Þjóðviljinn - 26.04.1955, Blaðsíða 7

Þriðjudagur 26. apríl 1955 — ÞJÓÐVILJINN — (7
Erich Marla BEMAEQIJE:
r-------------------------'
Að elsha ...
... og deyja
*.________________________j
110. dagur
fólki. Þú getur gert það á eftir þegar ég er farinn“.
,,Jæja þá. Heldurðu að við megum reykja hérna?“
„Nei. En þú hefur víst engar áhyggjur af því.“
„Nei. Við skulum njóta þess sem við getum áður en
okkur verður fleygt út. Það líður ekki á löngu. 1 dag ætla
ég að reyna aö finna stað, þar sem við þurfum ekki að
sofa í fötum. Við kærum okkur ekki um að fara til séra
Biedendieck, er þaö?“
„Nei. Heldur vil ég fara aftur til Pohlmanns."
Sólin hækkaði á lofti. Hún skein á súlurnar og varpaöi
skuggunum af þeim upp að veggnum. Fólkið í göngunum
hreyfði sig milli birtu og skugga eins og' í fangelsi. Börn
grétu. Einfætti maöurinn í garðshorninu spennti á sig
gervifótinn og.dró buxnaskálmina niður, Gráþer tók sam-
an brauðið, smjörið og kaffi. „Hana vantar tíu mínútur
í átta,“ sagði hann. „Þú veröur aö fara. Ég kem og sæki
þig í verksmiðjuna Elísabet. Ef eitthvað kemur fyrir er
um tvo aðra staði að ræða: garöinn hjá frú Witte eöa
hér“
„Já.“ Elísabet reis á fætur. „Þetta er í síðasta skipti
sem ég þarf að vera dag í burtu.“
„Við verðum lengi á fótum í kvöld. Klukkustundum
saman. Það bætir upp eyðilagðan dag.“
Hún kyssti hann og flýtti sér burt. Gráber heyrði ein-
hvern hlæja. Hann sneri sér reiðilega við. Ung kona stóö
á milli súlnanna og hélt um lítinn dreng sem stóð uppi á
veggnum; barnið í’eif í hár hennar og hún var að hlæja
við því. Hún hafði alls ekki séö Gráber og Elísabetu.
Hann tók saman dótið. Svo ætlaði hann að hreinsa
vatnsgeyminn sinn. Einfætti maðurinn kom á eftir hon-
um, stirður í gangi.
„Hæ þarna, félagi! “
Gráber nam staöar. „Varst þú ekki meö kaffið?"
spurði einfætti maðurinn.
„Jú. Viö drukkum það allt.“
„Auðvitað." Maðurinn var með mjög stór blá augu.
„Ég var aö hugsa um kaffikorginn. Ef þú ætlar að fleygja
honum, ættirðu heldur að gefa mér hann. Þaö er hægt
að sjóða hann upp aftur.“
„Já, auðvitað.“
Gráber hreinsaöi burt kaffikorginn. Svo tók hann sam-
an dótiö og bar þaö þangað sem hægt var að skilja það
eftir. Hann gerði ráð fyrir stríöi við guðrækna kirkju-
vörðinn. En í stað hans var gamli rauðnefjaði vörðurinn
kominn. Þaö var messuvínslykt af honum og hann
sagöi ekki neitt.
Húsvöröurinn sat við gluggann sinn í brunna húsinu.
Hann veifaöi til Grábers þegar hann sá hann. Gráber
fór inn. „Er póstur til okkar?“
„Já. Til konunnar þinnar. Ungfrú Kruse stendur á
bréfinu. Er þaö ekki í lagi?“
„Jú“
„Gráber tók viö bréfinu. Hann tók eftir því að hús-
vörðurinn horfði á hann kynlegu augnaráði. Hann leit á
bréfið og honum varð hverft viö. Það var frá Gestapo.
Hann sneri umslaginu viö. Það var límt aftur eins og
einhver hefði þegar opnað það. „Hvenær kom það?“
spuröi hann.
„í gærkvöldi.“
Gráber leit á umslagið. Hann var þess fullviss aö hús-
vörðurinn hefði lesið bréfið, svo að hann reif þaö upp.
Það var beiöni til Elísabetar um aö koma til viðtals
klukkan hálftólf þá um morguninn. Hann leit á úriö
sitt. Klukkan var tæplega tíu. „Gott,“ sagöi hann. „Loks-
ins! Þessu hef ég beöið eftir lengi.“
Hann stakk bréfinu í vasa sinn. „Nokkuð meira?“
„Er þetta ekki nóg?“ spurði vörðurinn og leit á hann.
