Þjóðviljinn - 11.04.1958, Blaðsíða 11

ERNEST GANN:
Sýður á keipum
82. dagur
samstundis við' henni. Svo heyrði hann sjálfan sig mæla
orö — or'ð sem hann gat varla trúað aó hann væri
sjálfur að segja.
„Vestursölufélagiö hættir störfum, Carl. Frá þessari
stundu“.
„Hvað býr undir?“
„Ekki neitt. Þú sagðir ekki upp starfinu. Ég rak þig.
Og ég vil ekki aö þú reynir aftur við annaö því líkt“.
„Ég hef ekki hugsað mér það“.
„Eins og .... pápi .... segir. Smátt og smátt síast
vitglóran inn í mann. Allt í lagi. Ég fer burtu. Ef
við hittumst aftur og höfum svo sem fimmtán stundir
aflögu, þá skal ég segja þér hvers vegna ég skipti um
skoðun,“. . ,i. ,, .
„Hvaö um Connie?“
..Viö við verðum að íhuga þaö mál“. Carl horfð’
yfir öxlina á Brúnó. Allt í einu lyfti hann hendinni.
„Það er stór hlunkur á yztu línunni þinni!“ Áður en
þeim gafst ráörúm til að rísa á fætur, var Hamil farinn
aö kalla til þeirra úr stýrishúsinu.
„Hæ! Þiö þarna letiblóð! EruÖ þið steinsofandi eða
hvaö? Ætlizt þiö til aö fiskurinn hoppi sjálfur um
borð?“ Næstum allar línurnar voru lifnaðar aftur. Ham-
il haföi fundiö aöra torfu.
Símon Lee heföi gjarnan vilja fara á túnfiskaveiöar,
en nú var hann guðsfeginn því aö hafa hætt viö þaö.
„Viö sveltum í hel“, sagöi hann vlö hundinn Tunie.
„En viö drukknum þó ekki að minnsta kosti“.
Ef til vill var það ekki sérlega æsandi aö hoppa
upp og niöur á öldunum rétt við Farallone eyjar, en
þarna voru eyjarnar, svo nærri aö auövelt var aö synda
þangað, og úr báti sem var eins gamll og hrörlegur og
Vöröur var mikil huggun aö horfa á þær. Kyn’ahafiÖ
var farið aö ólga ískyggilega. Ennþá var ekki hvassara
en svo aö hann rétt gáraöi hafflötinn, en bylgjurnar,
sem auðvelt var a'ö mæla viö eyjarnar, voru feikilegar.
Og Símon Lee hugsaöi meö sér aö slíkar bylgjur hefðu
einhvern bakhjarl. Uppruni þeirra gæti veriö þúsund
mílum vestar eða þá aö hann var miklu nær hinu
takmarkaöa svæöi, þar sem Vörður hoppaði upp og
niður yfir löngumiðunum. Öldur eins og þessar, sem
mynduöust í hafinu sem gjálfraöi við Kínastrendur,
stöövuðust ekki fyrr en bær brotnuöu á strönd Amer-
íku. Ekki eins og þær létu.
Símon haföi ekki fengið löngu um borð í meira en
klukkustund. Fyrr um morguninn haföi sjórinn veriö
grænn og tær — eins og hann átti aö vera — en nú
var hann dimmur og gáróttur. Löngur voru hugleys-
ingjar. Þegar hinn fljótandi heimur þeirra fór aö ólga,
þegar þörungár og þang fóru að svigna og sveigjast,
leituöu þær sér aö hentugu bjargi til aö fela sig undir
þar til um hægðist. Uppburöarleysi þeirra var heldur
hvimleitt.
Símon færði handlegginn fram og aftur á vélrænan
hátt og dró vírinn eftir botninum. Tunie hímdi hlautur
og skjálfandi við fætur húsbónda síns, og þegar hann
fékk lööur yfir sig sleikti hann saltið af trýninu og
vældi. Dökk augun sárbændu um miskunn.
„Ég ætla aö bi'Öja þig urn aö horfa ekki svona á
mig, litla kvikindiö þitt“, sagði Símon. „Ef ég hætti að
draga vegna þess eins aö þaö er oröið ónotalegt, þá
geta fiskkaupmennirnir ekki grætt þrjú hundruð pró-
sent á því sem ég veiöi, og þann óskunda megum viö
ekki gera þeim, er þaö? ViÖ verðurn aö taka tillit til
veslings fiskkaupmannanna. Hvernig ættu þeir annars
aö geta keypa sér fimmtíu senta vindla?“ Símon tott-
aöi pípuna reiðilega, dró í sífellu, og horföi á stóra öldu
nálgast norðurendann á næstu eyju. Hún skall á
ströndinni me'ö gný, tættist sundur og hvítt lööur
þeyttist hátt í loft upp. Fuglar og sæljón flýöu undr-
andi í skjól.
