Þjóðviljinn - 29.03.1957, Blaðsíða 11

Föstudagur 29. marz 1957 — ÞJÓÐVILJINN — (UB
FYRIRHEITNA
43. dagur
Þau riðu þegjandi áfram. Stanton var niðursokkinn í
hugsanir sínar.
Fyrst var hann að hugsa um að ná stjóminni á þess-
um ókunna hesti og venjast hnakknum og beizlinu, en
þegar hann var oröinn vanur því fór hann aö hugsa um
síðasta skiptið sem hann hafði riðið út. Það var í fylgd
með Chuck heima í Oregon. í veiðiferöinni rétt áður
en hann fór til Ástralíu.
Hann leit á stúlkuna. „Veiztu það“, sagöi hann. „Ég
held aö Chuck heföi kunnaö aö meta þetta land“.
Hún leit af veginum þai' sem hún hafði veriö aö gá
aö sporum. „Hvernig dettur þér það í hug?! spuröi hún.
„Ég veit þaö varla“, sagði hann hikandi. „Jú, ég held
þaö sé vegna þess að hér gerist ýmislegt sem liann
heföi getaö ráðið viö“. Hann fór aö hlæja. „Svo sem
eins og „Lucky“ meö hnífana sína. Ég hef ekki hug-
ihynd um hvernig ég á aö haga mér við mann í því
ástandi. En Cliuck heföi vitað þaö“.
„Bezt af öllu er aö láta hann eiga sig“, sagði hún.
„Halda sig í hæfilegri fjarlægö frá honum og vona aö
hann skeri sig á háls sjálfan með einum hnífnum“.
Hún leit á hana. „Værir þú ekki hrædd viö mann eins
og hann?“
Hún hló. „Ég' myndi gæta þess aö koma því þannig
fyrir aö ég þyrfti ekki aö veröa hrædd viö hann, Stan“,
sagöi hún. „Þegar karlmaöur er svona á sig kominn,
veröur stúlka aö halda sig í hæfilegri fjarlægð“.
„Já, það er eflaust satt“, sagði hann. Hún talaöi svo
skynsamlega um óttann — skoöanir hennar voru svo
frjálslegar og blátt áfram, að hann dáðist aö þeim.
Svona atburðir voru henni ekki framandi. Hún hafði
þekkt þá frá því aö hún var barn. Hún fann ekki til
ótta. Alla ævina haföi hún átt heima hjá mönnum sem
drukku mikiö, en þekktu líka eöli áfengisins. En hún
hafði sjálfsagt líka fyrirhitt menn, sem kunnu ekki
með áfengi aö fara. Á móðurhné hafði hún sjálfsagt
öðlazt þá vizku sem skozk barstúlka getur tileinkaö sér
í hinum fjarlægu smábæjum. Hún þekkti karlmenn af
öllu tagi, sá þá í réttu Ijósi og var ekki hrædd viö þá.
Þau riöu .áfram eftir veginum, horföu á rykiö og
grágrænu brúskana og rauöu moldarflögin sem voru
á milli grasbrúskanna og kræklótt vansköpuð trén sem
gáfu engan skugga. Þau námu staöar eftir svo sem
'klukkutíma og supu á vatnsflöskum sínum. Svo ákváðu
þau aö ríöa sitt hvorum megin við veginn, samsíöa
en þannig að svo sem hálfur kílómetri væri á milli
þeirra. Þannig gætu.þau betur rannsakað umhverfiö.
Hún reiö til vinstri og hann til hægri. Hann horfði á
eftir henni, lítilli konu í samfestingi, meö stóran hatt
á stórum hcsti. En mikið þekkti hún þetta land vel og
mikið var hún lagleg. Já, þetta var stúlka í lagi.
Þannig riöu þau í klukkustund og tóku síöan tal sam-
an t.il aö ræöa um þaö sem þau höföu séö. „ÞaÖ er
víst bezt að viö höldum áfram á þennan hátt, Stan“,
sagði Mollie. „Við erum sjálfsagt komin 12—14 kíló-
metra frá húsinu. Hann hefur ef til vill komizt svona
langt meöan dimmt var. En við höfum ekki séð nein
spor. Eigum við ekki að halda áfram í nokkra klukku-
tíma enn?“ Hún leit á klukkuna. ,,Til klukkan fimm.
Þá getum við snúiö viö. Viö getum fylgt veglnum, svo
~áð engin hætta er á að viö villumst“.
