Þjóðviljinn - 17.11.1954, Qupperneq 10

10) ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 17. nóvember 1954
Eftlr
Giuseppe Berto
54. dagur
„Ertu ekki feginn að ég skuli ætla að gifta mig?“
1 spurði hún.
' „Hvað áttu við, ekki feginn? Þú veizt hvað mér finnst
1 um þig, og um Michele líka.“ Hamingjan góða, hvað
það var erfitt að segja það sem mér bjó í brjósti.
„Sú var tíðin að þér var ekki um það að mér skyldi
þykja vænt um Michele," sagði hún.
„Þá skildi ég þetta ekki,“ sagði ég. „En nú er mér
nóg að vita að þú ert hamingjusöm með honum. Þú
ert hamingjusöm Miliella, er það ekki?“
„Jú,“ sagði hún stillilega. „Innilega hamingjusöm.“
' Og ég vissi að hún sagði sannleikann, hversu erfitt
sem líf hennar kynni að verða. „Þú getur ekki ímyndað
þér hvað mamma verður glöð þegar hún fær að vita að
þú ætlar að giftast,“ sagði ég. „Ein ástæðan til þess að
hún grét svo oft, var sú að þið voruð saman án þess að
vera gift. Og pabbi verður glaður líka.“
„Já, nú verður allt betra,“ sagði hún. „Það var skömm
fyrir fjölskyldu mína að ég skyldi vera hjá Michele án
þess að við værum gift.“ Hún horfði niður fyrir sig,
hugsandi og svipur hennar var einkennilegur. Svo sagði
hún: „Ég á von á barni, Nino. Þess vegna langar mig til
að gifta mig.“
Ég sagði ekki neitt. Það var ekki auðvelt að tala um
þetta við Miliellu. Og ég átti óhægt með að skilja þetta.
„Segðu mömmu ekki að ég eigi von á barni,“ sagði
hún. „Hún færi að gera sér óþarfa áhyggjur.“
Ég sat enn þegjandi og þá fór hún að horfa á mig.
„Finnst þér ekki gaman að ég skuli ætla að fara aö
■ eignast barn?“ spurði hún.
„Jú, mér finnst það gaman,“ sagði ég. Og svo hikaði
ég lítið eitt því að ég var feiminn. „Verður ekki erfitt
fyrir þig að eiga barn, þegar þú ert alltaf á ferðalagi<
um fjöllin?“
„Við erum ekki alltaf á ferðalagi.“ sagði hún. „Auk
þess er ég komin svo stutt á leið enn. Við höfum ein-
hver ráð seinna.“
„Seinna verður þú aö koma hingað,“ sagði ég. „Þetta
er heimili þitt.“
„Já, ef til vill kem ég hingað,“ sagði hún.
„Þú mátt ekki vera hrædd við pabba. Þegar þú ert
gift, þá getur hann ekkert sagt.“
Miliella þaggaði niður 1 mér með því að grípa þétt-
ingsfast um hönd mína. Svo heyrði ég líka fótatak
í stiganum. Það var ómögulegt að heyra hvort þetta var
faðir okkar eða móðir. Miliella reis á fætur og var allt
í einu orðin óróleg. Hún hélt dauðahaldi um hönd mína
og vildi ekki sleppa henni. Lokst birtist móðir okkar í
dyrunum sem lágu að stiganum.
Hún sá Miliellu og nam staöar, hreyfingarlaus og
stirðnuð. Úr svip hennar var ekkert hægt að lesa. Ef til
vill hafði þjáningin markaö svip hennar svo að ekkert
annaö hafði áhrif á hann. En Miliella var hrædd; hún
tók fastar og fastar um hönd mína og gat ekki hreyft
sig. Það var ég sem ýtti henni áfram. Þá gekk hún í átt-
ina til móöur okkar, hægt og hikandi, þar til hún var
komin því nær alveg að henni. Móðir okkar stóð enn
í dyrunum. Stiröleikinn í andlitinu þiðnaði smám sam-
an. Fyrst fóru viprur um munn hennar, því næst um
allt andlitið og loks gat hún grátið. Hún lyfti hendinni,
snerti munn Miliellu, augu hennar og hár. „Það er
ekkert að marka þótt ég gráti,“ sagði hún. „Hirtu ekki
um það. Það er vegna þess að ég er svo fegin að sjá
þig.“
„Já, mamma." Og hún fór líka að gráta.
‘ „Ertu ekki alkomin? Er það ekki?“
„Nei, mamma. Ég get ekki komið — alkomin.“
„Geturðu ekki verið hjá okkur? Geturðu það ekki?“
sagði móðir mín og hún hélt áfram aö snerta andlit
hennar, eins og hún væri blind og væri með þessu móti
að reyna að fá hugmynd um hvernig hún liti út.
„Hún er komin til aff gifta sig, mamma," sagði ég.
Hönd móður minnar staðnæmdist á andliti Miliellu
og fór að titra. „Ætlarðu að giftast? Ætlarðu í raun og
veru að giftast?" Það var eins og hún ætti erfitt meff
‘ aff trúa því.
„Já, mamma. Til þess er ég komin.“
„Guð hefur komið því til leiðar,“ sagði móðrr mín þá.
