Þjóðviljinn - 13.05.1955, Page 11

Föstudagur 13. maí 1955 — ÞJÓÐVILJINN — (11
Erich Harb REMARQUE:
Að elska.. .
m.mog degja
125. dagur
aftur“.
Nýliðinn svaraði engu. Hann lá þarna dauðableikur og
sýndist mjög lítill í leðjunni. „Viö getum ekki dregiö
þig á þessum segldúksbút“, sagði Gráber viö fótbrotna
piltinn. „Ekki í þessari drullu. Styddu þig við okkur og
reyndu að hoppa á góða fætinum".
Þeir tóku hann á milli sín og bröltu milli giganna. Það
tók langan tíma. Nýliðinn stundi þegar þeir fleygðu sér
niður. Fótur hans bögglaðist undir honum. Hann komst
ekki lengra. Þeir skildu hann eftir bakvið hruninn vegg
skammt frá virkinu og settu hjálm á vegginn svo að
læknarnir gætu fundið hann. Hjá homnn lágu tveir
Rússar; annar hafði ekkert höfuö lengur; hinn lá á mag-
anum og moldin undir honum var rauð.
Þeir sáu enn fleiri Rússa. Svo komu þeirra eigin lík.
Rahe var -særöúr. Hann var meö flýtisumbúðir um
vinstri handlegginn. Þrír alvarlega særöir menn lágu
undir segldúkspjötlu 1 rigningunni. Þaö voru ekki til
mehi umbúðir. Klukkustundu síöar flaug Junkers flug-
vél framhjá og varpaði niður nokkrum pökkum. Þeir
féllu of framarlega og í hendur Rússanna.
Sjö menn í viöbót komu á vettvang. Nokkrir aðrir
söfnuðust saman í virkinu til hægri. Mass undirforingi
var dauður. Reineeke tók við stjórninni. Það var lítiö
eftir af skotfærum. Handsprengjurnar voru úr sögunni.
En tvær þungar og tvær léttar vélbyssur voru enn not-
hæfar.
Tíu menn úr vinnuflokknum komust í gegn. Þeir
komu með skotfæri og niöursuöuvörur. Þeir voru með
sjúkrabörur og tóku hina særðu með sér. Tveir þeirra
voru sprengdir í loft upp áöur en þeir höfðu komizt
hundrað metra leið. Stórskotahríðin hindraði næstum
allt samband við umheiminn um morguninn.
Um hádegi hætti aö rigna. Það sá til sólar. Samstundis
varð heitt. Skurn myndaö'ist á leðjunni. „Þeir gera árásir
meö léttum skriödrekum“, sagði Rahe. „Djöfullinn sjálf-
ur, hvar eru skriödrekabyssurnar? Án þeirra erum viö
búnir að vera“.
Skothríðin hélt áfram. Síðdegis kom önnur Junkers
birgðaflugvél. Messerschmittvélar fylgdu henni. Storm-
ovikvélar komu á vettvang og geröu árás. Junkersvélin
komst ekki leiðar sinnar. Hún vai’paði birgðunum niður
allmiklu aftar. Messerschmittvélarnar vörðu sig; þær
flugu hx’aöar en þær rússnesku, en þær voru þrisvar
sinnum færri. Þýzku vélarnar urðu að snúa heim aftur.
Daginn eftir fór ódaun að leggja af líkimum. Graber
sat í virkinu. Enn voru mennirnir tuttugu og tveir. Hin-
um megin hafði Reinecke safnaö saman svipaöri tölu.
Hinir voru dauðir eða særðir. Þeir höfðu verið hundraö
og tuttugu.
Hann át og hreinsaði vopn sín. Þau voru ötuð í for.
Hann hugsaði ekki um neitt. Nú var hann ekki annað
en vél. Hann vissi ekkert lengur um hið liðna. Hann sat
aöeins þarna og beið og svaf og vaknaði og var reiðubú-
inn að verja líf sitt.
