Þjóðviljinn - 23.07.1954, Blaðsíða 10

10) — ÞJÖÐVILJINN — Föstudagur 23. júlí 1954
VIÍ)

MURVEGGINN
EFTTR A. J. CRONIN
56.
Majór Prentice og kona hans reyndust Lenu í alla
staöi hiö bezta. Þegar hún var búin aö jafna sig eftir
fyrsta áfallið og var komin á fætur, lögðu þau að henni
að taka sér langt frí á þeirra kostnað áður en hún tæki
aftur til starfa á gistihúsinu. En Lena gat ekki fallizt á
það. Hún gat ekki þolaö meöaumkunaraugnaráðin og
samúðina sem henni var stöðugt sýnd í bezta tilgangi.
Hún vissi að starfsferli hennar á gistihúsinu var lokið.
Og enn ein ástæða var til þess að hún vildi komast
burtu. Þótt hún segði engum neitt, geymdi leyndarmáliö
með þrjózkulegri hetjulund, hafði hún komizt að raun
um það sér til sárrar skelfingar, að hún var barnshaí-
andi.
Um þetta leyti var gestur á gistihúsinu að nafni Dunn,
fáskiptinn og ómannblendinn maður, sem kom ár hvert
til Astbury í þeim tilgangi að veiða lax. Dunn hafði auk
annars mikinn áhuga á mannlegu eðli, og- milli þess sem
hann elti laxinn með litlum árangri, virti hann Lenu
íyrir sér.
Þótt hann stærði sig af því, að ekkert hefði áhrif á
hann, tók hann með orðlausri aðdáun eftir hugrekki
hennar og þreki, viðleitni hennar til að gera hið bezta-
úr því sem orðið' vár og umfram allt stillingu hennar og(
andlegu jafnvægi sem kom í veg fyrir að móðursýkin
næði valdi á særðri sál hennar. Þegar hánn sat viö ána
niðursókkinn í hugsanir sínar og lét sólina baka á sér
skallann, datt honum stundum í hug, að hann langaði
til að skrifa bók um Lenu, en hann var ekki rithöfundur
í þeim skilningi og var því hræddur um að það færi í
handaskolum. En honum var ljóst að það sem Lena þráði
mest var að komast burt — losna við umhverfið fyrir
fullt og allt, glata persónuleika sínum, hverfa sjónum
öllum þeim sem áður höfðu þekkt hana. í kyrrþey gerði
hann ráðstafanir til þess að hún gæti komizt til Wort-
iey, til konu að nafni frú Hanley, gamallar vinkonu sem
hann vissi að hann gat treyst.
Dunn var ekki ríkur maður og hann átti konu cg börn
En vegna einhvers, sem ef til vill mætti kalla sérvizku,
stóð hann við hlið Lenu í þrengingum hennar, þegar
hún var gleymd öllu því góða fólki sem hafði ausið yfir
hana blíðulátum og borið að hehni svæfla og ábreiður á
svölum gistihússins.
Hann sá um allt viðkomandi fæðírigunni, sem reyndist
erfið og hættuleg. Barnið fæddist daufduipbt og van-
gefið, lifði aðeins í nokkrar vikur. En það liðu margir
mánuðir áður en Lena, lömuö á sál og líkama, gat flutt
heim til frú Hanley á ný.
Dunn bauðst ekki til að útvega Lenu atvinnu. Þegar
hið versta var um garö gengið vildi hann að hún kæmi
sjálf undir sig fótunum. Þegar hún fékk loks starf í
kaffisölunni í Bonza, sagði hann ekkert um að starfið
væri fyrir neðan hennar virðingu. Hann kinkaði aðeins
kolli til samþykkis. Og iðulega á leið í vinnu sína, leit
hann inn og fékk sér kaffisopa til að fylgjast meö skjól-
stæðing sínum. Hann fylgdist af áhuga með afturbata
hennar. Hann varð þess var, að hið óbrigðula lyf, sem
hún beitti þegar þunglyndið sótti á hana, var vinna og
starf.
