Þjóðviljinn - 03.11.1957, Blaðsíða 11

----Sunnudagur 3. nóvember 1957 — ÞJÓÐVTLJINN — (11
Jarðarför föður okkar
BJARNA SIG UKÐSSONAlí
skrifstofustjóra, fer fram frá Dómkirkjunni mánudaginn
4. nóv. kl. 2 e.h. Seir.-ssm hefðu uugsað sér að heiðra
minnuigu hans með blómum eru fremm b. uir að láta
Bamaspítalasjóð Hringsins njóta þess.
Jarðsett verður í Fossvogskirkjugarði.
Sigurður Bjarnason,
Eiríkur Bjarnason.
Á þtessum snotra drapplita.
■dragtarkjól úr panamaofnu
ullarefni eru ýmsar tizkunýj-
ungar. Licia bnttið sem bundið
er að framan, snubbóttu erm-
arnar sem láta b=>u, fallegu
hanzkana njóta síu ,g síðast
en ekki sízt doppótti klúturinn
í hálsinn.
Hún náði í albúm sem var þungt eins og biblía og
lokað með gulum spenslum. Þar var«Badenættin í
löngum röðum. Þar var mynd af dýralækninum, sem
snotrum, ungum manni með slcegg og háan flibba.
Hann hafði stungið buxunum niður í há, svört stígvél
og leit út eins og hann væri að fara á veiöar eöa ætlaði
að fara að taka á móti kálfi.
— Og þetta er Ebba þegar hún var lítil. Það var
ekki hægt að sleppa við halarófuna. Ebba sat á ís-
bjarnarfeldi, ósýnilegar hendur héldu henni uppi og
var feitur krakki skreyttur blúndum og pífum. Ó, hún
var dásamlegt barn. Frú Baden tók sér kremkex og
gæddi sér á því meö áfergju. Ég hugsaði um heimferðina
úr þorpinu og gat ekki sagt neitt. Því lengur sem ég
dvaldist þarna, því erfiðara fannst mér að standa við
loforð mitt.
— Hún var ekki nema þriggja ára, þegar maðurinn
minn dó . . . . Ég komst ekki hjá því heldur að hlusta
á þessa athugasemd. Frú Baden hefur sjálfsagt farið'
vel aö vera svartklædd. Hún er ein þeirra kvenna, sem
getur gengiö meö svai’ta sorgax*blæju árum saman, svo
aö maður trúir raunverulega á sorg þeiiTa. Það er sér-
stök náðargáfa. Síöan komu myndii*nar allt fram aó
fermingu. Ebba stóð feimnisleg hjá bakháum hæginda-
stól og hélt á sálmabók sinni eins og hún væri alltof
þung.
— Maðurinn minn sagði alltaf: Elísa, ég er svo feg-
inn að þú hefur telpuna ef eitthvaö skyldi koma fyrir
mig, en mikið hefur þetta verið erfitt. Það var eins
og hann hefði grun um að eitthvað kæmi fyrir hann.
Hann hafði hugboö um ólánið. Frú Baden settist í
bezta stólinn sinn. Það var eins og hana langaöi til
aö losa um lífstykkið.
Svona er hægt að vera illgjarn þegar maður hefur
dálítinn smekk fyrir því sem spaugilegt er. Blessunin
hún Elísa sat þarna og leið svo dæmalaust vel með
kexið sitt og sætindin. Nú voru verstu erfiðleikaxnir
um garö gerignir og það var notalegnr gestur hjá henni,
Henni haföi liðið illa, en nú bjargaðist hún út vikuna.
Var ekki næstum syndsamlegt að eyðileggja þessa á-
nægju? En ég varð að koma mér að efninu.
Eldhnötturiim
Framhald af 3. síðu.
er gætt að enn á íslenzka þjóð-
Ln xnest komið nndir veðurfari,
baxði til lands og sjávar. Tíma-
ritið VEÐRIÐ á því raunveru-
lega erindi til allra. 2. hefti
þ.á. er nýkomið út og flji.ur,
auk fjölmargra fróðlegi-a smá-
greina, greinarnar Veðurfræð-
ing'amót í Stokkhólmi, eftir
Guðmund Árnason, Um loft-
þrýsting, eftir Flosa Hrafn Sig-
urðsson, Fréttabréf frá Stokk-
hólmi, eftir Hlyn Sigto’ggssoa
og Vatn og veður, eftir Borg-
þ(5r H. Jónsson.
Enginii treystir
Fram’nald af 5. síðu.
ekki gerði til þótt menn höt-
xiðu Dulles, en meinið sé að
hann sé ekki einu sinni virtur.
Hann lýkur máli sínu með þess-
um orðum:
„Ekkert er líklegra en að
Vesturveldin bíði skipsbrot, eE
ekki tekst hið fvrsta að koma
aftur á einingu í þeirra hópt,
og engin minnsta von ér um
einingu meðan John Foster
Dulles gegnir starfi fýrsta
stýrimanns á skipinu".
Munid
e i m ilfi® þ útíu v
tóbaSi.it