„Það er guð sem hefur heyrt bænir mínar. Hvenær ætl-
arðu að giftast?“
„Eftir stutta stund, mamma. Ég þarf að fara rétt
strax.“
„En verðuröu ekki gift í kirkju?“
„Jú, mamma. En ekki í kirkjunni okkar. Michele get-
ur ekki komið inn í þorpið.“
„Ekki í kirkjunni okkar?“
„Nei, mamma. í Madonna delle Timpe.“
„En það er ekki lengur kirkja. Pi-estarnii' þjóna þar
ekki lengur.“
„Sóknarpresturinn okkar verður þar, mamma. Það
er allt í lagi fyrst hann er þar. Og ætlar þú ekki að
koma líka?“
„Geturðu hugsaff þér að ég komi ekki?“
Miliella laut höfði með hægð. „Hvaff um hann,
mamma?“
„Föður þinn?“
„Já, mamma.“
„Hann kemur líka. Auðvitað kemur hann. Ég ætla
að hlaupa upp og vekja hann og segja honum það.“
Við heyrðum hana hraða sér upp á loftið. Svo sneri
Miliella sér að mér. Aftur var hún með tár í augunum
og vildi ekki líta á mig. Hún settist við hlið mér eins og
áður. „Mamma,“ sagði hún og brosti með sjálfri sér.
„Hún var svo glöð yfir að sjá þig,“ sagði ég. „Hún
gat ekki einu sinni sagt þér það sjálf.“
„Já, hún var glöð,“ sagði hún dreymandi röddu.
Ekkert hljóð heyi'öist að ofan. Ég gat ekki fimdið
upp á neinu að segja og hún var í þannig skapi að hún
sagði ekki neitt. Smátt og smátt, meðan við biðum, urð-
um viö gi’ipin ofvæni, sem við urðum að rjúfa. „Miliella,
hann kemur ekki hingað, hann Michele, er það?“
„Nei,“ svaraði hún.
„Hittum við hann við kirkju?“
„Já,“ svaraði hún.
Enn vissi ég ekki hvað ég átti að segja. „Miliella, mað-
urinn sem kom hingað áðan, sá sem var með þér........“
„Giacomo De Luca?“
„Já. Er hann ekki undirmaður Michele? Hann er
nokkurs konar þjónn, er það ekki?“
„Hann er enginn þjónn. Hann er maöur sem hjálpar
okkur.“
J ____________ V.
OC CAA9MM
Itali einn, sem verið hafði
meðeigandi í fyrirtæki nokkru,
var nýlátinn. Iri, sem vann
á skrifstofu fyrirtækisins var
sendur til að vera viðstaddur
jarðarförina. Eftir að hafa
rækt það verkefni kom Irinn
aftur á skrifstofu sína og
sagði við forstjórann:
— Þetta er hálf undarleg
venja, sem þeir hafa ítalskir,
að leggja tuttugu dollara í
hönd líksins áður en það er
grafið.
— Já, þetta er gömul hjá-
trú, sagði forstjórinn, og
peningana átti líkið að nota
til að borga sig yfir ána
Jórdan.
— Jæja, sagði írinn með
hægð, ég vona nú að sá, sem
grafinn var í dag geti synt,
því að ég stakk nú þessum
tuttugu dollurum í minn vasa.
A: Ég er í hinum mestu vand-
ræðum, þar sem ég á bæði
kost á að giftast ríkri ekkju,
sem mér þykir ekkert vænt
um, og einnig ungri stúlku,
sem ég elska — hvorn kost-
inn á ég að taka ?
B: Ja, ég ráðlegg þér eindreg-
ið að giftast þeirri, sem þú
elskar.
A: Já, þú munt hafa rétt
fyrir þér.
B: — En meðal annarra orða,
ef þú hyggst fara að mínum
ráðum, teldi ég rétt að þú
gæfir mér aftur á móti upp
heimilisfang ríku ekkjunnar.
elmilisþáttnr
Hvað þarf hann af föf um?
gerðum pökkum, bleyjur, lök
og allt hvað heiti hefur. En
verst er að margir kaupa svo
margt óhentugt handa barni
sem ekki er komið í heiminn.
I^ldri ættingjar og reyndar
vinkonur koma með ótal heil-
ræði og segja frá hvað þær
höfðu mesta þörf fyrir, og það
gleymist ef til vill alveg að
athuga það að vinkonan býr
vjð allt önnur skilyrði, og
Kata frænka átti bömin sín
fyrir 20 árum og síðan hefur
margt breytzt.
En góð regla er að kaupa
aðeins hið allra nauðsynlegasta
áður en barnið fæðist. Svo er
hægt að bæta við fatnaðinn
þegar í ljós kemur hvað nauð-
synlegast er. Það er gremju-
legt að hafa flíkur handa á
milli, sem maður hefur enga
þörf fyrir, en vanta svo annað
sem reynist vera miklu nauð-
synlegra.
liggnx leiðia
Hann er fallegur litli snáð-
inn sem situr þarna berstríp-
aður og teygir fram handlegg-
inn til að skoða þennan stóra
og furðulega heim, en hann
getur ekki lengi verið án fata,
og unga móðirin sem á að
klæða fyrsta baraið sitt er
stundum í vandræðum.
Flestar konur útvega sér
barnaföt með góðum fyrirvara
og flestar barnshafandi konur
hafa nóg að gera við að
prjóna og sauma löngu áður en
bamið sér dagsins ljós. Sumir
kaupa allt tilbúið í þar til