Gráber hló. „Veiztu um íbúð handa okkur?“
„Nei. Þurfiö þiö íbúð?“
„Ekki ég. En konan mín.“
„Jæja?“ sagði húsvörðurinn sannfæringarlaust.
„Já. Ég vildi meira að segja borga vel fyrir að fá hana.“
„Jæja?“ sagði húsvörðurinn aftur.
Gráber gekk burt. Hann fann á sér að húsvöröurinn
feorfði á eftir hqiium. jEíanii nam staðar og lét sem hann
Til þeirra...
Framhald af 5. síðu.
• „Ég.bara laumast"!
Við höfum vart lokið úr kaffi-
bolla niðri á Hverfisgötu 21 þeg-
ar tilkynning kemur um að Borg
arbílstöðin safni liði og aki sem
óðast suður í Kópavog. Þeir háu
herrar hafa þrisvar sinnum ver-
ið stöðvaðir við að dæla úr
gamla tanknum hans Helga frá
Klaustri. Mér tekst að srnjúga
inn í jeppann til verkfallsvarð-
anna sem . lengst höfðu vaktað
siagsmálalið B.S.R. Um leið
hendist hann af stað. Suður á
Kópavogshálsi biða 20-30 bíiar
afgreiðslu í grennd við gamla
tankinn hans Heiga Lárussonar.
Magnús Oddsson stöðvarstjóri á
Borgarbílstöðinni stendur önnum
kafinn við að dæla úr tanknum
(þeir segja að honum hafi tek-
izt áð rtá 65 lítrum!)
VerkfaUsverðirnir þrír hlaupa
að tankinum:
— Hættið þessu tafarlaust!
— Eg má afgreiða, svarar
Magnús Oddsson með sauðþráa-
svip.
— Þú veizt að þetta er verk-
fallsbrot. Hættu þessu tafarlaust!
Sauðþráasvipurinn á Magnúsi
Oddssyni eykst og hann reynir
enn að snúa sveifinni.
— Hættu strax — eða ætlarðu
kannske að láta slást núna?
— Nei, ég slæst ekki, ég bara
laumast, svarar Magnús. Eg fer
á bak við ykkur bara þegar ég
get.
Borgarbíistöðvarmenn hafa
þegar tekið til hjólanna. Það er
eins og þeim sé blásið burt. Þeg-
ar næsti verkfallsvarðarbill kem-
ur á vettvang eru flestir komnir
út á veginn. Við sjáum á eftir
þeim í loftköstum á )eið til R
vikur.
□
Að sinni skrifa ég ekki meira
fyrir ykkur sem hafið sofið
heima. Þetta er aðeins nokkur
frásögn af einni nóttu. Velkomn-
ir á vakt næstu nótt. •— J. B.
A ÍÞRÓTTIR
RITSTJÓRl FRIMANN HELGASON
„Pressuliðið" vann landsliðið í karla-
flokki 25:22 en í kvennaflokki vann
landsliðið 10:8
Það verður ekki annað sagt
en að þetta síðasta handknatt-
leikskvöld á þessu keppnistíma-
bili hafi verið skemmtilegt. Úr-
slit beggja leikja komu á sinn
hátt nokkuð á óvart.
I kvennaflokki var almennt
búizt við að landsliðið mundi
sigra með miklum yfirburðum
og leit sannarlega svo út um
miðjan fyrri hálfleik er þeir
höfðu 4:1. En í hálfleik höfðu
stúlkur pressuliðsins bætt
markatölu sína svo að leíkar
stóðu 5:4.
Síðari hálfleik töpuðu lands-
liðsstúlkurnar með eins marks
mun og lauk leiknum þannig
10:8.
Leikur landsliðsins var þó á-
kveðnari og skyttur meiri. Geir-
laug í landsliðsmarkinu var
ekki til að spauga með, en gripa
varð til varamarkmanns í
pressuliðinu.
Hafnfirzka stúlkan Guðlaug
Kristinsdóttir (G-ulla úr FH)
átti vissulega sinn stóra þátt í
því hve vel gekk, því auk þess
að skora flest mörk gætti hún
skemmtilega hinnar skothörðu
Sigríðar (Sirrí) sem vön er að
skora flest mörkin í þeim leikj-
■ um sem hún keopir í. Sem sagt
leikurinn varð furðu jafn og
Gunnar M. Magnúss:
Börnin frá Víðigerði
„Ilát“, kallaði einhver.