Og nú leitaði hún einnig á náðir vinnunnar. Þegar hún
kom heim úr verzluninni fór hún í hlífðarföt og- tók til
óspilltra málanna, þvoði gólfið og fágaði, þvoði glugga-
tjöldin og strauk, bar á aringrindurnar, fægði glugga-
rúðurnar, unz herbergin hennar tvö voru tandurlirein
og gljáfægð.
Eitt kvöldið horfði hún vandræðalega í kringum sig:
meira gat hún ekki gert, hvergi var rykkorn sem hún gat
f jarlægt. Hún fór niður í eldhúsið hjájrú Hanley og bak-
‘ aði fyrir haná köku. Síðan satiún urii stund í dagstofu
húsmóður sinnar og hlustaði á nýkomiö bréf frá eigin
myndi leggja að í Tilbury næsta mánudag. En hugsanir
hennar reikuðu í sífellu burt frá bréfi vélstjórans.
,,Hvað gerigur að þér, Lena?“ spuröi frú Hanley. ,,Þú
lítur ekki vel út. Þú hefur lagt of• hárt að þér.“ ,
,,Það er ekki neitt.“ Hún neyddi sjálfa sig til að brosa.
,,Nei, þú ert föl og veikluleg. Mér þykir leitt að þurfa
a.ð fara frá þér. Það er ieiðinlegt að Jói skuii ekki rnega
víkja frá skipinu meðan þaö er í klössun......cg hann
sem á mánaðarleyíi.“
„Mér er óhætt. Og dvölin í London verður vafalaust
skemmtileg.“
„Já .... mig hefur alítáf langað þangað. Og útgerðar-
félagið borgar gistinguna fyrir okkur í fjórar vikur. En
samt sem áöur .... loíaðu mér því að þú skulir fara
vel með þig.“
„Það skal ég gera .... ég hvíli mig á morgun. Ég á
laugardagsfrí.“
En laugardagurinn bætti lítið um fyrir Lenu. Morg-
uninn eftir, þegar hún var búin að fylgja frú Hanley á
brautarstöðina, varð hún gagntekin óviðráöanlegum
einmanaleik og ósjálfrátt gekk hún aðra leið en hún gekk
að jafnaði. Ringluð og undrandi áttaði hún sig þar sem
hún stóð fyrir framan hliðið að grasgörðunum.
wJæja,“ hugsaði hún, gröm yfir veiklyndi sínu. „Fyrst
ég er komin hingað, get ég alveg eins farið inn fyrir. Það
er að minnsta kosti ókeypLs aðgangur í dag.“
Hún gekk inn um stóra hliðiö og lagöi af stað eftir
snyrtilegum stígunum í öfuga átt við þá sem hún hafði
gengið með Páli. í heila klukkustund barðist hún við
löngun sína, en loks, þegar hún var að því komin að
fara, fór hún inn í gróðurhúsið, þar sem appelsínutrén
uxu. Með kinninni snart -hún sem snöggvast grein,
hlaðna fögrum, ilmandi biómum. Eitt. einasta tár, salt
og beizkt, féll á hönd hennar um leið og hún sneri sér
undan.
Sama kvöldið þegar hún var að hátta kom hún alltí
í einu auga á hálfnakinn líkama sinn í speglinum, sá
greinilega merkin eftir bamsburðinn, bláleit æðaslit á
hvítu hörundi hennar. Hún stirðnaði upp, fylltist við-
bjóði á sjálfri sér og ósjálfrátt rak hún sjálfri sér þungt i
högg á kinnina sem örið var á. I
Bíístjóri frá Húsavík kom í
búð á Akureyri. Hann hafði
vcrið beðinn að kaupa
grammófónplötu með tilteknu:
sönglagi, en nú hafci liann
steingleymt hvað lagið hét:.