Skriðdrekarnir komu morguninn eftir. Um nóttina
hafði stórskotalið, handsprengjukastarar og vélbyssur
haldið línunni einangraðri. Gert hafði verið við síma-
línur hvað eftir annað, en þær voru alltaf rofnar aftur.
Liðstyrkurinn sem lofað hafði verið kom ekki. Þýzka
stórskotaliðið var oröið mjög veikt. SkothríÖ Rússanna
hafði nær riðiö því að fullu. Virkið hafði tvívegis orðið
fyrir skoti; en það stóð enn uppi. í rauninni var þaö
ekki lengur virki; það var steinsteypuhrúgald sem gekk
til í leðjunni eins og skip í stormi. Sprengikúlur sem
falliö höfðu rétt við það höfðu losað það upp úr jarð-
veginum. Mennirnir slengdust utaní veggina þegar það
riðaði til.
Gráber haföi ekki getaö bundið um sárið á öxl sinni.
hann hafði fundið ögn af konjaki og hellt yfir það. Virk-
ið hélt áfram aö riöa og ganga til. Þáð vur ekki lengur
skip í stormi; þaö var kafbátur sem vaggaöi á botni
úthafsins með ónýtar vélar. Tíminn var ekki lengur til.
Honum hafði líka verið kippt úr sambandi. Mennimir
hímdu í myrkrinu og biðu. Það var ekki lengur til borg
í Þýzkalandi sem maður hafði dvalizt í fyrir nokkrum
vikum. Og minningar um leyfi vom ekki lengur til. Eng-
in Elísabet var lengur til. Allt þetta hafði verið trylltur
draumur með dauðann í bak og fyrir — hálfrar stundar
svefnórar meðan raketta flaug til himins og dó út. Nú
var aðeins til virkið eitt.
Léttu rússnesku skriðdrekarnir brutust í gegn. Fót-
göngulið fylgdi á eftir. Þjóðverjarnir hleyptu skriðdrek-
unum framhjá en skutu á fótgönguliðið. Heit vélbyssu-
hlaupin brenndu hendur þeirra. Þeir héldu áfram aö
skjóta. Rússneska stórskotaliðiö gat ekki lengur skotið
á þá. Tveir skriðdrekar sneru við, ultu í áttina til þeirra
og skutu. Það var auðvelt fyrir þá; þarna var engin
vörn. Þeir voru of brynjaðir fyrir vélbyssum. Mennirnir
miðuðu á rifurnar; en það var tilviljun ein ef þeir hittu
þær. Skriðdrekarnir mjökuöust út úr færi og héldu
áfram aö skjóta. Virkið skókst til. Það brast og gnast í
steinsteypunni.
„Handsprengjur! “ öskraði Reinecke. Hannþreif knippi
af sprengjum, brá því yfir öxl sér og skreið að útgang-
inum. Eftir næstu skothríð skreið hann út undir virkis-
vegginn.
„Tvær vélbyssur skjóti á skriödrekaná', skipaði Rahe.
Þeir reyndu aö hlífa Reinecke meðan hann skreið í
boga í áttina aö skriðdrekunum í þeim tilgangi aö
sprengja sundur leiöslur þeirra meö öllum handsprengj-
unum í einu. Það var næstum vonlaust. Þung vélbyssu-
skothríð var hafin.
Eftir nokkra stund hætti annar ski’iðdrekinn að skjóta.
Enginn hafði tekiö eftir sprengingu. „Það tókst“, hróp-
aði Immermann. Hann var ekki lengur kommúnisti aö
skjóta flokksbræður sína; hann var dýr sem barðist fyrir
lífi sínu.
Engin skothríð kom lengur úr skriðdrekanum. Vél-
íþróttir
Helgi og Sverrir lögðu nú mikið
niður háu spörkin, og auðveld-
aði það íramherjum starfið. Aft-
asta vörnin er ekki eins sam-
stillt.