dragt-
Doppóttir hálsklútar eru nú
mjög í tízku, ekki sízt til að
fylla upp i flegin hálsmál und-
anfarinna ára.
Litli hátturinn er sáumaður
úr sama efni og dragtin.
Það er gremjulegt að fá
slettur úr pottum yfir kápu eða
dragt. Ef efnið er þvottekta
má fjarlægja blettina með
volgu vatni með ögn af salmí-
aki í. Breiðið úr efninu og
nuddið blettina varlega með
fclöndunni. Þvoið á eftir með
lxreinu vatni og núið efnið þar
til blettirnir eru næstunx
þurrir.
Blómápottshatturinn á myndinni- er að
vísu regluleg dr sumarhatiur, en af pví að
hœgt er að biía hann til heima, pá sakar
ekki pótt myndin só birt núna, ef einhver
skyyldi vilja byrja strax að hekla. Hami
er hekla&ur úr hvítu bómúllar. arni og
skreyttur með mjóu flauelsbandi. Dýptin
er eins og á allstóxum blómsturpotti ca.
17 cm og víddin verður að sjálfsögdu að
miðast inð höfuðið sem á að bera hattinn.
Leck Fischer:

gjöldin of mikil? Eða ha'fði nýlega verið lagt í kaup
á dýrum hlutum. Einhvers staðar hlaut að vera
málamyndabókhald.
Frú Baden tók spurningum mínum vel. Það var eins
og að útskýra þríliðu fyrir fjögra ára barni og heirnta
að það' gæti reiknað samstundis. í fyrsta lagi hafði alltaf
verið halli á rekstrinum. Hver gat rekið gistiheimili
með díettfæöi án þess að halli væri á reksti’inum. Svo
hafði hún keypt gluggatjöld fyrir setustofurnar tvær
og salinn, og það voru dýr og dásamleg gluggatjöld.
Auk gluggatjaldanna höfðu verið stór útgjöld í sam-
bandi við rúm. Einn góðan veðurdag hafði komiö maö-
ur og talaö um góðu rúmin sín. Guð mátti vita að
það var sérlega aðlaðandi maður og hann var um kyi'rt
í tvo daga. Þáð sló út í fyrir frú Baden og þaö kom
á hana sælusvipur. Hann hafði kysst liönd hennar,
þegar hann fór irieð miklum glæsibrag eins og sænsk-
ur barón.
Og nú veit ég, hvers vegna hér eru góð rúm og silki-
gluggatjöld sem hanga uppi og litast upp. Ef baróninn
hefði selt sjöl, hefðu þau sjálfsagt verið hengd upp
líka.
— Já en, hver á Friösældina? Ég varð aö reyna að
átta mig I þessum orðaflaumi sem luktist um mig.
— Það er bróðir Meldals, læknisins, þér vitið. Þeir
hafa gert svo mikið fyrir mig báðir tveir. Anton á
Fx'iðsældina og ég hef tekið hana á leigu, en ég má
til aö endui’nýja innbúið öðru hverju. Þaö segir sig
sjálft. En það getur hann ekki skilið. Anton skilur aldrei
neitt fyrr en Hinrik skrifar honum.
Þetta var alltof flókið. Ég þorði ekki að fara út í smá-
atriöi. Við ákváðum að skrifa bráðabrigðabréf cg lofa
frekari upplýsingum síðar, og fru Baden vai*p önd-
inni léttilega og varð glöð.
— Ég þarf víst að taka svolítið til. Ég tók prjón með
reikningum og blaðaði í þeim. Ég var ekki vitund þreytt.
Hér þurfti að koma reglu á. Ég gæti það. V-ar það ekki
bet.ra en láta aðgerðaleysiö sljóvga sig í leyfinu..
Og á sömu stundu þráði ég borðið mitt og stólinn við
hliöina á Tómasi í gamla daga. Hann gat skrifaö bréf
á svo notalegan hátt, þegar honum þótt það gaman.
Það var persónulegt áfall fyrir hann þegar við keyptum
ritvél. Árum saman sat hann og teiknaöi bréfin sín með
stórum, glæsilegum upphafsstöfum.
— Nú fæ ég dálitla peninga á morgun, og þá er okkur
borgið út vikuna. Það getur verið að það komi fleiri
gestir. Frú Baden hélt vongóö í sloppinn að framan.
Eitthvað yrði til að bjarga þessu. Svona er hún sjálf-
sagt vön aö hugga sjálfa sig. Lætur hverjum
nægja sína þjáningu. Nú var búið að skrifa bréfið. Því
skyldi hún hafa áhyggjur?
En ég sat og horföi yfir húsgarðinn á lítinn upplýstan
glugga. Ég mátti elcki gleyma erindi mínu né því, sem
ég hafði lofað. Ég hefði víst átt að fara á venjulegt gisti-
hús. Ég kann ekki að vera göfug.
Við drukkum kaffi í grænu stofunni. Frú Baden fór
1 svarta kjólinn og minnti á kvenprest sem þurfti aö
láta laga á sér hárið. í skringilegri blikkdós fann hún
kex og sætabrauð vafið í marglitan gljápappír.
— Hefði ég vitað að þér vilduð hjálpa mér, befði ég
sent boð eftir ýður fyrir löngu. Hún játaði hreinskilnis-
lega, það sem mig haíöi lengi grunað. Og hún hélt á-
fram sætum rómi: — Nú skuiuð þér sjá manninn minn.