Þjóðviljinn - 10.10.1954, Blaðsíða 10

30) — ÞJÖÐVILJINN — Sunnudagur 10. október 1954
Stígamaðurinn
Eftir
Giuseppe Berto
v'
21. dagur
7 „Við áttum ekki von á þér hingað í þorpið aftur,“
sagði faðir minn.
„Hvers vegna ekki?“ spurði Michele Rende. En svo
bætti hann við með háðshreim í röddinni: „Þið getið
verið róleg, ég fer bráðum aftur.“
„Hvaða erindi áttu við okkur?“ spurði faðir minn.
Móðir mín og Miliella grúfðu sig yfir handavinnu
sína. Michele Rende gerði sig ekki líklegan til að svara
þessu. Og sjálfur leit ég niður fyrir mig.
„Hvers vegna komstu í þetta hús?“ spurði faðir minn
hvassari rómi.
„Það er afskekkt,“ svaraöi Michele Rende. „Mér er
ekki um að fara inn í þorpið.“
„Þú getur farið allra þinna ferða hér,“* sagöi faðir
minn. „Lögreglan er farin héðan.“
„Þáð má vel vera,“ sagði Michele Rende eins og hon-
um gremdist þrái föður míns. „En samt sem áður er
mér ekki um þaö.“
Faöir minn var gramur. „En þér hefur að sjálfsögöu
ekki komið til hugar, að mér væri ekki um að fá þig inn
í húsiö til mín?“
Ég einblíndi enn fastar á borðplötuna. Faðir minn
hafði rétt fyrir sér. Mér þótti þetta leiöinlegt, en engu
að síður hafði hann i’étt fyrir sér. Og ég fór að velta
því fyrir mér, hvað ég ætti aö gera ef þeir færu að rífast.
En Michele Rende svaraði óvenju bljúgur. „Enginn
mundi gleöjast yfir því að fá mig inn í hús sitt,“ sagöi
hann. „Ég hélt að þið væruð gott fólk.“
„Við erum rólegt fólk,“ sagði faðir minn. „Við þurfum
að sinna okkar eigin lífi og okkar eigin starfi. Við viljum
ekki komast í kast við lögin“.
„Ég skil það,“ sagði Michele Rende.
„Ég veit ekki hvað við. getum fyrir þig gert,“ sagði
faðir minn. „Hefurðu sloppið úr fangelsinu?“
„Æ, það er löng saga,“ sagði Michele Rende, og þott
ekkert svar fælist í þessum orðum fylgdi þeim þögn.
Þaö virtist hafa stytt upp úti, því að ekkert regnhljóð
heyrðist lengur. Ekkert heyröist nema skröltið 1 vögn-
utnðn eem qku eftir þjóðveginum í sífellu.
„É'ino‘, sagði faðir mihn. „Það ,er'komírtn háttatími
fyrir þig. Og þig líka, Miljella“.
Ég átti von á því að hann sendi mig burtu. En við
því var ekkert aö gera. „Éigum við ekki að borða kast-
aníurnar?‘! spurði.ég. ■ . ;
Heimskulegri spurningar hefði ég ekki getaö spurt.
„Farðu að hátta,“ sagði faðir minn þungur á brúnina.
Miliella var búin að leggja frá sér saumadótið og beið
eftir mér. „Góða nótt,“ sagði ég.
Móðir mín var hin eina sem svaraði mér. Það var
eins og karlmennirnir tækju ekki einu sinni eftir því
að ég var að fara. Ekki einu sinni Michele Rende, þótt
Iiann heföi átt að vita að við mundum ekki hittast aft-
ur. Ég fór út úr herberginu sárgramur. En þeir gátu
þó ekki hindrað það að ég sæi þaö sem fram fór. Það
voru rifur í milligerðinni milli stigans og eldhússins.
Þegar viö komum upp á stigapallinn tókum við af okk-
ur skóna eins og við vorum vön. En Milella fór ekki
Iengra. „Ætlurðu ekki að fara að hátta?“ spurði ég.
„Nei,“ svaraði hún.
‘ „Farðu að hátta.“
„Nei,“ svaraöi hún.
Mig langaði til að slá hana. Saga Michele Rende kom
henni ekkert við. „Ef þau komast að því þá er það ég
sem fæ skammir,“ sagði ég.
„Mig langar líka til aö sjá,“ svaraði hún.
Ég varö að sætta mig við að hún kæmi meö mér
hálfa leið niður stigann þangaö sem rifurnar voru. Ég
ákvað að ná mér niðri á henni daginn eftir. Ég var líka
gramur vegna þess aö hún stóð þétt upp við mig og hún
titraöi og gegn vilja mínum titraði ég líka. Það var
kalt í stiganum. Ég sá Michele Rende greinilega, beint
framundan mér, en með sama fálætissvipinn. Faðir
minn sat til hliðar við hann og virtist vera að hugsa.
Þeir voru ekki enn farnir að tala. Móðir min virtist hafa
gengið að eldinum. Stóllinn hennar var auður.
Faðir minn tók til máls, einbeittri, rólegri röddu.
Það var auðheyrt að hann hafði íhugað málið vel meðan
hann þagði. „Hver sá sem kemur inn í hús mitt,“ sagði
hann, „fær brauöbita og vínglas og hann er velkominn,
svo framarlega sem tilgangur hans er góður. Þú komst
hingað, þu hefur fengiö brauð og vín, en ég veit ekki
enn hver tilgangur þinn er. Ég get ekki boðið þig vel-
kominn.“
„Þetta var ágæt ræða,“ sagði Micheie Rende. „En ég
hef sloppiö úr fangelsi.“
„Til hvers komstu í þetta hús?“ spurði faðir minn.
