólarnir eru því meira slíta
þeir teppunum. Þegar fram-
leiðendurnir eiga í auglýsinga-
styrjöld út af leðursólum og
gúmmisólum, þá sakar ekki að
hafa þetta í hyggju þegar mað-
ur velur á milli skósóla. Þeir
sem kjósa heldur gúmmísóla
ættu að gera sér það að reglu
að fara í inniskó eða skó með
leðursólum þegar heim kemur.
Sasidpappír í mynstnð
Ef maður ætlar að sauma
taumynstur á eitthvað og þarf
að klip;a sama mynstrið út í
mörgum eintökum og þau þurfa
að vera nákvæmlega eins er
oft erfitt að fá mynstrið til að
±____________________ <.
oc gampn
Hann kom þjótandi inn í reyk-
sal skipsins og hrópaði upp:
Það hefur liðið yfir konu. Hef-
ur nokkur ykkar viskilögg?
Ótal hendur voru þegar á lofti,
því það var góðsemi á háu stigi,
og réttu honum pela með umbeð-
inni viskilögg.
Hann saup rösklega á einum
þeirra, þakkaði síðan fyrir sig
með þessum orðum:
Þakka yður innilega fyrir, það
fær alltaf svo mikið á mig að
sjá konur falla í öngvit.
s=3SS=>
Einn lögreglumaður: Hvað kom
þér til að halda að maðurinn
væri drukkinn?
Annar lögreglumaður: Hann
stóð í svo áköfum deilum við
bílstjóra.
Sá fyrri: En ekki þarf það að
sanna neitt?
Sá seinni: Ja, það var enginn
bílstjóri.
Sonur: Mamma, hve mikils virði
er ég eiginlega?
Mamma: Þú ert mér milljóna
virði, sonur minn.
Sonur: Viltu þá láta mig hafa
eins og hundrað krónur?
=ssjs==
Er blek mjög dýrt, pabbi minn?
Nei, ekki svo mjög, en af hverju
spyrðu af því?
Mamma er alveg óð og uppvæg
yfir því að ég helUi úr nýju
byttunni á gólfteppið í stofunni.
bg'g'ja fast á efninu meðan
sniðið er eftir því. Á myndinni
er sýnt hvernig mynstrið er
klippt út í sandpappír og ef
hrjúfa hliðin er látin snúa að
efninu meðan klippt er rennur
mynstrið ekki til. Hugmyndin
er ágæt, þegar maður ætlar að
sauma fjörleg mynstur á barna-
föt eða púða og teppi. Þó er
ekki hægt að nota hana ef um
mjög stóra hluti er að ræða
og þess ber einnig að gæta að
efnið sem maður notar, þoli
snertinguna við hinn hrjúfa
flöt. Silkiefni og nælon þola
það ekki.
EF ÞÚ liggur andvaka eitt-
hvert kvöldið, ættirðu að reyna
að drekka bolla af einhverju
heitu; þó auðvitað ekki kaffi
eða te sem innihalda örvandi
efni. Og það á ekki að drekka
heita vökvann fyrr en maðyir
er kominn upp í.