Þjóðviljinn - 06.04.1955, Blaðsíða 11

Miðvikudagur 6. apríl 1955 — ÞJÓÐVILJINN — (11

Erich Maria REMARQUE:
...ogdeyfa
98. dagur
Ef þaS væri Gestapo yrði hann að reyna að vara Pohl-
mann við og koma í veg fyxir aö hann færir inn til sín.
Hann sá tvær mannverur framundan í myrkxinu. Eins
hljóðlega og hann gat elti hann þær. Hann var skólaus.
En eftir stutta stund rak hann sig á vegg, sem var svo
laus í séi’ að hann hrundi samstundis. Hann beygði sig
niður. Önnur vei’an sneri sér við. „Er þarna einhver?"
var spurt. Það var Pohlmann.
Gráber stóð upp. „Það er ég, herra Pohlmann. Ernst
Graber.“
„Gráber? Hvað hefur komið fyrir?“
„Ekki neitt. Húsið okkar brann og við vissum ekki
, hvert við áttum að fara. Okkur kom til hugar að þú
gætir lofað okkur að vera nokkrar nætur.“
„Hverjum?“ . , ;í
„Mér og konunni minni. Við létum gifta okkur fýrir
nokkrum dögum.“ | j
„Já, auðvitað, auðvitað.“ Pohlmann kom nær. Ahdlit
hans sýndist mjög fölt í myrkrinu. „Sástu þegar ég koni?“
Gráber hikaði andartak. „Já,“ sagöi hann svo. Það
var ástæðulaust að sýna of mikla varúð — bæði vegna
Elísabetar og mannsins sem lá nú þögull einhvers stað-
ar í rústunum. „Já,“ endui’tók hann, „og þéT er óhætt
aö treysta mér.“
Pohlmann strauk sér um ennið. „Já, vitaskuld.“ Hann
stóö um stund eins og á báðum átturn. „Þú sást að ég
var ekki einn?“
„Já.“
Pohlmann virtist hafa tekið ákvörðun. „Jæja — komdu
þá. Fyrir nóttina, sagöirðu. Það er þröngt, en fyrst og
fremst skulum við koma héðan.“
Þeir héldu áfram fyrir hornið. „Allt í lagi,“ sagði
Pohlmann út í skuggana.
Maðurinn reis upp úr í’ústunum. Pohlmann opnaði
dyrnar og hleypti Gráber og manninum inn fyrir. Svo
læsti hann dyrunum að innan. „Hvar er konan þín?“
spuröi hann.
„Hún sefur úti. Við komum með rúmföt með okkur og
útbjuggum okkur eins konar tjald.“
Pohlmann stóö hreyfingarlaus í myrki’inu. „Eitt verö
ég að’ segja þér, Gr'áber. Þaö gæti oröið hættulegt fyrir
þig að finnast hér.“
„Ég veit það.“
Pohlmann ræskti sig. „Það er hættulegt vegna mín.
Ég ligg undir grun.“
„Ég átti við þaö.“
„Og gildir þaö sama fyrir konuna þína?“
„Já,“ sagði Gráber eftir andartak.
Hinn maöurinn hafði staöið steinþegjandi viö hliðina
á Gráber. Nú mátti heyra andardrátt hans. Pohlmann
gekk á undan þeim og þegar hann var búinn aö loka
dyrunum og draga gluggatjöldin fyrir, kveikti hann á
ofuiiitlum lampa. „Þaö er ástæðulaust að nefna nöfn,“
sagði hann. „Maður leynir þeim svo bezt maöur viti þau
ekki. Ernst og Jósef duga.“
Hann var mjög þreytulegur. Jósef var maður um
fertugt með toginleitt, gyðinglegt andlit. Hann virtist
fullkomlega rólegur og hann brosti til Gi’ábers. Svo fór
hann aö dusta múi’ryk af fötunum sínum.
„Það er ekki lengur öruggt hér,“ sagði Pohlmann og
settist. „Samt sem áður vei’ður Jósef að vera hérna
í nótt. íbúðin sem hann hafðist við í í gær er ekki lengur
til. Á morgun verðum við að leita fyrir okkur. Þaö er
enginn óhultur hér lengur, Jósef. Þaö er eina ástæðan."
„Ég veit það,“ svax’aði Jósef. Hann hafði dýpri rödd en
búast mátti viö.