„Ég kom til aö fá byssuna þína lánaða,“ svaraði
Rende.
Andartalc vissi faöir minn ekki hvað hann átti að
segja. Hann gat ekki afsakað sig með því að haim ætti
ekki byssu. „Ég lána ekki byssur,“ sagði hann.
„Jæja, en ég er kominn til að taka hana,“ sagði
Michele Rende.
Faðir minn þagði lengi. „Ég held þú þurfir ekki á
byssunni minni að halda,“ sagði liann.
„Geturðu ekki ímyndað þér til hvers ég ætla aö nota
hana?“ spurði Michele Rende.
„Jú, ég líeld ég skilji það,“ sagði faðir minn.
„Mig langar ekki til að drepa hana,“ sagði Michele
Rende. „Það væri alltof gott fyrir hana. Það er hagla-
byssa sem mig vantar.“
„Hvers vegna ferðu ekki burt, á einhyern annan
staö?“ sagði faðir minn. „Þú mátt þakka fyrir að hafa
komizt undan, en nú virðistu vera að reyna að koma
þér í meiri vandræði. Farðu þangað sem enginn þekkir
þig. Það er engin hætta á að þín verði leitað í allri
þessari ringulreið sem nú ríkir.“
„Ég bað þig aðeins um byssu,“ sagði Michele Rende.
„Ég þarf ekki á heilræðum að halda.“

Smðam @g sanmnia
kven- og barnafatnað.
Vönduð vinna
Skeiðayog 2§, 1. hæð j
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■«■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■a
Allir verSa aS hjálpa fil ef
mamma vinnur
i i •
Þetta ætti að yísu að liggjá
í augum uppi, en samt sem áð-
u'r þarf ah taká' það 'fram' oðru
hvérju, að fjðlskýldán má ékki
láta heimilisstörfin koma nið-
ur á húsmóðurinni, þegar hún
sýna góðá viðleítni, hefur: góð
áhrif. Annars er hætt við’ því
að' útivinha koáunnár konii of
hart niðuiý á sfjölskyldulífinu,
heimilisstörfunum og henni
sjálfri.
vinnur einnig utan heimilis.
Húsmóðir sem vinnur úti verð-
ur að fá hjálp við heimilisstörf-
in. Hún vinnur utan heimilisins
vegna heimilisins — þess vegna
verða maður hennar og börn að
skilja að öll fjölskyldan verður
að vinná'heimilisstörfin sameig-
inlega, þannig að allir í fjöl-
skyldunni leggi sitt fram til
að hjálpa til.
Alltaf verður það þó húsmóð-
irin sem mest vinnur, en það
eitt að hinir í fjölskyldunni
-------------------------$
Poltaleppar úr freyði-
gúmmí
Nýjung eru pottaleppar úr
freyðigúmmi. Þeir geta varið
hendurnar hita sem er allt að
190 stig á Celsíus. Eftir útlit-
inu að dæma virðast þeir mjög
einfaldir að ferð, dálítið tau-
hylki með freyðigúmmbút inn-
aní og ættu því að vera auðtil-
búnir.
Til tilbreytingar frá glensinu
koma hér nokkrir færeyskir
málshættir.
Gott er at svimja, tá ið ann-
ar heldur höfdinum uppi.
Enginn fer væl af tí, at annar
fer illa.
Engin kennir mein í annars
bein.
Tað hanga ikki allir lyklar
við eitt konubelti.
Geispi fer millum manna.
Ilt er læra gamlan hund uppi
sita.
Ungur faðir: —• Er það dreng-
ur?
Hjúkrunarkonan:— Jú, það í
miðjunni.
Saotnr tasixa
Hvérsdagstöskurnar eru alltaf
að stækka og verða sjálfsagt
bráðum svo stórr.r nð innkaupa
töskurnar verða óþarfár. Hér
er mynd af nýtízku tösku, stór
og rúmgóð. Þetta er góð hvers-
dagstaska og ef maður ætlar að
verzla komast nokkrir smá-
pakkar fyrir í henni. Ef maður
á líka innkaupanet hefur maður
ekki þörf fyrir venjulega inn-
kaupatosku. Én skilyrði er
auðvitað ’það að taskan sé úr
efni sém þolir alls konar veð-
ur.
PYLSUB
HULÐAB I
KART-
ÖFLUM.
Ilrærðar kartöflur:
750 gr. kartöflur
1 dl. mjólk
50 gr. smjörl.
salt, pipar, sykur
8 stk. vínarpylsur
brauðmylsna
75 gr. smjörlíki.'
Kartöflurnar soðnar, flysjaðar
og pressaðar í gegnum kart-
öflupressu. Smjörlíkið hrætt,
kartöflurnar hrærðar út í
bynnt út með mjólkinni. Salt,
nipar og sykur látið í eftir
smekk. — Pylsurnar soðnar í
hiemmlausum pntti í 5 mín. þá
springa þær síður. Brauðmylsna
sett á borðið, þar ofaná ein
vcl full matskeið af hrærðum
kartöflum, og eru þær flattar
það mikið út að þiær hylji þk
vínarpylsu. Vínarpylsan lögð
ofan á kartöflurnar og þeim
síðan vafið utan um. Brauð-
mylsnan festist utan á kart-
öflunum og varnar því að þær
festist við borðið. Þetta er síð-
an steikt í heitri feiti á pönnu.
Ágætur réttur til kvöldverðar.