Þjóðviljinn - 04.08.1954, Qupperneq 10

10) — ÞJÓÐVlbJINN— Miðvikudagur 4. ágúsí 1954

INNAN
VIÐ
MÚRVEGGÍNN
EFTER A. J. CRONIN
þnr til hann dó út.
„Hann hefur verið í fangelsi í fimmtán ár, fyrir glæp
sem hann framdi alls ekki.“
„Það var svo sem auðvitað,“ hrópaði önnur rödd. Aft-
ur varð almennur hlátur, síðan hróp cg köll, svo sem:
„Þegið þið,“ „Engin læti,“ „Leyfið strákræflinum að
tala.“ 5
„Ég get sannað að faðir minn er saklaus, en enginn
vill hlusta á mig .... “

Það var einu sinni mjög gáf-
aður og lsorður maður —sem
var þó með þeim csköpum
i iuujia a niig .... r gerður að allt sem liann tók
„Við heyrum ekki til þín heldur, lagsi, nema þú talir^ sér fyrir hendur misheppnað-
hærra.“ !' ist. Honum gekk svo illa að
„Já. Hærra. Hærra,“ hrópuðu margir í hópnum i einu. J e:tt smn komst vinur han°
Páll kyngdi en kverkar hans voru þurrar. Hann hafði ,■
cljóst hugboð um að þótt hann reynai hvað hann gæti!;
til að tala hátt, var rödd hans veikburða og titrandi. t
Hann tók á öllu sem hann átti til. 1;
„Fyrir fimmtán árum var faðir minn daemdur sekur ■!
um morð. En hann hafði ekki framið glæpinn . . . . “ ■!
65.
hika beygði hann sig áfram, því að nú var hann eins og
óður maöur, og eftir nokkra leit fa-nn hann heila létta
festi með nothæfum lás. Fimm mínútum síðar fór hann
út úr garðinum með keðjuna vafóa utan um sig og spjöld
in á öxlunum.
Kirkjuklukkan sló átta þegar hann kom aftur inn á
Ware stræti cg hóf göngu sína inn í miöja borgina.
Annir dagsins voru byrjaðar. Fclkið streymdi úr spor-
vögnum og brautarstöðvum. En þegar þaö flýtti sér á
vinnustað sinn, litu aðeins örfáir forvitnisaugum á unga
manninn, sem bar á. bakinu eftirfarandi áletrun:
MORÐ: SAKLAUS DÆMDUR
cg á brjóstinu:
MORÐ: SEKUR FRJÁLS
Ef einhver hefur farið að brjóta um þetta heilann
hefur hann sjálfsagt talið þetta einhvern lið í auglýs-
ingaherferð — krassandi setningár sem vekja forvitni
álmennings dögum saman, áður cn 1 Ijós kemur hver
tilgangurinn er.
Klukkan varð níu og Páll stikaði áfram meðfram götu
ræsunum, horfði beint fram fyrir sig sviplausum augum
og hélt stirðum höndum um þung spjöldin. Hann vildi
1 lengstu lög foiðast það að lögzeglan yiði hans -vör og j þoku, þekkti hann Jupp. Kraftar hans voru á þrot-I1
því foiðaðist hann fjölföipustu kiossgötuinai þar sem ^jíapa. opiaði munninn og ætláði að segja eitthvað,!;
lögregluþjönar-stóðuá verðf. Eíriú sinni éða‘tvisvai"fán« •'eh:iva4#kðm ekki-;upþ"&ði.! Troðningúrinn kringum>
þþnn rannsakandi augnaráð lögregluþjóna hvila á sér, ,_________________8..s *> "! - 1 " $
eh heppnin var með honum að þessu sinni — enginn
hfefti för hans.
Því lengra sem leið á morguninn því máttiausari varð
Páll, en hann átti enn ólckið aðalstarfi sínu — og hann
vildi ekki gefast upp. Umferoagnýrinn ætlaði alveg að
æra hann, hann var ataður aurslettum frá hvirfli til ilja,
en hann hélt ótrauður áfram. Þó réö hann ekki til fulls
við máttleysið — hvað eftir annaö riðaði hann á fót-
unum.