„Og þú, Ernst?“ spurði Pohlmann. „Ég ligg undir grun,
eins og þú veizt — en veiztu hvað það gildir að finnast
um þetta leyti sólax’hrings í húsi manns sem er grun-
aöur ásamt manni sem fer huldu höfði?“
; „já.“ | ' j;
„Ég’ geri ekki ráð fyrir að neítt komi fýrir í nótt.
Boi’gin er öll á ringulreið. En það er aldrei að vita. Viltu
taka áhættuna?” \r .. ,f .f-,
Gráber þagði. Pohlmahn og Jósef horfðu á liann. „Ég
á ekkert á hættu,“ sagöi hann. „Ég verð að fara aftur á
vígvöllinn innan fái’ra daga. En um konuna mína er
00101 máli að gegna. Hún þarf aö vera hér um kyrrt. Þaö
hafði mér ekki dottið í hug.“
„Ég sagði þetta ekki til að losna við þig, Ei’nst.“
„Ég veit það.“
„Getið þið sofið úti? spurði Jósef.
„Já, við erum í skjóli fyrir regni.“
„Veriö þá kyrr úti. Þá hafið þið ekkert saman við okk-
ur að sælda. í fyri’amálið getið þið komið með dótið ykk-
ar hingað. Var þaö ekki aðalatriðið? En þiö getið líka
fengið það geymt 1 Katrínarkirkjunni. Kii'kjuvörðurinn
hefur gefiö leyfi til þess. Hann er heiöai’legur maður.
Hluti af kirkjunni er eyðilagður en neöanjai’öarhvelfing-
ariiar eru enn óskemmdar. Fai’iö með dótið ykkar þang-
aö. Þá ei’uð þiö laus og liðug meðan þið leitiö ykkur að
samastað.“
„Hann hefur sjálfsagt á réttu að standa, Ernst,“ sagði
Pohlmann. „Jósef er fróöai’i um þessa hluti en viö.“
Gráber varð gripinn snöggri hlýleikakennd í garð
gamla, þreytta mannsins sem var nú aftur farinn að
kalla hann skírnarnafni eins og hann hafði gert fyrir
mörgum árum. „Ég býst við því,“ svai’aði hann. „Mér
þykir leitt að ég skyldi gera ykkur hverft við“.
„Komdu snemma í fyrramálið ef þig vanhagar um
eitthvaö. Bei’ðu tvö hæg högg og tvö snögg'. Böróu- ekti'
hátt; ég mun heyra til þín.“ :
„Ágætt. Þökk fyrir.“
Grábexs fón.tTÍ jbá'ká. Eiísaberikvaf enn. Hún rumskaöi
aðeins, þegar hann lagöist út af og sofnaði samstundis
aftur.
Hún vaknaöi klukkan sex. Vagn skrölti eftir götunni
fyi’ir utan. Hún teygði sig. „Ég svaf dásamlega,“ sagði
hún. „Hvar erum við eiginlega niður komin?“
„Við Jahnplatz.“
Ekki má vanrækja litlu systur
Hér eru fjórar smátelpur, svo
fínar að búningsins vegna gætu
þær farið á ball. Allir kjólarn-
ir eru hugsaðir sem sparikjólar
og við höfum leitað að kjólum
sem eru finir, en bó ekki svo fín-
ir að þeir séu ekki heirtugir um
leið. Þegar fermingarnar fara í
hönd og farið er að hugsa um
kjól handa stóru systur, má
ekki gleyma litlu systur. Það
má ekki vanrækja hana og vissu-
lega er gaman að sjá velklæddar
smátelpur þegar hátíð er haldin
á heimilinu.