„Já, þaö skulum viö gera, Mollie", sagði hann. „Mér
finnst voðalegt að hugsa til þess aö hann sé ef til vill að
ráfa fótgangahdi um á þessum slóöum“.
„Þeir koma hingaö frá Englandi, og hafa enga hug-
mynd um hvernig ér hérna“, sagði hún. „Þaö líöur lang-
ur tími áður en þeir fara að skilja þetta land“.
Þau skildu aftur og héldu leitinni áfram, riðu langt
hvort frá öðru en ’þó þannig að þau sáu hyort til ann-
ars í fjarlægö. Eftir svo sem klukkustund komu þau að
staö þar sem þurr, sendinn árfarvegur lá yfir veginn,
en í honum var aöeins vatn yfir regntímann. Þau riöu
yfir farveginn og hittust aftur til aö bera saman ráö
sín. „Við skalum ríða áfram klukkustunö í viðbót“.
sagöi stúlkaii. „Komdu aftur á stíginn klukkan fimm.
Ef viö höfum ekki orðiö vör við neitt þá snúum viö við“.
Sólin var þegar farin að lækka á lofti. Stánton Laird
sat í hnakknum og Horföi eftir stígnum, sem bugöaöist
í suövesturátt. Hann svaraði ekki heldur sat grafkyrr.
Stúlkan staröi á hann og spurði: „Á hvaö ertu aö
horfa?“
„Ég var að velta fyrir mér hvað þetta væri hérna á
miðjum stígnum“ sagöi hann. „Séröu þaö ekki? Þaö er
eins og steinn“.
„Ég sé ekki neitt“, sagði hún.
„Jú sjáðu. Fyrst kemur bugöa á stígnum. Dálítiö
lengra til vinstri er tré. Og dálítiö lengra en þaö ....“
Hún kom auga á þaö sem hann haföi horft á. Þaö
var í svo sem átta hundruö metra fjarlægö. „Það er
steinn“, sagöi hún.
„Já, þaö gæti veriö“, viöurkenndi hann. „En hann er
næstum of ávalur til aö vera á þessum slóðum, og flestir
steinainir eru líka rauöir“.
Hann beindi hestinum niöureftir veginum. „Ég ríð
þangað og athuga þaö“.
Hún fylgdi á eftir. Þegar þau komu nær breyttist
steinninn í feröaflösku með ól í til aö hafa á öxlinni.
Stanton fór af baki, dálítiö stiröur, því aö hinn fram-
andi hnakkur haföi sært hann lítið eitt. Hann tók flösk-
una upp og rétti stúlkunni hana. Hún tók tappann úr
lienni. Flaskan var tóm. Hún stakk fingrinum inn í
flöskuna. „Hún er enn vot aö innan“, sagði hún. „Hann
hlýtur aö hafa fariö þessa leiö. Nú verðum viö aö reyna
aö finna ha.nn“.
Hún litaðist um þar sem hún sat á hestinum. Hún
setti umhverfið vandlega á sig. „Viö höfum sennilega
farið tuttugu kílómetra núna“, sagði hún. „Við erum
nýkomin yfir seinni .árfarveginn. Heyrðu, hengdu flösk-
una upp í tréö þarna, svo aö við getum fundið staðinn
aftur. Og legðu steina í hrúgu á miöjan veginn“.
Hann geröi eins og hún sagöi og settist síöan aftur á
bak. Þau fóru aftur hvort til sinnar hliöar. Nokkrum
mínútum seinna heyrði hann aö hún kallaöi og hann
flýtti sér til hennar. Hún var komin af baki, og þegar
hann kom til hennar var hún aö skoða reiöstígvél meö
Ársþlng l«In-
rekenda
Ársþing iðnrekenda, sem j a#ja—
framt er aðalfundur Félags ísl.
iðnrekenda var sett í Þjóðleik-
húskjallaranum á laugardaginn
var. Sveinn B Valfells, formað-
ur félagsins, flutti ýtarlega
skýrslu, yfirlitsræðu um hag
iðnaðarins og afkomu á s.l. ári.
Ræddi hann m. a. sérstaklega
skattalöggjöfina, og þá hvernig
hún hindraði eðlilega fjármynd-
un einkafyrirtækja. Pétur Sæm-
undsson framkv.stj. félagsins
flutti skýrslu um hag félagsins
og störf.