,Þp sagðist hann muna að það
væri eitthvað um hest. ,-'v
Búðarstúlkan reyndi að lið-
sinna honum og tiinefncli
nokkur sönglög: „Ég berst á
fáki fráum“, „Þú komst í
hlaðið á hvítum he3ti“ osfrv.
En allt í einu rankaði bíl-
stjórinn við sér og sagði:
„Nú man ég það. Það var
þetta hérna:
Jesús, kóngur
lenzk fyndni).
„Víst ert
klár“. —
þú,
(ís-
Hann hafði mikla veizlu
heima hjá sér, og hafoi aðal-
lega ofan af fyrir gestunum
með því að segja þeim frægð-
arsögur af veiðimennsku
sinni.
Einn gesturinn, sem var ná-
inn vinur húsbóndans, fylgd-
ist betur með frásögnum
hans en flestir aðrir. Og einu
sinni er hann sá sér færi, ’
drap hann tittlinga framan í
vin sinn og sagði síðan:
Ég tek eftir því að þú breyt-
ir stærðunum á löxunum al-
veg eftir vild, eftir því hverj-
um þú segir sögumar.
Alveg rétt — ég hef laxinn
aldrei stærri en svo að ég
telji víst að hlutaðeigandi
trúi mér.
Skemmtilegir
hanzkar
Nú koma margir skemmtileg-
ir hanzkar á markaðinn. Hér
er mynd af frönskum rúskinns-
hönzkum með skemmtilegu sniði
Basf- og köíínl’.Vkur
Fléttaðar töskur úr basti og
tágum eru nú mjög i tízku og
þessar tÖ3kur eru bæði léttar og
fallegar. Þær fara vel vlð næst-
um alla liti og eiga jafnvel við
ljésa sumarkjólinn, göngubún-
inginn og sumarkápuna. Aðal-
kostur þeirra er hvað hægt er
i að nota þær við margt.
En þær hafa líka ýmsa galla
sem ástæða er til að vekja at-
hygli á. Einkum hér á norður-
hveli, þær sem svona töskur
hafa verið lítið notaðar, er hætt
við að þær géu ipisnotaðar o^;
þá er voðinn vís. feasttöskurnar
sem oft eru í laginu sem inn-
kaupatöskur þola ekki míkinn
• q ,í
Framhaid á 11. síðu.
á laskanum. Til hliðanna eru
raufar og í miðjunni er laskinn
rykktur saman með dálítilli
lykkju. Þetta er mjög snoturt
og hægt er að notfæra sér þess.a
hugpnvnd á ódýra tauhanzka
sem fáanlegir éru í flestum búð-
manni frú Hanleys, sem var nýfarinn frá Tampico og ‘ um.
Skór úr strái og basti
Eitt af því sem komið hefur
fram í sumartízkunni í ár eru
skór úr strái og basti, sem
sumir hverjir eru mjög
skemmtilegir útlits. Ef þessir
skór ná vinsæidum má búast
við að þeir verði á boðstólum
fyrir lítið verð áður en langt
um líður. Bæði er efnið í þá
ódýrt og svo er það ónýtt
líka og þegar þeir verða ólirein-
ir er ekkert við þá að gera.
Það er ekki hægt að bursta þá,
kríta né hreinsa. Þeir eru úr
sögunni um leið og þeir verða
óhreinir.
• ■>i "' Fallegt hálsmál
Bt]?iðu og flegnu hálsmáiia
eru mjög mikið í tízku nú, hvort
íieidur er á- sumarkjóia, strand-
kjóla eða samkvæmiskjóla. Á
myndinni sést mjög fallegt
hálsmál á hvítum samkvæmis-
kjól. Því er lokað að framan á
skemmtilegan hátt og speldin
fest saman með glitrandi simili-
skartgrip. Svona hálsmál má
auðvitað einnig hafa á venju-
legum sumarkjól, en í honum
þarf að vera einlitt efni. Þetta
hálsmál nýtur sín ekki á
mynstruðu efnunum sem nú eru
svo vinsæl.