Undir hádegi var hópur forvitins fólks farinn að fylgja
honum eftir. Það voru einkum slæpingjar og atvinnu-
lausir menn, nokkrir sendlar og iliilegur geltandi hund-
ur. Fyrst 1 stað hafði ckvæðisorðum verið fleygt að Páli,
en þegar hann svaraði þeim engu, elti hópurinn hann
þegjandi og forvitinn, en fullviss um einhver laun erf-
svo að orði að ef hann til
tilbreytingar tæki sér fyrir
hendur að smíra líkkistur, þá
mundu menn á samri stund
hætta að deyja.
□
Benjamin Franklin var mikill
snillingur í því að safna fé
tii stuðnings ýmiskonar mál-
Fyrst sný ég mér til þe.rra
sem ég er viss um að láta
eitthvað af höndum rakna,
þvínæst til þe'ri’a sem ég er
cviss um hvort gefi eitthvað
og að lokum til þeirra sem
Hundurlnn sem hafði elt Pál megnið af morgninum, ;■
fór allt í einu að gelta.
„Ég endurtek þaö .... hann framdi ekki þennan glæp ^ efnum og fyrirtækjum. Regla
. . . .og sem sönnun fyrir því . .. .“ £ min er þessi, sagði hann:
En hundurinn var nú farinn að gelta í sífellu við fæt-
ur Páls og hann gat ekki yfirgnæft hann. En þegar
hann þagnaði, flaðraði hundurinn ailt í einu upp um ;■
hann. Páll riðaði og var næstum dottinn. Hann greip !;
um auglýsingaspjöldin til að detta ekki, og um leið upp
hcfst kliður í hópnum. . ég er viss um að gefi ekkert,
„Hann er fullur.“ í fvi það setur ajltaf verið að
„Heldur hann, að hann geti haft okkur að fífii.“ í m£r skjátlist með einn og einn.
„Látum rigna á helvítið. “ \ ' ri
Bananahýði flaug gegnum loftið og skali á kinninni póesturinn sagði eitt sinn við
á Páli. Og um leið skall á honum regn af brauðmolum og £ skurð'ækninn fræga: Hvern-
matarleifum frá fólki sem var að borða nestiö sitt í hópn- { ig stendur á því að þér haf-
um. Nokkur kjamahús úr eplum fylgdu á eftir til til-
breytni. í sömu andránni tróðust tveir lögregiuþj ónar
gegnum þéttan hópinn. Annar þeirra var ungur, hinn
var Jupp.
„Hvað gengur á hérna? Hvað á þessi gauragangur !;
að þýða?“ I;
Páll starði á bláklæddu mennina tvo og þótt hann sæi
hann varð enn meiri.
ið ekki e-rnbá krafið mig um
greiðsju fyrir a 'rcerðina sem
þér gerðuð á mér?
Lækn’rinn svaraði: Eg rukka
a’drei gent’eme"in.
En hvern’g far’ð þér þá að
pf -ri”r o” e'tki borgað?
Ef þe?r hsfn ekki borgað. mér
innan *kvnd’-n tíma, er mér
lfst að •hl utaóe igenijur . eru
•p’:ki -•>n‘-’mnenni . og þá: yge|
ég rukkað þá. a>l ?; •? f
Svasi ©g livítt í sóláaði
Svart og hvítt er skemmtiieg
samsetning á sólföt. Hár er
mynd af stuttum, svörtum
stuttbuxum, sem notaðar eru
við svart- og hvítröndótta
Stundum koma þeir dagar að, hæst í júnímánuði og lægst’ í
maður er i slæmu skapi án desember og janúar þegar fó’k
þess að hafa til þess nokkra j hefur leyfi til að vera í ’e ðu
iðis síns. Klukkan liðlega eitt kom halarófan á Leonard; ástæðu. Við þekkjum víst all-js kapi. Veðrið hlna ýmsu daga
ar þessa daga, þegar allt geng- j skiptir líka miklu máli. 1
ur á afturfótunum og maðnr | bandárískum háskóia hefur
torg, og loksins nam Páll staðar, undir styttunni af
Róbert Greenwood, fyrsta borgarstjóra Wortleyborgar.