Það er mjög vel til fundið að
Bjóðið bara ,,auðu
hundunum“ með
Talsvérð brögð hafa verið af
rauðum hundum hér i Reykja-
vík og grennd. Að því er virðist
h.afa þeir líka gengið í Dan-
mörku um sama ieyti og danskur
héraðslæknir hefur gert þennan
sjúkdóm að umtalsefni í blaða-
grein. Hann hvetur foreldra til
að vera áhyggjulausa i sambandi
þennan sjúkdóm og láta sér ekki
detta í hug að verja börnin
með því að halda þeim heima og
banna þeim að fara á manna-
mót. Börnin eigi þvert á móti'að
vera sem mest innanum önnur
börn, því að þau eiga heizt að
smitast. Það er nefnilega gott að
ljúká sjúkdómi þessum af. Eink-
um er þett.a þýðingarmikið hvað
stúlkubörn snerti, því að fái þær'
„Rauðu hundana” fullorðnar og
barnshafandi,- getur . ;það orðijð
til þess að barn þeirfa fæðist
blint.. Ef . þörnýi sm.itast, segir
héraðsíækriiririiif, ef astæðuíaust
að leggja þau í rúmið nema hit-
inn sé um 38 stig.
sauma kjól litlu telpunnar með
skokksniði. Þá er auðvelt að
breyta um svip á kjólnum án
mikillar fyrirhafnar. Fyrsti kjóli-
inn er einmitt skokkkjóll. Hugsið
ykkur liann. úr ljósbláu efni og
saumið blússu úr hvítu, stinnu
organdi með stórum púfferm-
um. Sem skraut eru notuð dökk
flauelsbönd eða gljáandi silki-
bönd. Ef önnur blússa er notuð
við skokkinn breytir hann strax
um svip.
Næsti kjóli er heili og á pilsinu
eru nokkrar þverfeilingar, sem
hægt er að hleypa niður þegar
kjóllinn fer að styttast. Ef saum-
farið sést má sauma ieggingá-
bönd yfir þau.
Á þriðja kjólnum eru legging-
arnar aðalskrautið og hahri er
lika skokkkjóil. Hentugt efni er
valið í sjáifan skokkinn og spari-
svipurinn fæst með því að hafa
biússuna fína og spar-ilega.
Ef telpan er kulvís verður hún
að f.á ermalangan kjól, og þeir
Ræða Einars
Framhald af 6. síðu.
ið er að byggja þetta ailt sam-
an og búið að jafna braggana
við jörðu, þá greiðir rikissjóður
sitt framlag. Það á að lána
ríkinu þetta á meðan. Ariþars
er venjulega, meira að segja
í þessum lögum, ákvæði : um
að jafnóðum serii byggt ei" þá
skuli þó lagt fram lán íj því
skyni að gera byggingairnar
mögulegar.
Eg hef nú sagt álit mijtt á
þessu frv., deilt á höfuðstefnu
þess, tekið fram, hvað ég á-
líti hneykslanlegt i því, isem
beinlínis þyrfti að breyta tiér í
meðförum þingsins. Eg verb að
játa, að þótt ég hafi nú aðjvisu
ekki gert mér miklar voniii um
frv. ríkisstj., þá liafði ég samt
búist við skárra en þessu. Éngu
að síður verð ég að viðurkénna
að miðað við það hræðilega á-
r'Útáfid, sem nú er búið ýjið i
þessum málum, þá yrði ýmis-
legt til bóta í þessu .frv. Eg vil
vonast til þess að það gæti
náðst samkomulag við meðferð
málsins í þinginu að geifa á
því þær endurbætur, að j það
hneyksianlegasta í þvi yrði af-
numið, nokkuð af því serri til
bóta, er, yrði gert betra, þó að
ég hinsvegar geti ekki gert; mér
vonir um að höfuðstefirimni
verði breytt.
Sú höíuðstefna þéss,
sem markast af hags-
munum peningavaldsins
í Reykjavík, markast af
bví að draga húsnæðis-
börfina inn í allt gróða-
brallið, gera nauðsyn
manna á því að fá hús-
næði að leiksoppi fyrir
braskið og peningayald-
ið — þeirri meginstefnu
verður ekki breytt. Þeirri
meginstefnu verður
vafalaust ekki breytt
nema til komi ný stjórn
í landinu, stjórn sem
peningavaldið ekki ræð-
ur.
geta líka verið fínir. Drppótt
silkiblússa, einlitt pils og kot úr
dökku flaueli er mjög fallegt.
Ef nægur tími er til stefnu get-
ur maður sjálfur saumað dopp-
urnar í hvitu blússuna, annars
er hægt að kauna venjulegt
doppótt efni. Til er mikið af fin-
um, doppóttum nælonefnum og
þau er mjög gott að þvo, ;enda
kemur það sér vel þegar um
barnaflíkur er að ræða. Og þau
efni þarf ekki að strjúka.