„Tunie, ég veit svei mér ekki. Kannski hefur vesælt
ti'ýniö á þér áhrif á dómgreind mína, en ég held viö
reynum aöeins einu sinni enn hérna fyrir austan og
leggjumst svo viö akkeri í hléi. Við hættúm bara
- Föstudagur 11. apríl 1958 — ÞJÓÐVILJINN — (11
S96Jt ií'tíi.p ,!:í 'ta'g&bap.Rö'tl — — (01
snemma. Það er víst ágæt hugmynd. Fjandinn sjálfur, i
þaö veiöist ekkert hvort sem er“.
Kappella var að draga fáeinar mílur undan Cordell
banka. Barney Schriona sat í hlýju stýrishúsinu og
beiö þess að tíminn liöi. Þaö væri að minnsta kosti
hálftími bangað til netiö hefði verið nógu lengi niöri
til aö hægt væri aö vonast eftir sæmilegum drætti.
Barney var farinn að velta fyrir sér hvort hann ætti
aö þrauka. Þaö yröi aö minnsta kcsti síöari drátturinn
í dag. í norðurátt, yfir sjálfum Cordell bankanum, var
hafiö allt hvítfyssandi. Þaö var svo sem ekki mikiö á-
hyggiuefni, en þaö var farið aö glamra í gluggunum á
Kapellu, og það var ekki hægt aö kenna stóru Atlas
dísilvélinni um það allt saman. Auk hvíta lööursins
voru þungar öldur. Þegar þær lyftu Kapellunni, lyftist
netiö sjaldan um leiö, svo að álagið á togvírnum kom
bæöi frá netinu og bátnum. ÞaÖ kom sjaldan f.yrir aö
togvír slitnaði, en þó gat þaö skeð. Þá tapaöist ekki
aðeins netiö og lóðirnar, heldur var altítt aö einhver
á þilfarinu meiddist alvarlega.
Barney horföi lengi á vesturloftiö. Á mjög skömmum
tíma hafði sólin brevtt um lit. Hún var.nú oröin kulda-
lega gul — og fleira hafði breytzt ef honum skjátlað-
ist ekki. Það markaöi ekki lengur fyrir fjarlægum sjón-
deildarhringnum. Þess í staö var komiö grátt mistur,
flatt og þunnt, enn sem komiö var. Lögun jaröarinn-
ar dró aö sjálfsögðu úr þykktinni og engin leið var
fyrir Barney að greina dýptina meö nokkurri ná-
kvæmni. AÖ minnsta kosti var þessi „blika“ undanfari
veöurbreytinga. Barney sló í loftvogina með fingrinum
og virti hana reiöilega fyrir sér. Það var ekkert gagn
í loftvogum við Kyrrahafsströndina. Þær tóku aldrei
viö sér fyrr en óveörið var skolliö á. Hann einblíndi
enn á loftiö, teygöi höndina aftur fyrir sig og kveikti
á talstööinni. Hann þreifaöi eftir hljóönemanum, fann I
hann og bar hann upp aö vörunum.
„Kalla Taage. Kapella kallar Taage. Heyröiröu til
mín, Hamil?“ Hann beiö. Ekkert heyröist nema ýskur og
brestir. Ilann sló hljóönemanum í vegginn til aö
hreinsa hann. Kannski var tækið í einhverju ólagi.
„Kapella kallar Taage. Svaraöu Hamil Linder“. Ekkert
hljóð. Til fjandans meö allar þessar nýju uppgötvanir!
Ómýfcir buxur af pabba nof-
aðcr I ffík
Yngstu börnin þurfa ótrú-
lega mikið af síðbuxum um
þetta leyti árs. Útileikirnir fara
að komast í algleyming, og þá
er ekki alltaf hugsað um hvort
skriðið er á þurru, eða yfir
svað.
Ef pabbi á gamlar buxur
sem slitnar eru að framan og
aftan og auk þess trosnaðar í
brúnirnar, er ef til vill athug-
andi, hvort þær væru ekki bet-
ur komnar í buxur á aflcvæm-
ið.

Félágsiíf
ísí HSH
íslandsmeistaramót
í badminton
(Meistaraíl. og I. f!.)
Verður haldið í Stykkishólmi
og stendur yfir dagana 4. og
5. maí 1958.
Tilkynningar urn þátþöku á-
samt þátttökugjaldi sendist
Ólafi Guðmundssyni, Stykk-
ishólmi fyrir 25. apr. n.k.
Ungmennafélagid
SmefeH.
Tii
Íiccmr ieið’D
Trúlofunarhringir.
Steinhringir, Hálsmen
14 og 18 K1. gull.
Teikningin er af buxum á
4—5 ára. Á teikningunum á
rúðupappímum, þar sem hver
ferningur er 10 cm á hvem
veg, sjást útlínur af stórum
heri'abuxum, og fyrir innan
þœr sniðið á litlu buxumar.
Þið sjáið hvernig bezt er að
sleppa við slitna rassinn og
trosnuðu uppslögin.
Nr. 1 er smekkur, 2 er bak-
stykkið af buxunum, 3 eru
vasar og 4 er framstykkið af
buxuniun. Ur afganginum ætti
svo að vera hægt að ná ,i axla-
bönd.