,,Já, svo ælið þið á gólfið“, hélt Stjáni áfram
,,vegna ílátaleysis, en nennið ekki að fara upp
og láta fýluna úr ykkur í sjóinn. Ykkur hefði
verið skammar nær að selja færri koppa og
kyrnur á uppboðinu, sem þið fenguð ekki skó-
bótar virði fyrir. En ég get sagt ykkur það, að
ef Englar koma hérna niður, megið þið vara
ykkur á sóðaskapnum. Ég á ekki við neina
engla með vængi á herðablöðunum, eins og þið
hafið séð myndir af. Nei, ég á bara við ensku
mennina, Englendingana, sem eru hérna uppi
á þilfarinu og. um allt skipið. Það eru menn,
sem reiðast, þegar þeir reiðast, og þeir geta
rekið fólk af skipinu á hvaða klukkutíma sem er.
Það er nú eitthvað öðruvísi lyktin í Englandi og
Ameríku eða hjá ykkur“.
,,Æ, góði þegiðu. Þú ert búinn að sýna það,
að þú ert mestur í munninum og frakkastur í því
að hræða aðra“. Geiri sneri sér fram og virtist
í réttu skapi til þess að svara Stjána. ,,Þú hef-
ur íengið alla íslendingana, sem eru hérna um
borð, á móti þér, vegna þess, sem þú gerðir í
gær. Og þú hefur líka Englendingana á móti þér.
Þú verður tekinn eins og óskilagemsi og sendur
heim með sömu ferðinni“.
„Þú er’t' ótukt“, heyrðist í einum litlum krakka
frá Neðri-Bænum.
„Bíddu við, þangað til ég kem aftur“. Stjáni
þaut upp, en skipti sér ekkert af neinu kvabbi.
Einhver hafði líknað Pétursínu og gefið henni
að drekka.
spennandi og sigurinn hlaut
betra liðið.
Ef litið er á einstaklinga.
karlaliðanna munu allir sam-
mála um að landsliðið hafði þá
sterkustu. En í flokksleikjum
þarf það ekki að vera einhlítl
að liafa sterkustu einstakling-
ana. Þar ræður oft eins um úr-
slitin samleikur og hreyfanleiki
og svo varð að þessu sinni. All-
ur leikurinn einkenndist af
þessu meira og minna.
Leikurinn var jafn lengi vel
og liðin skiptust á um að hafa
forustu. Landsliðið lék stórt og
sterkt ef svo mætti segja en
„pressan“ náði meiri hreyfan-
li?ik og „pressaði“ sig meira
inn á línu, og síðasta stundar-
fjórðunginn hafði „pressuliðið“
yfirburði. 1 hálfleik stóðu leikar
14:12 fyrir landsliðið. Er 10
mínútur voru liðnar af síðari
hálfleik hafði landsliðið 4 yfir,
18:14, en þá náðu „pressu“menn
bezta leik sínum, og gerðu 4
mörk í röð 18:18. Ehn nær
landsliðið yfirhöndinni og skor-
ar Hörður Felix nú 3 njörk en
,,pressan“ aðeins eitt (Hans)
21:19. En þá taka þeir loka-
sprettinn og gera 6 mörk í röð
Karl Ben., Bergþór, Karl Ben.,
Bergþór, Þorgeir og Frímann.
25:21. Síðasta markið setti Sig.
Jónsson fyrir landsliðið úr víta-
kasti. Þannig lauk þessum eina
landsleik í karlaflokki í hand-
knattleik á árinu með tapi.
Hafnfirðingarnir tveir sem léku
með „pressu“liðinu féllu vel inn
í leik Reykvíkinganna og í byrj-
un áttaði landsliðið sig ekki á
skothörku Birgis en á fyrsta
stundarfjórðungi hafði hana
sett 6 mörk.
Það skemmtilega við þennan
leik er vitundin um það að vió
höfum orðið svo mörgum góðum
handknattleiksmönnum á að
skipa sem raun ber vitni. Það
hlýtur líka að ýta undir það,
að handknattleiksmenn vorir
komist í meiri samskipti við er-
lenda handknattleiksmenn en
verið hefur.
Mörk ,.pressuliðsins“ skoruðu:
Birgir 7, Karl Ben og Hans
Steinmann 4 hvor, Frímann,
Þorleifur, Þorgeir og Bergþór
gerðu sín 2 mörkin hver og
Sigurður Sigurðsson og Ólafur
Thorlacius 1 hvor. Fvrir lands-
liðið settu þessir mörkin: Karl
6, Sig. Jónss. 4, Hörður 4, Ás-
geir 3, Valur Benediktsson,
Snorri. Pétur og Sigurhans eiit
hver. Áhorfendur voru margir.
T i L
LIGGUR LEIÐIH