Lið Vals vantaði Einar Hall-
dórsson og Sigurhans Hjartar-
son, og ruglaði það nokkuð
liðið í heild og veikti það. Náði
það ekki eins heilsteyptum leik
og móti Fram. Bezti maður varn-
arinnar var Halldór Halldórssón
sem var miðframvörður. Heigi
Daníelsson er öruggur í mark-
inu. í framlínunni var Hörður
Felixson beztur og hefur aldrei
verið léttari og virkari en nú.
Gunnar er ekki enn búinn að
finna samleiks-„tóninn“ en vinn-
ur mikið. Dómari var Guðjón
Einarsson og dæmdi vel.
Áhorfendur voru margir.
FREISTINQ
Uin litaval á herliergi
Litir geta gerbreytt útliti her-
bergis, segir í grein í danska
tímaritinu Nyt Hus. Það er því
ekki úr vegi, að hugsa sig vel
um, áður en ákveðinn litur er
valinn á ákveðinn vegg.
Það giida fastar reglur sem
styðjast má við þegar vegglitir
eru valdir. Það verður t. d. að
taka tillit til áttanna. Herbergi
sem er mjög sólrikt, þ. e. þar
sem glugginn veit móti suðri eða
vestri, þarf helzt að vera mál-
að með köldum litum, þar sem
aftur á móti herbergi sem snúa
norður eða austur mega gjarnan
vera í heitum litum.
Hugsið ýkkur norðurherbergi
með ljósbláum litum. Verður
ykkur ekki kalt við tilhugsunina
eina? Það væri hægt að mála
það með gulleitum eða rauð-
um litum, svo að það gleymdist
nær alveg, að sól skini þar aldrei
inn.
Stærð herbergisins og' lögun
hefur einnig áhrif á litavalið,
ennfremur stærð gluggans og
hvar hann er settur. Þvi minna
sem herbergið er, því ljósari
eiga Veggirnir að vera. I stór-
um sólríkum herbergjum má
hinsvegar frekar nota sterka
og dimma liti.
f herbergjum sem er jafn-
stórt. á báðar hliðar, eiga allir
veggirnir að vera með sama
lit. Það á ekki að mál einn vegg-
inn með öðrum lit aðeins af
því að það er tízka, heldur
vegna þess að með því fást
fram ákveðin áhrif.
Sami litur skiptir um blæ eft-
ir því á hvaða vegg hann er, og
þetta verður jafnan að hafa í
huga við litaval. Ljósir léttir
litir virðast vera lengra frá okk-
ur en sterkir og dökkir. Sé her-
bergið mjótt, rná láta það virðast
breiðara með því að mála lengri
veggina hvíta eða mjög ljósa.
Mjög langt herbergi getur
virzt töluvert styttra, ef annar
minni veggurinn er málaður
með sterkum lit. Þá virðist eins
og sá veggur sé nær en hann er
og herbergið jafnara á aliar
hliðar. Veggurinn sem glugginn
er á ætti alltaf að vera ljós;
séu gluggar á fleiri en einum
vegg, er þessi regla að sjálf-
sögðu ekki alltaf jafngild.
Lesið hina vinsælu kvik-
mynilasögu; — „Freist-
ing I:eknisins“ áður en
myndin verður sýncl í
Austiirbaíjarhíói! —
T I L
LIGGUR LEIÐIN
Barnatízka fró Frakklandi
Þó að sumarið sé komið hefur
enn ekki hlýnað svo í veðri að
ótímabært sé að birta þessar
myndir af franskri barnatízku.
Fötin sem eru sýnd á myndunum
eru að vísu ætluð til þess að
ganga í þeim að vetrarlagi og
snemma vors þar suður frá, en
þar sem sumarið okkar er all-
miklu kaldara en gerist. suður í
Frakklandi, geta þessi föt komið
í g'óðar þarfir’hér, hver sem árs-
tíðin er.
Litlu telpurnar í peysunum
eru báðar i síðbuxum. Hvíta
peysan með skúfunum getur varla
sagzt vera hentug, en hún hef-
ur þann kost að auðvelt er að
þvo hana. Hin peysan er dökk-
blá, en með hvítum og rauðum
röndum og húfan og' vettlingam-
ir eru með sama mynztri og í
sömu litum.