Að loknum umræðum voru
birt. úrslit stjórnarkosninga, en
úr stjórn áttu að ganga Sveinn
B. Valfeils formaður og Sigur-
jón Guðmundsson og voru þeir
báðir endurkosnir. í stað Péturs
Sigurjónssonar, sem baðst undan
endurkosningu var kosinn Axel
Kristjánsson. Stjórn félagsins
skipa nú: Sveinn B. Valfells for-
maður, Sigurjón Guðmundsson,
Axel Kristjánsson, Gunnar Frið-
riksson, og Gunnar Jónassson.
Endurskoðendur: Frímann Jóns-
son og Sigurður Waage
ÚfbreitSið
jL, • s wv» «1»
Pioovflfann
Hvítt á
s v ö r t u
Maður getur vissulega orðið
j þreyttur á einlitum svörtum
kjól-, jþ'ótt hann sé engan veg-
inn slitinn eða úreltur í sniði.
Hér eru nokkrar hugmyndir
sem' geta lífgað upp á snotra
sv'afta kjolihn eða blússuna.
Þær sem orðnar eru dálítið
bústin um barminn ættu að at-
huga mjóu, röndóttu brydding-
una, sem líka er notuð í upp-
felög.
Á næstu mynd er sýnt hvern-
ig hægt er að fylla upp í flegið
hálsmál, á teikningum 3 og 4
eru sýndir lausir kragar sem
hægt er að setja á i fljótlieit-
um. Fimmti kraginn væri fal-
ilegur úr ögn af hvítu, mjúku
skinni. Það er nýjasta Parísar-
;tízka. Á síðustu teikningunni
|er sýnd snotur slaufa, sem
þiægt er að næla á svörtu
Ipeysuna, þggár svo ber undir.
Kr þad
tdfiisakslli&s&i?
Margt fólk með þrálátan
hósta lætur sig hóstann litlu
skipta. Það hefur beinlinis sætt
sig við hóstann, kallar hann
„tóbakshósta" eða „krónískt
bronkítis", en sannleikurinn er
oft sá, að aldrei hefur verið'
ransakað af hverju hóstinn
stafar.
Oft er liægt að lækna þrá-
látan hósta. Maður á aldrei-
að gera sér tóbakshóstaskil-
greininguna að góðu að órann-
söknðu máli, því að fjölmargir
alvarlegir sjúkdómar hafa ein-
mitt hósta sem byrjunarein-
kenni. Margt fólk þjáist af
krónísku bronkítis með mis-
miklum hósta.
Orsakirnar til þessa geta
verið margvíslegar. Þær geta
stafað af samblandi af astma
og bronkitis eða eftirstöðvum
af langvarandi og alvariegum
kíghósta. Þær geta einnig staf-
að af útvíkkun lungnapípanna
vegna langvarandi bólgu eða
veilu í lungum, Hjartasjúk-
dómar með minnkandi starfsemi
hjartans geta einnig orsakað-,
hósta. Fyrstu einkenni lungna-:
krabba eru hósti. Þess vegna
er brýn nauðsvn á að fá se'm'
allra fyrst úr því skorið af
hverju hóstiiln stafar.
| Látið ykkur því ekki lynda.
þá skilgreiningu -'að, þið hafiö'
, tóbakshósta, heldur ’fáið' 'úí ;þ'Ví->
skorið hvort hóstinn á sér al-
varlegri orsakir, svo að þið.
igetið fengið rétta meðhöndlun í
,tíma.
....................................
hlAlWnf Úttrefandl: Samelalngarfloktcur alþíSu - aðsInlUtaflokSurlnn. - Rítstlórart Magwls KJartaiUMHl'" !
DlOÐVIIrlllWII WbU, SisurSur OuSmundsson. .Fréttaritatjórl: 36n Bternason - BiaSamcnn: Ásmundur SttiirW
m m tónsson, OuBmundur Vlgfú&son, ívar H. Jðnason, Magnúa Toríl ólalsson, Stgurjón Jóhannsson -
AuílýalneMtJflrt; GuBtretr MagnöBaon. — RftstJSrh. afgíctSsla, »héiýs!n«»a, CÐöatanllSJa: Skólarflrt'usllg 19. — Siml tj
- ÁakrtftarverB kr. 26 á min. 1 ReykJávik oa nágrennt: kr. 22 ajinaJBat. - Lgusaeöluv. kr. 1.50. - Prentsm hjflítvHJmní.