Hann tók af sér spjöldin, lagði þau á stéttina; síðan
vafði hann keðjunni þétt um úiniið sinn og hlekkjaði
sjálfan sig síðan við járngrindurnar kringum fctstall
styttunnar. Eftirvæntingarkliður heyrðist frá áhorfend-
um og hópurinn stækkaði talsvert, því að nú var mat
artími. Þegar Páll sneri sér aö áhorfendum voru þeir
kemst í uþpnám yfir smámun- j skap stúdentnnna verið rrnn-
um, sem að jafnaði myndu j sakað með þe’ra árangri að
engin áhrif hafa á mann.
Veikindi eða andstreymi eru
oft skýringin á slæma skapinu, j Á sólskinsdögum voru 75%
• 1 en það kemur þó fyrir að | stúdentanna í cvanju góðu
línan iækkaði að mun þá daga
sem skýjað var og þungbúið.
orönir um hundraö talsins.
Með lausu hendinni losaöi hann um hálsbindið sitt
— það var eins og það væri að kyrkja hann. Hann fann
skap'ð verður ieiðinlegt án | skapi, en skarr'ð ve-snali um
leið og veðrið breyttist.
Menntamean og kaupsýslu-
menn skapbeztir,
Þvi fólki sem rannsakað var, var'
skipt í flokka eftir atvinnu og
það kom í Ijós að menntamenn
og kaupsýslumenn voru skao-
beztir; voru f'esta daga í gcðu
þennan hræðilega höfuöverk. Og enn verra var mátt-1 ur' _ Þes"ar skapbrigðasveiflur j ,kapi og fæsta daga í s’.æmu
veniule°"j fóíks hafa vakið á-
þess a? hægt sé að finna til
þess nokkra ástæðu. A sama
hátt gerist það að maður
hvorki til ótta né eftirvæntingar; ekkert komst að vakn0T að morgni og héfur þá
nema nausyn þess að leggja mal sitt undir dóm þessara ] cgilegu tilfinningu að það sé
borgara í Wortley. Nú var tækiíæriö komið; þeir biðu
þess að hann tæki til máls. Lena hafði sagt að venju-
legt fólk væri hjartagott; honum byðist aldrei betra
tækifæri til að sannfæra það. Bara að hann hefði ekki
leysið, þessi undarlega sljóleikatilfinning sem gagntck
hann; það var eins og fætur hans stæðu á loítbelgjum
sem svifu gegnum loftið. Hann vætti sprungnar varirn-
ar.
/;* „Vinir mínir,“ sagði hann. „Ég er hingað kominn
■ýegna þess að ég lief dálítið að segja ykkur .... sem þið
'áittuð að vita. Nafn mitt er Mathry og íaðir minn er
.'^J^ngelsi ....“
' '* ' *,Þú ferö þangað sjálfur, lagsi, ef þú gætir þin ekki!“
>;Þessi athugasemd vakti almennan lilátur. Páll beið
gaman að lifa: manni líður vel,
er ánægður með tilveruna, og
til þess þurfa ekki heldur að
liggja neinar sérstakar ástæð-
huga siifræðinganna cg þe'r
ha?o komizt að ýmsum niður-
stöðum með rannsóknum sín-
um.
Árs’íð og veUurfar
skipía mildu.
’ Það er næstum hægt að gera
Íínurit Vfi'r skáp’origðasvéiflúr
eftir árstíðum. Línurnar fara
skani. En þe~s her pð rr1'1
?ð þessi rannsókn er banW-
risk og bað er engan vAfT’tn
víst að árknfr,,rf”-i; t—h'r-
sami í oðmrn ki-'-’n’n. vig
um að 'ihinnr'-n" kA~c
verið
peysu og svarta iakkaða strá-
skó. TakiJ eftir skónum, sem
eru einungis með einni breiðri
ól. Þetta skólag er mjög í tízku.
enda er þaö dæmalaust þægi-
:egt. Svona iiskór hafa iengi
verið vínsæiir í suður-Evrópu
og þe’r e-y bæði notaðir sem
l'ttir götuskcr, inn'.skór og
strandskór.
.srniTnn a
-lO.
mönnum í niðurstöðum ,:>ýrr? •
að það fó'k sem me'Vor ann'r
hafi. sé skapbezt, en þeir sem
Framhald á 11. síðu.